First topic message reminder :

A niech i by zaczęła rodzić po usłyszeniu ceny. Obeszłoby się przynajmniej bez USG i tego całego pierdolenia, sami byśmy zobaczyli od razu czy dzieciak zdrowy, czy jakiś niedorobiony. Jeśli mój to dorobiony na pewno, więc przy okazji test na ojcostwo by był. W zasadzie to na chuj ja się usrałem na to badanie? Przecież ona naprawdę zaraz rodzi, co nam to teraz da, że się zbada? Ale no… Przydałyby się jakieś wyniki krwi czy coś, żeby smark wyszedł silny i zdrowy. Jak już ma przyjść na świat, to serio, lepiej, żeby nie był chorowity, bo to jest straszne utrapienie. Wiem z historii ojca i macoch, a i z własnych obserwacji też. W rodzinnej chacie co chwilę pojawiało się jakieś nowe dziecko, jakby je ojciec na loterii wygrywał.
O Aradio, no co ona mi tu wmawia?! Jasne, że jej słucham! Na pewno mi tego nie mówiła! Albo wybrała se zajebisty moment, jak akurat byłem naćpany, wtedy to jej wina, że nie pamiętam. Wydawał się kompetentny, pierdu, pierdu, dla niej to każdy by wyglądał na kompetentnego, o ile potrafiłby wyartykułować „za darmo”. Czy tam, nie wiem, za pół ceny. Bo jeśli lekarz nie chce pieniędzy, to kurwa, coś jest nie tak.
— Ja pierdolę, jesteś w zaawansowanej ciąży, po prostu przestań pracować. — Czy to nie oczywiste? Kto chodzi do fizycznej roboty w takim stanie? Co do chuja, w ogóle, to jakaś nowa atrakcja baru? Kelnerka w ciąży? Co za chore pojeby się na to godzą?
Najprostsze rozwiązanie puchnących nóg rozmywa się szybko pod kolejnymi pytaniami, które piętrzą się już w mojej głowie, kiedy Dolly zaczyna beztrosko sobie konwersować z moim Leandrem. Albo jego klonem. A może po prostu mam zwidy?
Co on, u licha, tutaj robi?
Ha. Wygląda na równie zaskoczonego moim widokiem, co ja jego.
Zaraz, zaraz. Droga asystentko?
D R O G A?
Moje oczy samoistnie się mrużą w reakcji na tę wylewność, kiedy zerkam to na niego, to na nią. Mówiła, że co, że opatrywał kogoś w tej jej knajpie? Co jest, kurwa, z tą pieszczotliwością?
— A ze mną się nie przywitasz? — Unoszę brew, wbijając pełne wyrzutu spojrzenie w Leandra. Gdzie mój buziak?
Nie przyznaje się do mnie, bo nie ubrałem się w damskie ciuszki? To dlatego? Czemu jej powiedział przurocze (zajebię go) „dzień dobry”, a mi ani słowa?
Oczywiście, że sam nie odnotowałem braku przywitania ze swojej strony, choć „co do chuja” można przecież za takowe z powodzeniem uznać.
Nieważne.
Powinien dać mi buziaka i tyle.
— Mhm. — Ta, moja znajoma. I na tym poprzestańmy. — Wsparcie moralne — odbąkuję, uzasadniając swoją obecność tutaj, mając nadzieję, że to wystarczy Dolly za sygnał, by nie wypaliła niczego w stylu „przyszłam z tatusiem maleństwa”, tylko w tym swoim ulicznym dialekcie.
Co? Nie powiedziała, że potrzebuje USG? To na co właściwie się z nim ugadywała?
Zajrzeć mogę.
Słucham?
— Chciałeś powiedzieć „spojrzeć”. — Kobiety ojczulka częściej były w ciąży niż w stanie przeciętnego człowieka o zdrowym umyśle, więc miałem szansę się przekonać, że standardowe badanie płodu nie zawiera żadnego zaglądania.
Staję sobie przy krześle, na którym usiadła Dolly i skubię z niezadowoleniem rękawy bluzki na skrzyżowanych ramionach.
Z braku laku rozglądam się po pomieszczeniu, a rozpoczęty wywiad Leandra wpada jednym uchem. Chcąc zająć palce czymś innym, unoszę sobie leżące na stalowym stole narzędzia. Coś… Jakieś uczucie… Kiedy tak patrzę na te ściany, sprzęty, czuję ten charakterystyczny zapach i widzę Leandra w tym wydaniu, słyszę jego lekarską gadaninę… Wspomnienia same cisną się pod powieki.
Wszystko wyglądało podobnie, kiedy pierwszy raz się poznaliśmy, prawda?
Odkładam narzędzia i znów krzyżuję ramiona, przechadzając się z powrotem bliżej krzesła.
Co to w ogóle za klinika? Jest taka późna godzina, a poza Leą nie ma tu chyba żadnej innej żywej duszy.
— Pracujesz tu? — pytam go bezpośrednio, gdzieś między odpowiedziami Dolly. — Nie widzę tu sprzętu do USG, nie tracimy przypadkiem czasu?

- Ja mam przestać pracować?! Ja?! A z czego ja opłacę czynsz, mądralo? Jedzenie? Gacie? Kiecę na taki wielki balon jaki mam? Tera tego nawet nie zaiwanię! - tak się zirytowałam, że gdyby nie to, że już zasadniczo wchodziliśmy, to aż bym zaćmiła szluga. Albo nie. Nie wiem czy fajki mi się nie skończyły. I pewnie aż bym się popłakała z tego powodu. Ale byłam wkurzona, co na szczęście zara mi minęło, bo się ucieszyłam, że idziemy do doktorka, do którego chciałam i wyszło na moje.
No, mówiłam że swój chłop. Doktorek od razu wyhaczył żart. Ale na zadane przez doktorka pytanie aż spojrzałam na Irę, ciekawa odpowiedzi. Jak przyszedł, to się do mnie przyznał, ale na ile się przyzna, to już inna bajka. Byłam ciekawa czy facet pomyślał, że jestem siostrą i zastanawiało mnie, czy bracia często z siorkami łażą w takich sytuacjach. Sama byłam przekonana, że z reguły jak baba przychodziła z chłopem na takie badanie dziecka, to tenże facet był faterem, a nie krewnym kobiety. Jak ojca dla dziecka nie było, bo siedział w kiciu, zmył się albo zawinął z tego świata, to słyszałam, że często ciężarne łaziły raczej same lub z krewniaczkami.
U mnie tak wyszło, że też przyszłam z ojcem dziecka, ale to był w końcu mój pierwszy raz, trzeba lecieć z klasyką. Choć wątpię, że będę mieć kolejne klajniaki. Nie stać mnie. Chyba że kolejnego fatrowskiego będzie stać, wtedy to co innego.
No, a że czego by nie mówić, trochę podobni byliśmy, przynajmniej tak słyszałam od takiego Waltera, który kiedyś nas przypadkowo zobaczył z oddali i który uchodził czasem za geniusza, czasem za ekscentryka, a czasem za miejscowego przygłupa, byłam ciekawa dedukcji doktorka.
- Słuchaj, to mój pierwszy raz, też nie wiedziałam, że jest potrzebne - stwierdziłam, wzruszając ramionami. Inna sprawa, że bez nacisków Iry pewnie poszłabym do szpitala po to, by dziecko ze mnie wyjęli i puścili do domu.
Przeszliśmy do sali, gdzie od razu klapłam na wskazanym miejscu, wzdychając z ulgą. Miałam nadzieję, że skoro już usiadłam, nie zachce mi się za szybko sikać, bo myśl o wstawaniu i szukaniu sracza wcale mi się nie uśmiechała. Nie wiedziałam, że bachory w bebzonach sikają drugie razy tyle. A niby nie jem dwa razy więcej, choć to raczej wina braku hajsu i możliwości uciekania ze skradzionym żarciem.
Na pytania łapiducha odpowiadałam z reguły pojedynczymi słówkami, więc szło szybko. Nie było czego wywlekać. Aczkolwiek przy ostatnim pytaniu nie wytrzymałam. - Tylko na frajerów - powiedziałam poważnie, by zaraz się zaśmiać. Zerknęłam przy tym na Irę, czy chociaż się uśmiechnął, bo był jakiś rozdrażniony, jakby przejął ode mnie część bujań na huśtawce nastrojów czy coś. - Ej, na tym sprzęcie można sprawdzić płeć, nie? - spytałam i by fatera mojego klajniaka trochę zagadać, może rozczulić, nie wiem kurwa, rzuciłam tym razem do niego: - Wolałbyś chłopca czy dziewczynkę?
Powinien trochę wrzucić na luz. Jeszcze nie rodzę.
Chyba.

Leander nawet nie oderwał wzroku od karty papieru zadrukowanej rubryczkami i opisami, chociaż na uwagę Iry kącik jego ust wygiął się ku górze.
– Nie sądziłem, że chcesz się przywitać z kimś tak podejrzanym – wypalił chwilę później, dając jednocześnie znak, że jednak co nieco podsłuchał. Jednocześnie wreszcie spojrzał na niego znad opuszczonych okularów, jak gdyby czegoś oczekiwał. Jeżeli Ira do niego nie podejdzie, przyjdzie mu obejść się smakiem. Skoro już padło potwierdzenie tego, że Dorothy jest jego „znajomą”, można było witać się z Maleństwem tak, jak to zwykle mieli w zwyczaju. Przy „normalnej” pacjentce pewnie nawet by na niego nie spoglądał, co by komuś nie przyszło do głowy pomyślenie sobie o tym i o tamtym.
Po przywitaniu lub też jego braku praca nad kartą się rozpoczęła. Rubryczki powoli wypełniały się całkiem mało lekarskim charakterem pisma Leandra. Zawiesiwszy pióro nad zanotowanym właśnie wiekiem panny Brown, zacmokał krótko.
– Ziemniaki i kartofle – zripostował, bo czy miał „zajrzeć” czy „spojrzeć” to wszystko i tak sprowadzało się do jednej czynności. Przecież nie położy jej zaraz na krześle ginekologicznym i nie zacznie jej grzebać w macicy. Jeszcze znalazłby tam więcej, niżby sobie życzył…
No i nie miał krzesła, ale może Ira chciałby pomóc w odpowiednim ustawianiu pacjentki, skoro już był tym „wsparciem moralnym”?
Podczas robienia notatek Leander nie wydawał się szczególnie przerażony faktem, iż kobieta w tak zaawansowanej ciąży nie miała jeszcze wykonanego ani jednego usg. Po pierwsze, było mu to absolutnie obojętne, bo czy dziecko urodzi się niepełnosprawne, czy też nie, to już nie jego zmartwienie, a po drugie to znał przecież realia, w których przyszło im żyć. Zdawał sobie sprawę z tego, że gdyby nie ta nieboska interwencja, Dorothy mogłaby rzeczywiście obejrzeć szpital dopiero po odejściu wód.
Koniec wypisywania zakończył się nietypowym żartem, który wcale nie był dziwniejszy niż te, które słyszał już w tym gabinecie. Leander nie zaczął się śmiać – wszak musiał zachować pewien profesjonalizm – ale fakt, że zdołał się uśmiechnąć i tak zdradzał pewną nieformalność wywiadu lekarskiego.
Nie wpisał uczulenia na frajerów do karty pacjenta.
– Można – potwierdził, zachęcając Dolly do wyciągnięcia mu niemu ramienia. – I tak, nie posiadam tutaj sprzętu do usg. Zrobimy je w szpitalu razem z ginekologiem. Jakiś na pewno się znajdzie.
Godna podziwu nadzieja dla należytej obsady dyżurki.
– Zaś co do straty czasu… jeśli takie jest twoje życzenie, to zabierz swoją znajomą do miejsca, w którym znajdziesz czynne usg. Gwarantuję ci, że procedurę również rozpocznie wywiad medyczny, standardowe pytania i krótkie badanie.
A może nawet i długie, bo niewielu specjalistów chciałoby podpinać taką babę do maszyny, co to nawet morfologii nie ogarnęła. Przy okazji pomyślał sobie też, że pytanie Lebovitza o to, jaką płeć dziecka by wolał, jest dość nietypowe, ale nie bardziej, niż widywanie go w różowych sukienkach. To po prostu ryzyko przebywania w jego towarzystwie. Musiał być matką kwoką wszystkich przedsięwzięć.
– Zmierzę ci ciśnienie, postaraj się nic nie mówić przez chwilę. – Zwrócił się do pacjentki, przytrzymując dwa palce na wewnętrznej stronie jej ręki, tuż pod zgięciem łokciowym. – Pressuromens
Przez moment skupiał się na zaklęciu, aby zanotować prawidłowy odczyt. Kilka sekund później bez pytania ukłuł Dorothy w serdeczny palec maleńką igłą wysuniętą z niewielkiego urządzenia trzymanego w dłoni. Zebrał kroplę krwi na pasek i wsunął we właściwe miejsce. Nie mógł zrobić jej morfologii u Madigan bez podlizywania się laboratorium (a na to van Haarst najwidoczniej nie miał nastroju), więc musieli zadowolić się tym, co mieli dostępne na miejscu.

The member 'Leander van Haarst' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 88