Wziął głęboki oddech, starając nie zachłysnąć się powietrzem. Po długim wysiłku smakowało jak ambrozja, mógł wręcz wyczuć lekką słodką nutę, lecz owa wyobrażenie musiało być kreacją umysłu. Płuca piekły od braku tlenu, mięśnie nabywały ciężkości, która nie odpowiadała ciału jego pokroju. Przesadził, już teraz mógł rozpoznać symptomy. Odczuwał je również pięć kilometrów wcześniej, lecz ignorował je równie skrupulatnie co obecnie. Sam wymierzał sobie karę, pokutę, za grzechy własne i obce, dla spokoju ducha. Gdy biegał, jego umysł nie przejmował się niczym innym tylko dotarciem do celu, przetrwaniem nagłego zrywu. Muzyka w uszach z walkmana, głośno bijące serce, próbujące nadążyć z pompowaniem krwi do głodnych mięśni. Pamiętał o stałości rytmu, każda z nóg uderzała o podłoże w wyznaczonym miejscu i czasie, to były jego cele w przeciągu ostatniej godziny. Żadnych myśli o porażkach, treningach, rodzicach, kochankach, nieprzyjemnościach. Nie teraz, nie tutaj, może nigdy, ale najprawdopodobniej kiedyś. Był dobry w uszeregowaniu priorytetowych spraw i ignorowaniu tych zagrażających harmonii; na które nie miał wpływu, a musiał się z nimi pogodzić. Nie cierpiał, gdy pozostawała mu rola obserwatora zdarzeń, a kontrola była złudnym wspomnieniem, Powinien rozciągnąć mięśnie, obiecał, że tak będzie robić, lecz zamiast tego wkroczył pod prysznic pozostawiając ubrania za sobą. Miał niecałą godzinę, Charlotte nienawidziła, gdy się spóźniał. Mógł usłyszeć jej słowa, ton głosu, ostrość spojrzenia - był naprawdę zbyt sentymentalny dla własnego dobra. Ubierał się z pewną dozą ospałości, którą mógłby tłumaczyć zarazem zmęczeniem albo zbliżającą się starością, która w teorii była daleko, lecz nie można było zaprzeczyć, że z każdym dniem bliżej. Corvetta czekała na niego wiernie na parkingu, piękna i ośmielająca, w najczystszej odcieni bieli. Mająca swoje lata, lecz nadal oddająca całe swe mechaniczne jestestwo pod jego władania. Można było uznać, że posiadał sporą sympatię dla samochodu, które prawie nigdy go nie zawodziło. Prawie, gdyż każda kobieta w jego życiu miała swoje gorszę momenty, w czasie których powinien trzymać się od nich zdała dla własnego bezpieczeństwa. Zrozumiał to, gdy miał pięć lat, gdy siostra bezczelnie włożyła mu jego niewinną głową w tort urodzinowy. W pozbawionym skrupule akcie pozbawiła go złudzeń, co do przyszłości.  
Gdy podjechał pod dom Williamsonów nie zdążył mentalnie przygotować się na spotkanie. Charlotta nie dawała czasu, atakowała z wyprzedzeniem i albo podejmowałeś próbę albo czekało się stracenie. Na szczęście lata doświadczenia pozwalały dotrzymać jej kroku, lecz nie można było sobie pozwolić na nieutrzymanie gardy czy odsłonięcie szyi. Słysząc jej pierwsze słowa nie mógł ukryć uśmiechu, obydwoje wiedzieli, że była to nieprawda. Był idealnie w czas, jak na gentelmana przystało. Starał się go ukryć, lecz te okropne, sentymentalne odczucia zawsze wkraczały, gdy nie powinny. Początkowo nie mógł pojąć, jak też przyczynił się do tej gwałtowności jej uczuć, lecz szybko przypomniał o owej, uroczo absurdalnej kartce obok kościoła. Wtedy wydawała się zabawna, zwłaszcza dla osoby, która uznawała, że wiedziała cokolwiek o Panie Williamson. Była jedna rzecz, której był pewien – nie była głupia, wręcz przeciwnie. Miała jeden z ostrzejszych umysłów jakie poznał, jej urzekająca uroda powodowała, że zaślepieni adoratorzy nie rozpoznawali, że za tymi zielonymi, niewinnymi oczętami grasuje drapieżnik. Stawała się wtedy nawet piękniejsza, kusząco niebezpieczna. Ciąża z przypadku to najczęściej wpadka naiwnych dziewcząt, które zwiedzione dozgonną miłością oddawały się jej bez pomyślunku, a następnie nie pozbywały się wystarczająco szybko śladów. Charlotte nie należała do tego rodzaju panienek, wiedział zbyt dobrze.  
- Ciebie również dobrze widzieć, wyglądasz zniewalająco jak zawsze – powinien się powstrzymać, zamilczeć, póki miał język, lecz czasem nawet jego własny rozsądek uciekał przez w oddali. W ramach białej flagi, posłuchał jej i odpalił samochód, musiał przyznać, że samochód był dosyć klaustrofobicznym miejscem, gdy humor pasażerów był kapryśny od samego startu. Ruszając pomachał jednej z sąsiadek, posyłając jej jeden z jego sławetnych uśmiechów, który działał równie skutecznie na nastoletnie panny, co na damy zbliżające się do połowy wieku. Jej zakłopotanie uświadczyło go w przekonaniu, że zadziałało, jak to miało w zwyczaju.  
- Nie wiem nic o żadnej liście, choć domyślam się jego treści - zwłaszcza pamiętając o pewnej nadopiekuńczości z jaką była traktowana Charlotta. Połączone było to z prastarą tradycją pozorów doskonałego domu, rodziny bez skazy. Williamson byli idealnymi przedstawicielami społeczności czarodziejskiej, dążącymi do liderowaniu jej. Hugo zbyt dobrze znał niedoskonałości jego znamienitej rodziny, by pokładać wiarę, że gdziekolwiek istnieje wzorowość życia rodzinnego. Każdy miał swoje trupy w ogródku, trzeba było tylko poczekać aż zgniją.
Pozwolił jej na tyradę, był pewien, że pragnęła usłyszeć dźwięk tych słów wypowiadanych na głos. Wyduszenie z siebie tych nawarstwiających się obaw i uwag, które tkwiły w krtani zaraz obok nagłości, oczekując momentu, gdy zostaną wypuszczone na powietrze.  
- Jestem pewien, że nie wierzył w żadne słowo plotki, ale martwiło go, że ktokolwiek postanowił ją stworzyć i opublikować światu - stwierdził cicho, gasząc powoli silnik. Odgrywał rolę dyplomaty, nie do końca wpasowując się w ramy zadania. - Nikt kto Cię zna nie uwierzył w te bzdury. Ludzie uwielbiają plotkować, wiesz, jak jest.  
Plotkować, obgadywać, tworzyć mniej i bardziej prawdziwe teorie. Żyjąc w tak małej społeczności oczywistością było, że rozmowy za plecami były czymś normalnym. Zwłaszcza, gdy posiadała się tak znane nazwisko. Wiedziała to wszystko, nie oznaczało to, że nie czuła się zdradzona. Ktoś odważył się zrobić to jej, jakby nieświadom niebezpieczeństwa, na które się naraża.  
- Chodźmy opić bobasa, owoc wspaniałej miłości - rzucił, wychodząc taktycznie z samochodu, gdyż instynkt samozachowawczy zadziałał nadzwyczaj sprawnie. Sięgnął po plecak z butelkami, by zaraz przystanąć przy drzwiach pasażerki. Otworzył je zgodnie ze wszelkimi naukami wpajanymi od dzieciaka oraz podał dłoń. Ludzie nie zdają sobie sprawy z ważności tego czynu, gdy ręką trzyma rękę to nie może trzymać w niej dłoni. Było to sztywno wyuczone, wręcz automatyczne zachowanie. Niech Lucyfer trzyma go w opiece, to był dopiero początek.

Więzy rodzinne stanowiły podstawę każdego życia społecznego jednostki, były kajdanami i drabinami, ciągnęły na same dno i wznosiły na szczyty. Los, traf, szczęście odpowiadało jakiego nazwiska dostąpi się zaszczytu, jakimi dolarami przyjdzie władać. Pierwsze lata życia naznaczały całe jestestwo, tego dowodziły już wszelkie badania psychologiczne tworzone w ostatnich latach. Geny i środowisko, zawsze ta sama kompilacja, która potrafi stworzyć bohatera, jak i kryminalistę, który lata spędzi życie na przemian między próbami resocjalizacji i aktami zbrodni w niekończącym się cyklu kary społeczeństwa i szansy na powrót na jego łono. Hugo miał szczęścia, miał wystarczająco dużo samoświadomości, by rozumieć, że luksus, którego dotyka i pochłania dostępny był garstce wybrańców. Jachty, pozwalające na nocne imprezy, które trwają aż promienie słońce zawita na pokład. Pola golfowe, gdzie ludzie bogatsi od niego udają, że uprawiają sport, gdy tak naprawdę uprawiają pieniądze. Chardonnay; szampan mieszający się z potem na skórze, nadający jej słodki smak – idealny dla ust. Nie każdy członek jego rodziny oddawał się upojnym przeżyciom, hedonistycznym uniesieniom. Zbyt dużo było wśród nich pragmatyków, idealistów służących ratowaniu życiu. I był on – gdy oni kroczyli, Hugo biegł; gdy oni patrzyli, on tańczył.  
Idealny obraz, doskonałość życia, które przedstawiali kamuflowało chłód, który gromadził się w pokojach domostwa – rodzinna hipotermia, od serca do mięśni wraz z krwią. Znał cząstkę opowieści Charlotte, zapewne jeszcze więcej było przemilczeń, wspomnieć schowanych tak głęboko, by nawet świadomość nie mogła ich sięgnąć. Czuł od niej złość, która wibrowała na powierzchni jej skóry, dotykała głosu i dusiła się w powietrzu. Może również ból, odwieczną frustracje z bycia niezrozumianą, Jakby mógł ją w pełni zrozumieć, gdy były momenty, że czuł, że w ogóle jej nie zna i może było to nawet lepsze dla stałości jego umysłu. Delikatne mrowienie scentralizowało się na jego dłoni; miał ochotę sięgnąć po jej rękę, taki prosty, głupiutki gest, ale nie czuł, że byłby dobrze odebrany. Charlotte nie pragnęła pocieszenia, przynajmniej nie od niego i dobrze, by niepotrzebne sentymenty nie skłaniały go do myśli, że może być inaczej.  
– Oceniasz go wyjątkowo surowo – zauważył z pełną świeżością, że złość wyjątkowo szybko może zostać przekierowana na niego. – Nie wierzę, że będzie zdolny, by cię ignorować. Czasem bracia popełniają błędy, ale dla swoich sióstr są gotowi zrobić wszystko.  
Miłość we wszelkich odmianach była słabością, w tych rodzinnych również. Można było zrobić dla niej wielkie sukcesy, ale równie wielkie zbrodnie. Gdy był młodszy zakochiwał się szybko i łatwo, mając dziesięć lat zauroczenie do koleżanki z klasy było wydarzeniem przełomowym. Dziecięce serce nie znało zranienia, strachu, gotowe było do pełnego poświęcenia. Obecnie nie chciał miłości, nie miał jej dla licznych kochanek, choć czasem, gdy zaczynało bić szybciej, to wiedział, że musi je ratować. Serca Devalli były równie słabe, co ich umysły – trzeba było ochraniać je przed złowrogą stratą.  
– Każda z moich partnerek uważała, że nigdy nie brakowało mi uroku, ich matki uwielbiały mnie od pierwszego spotkania – nie mógł ukryć uśmiechu, czyż nie było w tym pewnej plugawej myśli, soczystego zepsucia. Gdyż tak, zdecydowanie ich matki kochały jego osobę i on czasem niepokornie, czasem ze znudzenia to wykorzystywał. Chwycił jej drobną dłoń w objęcia jego palców, chroniąc szczupłe palce przed styczniowym zimnem. Kciukiem przejechał po powierzchni skóry, badając dobrze znaną strukturę z pewną tęsknotą.  Słysząc jej następne słowa spojrzał w te zielone, jadowite oczy i puścił jej dłoń. Maska została zdjęcia na kilka sekund, uśmiech przyjął drapieżną formę, oczy zostały zmrużone, Tylko na chwilę, tylko moment zranienia zwierzęcia. Zaraz znowu był sobą, wszystko wróciło na miejsce,  
– Nie, sprawił, że jestem tylko głodniejszy– zwycięstwa, które powinno być jego i które stracił; blasku, przy którym promieniowała jego osoba; historii, którą powinien zapisać. Nie zrozumieją, był pewien. Poświęcał swój czas, swoje ciało i wysiłek nie po to, by być drugim. Drugi znaczy pierwszy wśród przegranych, obrzydzające. Pozwolił iść jej pierwszej, śledząc jej kroki. Spędzali długie godziny na tej wierzy, gdyż chcąc ukryć się przed światem i osądem szukali cienia. Głównie latem, gdy akurat miał przerwę od wakacji w New Hampshire. Wtedy letnie powietrze, upał, sięgający najmniejszych komórek organizmu zmuszał do szukania cienia, a wieża była idealnym miejscem. Zimą traciła cześć swojego uroku, ale nadal pełniła swoją funkcję miejsca, gdzie mogli zapomnieć o świecie, a świat złudnie o nich. Poprawił plecak, pełni świadom bogactwa, które niósł na swoich barkach i zaczął wspinać się po szczeblach. Odłożył swoje skarby obok jej plecaka, pozwalając sobie na chwilę na nacieszenie oczy widokiem, wzięcia oddechu. Była to stęchła przestrzeń, która często odrzucałaby go swoim wyglądem, lecz zbyt wiele dobrych chwil przeżył w tej otwartej spelunie, by teraz degradować ją do nizin. Brąz spojrzenia powędrował ku okładce playboya i ciche parsknięcie wydobyło się z jego ust. Gdy miał naście lat owe gazetki wydawały się o bardzo interesujące, bardziej dlatego, że były nakryte zmową milczenie niż przez to, co sobą prezentowały. Ciało w ich domu nigdy nie było święte, zawsze było narzędziem pracy. Nie zasiano w nim wstydu, uwielbiał ludzkie ciało ze wszelkimi niedoskonałościami. Przeszedł kilka kroków i usiadł obok niej, ciało przy ciele.  
– Nie, nie mam, a teraz widzę, że wiele tracę – kłamstwo, gdyż zwykłe zdjęcie nie oddawało mnogości zmysłów, które wariują, gdy odkrywa się tajemnice kochanki, skrywane pod puszystymi ubraniami. Ciche reakcje, które można wydobyć z spragnionych ust. Zdjęcie może przywrócić wspomnienia, lecz zawsze był zwolennikiem tworzenia nowych, a nie wracaniem do starych. Oparł podbródek o jej ramię, usta nieznośnie niewstydliwe zbliżyły się jej ucha, jakby miał jej zdradzić tajemnice świata. – Podoba, ale o wiele bardziej wolę żywe przykłady, zdjęcia nie oddają pełni zachwytu.
Sięgnął po gazetkę, gotów kontynuować grę, którą ona sama zaczęła. Oceniał każdą ze stron z cichym rozbawieniem, zdecydowanie nie był to najlepszy numer, który widział w swoim życiu. W końcu trafił na interesujący go fragment.  
– Dziesięć porad jak zaspokoić partnerkę, uroczo – mógł to poczuć w każdej części swojego ciała, że była to seria głupot napisanych przez mężczyzn, którzy nigdy nie widzieli kobiety pochłoniętej przez euforię. – Zdradź mi, Panno Williamson, jakie rady dałabyś biednemu, niewinnemu czytelnikowi.  
Dłoń leniwie powędrowała na jej kolano, wręcz od niechcenie, jakby zawsze miała się tam odnaleźć. Była niewinna, kontynuacją gry, w której muszą być zwycięzcy i przegrani, a on nienawidził ponosić porażek.  

Siostry były niepokojącymi istotami. Posiadały podobny zestaw genów, różniły ich chromosomy i to powodowało kosmos zmian. Zarówno tych fizycznych, wynikających z czystej biologii, jak i społecznych, które były konsekwencjami życia w społeczeństwie, które dusiło się w regułach i przesądach. Jego bliźniaczka była o kilka minut starsza i ten fakt z góry nadał im role oraz ugruntował ich pozycje. Była pierwsza, silniejsza, to ona wszędzie dopchała się na czele (nawet na ten świat).  
Czasem śnił ten sam sen przez wiele nocy. Regularnie powracał, gdy podświadomość docierała do świadomości i ignorancja nie było dłużej możliwa. Widział go wyraźnie, pamiętał każdy szczegół.  
Śledził w nim jej ruchy, jak cień, wędrował za nią. Stała z przodu, odwrócona do niego plecami, gdyż zawsze skierowana była ku wyższym celom. Zaczął ją wołać, czuł rosnący niepokój, którego nie rozumiał, gdyż otaczała go idylla słonecznego dnia. Bał się, irracjonalne wrażenie zagrożenia wypełniało jego osobę. Musiał ją chronić, była jego siostrą, a więc obrona była jego powinnością. Nigdy się nie odwróciła, a on się budził, przestraszony jakby coś stracił. Może zmysły, może zdrowie, a może coś czego jeszcze nie poznał. Nie mógł wytłumaczyć Charlotcie co oznacza być bratem; nie mógł również przewidywać jakie myśli krążyły w głowie Barnaby’ego, ale ciąg emocji, sentymentu i obowiązku zawsze zmuszał do ochrony siostry. Nawet jeśli ona sama nie mogła dostrzec w tym owych działań. Jego uwaga ponownie skierowała się w stronę jego własnej siostry, lecz szybko zażegnał natłok niepokoju, potrząsnął głową chcąc zignorować nieprzyjemność uczucia.  
– Przyjdzie, trudno byłoby żyć mu bez ciebie – przytaknął, z pewną świadomością, że chorował na podobną chorobę, a on akurat miał o wiele mniej powodów niż Barnaby, aby na nią cierpieć. Jego własna wynika z głupoty umysłu, lekkości serca i perfidnych, ludzkich przyzwyczajeń i naleciałości dnia codziennego. Ludzie potrzebują ludzi, byli słabym gatunkiem pod tym względem. Całe życie zależnym od innych, od dobroci i chęci. Najpierw jako dzieci, potem jako partnerzy, a na końcu starość wydawała ostateczny wyrok niedołężności. Nawet teraz zależny był od humoru ojca, który w każdej chwili mógłby ukrócić jego dobrobyt i hedonistyczne zapędy, lecz musiałby najpierw zacząć się tym przejmować, a następnie wysilić się na reakcje. Nie było szans, przynajmniej jeszcze nie teraz. Przecież był ich złotym chłopcem, nie mogliby mu tego zrobić.  
Powtarzał jej następne słowa w głowie. Świadom był, że miały zaboleć, wywołać emocje przeciwne do zadowolenia. Dotknąć miejsca, gdzie sportowcy chowają swoje obawy i troski. Pozwolił temu tematowi uciec, aż znaleźli się na szczycie wieży.
– Albo wróciłbym silniejszy – stwierdził głosem, w którym ciężko było znaleźć rozbawienie. – Nie musisz się jednak o to martwić, nie przegram.
Uśmiech zawitał na jego twarz, był całkowicie pewien wypowiedzianych słów. Nie przegrają, gdyż miał zamiar zrobić wszystko, by do tego nie dopuścić. Był człowiekiem, a nie Lucyferem, lecz nadal nie dopuszczał do siebie innej myśli. Będzie ciężko pracował, wznosił się na wyżynę i zostanie mu to wynagrodzone, bo będzie najlepszy i sprawi, że jego drużyna będzie rosła razem z nim. Wypadki się zdążają, gdyż każdy posiada słabości. Pech czasem niebezpiecznie się zbliża, ale najlepszych to nie obchodzi. Wygrana to jedyna droga, wszystko inne bladło w jej doskonałości.  
Wziął od niej gazetkę, niewinnie sprośną i winną nudy, nie posiadającą w swoich materiałach żadnych treści, które wynagradzałyby jej przeglądanie. Przewertował kilka stron, które tylko potwierdziły jego przekonania, że nie było żadnych zdjęć ani artykułów, które warte były poświęcenia czasu. Zwłaszcza, gdy obok siedziała Charlotte, piękna i rzeczywista, z bijącym ciepłem ludzkiego ciała. Odchylił się lekko do tyłu, by powziąć ją w całości wzrokiem. – Dziękuje za przyzwolenie. Rzadko kiedy mam zaszczyt obcować z takim pięknem  
Całkowita prawda, może nawet zbyt dużo. Czasem prawda atakowała i szkodziła mocniej niż najbardziej parszywe kłamstwo, nie pozwalała zawrócić. Dopasowana do rzeczywistości nie pozwalała na ucieczkę, trzeba było się z nią zmierzyć. Charlotte była piękna, doskonale zdawała sobie sprawę. Jej liczni adoratorzy również, posiadała ich w ilościach schlebiających jej urodzie. Słuchał jej rad z uwagą, oddając cały szacunek swojej nauczycielce. Widać było, że wczuła się w swoją rolę, pomiędzy ironią a rzeczywistością, śmiesznością a poważnością. Tańczyła na granicy tego co chciała przekazać, a tego co wychodziło przypadkiem. Jego ręka nadal spoczywała na jej kolanie, lekko ściskając, by zaraz znowu odpuścić. Mówiła “jestem tutaj, słucham, kontynuuj”. Czasem się zaśmiał, czasem niekulturalnie prychnął, a brwi zbyt często szły do góry. – Może o to chodzi, aby nigdy nie wracała? – zapytał, w pewnym momencie słabości, gdyż czyż nie właśnie tego oczekiwał od każdej z swych kochanek. Nie chciał od nich wieczności, miłości, powinności - właśnie tego unikał. Nie chciał tego dla siebie, a dla nich nie chciał złudzeń. – Nie mam zamiaru zostać gwiazdą, przynajmniej nie w sporcie – zdradził, sięgając zgodnie ze wszelkimi sugestiami o alkohol. Rzucił to lekko, bez zastanowienia, mając w głowie tylko już kolejne zadanie, które na niego czeka. Gdy ponownie odwrócił się w jej stronę, by zaprezentować jej wiekową whisky, którą jego ojciec dostał od jednego z pacjentów. Zamiast tego zauważył jej ruch i nagłą obecność jej osoby na jego udach. Miła niespodzianka, zdecydowanie miła. Jego dłoń automatycznie powędrowała do jej talii, aby pomóc jej w zachowaniu równowagi.  
– Z bliska mogę się nawet lepiej zachwycać – otworzył powoli butelkę, by przed przypadek nie pozbyć się całej zawartości nerwowym zamachem, Podarował jej zgodnie z życzeniem butelkę, a uwolnione ręce spoczęły na jej ciele. Gruba warstwa ubrań nie pozwalała nawet na najmniejsze zasmakowanie skóry, ciepła ciała, ale wystarczyła jej bliskość. Odczekał aż napiję się alkoholu, by zaraz dostąpić zaszczytu jej ust. Pocałunek był wyjątkowo delikatny, wręcz lekkie muśnięcie ustami. Sięgnął po butelkę od niej – Twoje zdrowie! – alkohol wypełnił jego usta, był zaskakująco mocny, wręcz wymusił na nim kilka ataków kaszlu. Spojrzał na butelkę z odrazą, że taki alkohol można sprezentować lekarzowi.  

Kobiety były niezrozumiałe, choć rzadko kiedy podejmował trud pełnego pojęcia drugiej osoby. Większość jego relacji była przelotna, wymagając małego zaangażowania i jeszcze mniejszej pracy. Większość szanował, niektóre nawet lubił, choć żadnej nie kochał. Były mieszkanką emocji, zmieniających się humorów. Pragnęły go, lecz zarazem chciałyby się zmienił, stał się kimś innym, lecz przecież o jego pierwotną wersje zabiegały. Niektóre w pełni zgadzały się z jego linią myślenia, dążąc ku jedności ciał, lecz nie dusz. Dla nich czasem nie miał imienia, był tylko ciałem i pożądaniem, tym co mógł im zaoferować. Te wersje lubił najbardziej, była najbezpieczniejsza, pozbawiona ryzyka jego Devallowych słabości. W jego genach wpisana była tragedia mężczyzn, dla których miłość prowadzi tylko do rozpaczy, pozbawia trzeźwości umysłu. Przeznaczeniem Devallów było kochać i następnie cierpieć z powodu owej miłości. Obiecał sobie, że na nim ta tragedia się skończy, że będzie ostatnim pokoleniem i nie podda się temu nieszczęściu.  
– Zaznałaś w życiu tego niedosytu? – zapytał zaintrygowany, nie ukrywał chęci poznania odpowiedzi. Nie powiązywał jej nawet z swoją osobą, była to czysta ciekawość, która często wprowadzała go w kłopoty. Był z nią przed i po rozstaniach, widział jej tęsknotę, jak i radość z wolności. Z niektórymi jej chłopakami nawet się zaprzyjaźnił, zapewne pozostając z nimi w lepszych kontaktach niż sama ona. Nie wiedział, co sądzi o tym, że grywa w koszykówkę z jej byłym. Było w tym coś ironicznego, na granicy śmiechu. – Mam nadzieje, że tak nie jest. Świat byłby smutnym miejscem, gdyby tak było.  
Ludzie dążą do stałych relacji. Wierzą, że zapewni im to miłość, lecz w dłuższej perspektywie gwarantuje bezpieczeństwo i stałość świata. Gorącość uczuć zanika z czasem, lecz pozostaje wszystko inne dodane, a co najważniejsze brak samotności. Ludzie panicznie boją się samotności, przeraża ich śmierć i zapomnienie. Zbyt często był świadkiem w szpitalu, gdy ludzie nie chcieli tych ostatnich chwil spędzać w ciszy szpitalnego łóżka. Pragnęli kogoś, ich ciepłej ręki i czułych oczu. Chciałby im powiedzieć, że śmierć nie była taka straszna, lecz byłoby to kłamstwo. Nie było niczego pięknego w umieraniu.  
– Chirurgia, chcę tworzyć magię tymi dłońmi – walczyć ze śmiercią, triumfować nad sądem ostatecznym. Kontynuować wielkie dzieło istnienia, staczać małe pojedynki. Chirurgia wymagała precyzji, cierpliwości i szacunku do biologii. Zadziwiająco pasjonowała go bardziej niż magiczne specjalizacje, choć zamierzał dzielić swój czas pomiędzy oba oddziały. Wynikało to zarówno z szacunku do społeczności, jak i pewnych zobowiązań rodziny. Czasem nawet on podążał za wyznaczonymi ścieżkami, trzeba było wiedzieć, które bitwy można wygrać.  
Jego dłonie wędrowały po materiale jej spodni, automatyczny ruch, który zauważył, gdy oddawał jej butelkę. Musiał się zgodzić, nie był to typowy trunek i nie miał zamiaru nigdy więcej go kupować. Było w nim coś ordynarnego, atakującego wszelkie receptory smaku. Zamiast jednak na alkoholu, skupił się na niej i jej słowach, były o wiele bardziej znośne.  
– Większość chce czuć się potrzebnymi i docenionymi, zaskakująco proste, ale nie potrafią o tym mówić – zaczął obdarowując ją przekornym uśmiechem. Płeć brzydsza miała problemy z odnalezieniem słów, nie przychodziły naturalnie. – Jeśli mężczyzna kręci w czasie rozmowy o związku to tak naprawdę go nie chce, a zależy mu tylko na seksie. Nie ma jednak odwagi tego powiedzieć, nie wypada.
A przecież w ich świecie cały czas tańczyli na granicy przyzwoitości i szarlataństwa. Tak łatwo można było przekroczyć Rubikon, choć chłopcom się wybaczało. Oni po prosto tak mieli.  Sięgnął po butelkę alkoholu, pozwalając, by cisza zawładnęła chwilą. Nie była ona jednak nieprzyjemna, obca i nieznośna, przynajmniej nie dla niego. Było w niej coś uspokającego.  
– Pobędziemy tu jeszcze chwilę? – zaproponował cicho, dzieląc się momentem słabości. Nie chciał jeszcze wracać, choć zima nie pozwala na dłuższe pobyty. Sięgnął po jej dłoń, delikatnie masując jej palce między swoimi. Cieszył się odprężeniem, które odczuwał, pewnym spokojem, który rzadko kiedy go odnajdywał. Zbliżył jej dłoń do ust i obdarował ją lekkim pocałunkiem, muśnięciem ust. Nie musieli jeszcze wracać, mieli czas.