First topic message reminder :

[ukryjedycje]

Intymna teoria względności zapoczątkowana (zakończona? Wyśrodkowana? Gdzie był początek, gdzie koniec; gdzie zaczynało się jedno ciało, gdzie kończyło drugie?) zrozumieniem. Bliskość ponad podziałami; lepka od rozkoszy skóra przywarła do siebie, szepcząc to, na co odwagi nie miały usta — zostaniesz? Zostanę.
Przesunięte granice — od dawna ich nie ma; zniesiono rogatki milczenia, druty kolczaste owiniętego wokół ciała koca, szlabany słuchawek rzucanych na widełki — stały się zbędne. W sekundach między (tylko dla—?) wydechem, w urywkach chwil zastygłych (ciebie) na ustach rozmyły się potrzeby. Gra w dominację i uległość dobiegła końca; blues niewypowiedzianych pragnień ucichł; ostatnie prawda—fałsz utonęło w fali, której wilgotne drżenie wciąż rezonowało w opuszkach jego placów, zupełnie, jakby ocean rozkoszy nawoływał dłoń do powrotu. Milczały nawet wyrzuty — nie sumienia; je sprzedał dawno temu — będąc jedynie odległym zawodzeniem na horyzoncie.
Ona — ten głos milczał od tygodni; zastępował go inny, karmelowy i rozlany po wspomnieniach miękkim bursztynem — też cię znienawidzi.
Zamilkł dopiero, kiedy skóra pod ustami zawibrowała w rytm cichego pytania; roztopione, rozlane, rozpuszczone ciało smakowało solą i euforią; lawendą i pragnieniem.
Tylko dla? zahaczyło ustami o żuchwę; tylko dla? uchwyciło delikatnie—kruchą skórę między wargi; tylko dla? skłoniło je do otulenia wydechem płatka ucha, kiedy—
— Ciebie.
W uniesionych kącikach ust szukał prawdy, obietnicy, deklaracji; w szlaku wędrujących po skórze palców dopatrywał się potwierdzenia. Dotykiem odkrywała nowy świat; peryferia, których sekrety on poznał kilkanaście dni temu, opuszkami palców śledząc trajektorię tamtych blizn — ile pod muśnięciem wyczuła ona; ile z nich nigdy wcześniej nie były dotykane w ten sposób?
Klepsydra ciał została przesypana; bok stał się dołem, dół górą, zniknął ostatni bastion materiału, bilans nagości został wyrównany — ciało było gotowe na bliskość, ale nic nie mogło przygotować go na nią.
Słowa były zbędne, kiedy przemówiły miękkie usta; dźwięki były nieuniknione, gdy muśnięcia na stęsknionej skórze zapisywały nowy rozdział ich życia. Ciepło—wilgotno, delikatnie—boleśnie, szybko—wolno; tak—tak; gęstniejąca mgła rozkoszy wstawała nad zielone łąki spojrzenia — powieki nie próbowały ukryć tego sekretu, gdy wzrok (inni patrzą, ale kto tak naprawdę cię widzi?) zapamiętywał każdy ruch, pocałunek, sekundę zaklętą w nieskończoności pragnienia. Ciało odpowiadało na każde przekroczenie pozornie nieprzekraczalnych granic; zanurzone w splątanej pościeli palce próbowały uchwycić rzeczywistość, gdy sens cichego pytania potrzebował kilku sekund na pokrycie świadomości złotym blaskiem, a odpowiedź poprzedziło stłumione zaklęcie magii oddychania, które—
— Usłyszysz — to nie obietnica, jeśli nie powie obiecuję — więc dlaczego nagle się nią stała?
Tam, gdzie cisza rozpisywała obecność na pięciolinii cichego oddechu, wybrzmiała pierwsza nuta; westchnienie, które uchylało drzwi. Drugie, które otwierało je szerzej; trzecie, po którym monosylaby przestały wystarczać; jak ułożyć świat na nowo, znając tylko—
Lyra — krew w żyłach zgęstniała, niczym nie przypominając wartkiego strumienia krwinek; była jak lawa boleśnie przedzierająca się przez ciasne korytarze ciała tym rodzajem bólu, który obiecywał długo wyczekiwane ukojenie. Nie—obietnica naprawdę się nią stała — puls zatracił się między dźwiękami; mięśnie zadrżały, pozbawione dawno utraconej kontroli; ogień spłynął w ślad za spełnieniem i tylko głowa — odchylona, zanurzona w miękkiej pułapce pościeli, która pochłonęła pentakle, frotkę i ich całych — próbowała napełnić płuca powietrzem, zanim zasnuta mgłą rozkoszy zieleń znów spojrzy w dół.
Jeszcze chwila; jeśli to sen, niech trwa.
Jeszcze moment; zanim upewni się, że ona—
Jest.
Istnieje.
Nie znika.
Nie mieni się, jak fatamorgana, jak zepsuty projektor w kinie; nie rozmywa się w powietrzu ciężkim od spełnienia — trwa sto razy bardziej wyraźna od tła, wydrapana na nim złotym gwoździem.
Otępiałe z rozkoszy mięśnie odmawiały posłuszeństwa, gdy wsparte na łokciach ramiona — za daleko; bliżej; przysuń się bliżej — były preludium do uniesienia tułowia. Wrócili do początku, do przedwstępnego rozdziału; do ciężaru ciała na biodrach, ramion oplecionych wokół talii, torsu i piersi złączonych w jedno. Przyciągnął ją bliżej; jakby chciał przez nią przeniknąć; jakby chciał, żeby ich żyły zawiązały się na supeł, na kokardkę, na zawsze. Nie było już on i ona, nie było ja, nie było ich; istniało tylko światło — złote smugi przenikające między nielicznymi punktami, gdzie ciało nie zdołało przylgnąć do ciała. Jedną z nich uchwyciły usta, kiedy pocałunek zmienił się w bezgłośne zostaniesz?, po którym nadeszła spokojna myśl; późnonocny zachód słońca miał jej smak.