First topic message reminder :

[ukryjedycje]

Kontrola najwyższą formą zaufania.
Kontrolować można ludzi, populacje, domowy budżet i kroki na podstępnym podłożu Rezerwatu; kontrola kończy się tam, gdzie zaczyna małżeństwo wzniesione na fundamencie szacunku; tych podwalin nie skruszy nawet czas.
Niedługo będą obchodzić kolejną rocznicę — niedługo znów będzie zaskoczony stężeniem miłości, które od lat łączy ich w spójną całość. Niedługo będą wdzięczni za każdy dzień razem, wygodnie zapominając o każdym tygodniu osobno; niedługo śmierć na kilkanaście godzin zsunie się na dalszy plan, Kowen przestanie szarpać za pierwsze skrzypce jestestwa, obecność Lilith na ziemi rozmyje się pod ułudą codzienności.
Niedługo Cripple Rock wróci do stanu sprzed (wróci?) otwarcia wrót Piekieł; niedługo z głębin Rezerwatu przestaną spływać ostrzegawcze szepty o anomaliach, a poczucie winy po ostatnim badaniu podobnego stanu rzeczy przygaśnie (przygaśnie?).
— Hugh wspomniał, że coś — czymkolwiek nie było; zoologiczna wiedza nie sprawia wrażenia wystarczającej, kiedy w Rezerwacie ktoś bawi się w Seven Eleven i — dosłownie — spod ziemi wyciąga zakupy. — Zaśmieca te okolice asortymentem spożywczaka.
Od kilku dni inni opiekunowie szeptali o znalezisku — rosnący kurhan zakupów przybierał na wysokości, szerokości i zagrożeniu epidemiologicznym, ale pomimo coraz częstszych pielgrzymek na wschodnią rubież, winowajca nie został odnaleziony. W kilku wersjach opowieści zgadzały się dokładnie dwie rzeczy; całość wygląda, jakby ktoś przewrócił wyjątkowo pojemny wózek na zakupy, a w okolicy wybrzmiewa krzyk o nieokreślonym źródle, ale ewidentnej płci — na rubieży krzyczy kobieta, więc Lanthier robi dokładnie to, co każdy rozsądny mężczyzna.
Zabiera z sobą inną kobietę; taką, która potrafi krzyczeć głośniej.
— Wiem, że obiecałem ci szybki rekonesans, ale—
Wie też, że Jackie zna prawdę; uniwersalną, oczywistą, wpisaną w nazwisko i przywiązanie do Rezerwatu w sposób, który kipiał z niego od pierwszego poznania — to miejsce było jego częścią i zamierza zrobić wszystko, żeby ta część została zreparowana.
Zaciśnięta między palcami dłoń pani Lanthier nie wyraża niczego, poza zrozumieniem; zaufanie najwyższą formą miłości — zwłaszcza, gdy konfrontują ją z ponad metrowym pagórkiem wszystkiego. Usypisko—wysypisko widać z daleka; cukier, mąki, owoce, cały zestaw małego cukiernika ozdobiony skorupkami i wyglądającymi na świeże opakowaniami jaj — im bliżej celu, tym mocniej Ronan rozumie.
Cokolwiek nie zalęgło się w okolicy, ma słodki ząb.
— Blisko mnie — ostrzeżenie—oczywistość; tam, gdzie Rezerwat, tam nie ma miejsc na błędy.
Jackie wiedziała o tym na długo przed ślubem — wie też teraz, skupiona, zwarta i gotowa przy ramieniu męża; wzrok Lanthiera przeskakuje pomiędzy linią drzew, a kurhanem zdobyczy, na pierwszy plan wysuwając zasadnicze pytanie.
Co to ma, kurwa, być?

ekwipunek: pentakl, athame, zestaw zielonych świec (x2), magiczna lira, naszyjnik z wielobarwnych koralików, srebrna zawieszka z lepidolitem, paczka papierosów, zapalniczka
percepcja na okolicę oraz zasób pagórka dobroci: k100 + 10 (talent) + 5 (modyfikator)

The member 'Ronan Lanthier' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 20

Kontrola najwyższą formą pewności.
W kalendarzu myśli skreślam dni od pokrytego żałobną czernią prawie. Dnia, kiedy prawie zginął, dnia, kiedy prawie nie wrócił do domu, dnia, gdy prawie paradoksalnie decydowało o przyszłości.
Gdyby prawie zmieniło się w na pewno, przyszłość przestałaby istnieć — ponieważ przestałby istnieć Ronan.
Dziś żadne z nas nie myśli o prawie, na pewno, może i chyba. Głębia Rezerwatu pochłania dźwięki cywilizacji; poruszamy się w powietrzu nasyconym pierwotnością. Trzeszczące pod wygodnym obuwiem gałęzie, zaplątane w spięte włosy pajęczyny, urażone bzyczenie pierwszych komarów i człowiek, który poświęcił życie dla tego miejsca — kiedy myślę duma, widzę jego.
— Rezerwat nigdy nie przestanie zaskakiwać różnorodnością lokatorów — na policzkach ma równo przystrzyżony zarost, między brwiami płyciznę zmarszczki, na czole smagnięcie europejskiej opalenizny i niezbity dowód na to, że nie posłuchał żony — za trzy dni zacznie zrzucać skórę i dokładnie wtedy zapytam.
A nie mówiłam?
Po krótkiej, atlantycko—szerokiej nieobecności, znów mam go dla siebie, chociaż w Rezerwacie nigdy nie jest w pełni mój. Dzielę się mężem z każdą piekielną bestią, zagajnikiem, drzewem i informacją, którą przyniesie inny opiekun — to, co twierdził Hugh, nie brzmiało na działanie łap barghestów i wystarczyło, by pchnąć Ronana w głąb Rezerwatu niespełna dobę po powrocie z Monako.
Nie narzekam — drugiego dnia po wyjeździe śniłam, ze został kierowcą formuły, tyle, że zamiast bolidów, ścigali się pickupami.
— Ron — nie chciał, żebym mu towarzyszyła; osobiste pragnienia pana Lanthier przestały mieć znaczenie, kiedy chirurgicznie białą bluzkę zastąpiła koszula w kratę. Miękka, wyblakła, wciąż pachnąca jego ciałem; każde zahaczenie nosem o postawiony kołnierzyk było celowe. — Dotrzymujesz wielu obietnic, ale kiedy w grę wchodzi to miejsce, zapominasz, kogo poślubiłeś.
W ustach kobiety, która detronizowała pasję męża, byleby tylko stanąć na piedestale uwagi, te słowa mogłyby brzmieć na zarzut — miałam nadzieję, że w moich były czystym, zanurzonym w uśmiechu stwierdzeniem faktu. Ciepło szorstkiej dłoni odgania obawę; po ponad pięciu latach małżeństwa powinniśmy nosić w sercach wyłącznie pewność, wiarę i zdrową dawkę zrozumienia dla własnych potrzeb. Ten pagórek — usypany z zawartości kilku sklepowych koszyków — to potrzeba Ronana; w tym momencie nic innego nie ma racji bytu.
Ściśnięta dłoń wyraża napięcie, którego źródło majaczy przed nami niewyobrażalnością niedopasowania — żaden z tych elementów nie pasuje do Rezerwatu.
Celowość działania nie pozostawia złudzeń; a zagrożenie?
— Uberrimafides.
Magię odpychania znam na kruchych podstawach — tym bardziej zaskakuje udany czar, w ślad którego podąża wzrok. Szukam podpowiedzi w usypanym z żywności pagórku, obok niego, za nim, przed nim; ktokolwiek (cokolwiek?) nie napracowało się nad aranżacją, mogło być w pobliżu i nie mieć przyjaznych intencji.

ekwipunek: pentakl, athame, zestaw białych świec (x2)
akcja {1}: Uberrimafides {próg 30}: 92 + 0
akcja {2}: percepcja na usypisko i jego najbliższą okolicę: k100 + 15 {talent} + 5 {percepcja}

The member 'Jacqueline Lanthier' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 40

Ronanie, Jackie, dotarłszy na miejsce dostrzegliście, że coś ewidentnie zaśmieca Wasze podwórko. Zakupy ze spożywczaka to spore niedopowiedzenie jak na to, co piętrzyło się przed Wami. Owszem, niektóre produkty były jeszcze zapakowane kartony, oblepione dziwnymi maziami i kremami, potłuczonymi jajkami, których nikt już raczej nie zje, ale także i gotowymi produktami, które wyglądały, jakby dosłownie ktoś zabrał je z talerza. Zdaje się, że kilka talerzy tutaj również było, błyskało pośród sterty zmarnowanego jedzenia.

Ronanie, chociaż starałeś się przyjrzeć lepiej zjawisku, jakie przed sobą miałeś, nie miałeś takiego szczęścia jak Twoja żona. Jackie, jakimś cudem, pomiędzy stertą rzeczy, znalazłaś bardzo długie, osobliwe, brązowe pióro. Niewiele możesz powiedzieć na jego temat z tej odległości, ale możesz spróbować się tam dostać, na przykład wspinając się po stercie jedzenia. W tym celu należy rzucić kością k100 na gibkość, do której należy dodać modyfikator odpowiadający wartości sprawności. Próg prawidłowego wdrapania się po stercie jedzenia wynosi 65. W przypadku powodzenia, jak i niepowodzenia, należy zgłosić się po ingerencję do Mistrza Gry.

Ronanie, dopóki Jackie nie powie Ci o swoim znalezisku, nie jesteś świadomy, że znajduje się tutaj pióro.
Wiele wskazuje na to, że albo żeruje tutaj jakiś bardzo osobliwy ptak, albo tędy akurat ostatnio przelatywał, ale równie dobrze może być to zwierzęcopodobny, który upodobał sobie napadanie na ludzi i składowanie pożywienia.

Aby się o tym przekonać wcześniej, powinniście rzucić kością k100 na percepcję, tropienie bądź zoologię. Próg dostrzeżenia jednoznacznych śladów wynosi 300. Wasze wyniki się sumują. Po trzeciej turze, niezależnie od wyniku, powinniście zgłosić się po ingerencję Mistrza Gry.

Jeżeli w jakiś sposób wejdziecie w interakcję ze składowanym tutaj jedzeniem, np. dotykając go, również należy zgłosić się po ingerencję.

Jackie, zaklęcie rzucone przez Ciebie dało Ci odpowiedź niejednoznaczną, ale póki co skłaniającą się bardziej ku stwierdzeniu, że, póki co, nie groziło Wam niebezpieczeństwo.

Ciepła dłoń w uścisku i zimne obawy w umyśle — cień Rezerwatu ma barwę, zapach i chłód domu; to, co przeciąga się leniwie pomiędzy podejrzeniami, nosi znamiona pleśni.
Podejrzliwość łatwo się psuje, szybko rozprzestrzenia i nie gaśnie — zwłaszcza na widok znaleziska. Niewypowiedziane zostaną myśli—odpowiedzi; ciche lubię sądzić, że to otwartość na lokatorską różnorodność Rezerwatu i głośne jak to kogo? Najpiękniejszą kobietę świata na słowa Jackie, która od lat rozumie więź, jaką każdy Lanthier dzieli z tym miejscem.
Pęknięcia w ziemi Rezerwatu są ranami ciętymi na ich sercach, wyrwane z korzeniami drzewa to wyszarpane kawałki ciał, a martwe bestie — obumarłymi kawałkami duszy.
Usypisko przed nimi to nowość na mapie żywego organizmu; Ronan od lat obserwuje zachodzące na tych ziemiach zmiany, ale zachwiana magia — w przeciwieństwie do większości mieszkańców Hellridge, wie co (kto) stoi za ewolucją i rewolucją stanu rzeczy — wypluwa na powierzchnię coraz więcej odstępstw od reguł. Jabłoń na włościach O'Ridleyów to tylko początek; wie o tym Lanthier, wie Jackie, powinni wiedzieć pracownicy Rezerwatu, zanim któryś z nich skończy ranny, martwy albo — moda w Cripple Rock — zaginiony.
— Jakiś efekt?
Ciche zaklęcie Jacqueline owija się wokół usypiska talerzy, pudełek i żywności w różnym stopniu rozkładu; krok Ronana w kierunku pagórka (nie)dobroci to odruch ciała zbyt ciekawskiego dla własnego dobra, by potrafiło zachować rozsądną odległość. Cokolwiek (ktokolwiek) nie stało za kurhanem z rozbitych jaj, rozlanych kremów i talerzy w różnym stopniu rozkładu, musiało zostawić ślady.
— Zastanawiam się, która bestia przejawia kleptomańskie skłonności — zwiastun namysłu — zmarszczone brwi — nasila się w starciu z opuszczonym na ziemię spojrzeniem. Lanthier szuka i węszy, i jeśli zajdzie taka konieczność, wezwie do pomocy specjalistę od obu tych czynności — Rocky od prawie miesiąca czeka na wezwanie. — Na myśl przychodzi mi tylko—
Rozplecione dłonie zwiastują odejście od żony — w sensie fizycznym i geograficznym; drugie nigdy nie przepłynęło przez bajoro myśli. Te zresztą zaplątały się w krzaki osamotnionego słowa — meteor.
Meteor, meteor, ale—
— Ale to niemożliwe. Są małe i prędko się męczą — są udomowione i niemożliwe do wytresowania; Ronan coś o tym wie.
Za dzieciaka miał ze trzy.
— Żeby urządzić takie składowisko, musiałby robić kursy każdej nocy — na dodatek sam Rezerwat nie jest zamieszkany — co oznacza, że musiałby latać nad Cripple Rock albo i dalej; teoria zaczęła chwiać się w posadach, kiedy opuszczony na ziemię wzrok próbuje odnaleźć cokolwiek — ślady łap, kępki sierści, odcisk butów, zagubioną pośród trawy i rozsypanych resztek wskazówkę. Może coś (ktoś) krwawiło? A jeśli tak—
— Ostendesanguine — skierowane na ziemię wokół znaleziska zaklęcie pomoże odgrzebać ten sekret; o ile jakikolwiek istniał.

akcja #1 tropienie | 16 + 10 = 26
akcja #2 Ostendesanguine | próg 35 | k100 + 5

The member 'Ronan Lanthier' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 36

Milkniemy, myślimy, zerkamy, modlimy się do Matki każdym oddechem — ciężar odpowiedzialności za każdy skrawek tych ziem ściąga kąciki ust Ronana w dół. Zmarszczki pęcznieją, razem z nimi obawa; pewnego dnia nie będę mogła musnąć opuszkiem palca nowej bruzdy w kąciku oczu. Pewnego dnia — szybciej, niż którekolwiek z nas mogło tego pragnąć — będziemy skazani na samotność bez siebie.
Pewnego dnia jedno z nas zniknie i nie będzie mu dane dotrzeć do Piekła; gdzie wtedy się spotkamy?
Czy w ogóle—
— Nie jestem mistrzynią magii odpychania — niedopowiedzenie zminimalizowane co uśmiechu — ale nie wydaje mi się, żeby zagrożenie było blisko.
Nikt nie twierdził, że w ogóle istnieje, ale z drugiej strony: to Rezerwat Bestii.
Stan poczucia niebezpieczeństwa powinien towarzyszyć każdemu, kto chciałby przetrwać w tym miejscu dobę.
Ronan rozplata nasze dłonie i wymyka się poza sferę bliskości; ciało zamierza podążyć przetartym przez niego szlakiem, ale rozsądek wie, że poszukiwania miną szybciej, jeśli się rozdzielimy. On rusza w prawo, ja w lewo i wtedy — może to perspektywa; może miraż zmęczenia? — w mozaice rzeczy znalezionych dostrzegam pióro. Długie, brązowe, spore; nic, co mogłaby zostawić kura albo pośledni mieszkaniec tych lasów. Ronnie mógłby zgadnąć natychmiast, z czym mamy do czynienia — jedno zerknięcie na męża upewnia mnie w przekonaniu, że nie widzi tego, co ja.
— Obok pudełka po jajkach, trochę niżej od różowego talerza — łagodnie zmarszczone brwi odcisną na czole płytkie pękniecie; czasem zapominam, że po trzydziestce kolagen woła o pomstę do Piekła. — Coś zgubiło pióro. Jest brązowe, długie i nie wygląda na należące do niczego, co można hodować w ogródku.
Chyba, że nazywasz się Ronan Lanthier.
Dokładnie tyle mogę stwierdzić z tej perspektywy — za mało, żeby nawet Ron mógł wyciągnąć jednoznaczne wnioski. Może, gdybym częściej słuchała opowieści o bestiach, domyśliłabym się prawdy; miłość do męża usprawiedliwia wiele, ale nie niedoborów w zoologii. Ronnie mówi o czymś, co potencjalnie mogło odpowiadać za usypisko, po czym neguje samego siebie, a ja nie potrafię powstrzymać uśmiechu; tok jego myślenia — szczególnie na głos — przypomina sparing na ringu.
Sporo okładania pięściami, trochę bólu i czekanie na nokaut.
— Spróbuję je unieść — przed sekundą magia odpychania sprawdziła się w kontroli poziomie niebezpieczeństwa i teraz mogłaby nieco wspomóc proces badania. Chociaż wspinaczka na stertę wydawała się odruchowo dobrym pomysłem i nieszczególnie karkołomnym wyzwaniem, odrobina zdrowego rozsądku podpowiada, że to, co na wierzchu i widoczne gołym okiem, nie musi być tym, co ukryte pod spodem — uporczywie wpatruję się w stertę, pomiędzy talerzami, kartonami i produktami ze sklepowych półek próbując dostrzec wskazówkę, która pomogłaby odkryć odpowiedzialnego za ten chaos.
— Dormi — nie mam żadnej pewności, że trafię, ale skierowana na pióro uwaga przy odrobinie szczęścia i magii pozwoli unieść je w górę, a potem przyciągnąć do Ronana — jeśli ktoś z naszej dwójki mógł przeanalizować przynależność do istoty, był to on.

akcja {1}: percepcja: 91 + 15 {talent} + 5 {percepcja} = 111
suma: 137

akcja {2}: dormi {próg 30} na pióro: k100 + 0

The member 'Jacqueline Lanthier' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 65

Ronanie, gdy rozejrzałeś się wokół, poszukując odpowiedzi, która mogłaby być niewidoczna, dostrzegłeś na ziemi niewyraźnie pobłyskujące, nieregularne ślady. Przez nie jednak nie przebijała się czerwień, co znaczyć mogło, że wokół, w niektórych miejscach, w nieregularnych odstępach, ziemia zaznaczona była płynami ustrojowymi.

Jackie, udało Ci się przy pomocy magii przechwycić pióro i to łagodnie wylądowało w rękach Ronana. Ronanie, pióro, które miałeś teraz w rękach, nie wyglądało na żadne, które mogłoby zgubić zwierzę. Było ono naprawdę długie i brązowe; podobne do orlego, z tym tylko, że o wiele dłuższe. Z Twoją wiedzą na temat magicznych stworzeń mogłeś być pewien, że nie zostawił tego żaden znany Ci magiczny ptak, a prędzej zwierzęcopodobny. Lub coś, co nie było Ci znane.

Jeżeli chcecie pochylić się bardziej nad piórem, możecie wykonać rzut na zoologię lub religioznawstwo. Próg rozpoznania pióra wynosi 100. Rzuty nie sumują się, a wynik powinien być osiągnięty w jednej akcji. Rzut możecie wykonać maksymalnie raz na turę, ale nie istnieje ograniczenie co do ilości tur.

Przemarsz faktów po ściółce nie zostawia śladów — środek ciężkości układa się pomiędzy cichymi wdechami i wzrokiem utkwionym w obiekcie rezerwatowej afery.
Po pierwsze, środek lasu, a w nim wielka kupa żarcia i pamiątek z szybkiego wypadu do pobliskiego Cosco (gdzie właściwie jest najbliższe? Kiedyś — kiedy musiał jeździć po pieluchy w środku nocy — drogę znał na pamięć). Po drugie, Jackie mówi nic nam nie grozi i Ronan próbuje połknąć drapiące w gardle rozbawienie.
— Nietypowe na Rezerwat — tutejsi lokatorzy w połowie przypadków powinni chociaż spróbować ich pożreć; w przeciwnym razie z bestii zostaną im tylko piekielne. Pytania, kołaczące się pod krótko przystrzyżoną czupryną, milkną na chwilę — cisza, która zapada w umyśle, ma źródło w skupieniu i spokoju.
Jackie nawet w obliczu nietypowego zachowuje to samo opanowanie, którego zabrakło im wtedy, pod koniec kwietnia; Ronan znów łapie się na myśli, jak wyglądałaby tamta walka, gdyby Zuge wezwała jego żonę. Sekundę później nadchodzi inna myśl, samolubna i brzydka; Lanthier stara się zepchnąć ją poza granice świadomości, zanim wybrzmi na dobre.
Nie pozwoliłbym jej iść.
Zupełnie, jakby miał w tym temacie cokolwiek do powiedzenia.
Zmarszczone brwi zmieniają namysł w krótki trzepot gniewu; ten wymierzony w samego siebie bywa najcelniejszy.
— Jackie, spędziłem w tym lesie całe życie — w mozaice przedmiotów i żywności Ronan nie dostrzega niczego; właśnie dla takich momentów warto mieć żonę — skoro potrafi znaleźć ketchup w lodówce (chociaż Lanthier mógłby przysiąc, że chwilę wcześniej go tam nie było), z piórem w kurhanie chuj—wie—czego też sobie poradzi. — Jakim cudem zauważasz więcej?
I jakim prawem umniejszasz swojej magii odpychania?
Kolejne celne zaklęcie podrywa pióro w górę — precyzyjny ruch wpycha je prosto w dłonie Ronana. Mija sekunda (druga, trzecia, czwarta) i obserwowanie lotki niewiele zmienia; jest brązowa i duża, a na dodatek—
— Nie wygląda na nic, co spotykałem w Cripple Rock — podobieństwo do orlego to tylko pozór, który szybko traci prawo do sugerowania czegokolwiek. — Zdecydowanie za duże na zwykłego, niemagicznego drapieżnika.
Krótkie zerknięcie na ziemię niczego nie zmienia; rozświetlone magią wariacyjną detale ujawniają dokładnie to, czego Lanthier powinien spodziewać się od początku. — Ślady dookoła wskazują na płyny ustrojowe, ale to cholerny las. Wszystko tu próbuje znaczyć teren.
Czasem w tym celu używa talerzy, pudełek z jajkami, tubek z kremami i wszystkim, co zdołało nawinąć się pod kleptomańskie skłonności niezidentyfikowanego wizytatora. Ronan podchodzi bliżej kopca (chyba nie) kreta — poszukiwanie odchodów, kępek sierści albo kolejnych piór, które mogą zdradzić więcej na temat nieznanego gościa, zmienia zwykłą obserwację w tropienie.

akcja #1 zoologia | 24 + 30 = 54
akcja #2 tropienie | k100 + 30
suma (2. tura): 137 + akcja #2

The member 'Ronan Lanthier' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 65

Wiesz, że masz kłopoty, kiedy twój mąż — jedno ciało, jeden umysł z Rezerwatem — oświadcza: nietypowe.
Cichym wdechem opłacam opanowanie; nic nas nie zaatakowało, nic nie poruszyło się w krzakach, niczemu nie byliśmy winni. Pierwotny stwórca zakupowego tworu może wkrótce wrócić do gniazda — wtedy wątpliwości zostaną rozwiane samodzielne, bez udziału osób i Lanthierów trzecich. Skierowane w dłonie Ronana pióro nie wygląda na kosztowne ani niebezpiecznie; zwierzę, które je zawieruszyło, musi być albo wielkim okazem ptaszyska, albo czymś, czego nie poznaliśmy.
Żadna z tych wersji nie przypada mi do gustu, żadna nie smakuje kojąco — szukam więc trzeciej.
— Wciąż wiele mnie tu zaskakuje — czym innym jest tamto nastoletnie lato w Cripple Rock na ziemiach rodziny O'Ridley; czym innym jest ostatnie pięć lat w Rezerwacie. — Niektóre rzeczy po prostu bardziej.
I to w tych bardziej doszukuję się nieobjawionych prawd — wskazówek zaszytych w gruncie lub ukrytych pomiędzy potężnym zapasem artykułów spożywczych, naczyń, buteleczek i Lilith tylko zechce wiedzieć, co udałoby się nam znaleźć głębiej. Ronan ogląda pióro, ja próbuję dopisać mu znaczenie; co na temat podobnych oznak mówi religia? Księga Bestii? Fałszywa biblia?
Niedawno na te ziemie runął upadły anioł; jeśli znaleźliśmy pióro kolejnego, musiałby być przedstawicielem najniższego z niebiańskich kręgów — pióro jest duże, ale brunatne i niewyróżniające się niczym szczególnym, więc teoria szybko ląduje tam, gdzie miejsce każdego z odnalezionych produktów: na koszu.
Zatem zwierzę? Mitologiczne, a jeśli tak, do których podań sięgnąć? Starożytni Grecy i Rzymianie mieli wiele do powiedzenia na temat piór; ptaki były symbolami i nosicielami wieści, wiele z wymienionych w mitologiach gatunków nie istnieje już w świecie, który znamy, ale może—
Może.
— Powinniśmy podejść bliżej — słowa wypadają ze mnie razem z wydechem; krok do przodu to odruch, za którego śladem podąża utkwione w wysypisku—usypisku spojrzenie. Szukam kolejnej oznaki ptasiej bytności; skoro skryło się tam pióro, mogą ukrywać się inne wskazówki. Więcej pierza, odchody, odcisk łapki — na ziemi wokół i pośród zgromadzonych przedmiotów wypatruję tego, czego magia nie określiła zagrożeniem.
Rzecz w tym, że w Rezerwacie króluje natura — a ta zmienia się ciągle.

akcja {1}: percepcja: 38 + 15 {talent} + 5 {percepcja} = 58
suma: 232 + 58 = 290

akcja {2}: religioznawstwo {próg 100} na pióro: k100 + 18 + 5

The member 'Jacqueline Lanthier' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 24