First topic message reminder :

[ukryjedycje]

Twarda framuga, miękka atmosfera; w powietrzu zawisło coś ciepłego, słodkiego, swobodnego — bijący od piekarnika żar przejawiał właściwości wytapiające napięcie. Kuchnia na Staromiejskiej wreszcie zaczynała przypominać pomieszczenie, któremu nazwę zawdzięczała; ktoś zastosował taryfę ulgową — ktoś uznał, że po długim paśmie katastrof nadszedł dzień ulgi.
Sąd ostateczny nadal przed nimi; osąd z progu właśnie się dział.
— Nie zaczynaj, Zafeiriou — w ramach podziękowania za filozoficzne przemyślenie Orestesa. —  I dzięki za opinię zwrotną, Vandenberg — w ramach wdzięczności za dostrzeżenie, że Williamson, w rzeczy samej, wyglądał jak gówno. Gdyby ktoś zapytał w tym momencie — w chwili, kiedy wzrok odkrywał, że mąka docierała do lodówki, a sprzątanie pod nią to kurewsko niewdzięczne zajęcie; podobno nikt normalny nie sprząta pod sprzętem AGD, ale normalność Williamson sprzedał w kazamacie kilka lat temu za żenująco niską cenę — czy jest wściekły, odpowiedziałby: tak.
Gdyby ten sam ktoś sekundę później ponowił pytanie, opinie byłyby sprzeczne; spojrzenie przeskoczyło nad wąską przepaścią pomiędzy ciałami, ale wyblakłych kałuż źrenic nie zmącił patyk zwątpienia. Przyjaźń pomiędzy Zafeiriou i Vandenberg działa się na długo przed tym (czym? Nie rozmawialiście o—), co połączyło Lyrę i Williamsona.
Nazywanie emocji nie było jego mocną stroną, ale—
Ulgę trudno pomylić z czymkolwiek innym.
Mały głaz zsunął się w odmęty oceanu; rozbryzg posłał w powietrze osamotnione zdziwienie (wiedziałem przed Oresem?), które rozbiło się o brzeg monosylabizmu.
— Hm.
Wzrok zatrzymał się na Vandenberg; próba zrozumienia wydźwięku miękkiego spojrzenia nie była trudna. Wdzięczność zaczynała się na przysuniętych do czubka głowy Zafeiriou ustach i kończyła na wyczekiwaniu, które otrzymał Williamson.
Ona nie musiała pytać; on nie musiał odpowiadać.
— Witamy w klubie, Ores. Składka na ręczniki w każdy nieparzysty miesiąc roku.
Nieprawda; nie—kurwa—prawda, bo od stycznia nie był z Vandenberg nad oceanem ani razu. Fakty na temat syren przesiąknięte propagandą, kłamstwami, strachem, plotkami, półszczerościami; jak często musiały wchodzić do wody, żeby uniknąć losu, który pamiętał z zapamiętanych w kazamacie precedensów?
(Wiedziałbyś, gdybyście rozmawiali o—)
Wiedza, w przeciwieństwie do ignorancji, wybaczała; miał okazję poznać prawdę z pierwszej ręki — nawet, jeśli chwilowo ukrywała się w kieszeni zbyt dużej bluzy.
— Jedziemy moim.
Po pływaniu z syreną chodziliśmy na kremówki; Williamson nie wiedział, co dokładnie upiekła mniejszość (mniejszość? Było dwoje na jednego) odmiennościowa tego mieszkania, ale pachniało potencjałem na wybaczenie burdelu w kuchni. Zza ściągniętej przez głowę koszulki — był w połowie odwrotu do łazienki; nie tylko Vandenberg potrzebowała przebrania — wypadł świeży robak.
Dla stanu kuchni? Bez różnicy.
Echo kroków żegnało kuchnię; echo głuchych uderzeń w piersi witało nową rzeczywistość.