First topic message reminder :

Zagreus w sprawiał wrażenie prostego faceta, któremu wystarczyło dać piwo, stęka i telewizor, by był pełen szczęścia. Jednak pod ta skorupą kryło się wiele zagadek i nieoczywistości. Grecki duch, który wraz z krwią zagnieździł się w jego umyśle sprawiał, że jednak w jakiś sposób był wrażliwy na estetykę otoczenia, sztuki, muzyki i tak dalej. Potrafił nagle wypalić cytując filozofów i dyskutować na tematy światłe, wychodzące poza przyziemność. Lecz skrywał to w sobie dość skrzętnie, jakby bal się, że ta iskra zostanie brutalnie zgaszona i nie pozostanie mu już nic poza egzystencją z dnia na dzień.
Zaskoczenie malujące się w oczach Iry schlebiało Zagreusowi. Zwykle celowo nie próbował zwracać na siebie uwagi i tym razem tez się na tym złapał, że jego charyzma działała podświadomie. Nie przeszkadzało mu to jakoś wybitnie, w końcu milo się rozmawiało i okazało się, że poza tym może być jeszcze milej.
Skoro zeszło na temat Bostonu Zag lekko ściągnął usta i pozwolił sobie na głębszy wdech, po chwili jednak uśmiech powrócił. Szkoda psuć sobie wieczór takimi błahostkami.
- Pochodzę stąd, a z rodziną mi nie po drodze. - Odparł szczerze ale tez nie chciał za wiele o tym opowiadać, w końcu były ciekawsze rzeczy do robienia niż opowiadać o rodzinnych dramach.
Zagreus szybko odczytał intencje Iry, gdy ten się do niego zbliżył. Wcale nie uciekał od niego, przyzwalając na dotyk i obnażanie swoich małych tajemnic zapisanych czarnym tuszem. Dotyk zimnych palców sprawił, że mięsień lekko drgnął, Zag zdusił w sobie prychniecie śmiechu, pozwalając sobie na krotki uśmiech.
- Śmiało. - Może i ta odpowiedz nie była potrzebna, bo Ira doskonale sobie radził z guzikami koszuli i odsłanianiem szerokiej klatki piersiowej Zafeiriou. Teraz Ira mógł dotrze więcej blizn, tatuaży i mięśni skrytych pod napiętą skórą.
- To delta, grecka litera. To znak Zafeiriou, to pierwsza litera od δοῦλος. - Wyjaśnił wypowiadając greckie słowo bez problemu, co sprawiło, że w tym momencie jego glos nawet brzmiał odrobinę inaczej.

Nie umyka mi to krótkie zaciśnięcie ust, które sugeruje, że niechęć do Bostonu nie ma nic wspólnego z niewpasowującą się w gust architekturą i zaśmieconymi ulicami. Kryje się za tym jakaś historia. Jaka? Nie wiem jeszcze, czy bardziej interesuje mnie przyczyna tego krótkiego grymasu, czy jednak mięśnie napinające się nieznacznie pod chłodnym dotykiem. Szybciej krążąca krew i uderzenie ciepła sugerują, że chwilowo kwestie rodzinne mogłyby być tylko przeszkodą. Sam zresztą nie wygląda, jakby chciał o tym teraz rozmawiać. Dlaczego miałby chcieć, skoro ma obok siebie mnie i tak ochoczo odpowiada na ten niewinny flirt?
Proszę, proszę. Nie sądziłem, że ta znajomość może pójść w tę stronę — wziął mnie z zaskoczenia. To dlatego tak trudno mi się powstrzymać, by nie zabrnąć dalej?
Ale czemu w ogóle miałbym się powstrzymywać?
Ira, pamiętasz, jakie myśli chodziły ci po głowie zaledwie minutę temu?
Nie pamiętam, nie chcę pamiętać. Nie, kiedy tak na mnie patrzy i kiedy jest taki… dostępny. Ciepły. I tak seksownie mówi, nawet jeśli chuja z tego zrozumiałem.
— Nie mam pojęcia, co to znaczy. — I wcale nie jestem tym przejęty, choć moje spojrzenie świadomie zachęca Zaga do wyjaśnienia, kiedy palcami jadę powoli po zarysie jednej z blizn, by zabrać słoń dopiero, gdy opuszki pieszczotliwie prześlizgną się jeszcze kawałek po nagiej skórze.
— Zastanawiam się, jakie tajemnice jeszcze skrywasz — mówię cicho, unosząc spojrzenie na jego oczy. Zabrałem dłoń, ale nie odsuwam się z powrotem na dystans, który dzielił mnie od niego wcześniej. Po co? Tak jest dobrze. — Jesteś wyjątkowo rozkoszną zagadką, Zag. — I nie muszę mówić na głos, jak bardzo chcę ją odkryć, prawda?
Mówił, że nie idzie mu z kobietami.
A z mężczyznami?
Ciekawe czy ten cały Hex rzeczywiście był tylko kumplem. Może i tak. Nie wygląda, jakby był przygnieciony wyjątkowo bolesną żałobą. A może po prostu skutecznie to ukrywa?
Nie dogaduje się z rodziną, podróżuje sam… To brzmi naprawdę samotnie. Nie umiałbym tak żyć — sama myśl o funkcjonowaniu bez drugiej osoby obok ściska mnie za gardło. Nie jest mu ciężko?
Może dlatego tu dziś jest. Przez samotność. A ja przecież niczego nie robię tak dobrze, jak wypełnianie pustki tam, gdzie wkrada się ona w czyjeś życie. Może po prostu to wyczuł. Wiem przecież, do czego nadaję się najlepiej.
— Tańczysz? — Skoro pofatygował się do klubu i zawitał nawet w mieście, którego najwyraźniej unika, będę na tyle dobry, by wstrzymać się kilka chwil z propozycją przeniesienia się do mieszkania. Niech skorzysta z uroków Wizarda.

Rozmowy na temat rodzinnych waśni nie były sprzyjające tego typu spotkaniom, jakie właśnie odbywało się pomiędzy Irą a Zagreusem. Szkoda psuć atmosferę krępującymi rozmowami na temat rodzinnych animozji. Zag wiedział, że wspomnienie o matce sprawi, że nie będzie miał ochoty dziś już na nic i skończy się na dopiciu drinka i niezręcznej rozłące z Irą. A szkoda by było. Zaczęło być miło.
Chociaż dzięki Irze i jego klubowi w głowie potomka greckich emigrantów narodziła się myśl, że może Boston przestanie być taki znienawidzony. Skoro miał tutaj taki przytulny kąt i ciekawe towarzystwo. Zobaczymy, może rozwinie się to jakoś ciekawie i za szybko nie zapragnie wyruszyć w dalszą podróż. Wszystko w rękach Ananke.
Chłodne, drobne palce Iry skutecznie odwiodły myśli łowcy od nieprzyjemnych myśli. Ciało reagowało, serce przyśpieszało, a myśli zbaczały z codziennych myśli ku fantazjom. Szczerość Iry sprawiła, że Zag uśmiechnął się, w końcu to żadna nowość była, że mało kto rozumiał greckie słowa. Ale czy tak od razu podawać znaczenie tego słowa? Zagreus postanowił odrobinę podroczyć się z Irą.
- Grecy używali bardzo często tego słowa, jak cała starożytność. - Przekrzywił głowę spoglądając w uniesione na niego oczy Iry. Zag odrobinę zmrużył własne ślepia, lecz i tak jasno było widać, że źrenice w tej chwili się powiększyły a jego wzrok był skupiony na jego towarzyszu. - Tak określano pewien status człowieka.
Uśmiechnął się słysząc określenie, jakim go opisał Ira. Rozkoszna zagadka? Ciekawe, jeszcze nikt go tak nie nazwał, widocznie musiał bardzo przypasować gustowi Iry. A wszystko to wskazywało na to, że odkrywanie tych tajemnic zabierze trochę czasu.
- Ciekawe określenie. Uznam to za komplement. - Odezwał się zaczepnie unosząc się, by jeszcze bardziej zmniejszyć dystans pomiędzy nim a Irą. Intrygował go ten chłopak od pierwszego spotkania. Przypominał mu kameleona, który był wyjątkowo wyrafinowany i miał niesamowity magnetyzm. Zag nie pokazywał po sobie swoich preferencji, ale w Irze od razu dostrzegł pewne sygnały, które wcale nie okazały się być mylące. Eteryczna aparycja i silny charakter wydawały się być pewną sprzecznością, ale fuzja tego sprawiała, że Zafeiriou od razu czuł zainteresowanie. Lecz był na tyle ostrożny, że wolał poczekać na odpowiednie okoliczności, by cokolwiek pokazać.
Zafeiriou uniósł jedną dłoń do szyi Iry, gdzie znajdował się choker. Przesunął palcami po ozdobie wędrując dłonią ku bujnym włosom Lebovbiz, zakręcił lok wokół palców, z wyczuciem, by niepotrzebnie nie sprawić dyskomfortu. Już dawno nie dotykał nikogo w ten sposób, jego podróże czasami trwały zbyt długo, a nie był typem, który przy każdym przystanku poszukiwał domu uciech i chętnych za pieniądze ramion, które dadzą upust jego potrzebom. W tym objawiała się wybredność Zafeiriou, który nie rzucał się na byle co, preferując zdecydowanie bardziej wysublimowane relacje. Instynkt podpowiadał mu, że Ira może być ciekawym towarzyszem, który jest bystrym obserwatorem z odpowiednią dozą ciekawości.
- Lubię. - Kiwnął głową z chęcią na propozycję Iry. W końcu przyszedł do klubu, więc grzechem byłoby nie skorzystać z parkietu.

Jaki może być status człowieka? Singiel i hajtnięty, żywy i martwy, bogaty i biedny. I tak dalej, i tak dalej. Marszczę więc niekontrolowanie czoło pod naporem wszystkich dostępnych opcji, bo podpowiedź Zaga niczego mi nie rozjaśnia.
— Potrzebuję więcej wskazówek — śmieję się, niezniechęcony jego drobną grą. W końcu kto nie lubi bawić się w zgadywanki? Przynajmniej do pewnego czasu, bo ostatecznie do najcierpliwszych nie należę. Jak zbyt długo coś mi nie wychodzi, to wkurw gwarantowany.
Zag może odnaleźć odbicie własnego uśmiechu na moich ustach, bo nie szczędzę mu go, kiedy zbliża się jeszcze troszkę, ku mojej niekrytej aprobacie.
— Powinieneś — mruczę, zaglądając mu w oczy. Naturalnie, że był to komplement. Dzisiejszego wieczoru mam ochotę prawić mu wiele komplementów. Niektóre z nich mogą przybrać formę niewerbalną. Wygląda, jakby był zainteresowany. A ja… cóż. Ja nie mogę przecież oprzeć się komuś takiemu. Łowcy jeszcze nie miałem.
Jego dłoń się unosi, a moje oczy wodzą za nią leniwie, by okryć się za chwilę częściowo cieniem rzucanym przez rzęsy, kiedy czuję jak palce przejeżdżają po materiale chokera. Nieświadomie pogłębiam zachęcający uśmiech, kiedy bawi się moimi włosami, sukcesywnie podnosząc temperaturę wokół nas.
Lubi.
— Zatańczmy. — Delikatnym ruchem wsuwam dłoń w tę, która bawi się jednym z kosmyków i wstaję, ciągnąc Zaga lekko za sobą. — Zanim zacznie się koncert. — Mamy jakieś pół godziny nim na scenie staną artyści, wypełniając salę rytmami, które niekoniecznie sprzyjają ocieraniu się o siebie w tańcu.
Tymczasem kieruję nas na parkiet, już w drodze podrygując z rozluźnieniem w rytm disco, by zatrzymawszy się, odwrócić ciało przodem do Zaga i zarzucić mu ramiona lekko na kark.
Wspinam się nieznacznie na palcach, żeby móc wyszeptać mu kilka słów do ucha.
— Chcesz później wpaść do mnie? — Jak zawsze bardzo subtelnie, Ira.

O niewolnikach mówiło się już niewiele. Jedynie w kontekście historycznym. W świecie pozornie wolnych ludzi niewolników było wielu, większość z nas tak na prawdę była zależna od czyjejś woli. Zagreus nosił z dumą symbol delty a jednocześnie desperacko czepiał się wolności uciekając spod jakiejkolwiek formy zależności. Zaplątany w paradoks własnego życia wędrował, stając się niewolnikiem własnych strachów, które manipulowały nim bez większego problemu.
- Ten ktoś nie posiada wolności. - Odparł obserwując zmarszczkę na czole Iry. - Ktoś, kto służy wbrew woli i nie ma innego wyjścia.
Słowa Zafeiriou posiadały osobliwy ciężar, tak jak i znamię rodzinne, które może i w tych czasach niewiele znaczyło. Jednak dla Zaga wszystko to sprowadzało się do więzi. Więzi krwi, więzi tradycji i więzi umysłu. Nie miał pojęcia jak bardzo rozwodniona jest w nim krew greckich przodków, lecz identyfikował się z nimi z dużym przekonaniem.
Uwaga łowcy przeniosła się na bliskość Iry, który w tej chwili przełamywał kolejne granice przestrzeni osobistej Zagreusa, a on sam zachęcony tym odpowiedział na dotyk, słowa i spojrzenia. Bawiąc się włosami Iry Zag nie śpieszył się, w końcu wieczór dopiero co się zaczynał a on nie chciał być zbyt łapczywy, nie chciał spłoszyć Iry, który coraz bardziej działał na jego zmysły. Nie zastanawiając się, ile w tym gry aktorskiej a ile szczerej reakcji Zagreus zgodził się na zaproszenie do tańca. Chłodne palce Iry chwyciły jego szorstkie palce, szarpnięcie sprawiło, że Zag wstał wędrując w ślad Iry na parkiet.
Rytmiczna muzyka wprawiała w drganie każdą komórkę ciała Zagreusa, przyjemny dreszcz obleciał jego ciało a on nie przestając się uśmiechać skupiał wciąż uwagę na idącym przed nim Irą. Jego lekkość i podrygi w rytm muzyki były przyjemnym widokiem.
Zag nie oponował, kiedy Ira zarzucił mu ręce na szyi i zawisł na nim szepcząc do ucha propozycję. Zag chwycił Irę za biodra i delikatnie ścisnął, twarz przysunął do jego ucha z odpowiedzią.
- Z chęcią. - Odparł równie szczerze i bez zbędnych komentarzy.
Muzyka ogarniała ich ciała, a Zag wyłapując bezbłędnie rytm wprawił ich obu w taniec. Ciężar Iry nie stanowił dla łowcy problemu, był drobny i lekki. A on sam pomimo mięśni i bardziej postawnej sylwetki nie zachowywał się jak kloc betonu na środku parkietu. Zag lubił muzykować, grać na gitarze ale niekoniecznie śpiewać.

Nie spodziewałem się, że rozmowa o tatuażach podąży w tę stronę i nagle osoba Zaga stała się jeszcze bardziej interesująca.
— Niewolnik — mówię cicho z zamyśleniem, przypatrując mu się w zastanowieniu, które jednak nie przenosi się na żadne słowa. Dlaczego ktoś miałby tatuować sobie taki symbol? nie pada, ale zostaje zapisane w pamięci do puli pytań, na które kiedyś będzie lepszy czas. Może nawet dzisiaj, trochę później, bez głośnych basów i tłumów ludzi.
Na razie wszelkie poważne tematy i złożone pytania nikną pod naporem dwóch ciał wyraźnie spragnionych dotyku. Ja obejmuję Zaga, a Zag nie pozostaje mi dłużny. Przeciągły uśmiech przystraja moje usta natychmiast, kiedy czuję, jak jego palce zaciskają się na moich biodrach, a dreszcz podniecenia przemyka wzdłuż podbrzusza, jakby tylko czekał, aż coś, ktoś go wyzwoli.
Moje spojrzenie chłonie wszystko, co czai się w oczach Zaga i nie mogę oprzeć się temu uczuciu, które przecież tak kocham. Patrzy tylko na mnie i z chęcią zmieni otoczenie, bo tak na niego działam, że przecież nie mógłby, nie miałby prawa się oprzeć. A ja lubię uszczęśliwiać. I nie potrafię oprzeć się temu spojrzeniu.
Choćbym chciał.
Czy chcę? Nie wiem. To teraz nieważne.
Odpowiedź Zaga napotyka niekrytą aprobatę w postaci głębszego uśmiechu i mocniejszego zbliżenia, a ciało wprawione w ruch muzyki nie szczędzi mu dotyku. Taniec otumania lepiej niż alkohol, w rozkoszny sposób odbiera kontrolę i wyzwala. Moje dłonie bezwstydnie obłapiają ciało Zaga, kiedy ten nie pozostaje dłużny, a płynne ruchy szukają bliskości w energicznym, ale wciąż zmysłowym tańcu.
Bawię się cudownie i nie potrafiłbym stwierdzić, ile piosenek przewinęło się, nim w końcu muzyka zaczęła cichnąć, by ustąpić zespołowi. Włosy zaczęły mi się już lepić lekko do czoła skrzącego się od kropelek potu, a buzia nie przestaje się śmiać, bo wytworzona tańcem i uzależniającą bliskością energia całkowicie mnie rozpiera. Gdzieś pomiędzy tańcami wypiłem jeszcze jednego drinka, a to mi w zupełności wystarczy, by stracić resztę hamulców.
Moglibyśmy się przenieść na dużą salę i tam kontynuować, ale…
— Zaczekaj, przystojniaku. Zadzwonię po taksówkę — mruczę znów do jego ucha, sygnalizując jasno, że zmieniamy lokal. U mnie też możemy potańczyć. Najlepiej w pościeli.

| zt x2

Zapadł wieczór; kotara ciemność nasunęła się na Boston, a mimo to miasto tętniło życiem; w powietrzu unosiła się beztroska, niedzielna frywolność. On, pokonując kolejne metry kwadratowe chodnika, nadal czuł na szyi ciepły oddech, który chwile później zmierzał się z jego własnym, nieco poniżej linii żuchwy równie ciepłe w dotyku wargi o znajomej strukturze, na ciele - dotyk znajomych palców; żałował, że ten wieczór nie mógł trwać chwile dłużej. Zawiązując krawat, wzrok, na ułamki sekund, zatrzymał na czerownym odcisk szminki na krawędzi kieliszka. Obrócił się tylko na chwile, by otulić tęsknym spojrzeniem ciało, pod którego ciężarem uginał się materac. Nie powiedział nic. Odszedł, jak zwykle, bez słowa, ale za to z chwilą refleksji, która odnalazła drogę do sentymentu; widzimy się później.
Papieros tlił się między wargami, gdy przystanął, łapiąc bucha. Pojedyncze, kontrole spojrzenie na zegarek; do dwudziestej pierwszej brakowało dwóch minut. Wzrok zatrzymał się na ukrytej przed wzorkiem niemagicznych fasadą budynku. Nie otaczał ją nastrój bezczynności; przy drzwiach tłoczyła się spragniony nocnych wrażeń motłoch; w tłumie nie odnalazł żadnej, znajomej twarzy. Tym lepiej, uniknie pytających spojrzeń.
Klub Nocny Whizzart - do tej pory istniał w jego świadomości, jako przekazywana z ust do ust plotka; coś, co nie mieściło się w głowie; coś, co stanowiło źródło spekulacji; nadal pamiętał pogardliwie spojrzenie Tildy, gdy rozmowa zeszła na magiczne lokale w samym sercu Massachusetts, wystarczyła jedna wzmianka o Wizardzie, a wtedy zrobiła cos, co z pewnością damie w towarzystwie nie przystoi - splunęła petem pod obcas. To co niekonwencjonalne na długo pozostawało na językach, przyciągało tłumy, łamało konwenanse, wzbudzało kontrowersje, rozbudzała Chciał zobaczyć, ile był warta ta iluzja utkana ze słow. Chciał przekonać się, czy ochoczo przekazywane pogłoski odnajdą odbicie w rzeczywistości.
Obecnie sklepienie czaszki wypełniały fakty. Słyszał, że założony przed rokiem klub nocnych słynął z porywających wydarzeń artystycznych (oby nie ograniczały się tylko do pijackich serenad ochlapusów; myśl sama w sobie była wystarczająco rozczarowująca) i -informacje pozyskana mniej oficjalnymi kanałami - był luźno związany z miejscową trupą cyrkowa Lebovitzów, więc poprzeczka zawieszona zostało wysoka; być może nawet Vigneron, ustanawiający kolejne rekordy świata, miałby problem, by ją przeskoczyć. Pod sklepieniem cyrkowego namiotu Laffite bywał regularnie z dwójką swoich dzieci. Gwen szczególnie upodobała sobie akrobacje, Tony, będący pod wrażeniem trików manualnych, nie mógł oderwać wzroku od sceny, kiedy wkraczał na nią żongler, a pianie z zachwytu i jedno, i drugie zarefowało dla teatru cieni.
Niedopałek dokonał żywota pod butem, kiedy jego ostatni niezadowolony syk zdusił mało subtelnie podeszwą. Czując jak kołnierz koszuli podgryzał go bezlitośnie w szyje, rozluźnił supeł krawatu. Do tej pory potrzebował pretekstu, by się tu pojawić, pretekstem tym był Venoir.
Venoir, który pojawił się na horyzoncie, gdy wskazówki Arceau L'Heure de la Lune wskazały godzinę, o której wspominał w liście. Niektóre rzeczy nadal były na swoim miejscu. Yadriel, jak zawsze, punktualny. Jak zwykle powściągliwy w mimice. Jak zwykle oszczędny w słowach.
- W samą porę - na powitanie uścisk dłoni. - Zaraz zacznie padać - sięgnął po katalog swoich uśmiechów; uśmiech numer dwanaście - ten uprzejmy, co ciepłem ogrzewał tarcze spojrzenia. - Droga z Saint Fall upłynęła spokojnie? - pytanie nie podyktowała troska, było czystą uprzejmością, prologiem wieczoru. By go należycie rozpocząć, skierował kroki ku drzwiom. Powitał ich zaduch, woń alkoholu, papierosów i spoconych ciał; Laffite zapanował nad odruchem obrzydzenia, których chciał zagość na jego twarzy.
Oby alkoholowy asortyment klubu nie zwiódł jego podniebienia. Na resztę mógł spojrzeć spod przymrożonych powiek.

Ukształtowane pod sklepieniem czaszki myśli zdusił, gdy w zasięgu spojrzenia znalazł się Venoir. Kiedy ostatni raz sie widzieli? Nie pamiętał. Chociaż nigdy nie zapominał o swoich kontaktach, nie pielęgnował ich, a czasem - sporadycznie - pozwalał, by uschły. Venoir był kontaktem wygodnym, nie potrzebował jego stałej uwagi.  Zaglądał do jego życia od czasu do czasu i znikał równie szybko.
Zmierzył go spojrzeniem. Naganny wygląd od razu rzucił sie Hiramowi w oczy. Widziałeś sie w lustrze? Znał odpowiedź - zapewne tak i był z siebie dumny. Starał sie zatem nie zawracać uwagi na to, co miał na sobie, choć t-shirt szczególnie odciągał jego uwagę.
Ucisk dłoni, a potem słowa. Pytanie, jakie zadał, sprawiło, że spojrzenie Laffite uciekło w górę, w niebo. Na niebie zbierały sie chmury - szare, ponure, brzydkie. Zasłoniły gwiazdy i księżyc. Jakby chciały wprawić w pesymistyczny nastrój. Bezskutecznie. Hiramowi udzielił się ten, który został w barze.
- Niebawem się przekonamy - uśmiech numer osiem bez przeszkód ułożył się na jego ustach, wraz z nim pojawił się błysk w spojrzeniu. W myślach zaczął przyjmować zakłady. Deszcz deszczowi nierówny. Ten, który sie niebawem rozpada, nie mial nic wspólnego z opadem atmosferycznym.
Jako pierwszy wszedł do środka. Jako pierwszy - przez dziesięć sekund -pożałował swojej decyzji, jednak po chwili, gdy tłum się przerzedził i sceneria nie tonęła w rzece spoconych ciał, było nieco lepiej.
Sala kameralna - dobry wybór - była mniej zatłoczona, a wiec przynajmniej teoretycznie gwarantowała więcej prywatności; prywatność była im potrzebna, tak jak te spotkanie było potrzebne Laffite.
Objął spojrzeniem twarz Venoira; nie wydawał się szczególnie zmęczony kilkunastokilometrową podróżą; dobra mina do zlej gry, a może przywykł do podroży, znacznie dłuższych, bardziej niebezpiecznych?
Policjant wybrał im uroczy stolik w przy ścianie, oświetlony gradientem kolorów. Polityk nie protestował - wsunął do ust cygaretkę i rozsiadł się wygodnie.  Na razie tylko obserwował i wyciągał wnioski. Na razie milczał i czekał na odpowiedni moment.
Więc było prologiem do tego, co dopiero nadejdzie.
Więc co masz mi do powiedzenia, Venoir?
- Otwieramy negocjacje? - zaczepny uśmiech i prowokacyjny błysk w oku - wszystko, co mógł teraz zaoferować, tylko tyle i aż tyle. - Nie jestem złodziejem. Cenię czas - swój, niekoniecznie innych, ale to musisz mi wybaczyć, jestem oportunistą w najgorszym wydaniu. - Na ile wyceniasz swój? Podaj cenę. I walutę.
Był tak drogocenny, jak jego własny? Zgadywał, ze tak - stawka była duża. Co usłyszy w ramach odpowiedzi? Nie wypłacisz się do końca życia? Zaiste, nie umknie przed konsekwencjami.  I właśnie dla nich sie tu dzisiaj pofatygował.
Uśmiech nie wystygł z ust, gdy w zasięgu spojrzenia pojawiła się kelnerka. Uniósł dłoń, by przywołać ją do stolika.
- Pierwsza kolejka na mój koszt. - Potraktuj to jak grę wstępną, zanim przejdziemy do sedna. Zanim zaleję cię deszczem pytań. Wiesz, że wtedy jeńców nie biorę.
Dzisiaj był pogodynką, którą prognozowała burze w spojrzeniu Gwardzisty. Jednak ta burza dopiero nadejdzie. Na razie para oczu była jak otchłań oceanu - spokojna, niezmącona żadną gwałtowną falą odpływu.  
Nie rozczarował się; asortyment oferowanych drinków mógł zadowolić nawet jego wybredne podniebienie.

Wizualną prezentacje Venoira ocenił wyłącznie spojrzeniem, a wiec stłumione w przełyku słowa, wijące się nadal tylko w przestrzeni jego umysłu, pozostawił tam, gdzie ich miejsce - tylko dla siebie.
Drogą do sali kameralnej uczcili chwilą milczenia. Sam, tonąc przez chwile ocenia własnych myśli, nigdy nie był skazany na cisze. Jakby słyszał szum tysięcy głosów w swojej głowie, przeskakujących z jednego tematu na drugi. Tym razem było podobnie. Nie ucichały, gdy usiadł, a w jego dłoni pojawił się długo wyczekiwany eliksir rozluźnienia w postaci drinka.
- Zgaduję, ze hazard nigdy nie był twoją mocną stroną, co? – pytaniu zawtórował kącik ust wnoszący się w ledwie dostrzegalnym grymasie rozbawienia ku górze, jednak nie był słyszalny ani tonie jego głosu, ani nie odbił się na tafli jego nawet zimnego, połyskującego stalą spojrzenia.
Nie oczekiwał od Venoria cudów, bo nigdy nie załatwił ich od ręki. Staż ich znajomość był wystarczający, aby nie zwracać się do niego o prywatne, kłócące się z jego przestarzałym system wartości przysługi. Dawno temu, małym podstępem, wybadał ten niepoddany na korupcje grunt i przez te wiele lat priorytety Gwardzisty nie uległy przeredagowania; nadal wytrwale nie przesunął granic swojej moralności, która ograniczyła się tylko do kąśliwych uwag i odbijającej się w wyrazie jego twarzy zgryźliwości. Zawsze taki był, czy cynizm przyszedł z czasem? Choć przez chwile ta kwestia wkradła się pod sklepienie jego czaszki, nie na długo.
- Dzisiaj tez wylewasz za kołnierz? - pytanie zostało zwieńczone pozowanym na subtelne rozbawienie grymasem, które było równie szczere, co intencje Laffite względem barmanki, którą zmierzył ledwie przelotnym spojrzeniem, gdy się oddalała, zanim jego wędrówkę zakończył na ukrytej w półmroku twarzy Venoria. Światło sączące się z lampy docierało do nich w oszczędnych ilościach, czego zasługą było obecnie przytłumione oświetlenie lokalu; nie narzekał, a raczej uznał ten zabieg za kolejną zaletę Wizzardu - dbali o prywatność swoich klientów. – Doceniam, ze troszczysz się o samopoczucie mojej małżonki - podniósł kieliszek do ust, jakby chciał wypić za jej zdrowie - ale zapewniam, że przywykła do moich późnych powrotów.
Lonnie, mruknął jej imię w przestrzeń umysłu, nigdy do tego nie przywykłaś. Wiedziała jednak ,ze dzisiaj nie wróci na noc. Poinformował ją o tym sucho przy śniadaniu, gdy Gwen recytowała cicho pod nosem wiersz, a Anthony ani to pałaszował toast, ni to walczył się z supłem związanym na sznurowadłach. Wówczas Hiram czuł na sobie bezbiałkowe ślepia kota, który na niego prychnął, gdy minęli się w drzwiach.
Nawilżył gardło pierwszy łykiem trunkiem, czując jak najpierw przełyk, a potem przewód pokarmowy zalewa przyjemne, rozlewające się równomiernie po ciele ciepło.
- Nie było cię na Mszy – odezwał się po pierwszej degustacji, odkładając szło na lakierowany stolik; brak obecności Yadriela rzucił się Laffite w oczy. – Klein ma pod sobą wystarczająco dużo wykfalifikowany Gwardzistów, by oddelegować tych z imponującym stażem do innych zadań niż czuwanie nad bezpieczeństwem Głowy Kościoła? – zaniepokojony pewnymi, napływającymi z wielu różnych stron sygnałami od dawna badał kondycje Gwardii i dzisiaj je kontynuował.