First topic message reminder :


Objęcia nocy były lepkie i nieprzyjemne. Trzecia już szklanka wody rosiła wilgocią czoło Maurycego, gdy pędził już po kolejną, czwartą tylko po to, aby postawić ją na stoliku nocnym. Czekała na odpowiednią chwilę, być może krótszą, niż jej właściciel mógł podejrzewać. Obracał w palcach okrutnie znajomą, niebieską tabletkę nasenną, zastanawiając się, kiedy powinien znów ją przyjąć. Poprzednia albo jeszcze się rozpuszczała, albo już dawno temu pokazała mu środkowy palec i to akurat wtedy, gdy zamknął oczy, wciskając twarz w gorącą poduszkę. Był już prawie wczesny poranek i w zasadzie mógłby już się ubrać i wyjść na poranny spacer, jak to czynił w każdą niedzielę, a on jednak jak ten ostatni osioł wciąż łudził się, że jeszcze zdoła zmrużyć oko. Nadzieja umierała ostatnia, zwłaszcza w bezsenności.
Kręcił się, wiercił. Odpuścił sobie leki po kolejnej bezsensownie spędzonej godzinie i zszedł na parter, aby umościć się na kanapie. Kocie mruknięcia odwiodły go jednak od tego planu. Zaprowadziły go do kuchni, muskając rozgrzanymi od wspólnego snu ogonami jego nagie łydki. Nakładał właśnie karmy do miseczek, gdy jego wzrok padł na wizytówkę przyczepioną do ścianki lodówki. Jak bardzo bezsensowny był to pomysł, że postanowił wykręcić numer? To zaraz miało się okazać. Odłożył trzy miseczki na tacę śniadaniową pupili i zawisł na słuchawce, opierając się łokciami o lodowaty blat. Kolejne głuche sygnały tylko potwierdzały zwątpienie, jakie w nim narastało. Przecież każdy normalny człowiek jeszcze spał.

- H-halo? - Zapytał głupio, gdy znajomy trzask niemalże postawił go na nogi. Ktoś podniósł słuchawkę, czy to znowu jego majaki wywołane chorobą? - Czy mogę rozmawiać z Marcusem?

[ukryjedycje]

Ostatnio zmieniony przez Maurice Overtone dnia Pią 17 Lis - 19:16, w całości zmieniany 2 razy

Maurice zwolnił go z konieczności rozwiązywania intrygi zawartości jego biblioteczki. Pośród kodeksów, encyklopedii i słowników nie pozostało w niej wiele miejsca na literaturę dziecięcą. Wątpił, by w najbliższym czasie miało to ulec zmianie. Ich dzisiejsza rozmowa była przecież jednorazowym wybrykiem. Nie będzie kolejnych okazji do zabłyśnięcia znajomością dobranocek.

– Powinienem się martwić? Może lepiej będzie, jeśli jej nie dopiję. Nie skończyłem jeszcze swojego testamentu.

W ich rozmowie nie zostało wiele miejsca na płytkie uprzejmostki. Raniły ucho, jak fałszywa nuta w znajomej kompozycji – jego słuch zdążył przyzwyczaić się do nieoczekiwanej szczerości, którą raczył go Overtone od kilkunastu minut. Natychmiast wyłapał próbę umknięcia z powrotem za bezpieczną fasadę. Jemu też było za nią bezpiecznie, dlatego nawet przez moment nie oponował.

– W koty? Dlaczego akurat w koty? – niechęć w jego głosie była ledwie słyszalna.  – I nie, nie ma to żadnego sensu. Zresztą, jeśli faktycznie nie sypiasz, jaką robi to różnicę? Równie dobrze możesz spożywać jej hektolitry. Nic nie tracisz, możesz tylko zyskać. Całkiem opłacalna inwestycja, jeśli mam być szczery.

Prychnął cicho wprost do Marcusowego uszka.

- Z twoim potencjalnym zapałem do skrobania czterdziestu stron wstępu do pozwu, zapewne nigdy nie zdążysz go dokończyć. - Zadrwił przyjacielsko, wsłuchując się w słuchawkę z nadprogramową uwagą. Wciąż badał teren. Czy granica jego cierpliwości do Overtona wciąż jest tak przesunięta, jak kiedyś?

- Miałeś kiedyś kota? - Odpowiedział pytaniem na pytanie, nie dosłyszawszy jego niechęci. Najwidoczniej był zbyt mało spostrzegawczy… albo po prostu nie chciał dostrzegać oczywistości. Wyparcie było jego ulubioną strategią.

- Mogę zyskać… a cóż takiego, oprócz wypłukania witamin? - Zapytał, dając mu pole do popisania się inteligencją. To zawsze dobrze działało na wykształconych rozmówców. Nawet nie dostrzegał, jak wytrwale stara się go podejść.

- Hm, sam nie wiem. Zdarzy mi się sypiać normalnie. A co jeśli i to w końcu stracę?

– Potencjalnym? Cieszę się, że zostawiasz miejsce na wątpliwości. Tylko nie wiem, czy to komplement. – zaśmiał się cicho. – Moje potencjalne czterdzieści stron wstępu i tak byłoby bardziej merytoryczne od jakiegokolwiek innego kompletnego pozwu.

Mówił to z niezachwianą pewnością. Te wszystkie nadgodziny musiały przecież czymś owocować.

– Nie – odpowiedział, zgodnie z prawdą. – Żadnego zwierzęcia domowego, tak naprawdę. Za dużo sierści i obowiązków.

Choć o braku czworonożnych przyjaciół zadecydowała niegdyś ojcowska dyktatura, ku jego wielkiej, ale chwilowej rozpaczy, teraz sam podtrzymywał tę decyzję.

– Chwilę szkodliwej przyjemności na dobry początek dnia? – strzelił w jedną z możliwych odpowiedzi. – Jeżeli nie będziesz popijał nią swoich proszków, prawdopodobieństwo pogorszenia bezsenności jest praktycznie zerowe. Kofeina utrzymuje się w organizmie do dziesięciu godzin. Jedna ci nie zaszkodzi.

Dopiero po chwili uświadomił sobie, że dyskutował z Mauricem dla samej dyskusji. Sam nawet nie był wielkim smakoszem kawy. Adwokat diabła jak się patrzy.

– Zauważyłeś, żebyś z wiekiem spał gorzej? – zdecydował się porzucić swoje stanowisko obrońcy napojów kofeinowych i wrócić do meritum. Drażniła go własna nieprzydatność w rozwiązaniu tego problemu.

Wsłuchał się w jego śmiech z przyjemnością. Zupełnie nie był świadom tego, jak bardzo potrzebuje teraz nasiąknąć prostą pozytywną energią. Frustracja wywołana bezsennością męczyła go do tego stopnia, że był gotów spróbować absolutnie wszystkiego. Miał farta, że akurat ta czynność wcale nie była takim złym sposobem na rozluźnienie.

- Hmm no nie wiem. To zależy czy pomiędzy akapitami znajdzie się miejsce na dyskretne gnojenie dawnej miłości życia. Cóż to za pozew bez odrobiny dramatyzmu? Jego brak z pewnością ujmuje wartości merytorycznej. - Pozwolił sobie na ociupinkę teatralności, tym razem nie chowając się za nią, a podkreślając nią swoją osobowość. Różnica w tonie jego głosu była diametralna - oczywiście dla kogoś, kto znał zarówno rewers, jak i awers tej karty.

- A więc spróbujesz napić się z kota, to być może zrozumiesz. - Odpowiedział absurdalnie drażniąco enigmatycznością, lecz w jego głosie pobrzmiewała pewność, którą trudno byłoby podważyć wobec takiego informacyjnego skąpstwa ze strony Maurysia. - Jeśli będziesz potrzebował okładu z futerka, to daj znać. Słyszałem, że nic lepiej nie działa na ukojenie nerwów od okupującego kolana kudłatego grzejnika.

Zrobił to. Po raz kolejny spróbował delikatnie wysunąć duży palec stopy za niewidzialną granicę tego, co do tej pory było dla nich właściwe i naturalne. Kto wie, może wkrótce przesunie tam nawet całą nogę?

Nie odpowiedział na nauki okołokofeinowe. Musiał przemyśleć je na osobności, gdy mózg wreszcie przestanie mu się warzyć od niewyspania.

- Nie do końca. - Odparł, tym razem już nieco oszczędniej dobierając słowa. - Pewnej nocy zauważyłem, że mam problem i od tego czasu nie za wiele się zmieniło.

– Gnojenie? Nigdy. Ja jedynie przedstawiam fakty takimi, jakimi są, a jeżeli akurat, czystym przypadkiem, są one niepochlebne dla drugiej strony, kimże jestem, by dawać fałszywe świadectwo? – tym razem niewinność w jego głosie jest zbyt przerysowana, by nawet przez słuchawkę ktokolwiek mógł w nią uwierzyć.

Skrzywił się, gdy wyobraźnia bezlitośnie podsunęła mu ten obrazek – kot, brudny i lepki od kawy, kawa, śmierdząca kocią karmą, a przede wszystkim kłębki sierści przyklejone do warg.

– Za takie naczynie uprzejmie podziękuję. Doceniam gest – z wielką przykrością odrzucił ofertę. – Poza sceną prowadzisz przytulisko dla kudłaczy o wielu zastosowaniach?

Chociaż jego pytanie wciąż barwi ta sama uszczypliwość, stoi za nim szczera ciekawość. Nie potrafił się zdecydować, co pasowało do Maurice’a bardziej, stadko kłaczących czworonogów czy ich brak.

– Hm – nie uwierzył w wytłumaczenie Overtone’a. Bezsenność nie była czymś, czego nabawić się można jednego wieczoru, bo zapomniało się akurat czapki czy piżamki. Skoro jego rozmówca nagle wycofał się z tematu, nie drążył tej kwestii. Prawie zapomniał, że wgląd w ten aspekt życia Maruice’a ma tymczasowo pożyczony.

– Bezsenność do ciebie zupełnie nie pasuje. Wyglądasz raczej na kogoś, kogo z łóżka w południe zwleka dwuosobowy zespół budzików, podsuwających pod nos lampki szampana, ciepłe croissanty i gorącą czekoladę. – zawraca więc, by wjechać na znajome tory próżnych przekomarzań.

- Typowy prawnik. - Stwierdził wtedy, a jego ton brzmiałby jak obelga, gdyby nie nutka złośliwej uszczypliwości na samym końcu. - Nigdy w życiu nie uwierzę ci, że nie koloryzujesz swoich pism. Czy nie na tym polega twoja rola? Na obracaniu kota ogonem?

Pytał trochę z ciekawości, a trochę z wewnętrznego zdegustowania tym, że nie jest w stanie postrzegać jego zawodu inaczej. Zbyt wiele miał do czynienia ze swoją pomocą prawna, aby pozostawać obojętnym na własne skojarzenia.

Zacmokał krótko, ale nie kłócił się z nim. Nie chciał to nie, sam sobie takie filiżanki kupi. Machinalnie rozejrzał się po wyspie kuchennej, jak gdyby już szukał dla nich miejsca.

- Mój dom to nie przytulisko. - Sprostował, ale zawahał się, zanim kontynuował. -⁣⁣ Chyba że chcesz się poprzytulać, wtedy jak najbardziej.

Jego pewną siebie zaczepkę można było poznać bez większego trudu, dlatego kontynuował już poważniej:

- Nie mam przytuliska. Nie zgarniam też zwierząt z ulicy. Niemniej, kiedy pod moje drzwi zabłądzi zagubione futerko, nie jestem w stanie powiedzieć mu nie. Jeśli chce zostać, to zawsze ma wstęp w moje progi. - Wyjaśnił mu cierpliwie, wiedząc aż za dobrze, że może go to dziwić. Za czasów szkolnych Maurice nie miał czasu na zwierzęta. Teraz przynajmniej jego pomoc domowa je ogarnia, gdy nie ma go w domu całymi dniami.  

- Domyślam się. Wszyscy widzą mnie jako nieustannie zaplątanego w pościeli. Przykro mi, że nieustannie muszę was zawodzić - Westchnął cierpiętniczo. - Poza tym, jestem za piękny na cienie pod oczami. Nie wiem co poszło nie tak.

Trudno powiedzieć, jak długo jeszcze się przekomarzali, nim Maurice usłyszał stukanie do drzwi. Kocie ogony uderzyły jego łydki po raz ostatni, a najodważniejsza z rodzinki Aglaophonos zaczęła w pośpiechu tuptać do przedpokoju, aby przywitać gościa głośnym pomiaukiwaniem. Pozostałe potwory rozpierzchły się po różnych kątach, jak zwykle chętne do socjalizacji z innym światem kryjącym się za drzwiami wyjściowymi.

- Muszę kończyć. Zadzwonię jeszcze. - Obiecał, chociaż wcale nie był pewien, czy powinien - i to zarówno dzwonić, jak i obiecywać. Trzask słuchawki przerwał połączenie, pozostawiając po sobie ciężką, głuchą ciszę.