Objęcia nocy były lepkie i nieprzyjemne. Trzecia już szklanka wody rosiła wilgocią czoło Maurycego, gdy pędził już po kolejną, czwartą tylko po to, aby postawić ją na stoliku nocnym. Czekała na odpowiednią chwilę, być może krótszą, niż jej właściciel mógł podejrzewać. Obracał w palcach okrutnie znajomą, niebieską tabletkę nasenną, zastanawiając się, kiedy powinien znów ją przyjąć. Poprzednia albo jeszcze się rozpuszczała, albo już dawno temu pokazała mu środkowy palec i to akurat wtedy, gdy zamknął oczy, wciskając twarz w gorącą poduszkę. Był już prawie wczesny poranek i w zasadzie mógłby już się ubrać i wyjść na poranny spacer, jak to czynił w każdą niedzielę, a on jednak jak ten ostatni osioł wciąż łudził się, że jeszcze zdoła zmrużyć oko. Nadzieja umierała ostatnia, zwłaszcza w bezsenności.
Kręcił się, wiercił. Odpuścił sobie leki po kolejnej bezsensownie spędzonej godzinie i zszedł na parter, aby umościć się na kanapie. Kocie mruknięcia odwiodły go jednak od tego planu. Zaprowadziły go do kuchni, muskając rozgrzanymi od wspólnego snu ogonami jego nagie łydki. Nakładał właśnie karmy do miseczek, gdy jego wzrok padł na wizytówkę przyczepioną do ścianki lodówki. Jak bardzo bezsensowny był to pomysł, że postanowił wykręcić numer? To zaraz miało się okazać. Odłożył trzy miseczki na tacę śniadaniową pupili i zawisł na słuchawce, opierając się łokciami o lodowaty blat. Kolejne głuche sygnały tylko potwierdzały zwątpienie, jakie w nim narastało. Przecież każdy normalny człowiek jeszcze spał.

- H-halo? - Zapytał głupio, gdy znajomy trzask niemalże postawił go na nogi. Ktoś podniósł słuchawkę, czy to znowu jego majaki wywołane chorobą? - Czy mogę rozmawiać z Marcusem?

[ukryjedycje]

Ostatnio zmieniony przez Maurice Overtone dnia Pią Lis 17 2023, 19:16, w całości zmieniany 2 razy

Prawie poszedł w ślady ojca, wyprzedzając go co prawda o dwie dekady, nieomal doczekując się swojego własnego, pierwszego zawału. Wracał do gabinetu, gdy telefon na pustym biurku Rosemary odezwał się znienacka, przerywając idealną ciszę niedzielnego poranka. Pół filiżanki kawy wylądowało na spodku i pociekło mu po palcach, wyrywając z ust głośne przekleństwo.
Co za wykolejeniec dzwonił do biura w niedzielę rano? Zignorował pierwszych kilka sygnałów, próbując na próżno pozbyć się gorącej kawy z mankietu koszuli. Cokolwiek to było, najwyraźniej nie zasługiwało na kontakt z numerem kryzysowym – mogło więc zaczekać do poniedziałku. Szlag, tylko roztarł plamę.
Telefon nie przestawał dzwonić. Poderwał słuchawkę, już zbierając oddech na soczyste wyklęcie zdesperowanego interesanta i w ostatniej chwili ugryzł się w język. Nawet zniekształcony przez dystans, głos Overtone’a łatwo było rozpoznać.
– Maurice? – nie ukrywał zaskoczenia. – Tak, już, daj mi chwilę.
Chwila ciszy na linii, podczas gdy Marcus konfrontował się z klawiaturą telefonu. Jaki był ten cholerny kod? Karteczkę z listą kodów przekierowujących znalazł pod miniaturowym kaktusem w glinianej doniczce. Telefon rozdzwonił się za uchylonymi drzwiami gabinetu. Pospiesznie starł lepkie kółko po filiżance z blatu biurka i zaraz opadł na własny fotel, z palcami wciąż lepkimi od kawy.
– Jestem – oznajmił wreszcie, prawie zdyszany. – Wszystko w porządku?
Nawet Verity wiedział, że szósta rano nie była idealną porą na “pogawędki o dawnych czasach”.

Nie odpowiedział i pozwolił, aby jego cisza okazała się tą chwilą, o którą prosił Marcus. Coś ściskało go w gardle, ale z pewnością nie miało to nic wspólnego z faktem, że rzeczywiście ktoś tę słuchawkę podniósł, prawda? Ponowny sygnał oczekiwania aż ukłuł go w uszy. Zacisnął wargi w przejawie stresu. Znowu zaczął skubać odstającą skórkę prawej dłoni, zamykając słuchawkę pomiędzy policzkiem a ramieniem.

Proste słowo - „jestem”, a on jak ostatni idiota odetchnął na tyle głośno, że wręcz musiało być to słychać. Porzucił zakrwawiony już od zabiegów palec i wyprostował się przy blacie. Pytanie rozmówcy zawisło w niebycie o kilka sekund zbyt długo.

- W sumie to nie. - Odpowiedział szczerze na jego pytanie, ale gdy tylko sobie to uświadomił, natychmiast się spłoszył. Przesunął językiem po spierzchniętych od odwodnienia wargach. Powinien wziąć ze sobą tę szklankę.

- Nie w porządku jest to, że siedzisz w pracy w niedziele o świcie. Mam nadzieję, że grasz tam w warcaby ze swoim odbiciem, a nie wypisujesz papiery. - Spróbował nakryć humorem i uszczypliwością prawdziwą ulgę, którą odczuł, gdy jego znękany szarplicą umysł zrozumiał, że nie jest już pozostawiony sam ze sobą.

Na moment zwątpił, czy czasem nie poległ w starciu z zawiłym systemem przekierowywania połączeń i numerów wewnętrznych. Odpowiedź na niewinne pytanie, gdy wreszcie nadeszła, choć wypowiedziana znajomym głosem, wcale doń nie pasowała. Gdyby nie znał Maurice’a, pokusiłby się o stwierdzenie, że barwiła ją niepewność. Czeka na “ale”, które powinno po niej nastąpić. Na próżno.

– Rozumiem, że dzwonisz, by się upewnić, że zachowuję zdrowy balans między życiem zawodowym a osobistym? – pozwolił, by jego własny przytyk złagodziło rozbawienie.

Gdyby nie siedział w pracy w niedzielę o świcie, towarzystwa Overtone’owi dotrzymałby niekończący się sygnał łączenia. Był ciekaw, czy właśnie na to liczył, wybierając jego numer. Czy scenarzysta przewidział ten rozwój wydarzeń?

– Właśnie nie mogliśmy się zdecydować między warcabami a pasjansem – podłapał żart, poprawiając kupkę papierów, które przed momentem planował wypisywać. Odłożył pióro z powrotem do futerału.  – Dobrze się składa, że dzwonisz, potrzebujemy mediatora. Lustro upiera się przy warcabach, ale graliśmy w nie w zeszłą niedzielę.

Oparł się wygodniej w fotelu. Niewypowiedziane jeszcze pytanie wisiało wciąż na łączu, w połowie dystansu od Starego Miasta do Maywater, podcinając gołębiom pazury.

Nie zgrywał niedostępnego, nie w przypadku tak błahym. Roześmiał się otwarcie, zupełnie bezmyślnie przytulając słuchawkę bliżej ucha, gdy musnął ją wargami w uśmiechu.

- Oczywiście, że tak. Jeżeli żona nie jest w stanie przywiązać cię do łóżka, zawsze mogę zrobić to ja. Oczywiście wyganiając cię z kancelarii. - Niewinna zaczepka odgryzła się błyskiem w jego spojrzeniu. Pojedyncze miauknięcie nakazało mu spojrzeć pod nogi. Zawadzał futrzakom. Kolejny niecierpliwy pac ogonem był podkreśleniem kociego stanowiska.

- Pasjans? Ale nuda, lustro ma racje. - Zawyrokował, krzywiąc się w duchu na samą myśl o rozkładaniu kart i przekładaniu ich z miejsca na miejsce. Z jakiegoś powodu już nawet warcaby wydawały mu się ciekawsze. - A wzięliście pod rozwagę szachy? Gra z lustrem w tym przypadku mogłaby być większym wyzwaniem.

Zaproponował alternatywę, plącząc się w kablach, gdy próbował pociągnąć dalej telefon. Kilka chwil nerwowego szarpania się i stukotów na szczęście nie zerwały łącza.

- Poważnie, Marcus, idź do domu. Wystarczy, że jeden z nas nie śpi o tej godzinie. - Starał się być stanowczy, ale absolutnie mu to nie wyszło. Och, zdecydowanie nie chciałby być jedynym, który jest teraz na nogach, ale oczywiście, że sam się do tego nie przyzna.

Jego palce zawahały się nad plikiem dokumentów, którego narożnik bezmyślnie poprawiał. Pół uderzenia serca, ni mniej, ni więcej, tyle właśnie zajęło mu zarejestrowanie i powtórne przetworzenie słów Maurice’a. I tak nie ufał swoim procesom myślowym.

– Obawiam się, że to kwalifikowałoby się pod bezprawne zatrzymanie – odzyskał rezon po krótkiej chwili zwątpienia. Powrócił do prostowania akt, poprawiając słuchawkę w drugiej dłoni.

Odpowiedziało mu kilka sekund szamotaniny i specyficznych trzasków nadwerężonego połączenia.

– Gdybym miał grać ze sobą w szachy, nie wyszedłbym stąd do przyszłej niedzieli – westchnął ciężko. – Przykro mi pana rozczarować, ale zostaje nam tylko wypisywanie papierów.

Naprawdę powinien je wypisywać. Rozmowa z Cabotem zasiała w nim ziarnka inspiracji, kolejnego Wielkiego Planu, który powinien realizować. Niestety, nigdy nie wyglądały mniej pociągająco.

– Dopiero wszedłem do biura - uparł się, zgodnie z prawdą, należało zaznaczyć. Nie pozostawił Maurice’owi miejsca na sprzeciw, sprytnie łapiąc okazję do zaspokojenia swojej ciekawości. – A ty co masz na swoje usprawiedliwienie, oprócz troski o mój rytm dobowy? Uczciwi ludzie o tej godzinie przewracają się na drugi bok. Nie wydajesz się typem rannego ptaszka.

Poszerzył uśmiech, pławiąc się przez krótką chwilę w samozadowoleniu. Sekunda ciszy, ni mniej, ni więcej, która pozwalała mieć mu nadzieję, że przynajmniej na moment zbił go z tropu. Nie dorastał mu do pięt erudycją, lecz element zaskoczenia i bezczelności czasem był równie ostry jak szpada inteligencji.

- Tylko kto zostałby pierwszy zakuty w kajdanki? - Nie odpuścił, lecz wesołość w jego głosie bezlitośnie zdradzała jego nikczemne, zaczepne zamiary. Przesunął się z telefonem na sam skraj kuchennej wysepki i wsunął się na wygodne, wysokie krzesło, przy którym zazwyczaj skubał śniadanie.

Przewrócił oczami, ale nie skomentował jego słów. Marcus i jego papiery. Ręce miał pewnie suche jak rolnik robiący całymi dniami w polu. Na samą myśl aż zaczął wzrokiem szukać kremu.
Nie uwierzył mu. Verity wyglądał mu na takiego, który widuje słońce jedynie dwa, trzy razy do roku, gdy akurat wyłoni się ze swojej jamy wywołany przez kręgowe obowiązki, ale nie sprzeczał się dalej. Był zbyt zajęty robieniem uników przed prawdą stojącą za prawdziwymi motywami jego porannych telefonów.

- Cóż mogę powiedzieć, próbuję jak najlepiej zacząć dzień. Czemu by nie zadzwonić najpierw do starego przyjaciela? - Odpowiedział, znajdując nieszczerą, ale ładnie brzmiącą wymówkę. Zaraz jednak przypomniał sobie, że obiecał mu dyskusje bez zawijania jednego słowa w trzy warstwy bibuły. Słyszalnie westchnął.

- Nie jestem ani uczciwy, ani leniwy, aby spać do południa. - Stwierdził, prawie urażony taką sugestią. Trudno powiedzieć, którą bardziej. - Spróbuj kiedyś zaskoczyć mnie telefonem. Gwarantuję ci, że będę wówczas równie przytomny, jak dziś.

Jego słowa niosły za sobą nieco zawoalowany, lecz niezwykle szczery przekaz. Aby nie szturchać jego cierpliwości jeszcze bardziej, postanowił sprecyzować:

- Cierpię na bezsenność. Szósta rano, trzecia, czy dziewiąta… niewielka to różnica.

Postawiłby Bentleya, że Maurice właśnie szczerzył się, jak ostatni dureń, tym samym paskudnym, zadowolonym z siebie uśmieszkiem, co przed laty. Nawet przez słuchawkę słyszał w jego głosie obietnicę melodyjnego śmiechu, jakim potrafił łagodzić najokrutniejsze żarty.

– “Przywiązywanie” do łóżka wskazywałoby raczej na wykorzystanie więzów, nie kajdanek – łapanie za słówka, najstarsza i najtańsza sztuczka każdego szanującego się adwokata.

Sam nie wiedział, czy mógł się teraz nim nazwać. Zamiast zbyć prowokację milczeniem, co należałoby w tej sytuacji zrobić, brnął w nią dalej, tylko pogłębiając dołek pod samym sobą. Gdy wreszcie to do niego dotarło, było już za późno — skubał zębami wnętrze policzka, walcząc z uśmiechem.

Maurice prawie go uratował. Wyimaginowany uśmiech zniknął z jego głosu, zastąpiony manierą, z jaką udzielał wywiadów rozanielonym koneserom sztuk pięknych. To tutaj mógł sprowadzić ich z powrotem na ziemię, nawrócić rozmowę na znajome, profesjonalne tory. Westchnieniem, które połaskotało marcusowe ucho, zmarnował okazję.

– Może tobie też przydałoby się trochę papierów do wypisania – rzucił po chwili milczenia, zaskoczony wyznaniem Overtone’a. Nie przypominał sobie, by kiedykolwiek narzekał na nieprzespane noce. Na pewno nie było ich po nim widać. Niemal poczuł się oszukany. – Zawsze tak było? Pewnie sam jesteś już ekspertem w graniu ze sobą w warcaby.

Przewrócił oczami, dając złapać się za słówko z dokładnie tą samą łatwością, co lata temu.

- Możemy cię tam nawet rytuałem przykleić, jeśli to ma zadziałać. Brak cieni pod oczami bardziej ci pasuje od przemęczenia. - Słowa pokryte swobodą pasowały mu jak druga skóra. Niezależnie od tego jak wiele w nich było standardowego Maurysiowego flirtu, brzmiały równie dobrze jak przyjacielska porada.

Humor szybko go opuścił, gdy wreszcie sprowadzono go na ziemię faktycznym powodem, dla którego złapał dziś za słuchawkę. Poczuł się nakryty na czymś nie do końca legalnym i bezmyślnie zacisnął palce mocniej na białym kablu telefonu, który nieustannie miętosił.

- Cóż, polecam się na przyszłość, gdy utoniesz w robocie. Jeśli zajmiesz mi myśli chociaż na kwadrans, jestem w stanie nawet przepisać ci na maszynie cały kodeks postępowania cywilnego. - Ciężar ciągnący się boleścią za jego zmęczeniem świadczył o jego szczerości o wiele wyraźniej, niż samo znaczenie słów.

- Nie zawsze, ale też trudno mi powiedzieć kiedy to się zaczęło. Diagnozowanie tego typu bezsenności pewnie jest łatwiejsze, gdy ktoś może cię podglądać w nocy. - Rzucił tak absurdalnie szczerze, że wręcz poczuł ulgę, mogąc komuś wreszcie powiedzieć o zepsuciu zżerającym go od środka.

Niby prosta choroba genetyczna, którą da się leczyć, a jak wiele egzaminów przez nią zawalił? Jak wiele ataków paniki, które przetrwał były jej winą?

- Nie najgorzej sobie radzę. Mógłbym dać wam korepetycje, jeśli potrzebujecie. - Chwycił się próby rozluźnienia tematu jak tonący brzytwy. - Mam nadzieję, że na rozmowę o technice gry z lustrem przygotowałeś mocną kawę.

Z nich dwóch, tylko jeden brzmiał na zmęczonego. Głos Maurice’a stał się ciężki od goryczy. Rozumiał ją, na swój sposób. Jego własna bezsenność dobrowolna była tylko połowicznie. Wcześnie zorientował się, że nawet alfabetyzacja akt jest lepsza od wsłuchiwania się w nocną ciszę w za ciepłym łóżku. Teraz, wyczerpany, zasypiał w kilka sekund. Nikogo ani niczego nie musiał słuchać przed snem.

– Nie kłóciłoby się to z celem? Powinienem ci go raczej przeczytać, podobno sprawdza się jako bajka na dobranoc – zabrzmiało to jak propozycja, choć żadnej składać nie planował. Nie wycofał się z niej.

Przełożył słuchawkę do drugiej ręki i obrócił się w fotelu. Ulica za oknem powoli ożywała. Pojedynczy przechodnie zdążyli się obudzić, podczas gdy Overtone nie miał jeszcze szansy zasnąć.

– Próbowałeś proszków nasennych? – musiał zapytać, chociaż dobrze wiedział, jakiej odpowiedzi należało się spodziewać. Niewiele wsparcia mógł zaoferować Maurice’owi. Nie wiedział, dlaczego cokolwiek chciał mu oferować.

Filiżanka z kawą stała tam, gdzie ją porzucił, brudna i zapomniana.

– Chyba już wystygła – przyznał, zgodnie z prawdą. – Połowę wypiła koszula, liczy się?

Pozwolił, aby wymowna cisza zdradziła jego podejście do czytywania k.p.c. w wolnych chwilach.

- Chyba tylko u Veritich. - Parsknął, nie potrafiąc sobie ich wyobrazić z typową dobranocką w ręku. Na podwieczorek pewnie wczytywali się w najnowsze nowelizacje i eksperymentalne ustawy o proponowanym podziale pola marchwi podczas działu spadku. Na pewno było coś takiego.

- Możesz mi czytać, co tylko zechcesz, za wyjątkiem projektów pozwów o rozwód. Takie dramaty to nie ma moje nerwy. - Westchnął równie dramatycznie co treść rzeczonych pozwów, wcale nie odrzucając darowanej mu propozycji. Pozostawił ją pomiędzy nimi nieskonkretyzowaną. Dobrze wiedzieli, że upomni się o egzekucję w najmniej spodziewanym momencie.

- Mam ich całą walizkę pod łóżkiem. Wszystkie są równie skuteczne. - Przyznał, wsłuchując się ponad głosem Marcusa i trzaskami na linii w ciche kocie pomruki zadowolenia. Miseczki powoli pustoszały. - Ale to nieważne. To nie twój problem.

Zreflektował się, próbując przykryć zakłopotanie swobodą brzmiącą w jego głosie.

- Słyszałem, że kofeina potrafi wchłaniać się przez skórę, ale ludzie zazwyczaj stawiają na peelingi. - Zaczepił się na tej kwestii, bardzo starając się nie parsknąć śmiechem prosto w słuchawkę. - Co się stało? W progu zaatakowała cię toga?

Dał mu sekundę na odpowiedź, nim kontynuował swoją gierkę. Nie potrafił się pohamować. Wymownie zniżył głos.

- A może to do mnie tak się spieszyłeś, że nie trafiłeś filiżanką do ust?

– Osobiście wolałem Obronę Sokratesa – chciał znów usłyszeć tamtą wesołość w słuchawce. – W ramach pierwszego szlabanu musiałem niania wyniosła mi wszystkie dialogi z pokoju. Przez tydzień musiałem czytać Bardzo głodną gąsienicę i Tam, gdzie rosną dzikie stwory.

Przez telefon jeszcze trudniej było stwierdzić, czy mówił prawdę.

– Na twoje szczęście, zwykle się nimi nie zajmuję. Mogę zaoferować ci szkice umów fuzji i przejęć – jakaś na pewno chowała się pod plikiem oświadczeń. – Może zaczniemy od gąsienicy?

Mógłby zapytać, czego dokładnie Maurice próbował, ale wolał uniknąć pytań o jego znajomość nowinek farmaceutycznych, zwłaszcza tych uspokajających.  

– Przykro mi cię o tym powiadomić, ale teraz jest to też mój problem. Muszę wiedzieć, ile pozwów i książeczek dla pięciolatków powinienem trzymać na podorędziu – uśmiechnął się, tym uśmiechem, którym zwykł pocieszać kochanki klientów, zmartwione perspektywą utraty źródła utrzymania. Tym razem był szczery, nawet jeśli nikt nie mógł go zobaczyć.

Maurice musiał słyszeć, jak Verity przewraca oczami.

– Zaatakował mnie jakiś szaleniec wydzwaniający do pustej kancelarii z samego rana – sprecyzował, udając oburzenie – Wyobrażasz sobie, że chciał ze mną omawiać strategie gry w warcaby?

Podarował mu to rozbawienie, tym razem bez pardonu śmiejąc mu się do ucha.

- A ja głupi na pierwsze „wspólne” urodziny przyniosłem ci „Lwa, czarownicę i starą szafę”. Gdybym tylko wiedział, to podkradłbym coś z biblioteki dziadka, może miałby coś idealnego. - Odpowiedział mu z pewnym przekąsem, niejako odnosząc się wreszcie wprost do tego, czego nigdy mu nie powiedział. Prezenty dla kogoś, kto nie dość, że nie chciał nic od ciebie przyjąć, to miał wszystko, a jak już nie miał, to nigdy nie trafiłeś w jego gusta, były jego ulubionymi prezentami.

Udał ziewnięcie, spoglądając z obojętnością na zegarek.

- Och, zobacz, chyba już zaczyna działać. Prześlij mi kilka tych fuzji do domu, wezmę je ze sobą pod kołderkę. - Zarządził, lecz tym razem tonem wyzbytym ze zbędnej manifestacji swojego artystycznego ą i ę.

Nad kolejnymi słowami zastanawiał się dłużej, niż zwykle.

- Zamierzasz je dla mnie trzymać? - Zapytał wtedy, marszcząc czoło nad zagadką, jaką były dla niego te słowa. Autentycznie nie wiedział, czy czasem zbędnie się nie przejmował. Przecież gawędzili sobie niezobowiązująco, jak urodzony kłamca z urodzonym kłamcą.

- I co? To on oblał cię tą kawą? - Nie odpuszczał, starając się oddalić od siebie dziwny sentyment ściskający mu gardło. - Czy kawa bardzo chciała przyłączyć się do planowania strategii?

Przywitał melodię śmiechu jak grymas rezygnacji na twarzy prokuratora, choć ten maleńki telefoniczny triumf smakował lepiej.

– Na twoim miejscu nie przejmowałbym się tym specjalnie. Od wuja dostałem miniaturowy wóz strażacki ze sprawną syreną. Nikt nie wiedział, jak ją wyłączyć – nie był pewien, czy to były te same urodziny. Niewiele prezentów pamiętał, większość z nich lądowała na strychu jeszcze zanim goście zdążyli odjechać sprzed posiadłości. Książki z nim zostawały. Książki i figurki psów, które dostawał od ojca aż nie stał się na nie “za duży”. – Narnia leżała gdzieś pomiędzy Platonem a Sendakiem. Za pierwszym strzałem trafiłeś w złoty środek, moje gratulacje, należy ci się uścisk dłoni solenizanta.

– Mhm – jakimś cudem, nawet przez telefon zaraził się ziewnięciem Overtone’a. To wszystko przez wylaną kawę. Powinien zrobić sobie nową, ale obawiał się, że nawet ta bezprzewodowa słuchawka nie poradzi sobie z zasięgiem.  – Prześlę wszystko faksem.

Słuchawka milczała o sekundę za długo. Szybko zdał sobie sprawę ze swojego potknięcia, lecz było za późno, by się zreflektować bez wzbudzenia podejrzeń.

– Wiem, że trudno w to uwierzyć, ale kolekcja ilustrowanych książeczek dla pięciolatków nie figuruje w podstawowym wyposażeniu mojego gabinetu – chociaż ton jego głosu pozostał tak samo swobodny, wahanie rozmówcy zasiało w nim samym ziarnko niepewności.

– Tak, kawa sama się wylała – potwierdził natychmiast. – Zdarza się. Może nie podobała jej się filiżanka. Ty już swoją wypiłeś czy liczysz jeszcze na łaskę Morfeusza?

Pewnie mógłby pokiwać właśnie głową, gdyby tylko Marcus by to zobaczył. Zamiast tego zdecydował się opuścić kwestie Narni, Sokratesów i innych dzieł literackich. Fuzje też nieszczególnie go interesowały. Nieważne jak wiele nudnych powieści dla podstarzałych kur domowych wpadło mu w ręce wieczorami, żadna z nich nie potrafiła zmusić go do snu. Z papierami w całości złożonymi z prawniczego żargonu mogło być podobnie… z tym że w tym przypadku musiałby szukać w słowniku wyjaśnienia co najmniej połowy zawartych w nich treści.

- Masz racje, trudno uwierzyć. - Zgodził się z nim w kwestii ilustrowanych książeczek, ale jak okazało się po chwili, wszystko i tak postanowił postawić na swoim w kwestii ustalenia toru rozmowy. Powinien dostać medal za starania. - Myślę, że tak naprawdę nigdy nie figurowała i bardzo intryguje mnie, dlaczego powinna zacząć.

Postawił sprawę jasno, teraz już naprawdę nie bawiąc się w półsłówka. Pełna dziwnego napięcia cisza rozpłynęła się wkrótce pod wpływem uprzejmości wmalowanej w jego kolejne słowa.

- Ale może zostawmy te kwestie na kolejną rozmowę. Nie chciałbym zamordować cię sobą jeszcze przed dopiciem kawy. - Wybieg typowo arystokratyczny, powodowany wyłącznie przez przyzwyczajenie do stosownego zachowania. Na szczęście nie trwał długo, a Maurice nie musiał również poszukiwać odpowiedzi tak intensywnie jak poprzednio.

- Na urodziny wyślę ci filiżanki w koty. Jestem pewien, że żadna kawa nie odważy się z nich wyskoczyć. - Obiecał mu, pozostawiając sporą lukę na interpretacje co do prawdziwości Overtonowych zamiarów. - Rzadko pijam kawę. Mam paranoję, że gdybym wypił chociaż filiżankę, to nie zasnąłbym przez następny tydzień. Czy to ma sens?

Zadał pytanie, chociaż nie było na nie dobrej odpowiedzi. W tym momencie jeszcze bardziej dostrzegalny był prawdziwy powód jego zatelefonowania.