Dorianowi pozostawało co najwyżej zgadywanie, na ile szczerości zdobył się Evander, a ile właściwie przemilczał… lub wypatrywać jego potknięcia. Barbara Cunnigham, coby o niej nie powiedzieć i czy dla części osób wydawała się oschła, na pewno nie wyręczała spikera radiowego, nawet w czasie, gdy był dzieckiem. W jej mniemaniu miał robić to, co do niego należało. Ten podział sprawdzał się, gdy jako dorosłe osoby wrócili na pewien czas do współdzielenia przestrzeni mieszkalnej — każde odpowiadało za siebie. Tak jak Evan od pewnego momentu z oddaniem wykrajał się z relacji o charakterze romantycznym, tak Barb z obskakiwania go przez niemal całe jego życie.

— Może z wiekiem nabierze trochę ogłady, na razie z mebli robi gryzaki — oświadczył z westchnieniem, rzucając krytyczne spojrzenie marmurkowemu jamnikowi, który łebek obrócił w przeciwną stronę, jakby to wcale nie było o nim. Uparty prezent urodzinowy to coś, czego nie planował wylosować dla Arlo. Milo już im pokazał zamiłowanie do obszczekiwania sąsiadów i przechodniów, gdy tylko znaleźli się w zasięgu jego wzroku. — Dori Mori, one może byłyby przeszczęśliwe, ale my nie dalibyśmy rady tego znosić. — Gdy zdarzały się jakieś awarie sprzętu i stałe brzęczenie w słuchawkach, to wracał do Saint Fall rozdrażniony już nie tylko koniecznością powrotu w te strony. Nadmiar powtarzalnych dźwięków o tej samej tonacji potrafił doprowadzić Cunnighama do przebodźcowania. Evander nie chciałby być tym właścicielem psów, który zmuszony jest sabotować ich kolekcje zabawek dla zachowania spokoju mentalnego, a wiedział, że mógłby być do tego zdolny.

Wiara — kwestia sporna. Czarownicy składali modły do trójcy piekielnej kultywowanej w tradycji i kazaniach wewnątrz Kościoła Piekła. Evander nie nazwałby się osobą bardzo zanurzoną w tym, co było religijnym zubożeniem w efekcie decyzji podjętych przez jego ojca — Spencera Whitlocka. Religie wyznawane przez niemagicznych i jakieś tematy zahaczające o to zdawał się wpuszczać i wypuszczać jednym uchem. Ot, nie zostawały z Evanem na długo.

— Jeśli nic nie wraca z piekła, to co właściwie za zbezczeszczenie — wzruszył ramionami z kącikami uniesionymi lekko w zamkniętym rozbawieniu. Spiker radowy zaprzestał opierania się tyłem o kamienny most, zachęciwszy jamniki do dalszego spaceru. Cunnigham brak protestu ze strony psiaków i kładzenia się na brzuchu, wziął za dobrą monetę. Początkowe ociąganie ze strony Milo zniknęło, gdy tylko podążył śladem Stelli. — Tak, ruszajmy. Czeka nas jeszcze trochę drogi do pokonania.