17 maja 1985

Doriana zaskoczyło niespodziewane zaproszenie na spotkanie w Cripple Rock, które otrzymał od swojego przyjaciela. Nie spodziewał się takiej propozycji, zwłaszcza że miejsce znajdowało się poza miastem, gdzie mieszkał. Mimo to nie zamierzał dyskutować. W gruncie rzeczy, perspektywa spędzenia czasu na łonie natury wydawała mu się kusząca. Ucieczka od zgiełku miejskiego życia i brak kontaktu z ludźmi mogły mu tylko wyjść na dobre. Czekała go wyprawa, na której towarzyszyć miały nie tylko przyroda, ale i dwa urocze pieski Evana. Już na samym początku spotkania Dorian rozczulił się nad ich urodą i słodyczą, jednak ten moment nie trwał długo. Przyjaciel szybko ponaglił go, aby ruszyli dalej.

Znajomość z Evanem była jedną z najdłuższych i najbardziej stabilnych w życiu Doriana. Mimo że zdarzały się długie okresy bez kontaktu, zawsze miał wrażenie, że rozmawiali zaledwie wczoraj. Cenił to uczucie niezmienności ich relacji, które dojrzewało w naturalny sposób. Evan znał Doriana lepiej niż ktokolwiek inny – od uroczego golden retrievera, Shoguna, po najbardziej skryte zakamarki jego duszy. Przez prawie dekadę ich znajomości wiele się nie zmieniło. Dorian wciąż wyglądał, jakby utknął w swoich wczesnych latach dwudziestych, chociaż jego styl stał się jeszcze bardziej wyrafinowany. Evan zaś, choć czas zaczął odciskać na nim swoje piętno, wciąż emanował pięknem i dostojeństwem. Był przecież przyjacielem Doriana – a to zobowiązuje do bycia wyjątkowym(wcale nie ale Ciii, chociaż Evan był wyjątkowy pod wieloma względami) .

Dorian zauważył błysk obrączki na palcu Evana. Nie zdziwił się, że to właśnie przyjaciel pierwszy się ustatkował. Dorian chyba już poślubił swoją pracę i nie widział dla siebie innej drogi. Czasami brakowało mu jednak kogoś, kto czekałby na niego w domu... a może po prostu brakowało mu zwierzaka. Niestety, jego napięty grafik nie pozwalał na takie przyjemności.

Zastanawiało go, dlaczego Evan wyciągnął go właśnie tutaj. Czy miało to coś wspólnego ze złotym krążkiem na jego palcu? Może czekała ich poważna rozmowa. Jednak najpierw musieli zająć się dwoma cudownymi pieskami, które z entuzjazmem chciały uczestniczyć we wszystkim, co się działo. Były zbyt piękne, by je zignorować – trzeba je było dobrze wytarmosić i poświęcić im trochę uwagi, zanim przyjdzie czas na rozmowy.

Jeśli Dorian był kołem ratunkowym, to kim dla niego był Evan? W swojej głowie zwykł nazywać go "Yeoubi", co oznaczało deszcz w czasie słońca. Evan zawsze pasował mu do tego określenia, choć nigdy nie zastanawiał się dlaczego. Może dlatego, że obecność Evana w jego życiu była jak ciepły, przyjemny deszcz w słoneczny dzień – coś niespodziewanego, lecz mile widzianego.

-Spokojnie, wyspałem się na zapas i jeszcze wypiłem porządną kawę- powiedział z uśmiechem, poprawiając kołnierzyk swojego golfu. Może jednak nie do końca odpowiednio się ubrał na taki spacer. Sen zawsze był ich największym wrogiem, którego unikali jak ognia. W ostatnim czasie obaj coraz częściej uciekali przed nim, ratując się jedynie kofeiną, choć zdawali sobie sprawę, że to niezdrowe. Dorian jednak nie zamierzał upominać Evana, skoro sam nie przestrzegał tych zasad.

Zrównał krok, by iść obok przyjaciela. Nie lubił być ani przed, ani za nim – uważał to za niegrzeczne, poza tym byli sobie równi. Co chwilę zerkał na pieski, a jego oczy błyszczały jak ciemne żelki.

Papierosy nigdy nie były dla Doriana nałogiem, który przetrwałby próbę czasu. Nawet w kawalerskich latach, przynajmniej dla Evana, Dorian palił sporadycznie. Kiedy próbował palić regularnie, po zaledwie tygodniu miał dość, szczególnie z powodu uporczywego kaszlu. Mimo to, nie miał nic przeciwko paleniu w swoim towarzystwie – jedynie pranie stawało się bardziej uciążliwe.

Spojrzał na młodego psa z lekkim uśmiechem
-Cóż za uroczy szantażysta, jestem gotowy ulec jego życzeniom- zaśmiał się pogodnie, kładąc dłoń na mostku. Jego wzrok przesunął się z piesków na przyjaciela.

-Dawno nie chodziliśmy w miejsca, które nie są w mieście lub nie są klubem. To miła odmiana-powiedział z uśmiechem, utkwiwszy wzrok w niebo. -Powinniśmy częściej wychodzić na zielone tereny... chyba zaczyna dopadać nas starość

Dorian rzadko opuszczał swoje domowe zacisze, a jedynym kontaktem z naturą był dla niego jego ogród. Stylizowany na japoński ogród kamienny, wyróżniał się większą niż zazwyczaj ilością zieleni, co nadawało mu unikalnego charakteru. Cały dom Doriana wyglądał jak wyjęty z japońskiej krainy przodków jego matki. Jego matka często opowiadała mu mity i powieści, które wcześniej przekazywała jej własna matka. Te historie wzbudzały w Dorianie fascynację nieznanymi krainami. W jego wyobraźni malowały się one jako miejsca pełne barwnej kultury, zamieszkane przez miliony Yokai oraz smoki i cwane kitsune, które potrafiły kusić nieszczęśników, podobnie jak syreny w zachodnich legendach. Dorian marzył o tym, aby osobiście poznać ten odległy kraj, doświadczyć jego magii na własnej skórze. Często wyobrażał sobie, jak zabiera tam swoją rodzinę – matkę i braci, aby mogli poznać swoje korzenie, a także ojca, który z pewnością cieszyłby się z takiej egzotycznej wyprawy do kraju jego już żony.

Pamiętał ich burzliwe początki, te czasy, kiedy ich znajomość dopiero się kształtowała. Oboje byli w średnim okresie swojego życia, ale zawsze mogli na siebie liczyć. Kiedy Evan był zaćpany czy pijany, Dorian starał się go leczyć za pomocą magii anatomicznej, stając się jego osobistą pielęgniarką. Wyraźnie zaznaczał, że jest dla niego na dobre i na złe. Choć mógł się z czymś nie zgadzać, zawsze trwał przy nim. Nigdy go nie pouczał, co najwyżej delikatnie zwracał uwagę, unikając mentorsko-tonalnej treści. Nie pytał o szczegóły, cierpliwie czekał, aż Evan sam wyjawi, co się stało. Jego zadaniem było pomagać i czuwać, nic więcej.

Po takich chwilach, Dorian często chodził obserwować, jak jego przyjaciel rozgramia przeciwników na korcie tenisowym. Był to widok pełen gracji i energii, który sprawiał, że na moment zapominał o wszelkich troskach. W tenisie Evan odnajdywał spokój i pewność siebie, a Dorian czerpał radość z patrzenia, jak jego przyjaciel triumfuje.

Czy kochał Evana? Tak. Czy była to miłość romantyczna? Oczywiście, że nie. Na początku była fascynacja, pewnie wynikająca z tego, jak Evan otwierał przed Dorianem drzwi do nowego świata. Początkowo pomylił to zauroczenie z miłością, jednak szybko zdał sobie sprawę, że ich więź jest czymś więcej niż przyjaźnią i czymś zupełnie innym od romantycznej miłości. Było to Mamori Tai, głęboka lojalność i wzajemna ochrona. Zawsze byli dla siebie, gotowi bronić się nawzajem, jeśli tylko nadarzyła się taka możliwość.

Byli jak ogień i woda, różni pod wieloma względami, a jednak niesamowicie do siebie podobni. Ludzie często określali ich jako czarnego kota i golden retrievera, co idealnie oddawało ich charaktery. Dorian, choć może już nie tak młodzieńczy i szczeniacki, wciąż miał w sobie to urocze usposobienie, które przyciągało innych.

Ich relacja była skomplikowana i wielowymiarowa, pełna subtelnych niuansów. Dorian wiedział, że zanim zacznie wiercić mu dziurę w bruzchu, musi działać delikatnie. Jak myśliwy podchodzący do płochliwego króliczka, musiał najpierw zdobyć zaufanie, by potem móc przejść do działania.

Widząc wymowne spojrzenie, Dorian tylko wzruszył ramionami w geście mówiącym "no co?". Prawdą było, że się wyspał, zresztą, zajęło mu to całe pięć godzin, ale Evan nie musiał o tym wiedzieć. Przy okazji wypił dwa kubki mocnej kawy, co było dla niego normalne. Kawa nie zadawała pytań; kawa kochała i dawała energię potrzebną do przetrwania dnia, szczególnie podczas dyżurów. Dorian zdawał sobie sprawę, że czasami pije jej za dużo, ale póki co, nie znalazł innej alternatywy. Narkotyki nie wchodziły w grę. Może mocna herbata mogłaby zastąpić kawę, albo zielona herbata, którą niedawno pił w herbaciarni na mieście.

Z zamyślenia wyrwały go słowa Evana:
— Wiesz, jak jest. Młody umysł chłonie wiedzę o wiele szybciej, tym bardziej, że nie ma za wielu filtrów — powiedział z pewnym rozczuleniem, patrząc, jak Evan bawi się z psami.Widok był naprawdę piękny. Dorian chciałby uwiecznić ten moment na zdjęciu, ale nie miał aparatu. Poza tym, był to kosztowny zakup, a nie chciał inwestować w coś, czego nie używałby często. Obserwował z uśmiechem, jak Stella obszczekuje swojego braciszka, śmiejąc się cicho pod nosemm. Takie chwile były dla niego bezcenne. Evan, otoczony psami, wyglądał na szczęśliwego i beztroskiego. Dorian czuł, że w takich momentach ich przyjaźń nabierała jeszcze głębszego znaczenia. Były to momenty, które przypominały mu, dlaczego ich więź była tak wyjątkowa.
— Chyba jestem zbyt zmęczony, by myśleć o czymś takim. Ostatnio byłem na jakimś bankiecie lekarskim, ale strasznie się dłużył — powiedział z wyraźnym znużeniem. Tak, rzeczywiście poszedł na ten bankiet. Miał nadzieję nawiązać kontakty, które mogłyby przyspieszyć realizację jego projektu. Wiedział, że czeka go jeszcze sporo nauki, ale posiadanie odpowiedniego zaplecza kontaktów miało ułatwić mu otwarcie oddziału w, miejmy nadzieję, niedalekiej przyszłości. Praca w szpitalu na pełen etat sprawiła, że imprezowanie stało się dla niego odległą przeszłością.
— Czy ja wiem, czy aż tyle zdrowaszy? Palenie papierosów, mało snu i jeszcze więcej kawy nie wydają się być takie zdrowe — zaśmiał się pogodnie. — Chyba się cieszę, że nie piję aż tyle alkoholu. Z wiekiem geny przodków od strony mojej mamy dały się jeszcze bardziej we znaki. Nie wiem, czy teraz częściej nie lądowałbym na oddziale szpitalnym, żeby wytrzeźwieć — powiedział, wzruszając ramionami.Z wiekiem zaczął odczuwać coraz mocniej wpływ genetycznej mutacji, która utrudniała mu metabolizm alkoholu. Zawsze miał wrażenie, że to potęgowało i tak już nieprzyjemnego kaca. Wypicie lampki wina albo jednego piwa było dla niego teraz maksimum, na jakie mógł sobie pozwolić, inaczej ryzykował nieprzyjemną nocą i zabójczym dniem.

Oczy Doriana spoczęły na przyjacielu, gdy usłyszał słowa: „Mieszkam w Saint Fall”. Poczuł, jakby ktoś uderzył go w tył głowy. Evan mógł przysiąc, że oczy Doriana zrobiły się czarne. Boleśnie, ale czy to go dziwiło? Niezliczone razy przekonywał Evana, by przeprowadził się bliżej, ponieważ kursowanie między Saint Fall a Bostonem stawało się uciążliwe i sprawiało, że rzadko się widywali o ile wogóle. Widać, że Dorian nie miał tyle siły przebicia co partner Cunninghama. Mógł czuć żal, ale nie powinien – w końcu miał Evana bliżej i sam Evan był szczęśliwy ze swoim mężem, a przynajmniej taką nadzieję miał Dorian.
— O proszę, w końcu udało ci się tutaj osiedlić. Od jak dawna tu mieszkasz i jak długo zamierzałeś trzymać mnie w niewiedzy? — zapytał go niby spokojnie, ale w jego głosie słychać było nutkę żalu.W myślach Dorian zaczął przeliczać, ile listów do Evana mogło zostać w skrzynce na jego starym miejscu zamieszkania. Poczuł ukłucie frustracji, wyobrażając sobie, jak wiele wiadomości, mogło nigdy nie dotrzeć do adresata.

Dorian pamiętał ten moment, kiedy Evan nie pojechał na tamten turniej. Wówczas sam uwierzył w bajeczkę, że to właśnie przez ciotkę nie pojechał. Pod skórą jednak czuł, że kryje się za tym coś więcej. Jak zwykle, nie zadawał pytań, czekając na moment, kiedy okaże się godnym poznania prawdy.Praca jako spiker doskonale pasowała do Evana, jakiego znał i widział. Wydawało się, że za mikrofonem Evan czuł się bardziej swobodny, jakby ten zawód dodawał mu pewności siebie. Dla Doriana najważniejsze było, że ktoś, na kim mu zależało, robił to, co sprawiało mu przyjemność.
Teraz Evan miał kogoś, kto okazał się być godnym jego uczuć, z kim założył pół ludzką, pół psią rodzinkę. Jednak mimo to, Dorian ponownie nie był godny, aby poznać pewne informacje wprost.

Dorian doskonale zdawał sobie sprawę, jak bardzo mniejszości seksualne są stygmatyzowane w społeczeństwie oraz jak ciężkie życie mają imigranci i pary mieszane. Sam należał do dwóch z tych trzech grup, a jego rodzice, którzy niedawno wzięli ślub, byli przykładem ostatniej z nich. W głębi serca miał nadzieję, że każda osoba nieheteronormatywna oraz ci, którzy uciekają od binarności płciowej, znajdą swoje miejsce w tym świecie. Niestety, dochodzące do jego uszu informacje o coraz częściej raportowanych przypadkach nowej choroby, AIDS, nie napawały optymizmem.
Ta sytuacja była jeszcze bardzo świeża, bowiem dopiero w zeszłym roku odkryto wirusa HIV i rozpoczęto prace nad testami diagnostycznymi. Niestety, prowadziło to również do dodatkowej stygmatyzacji mniejszości seksualnych, ponieważ wąsko myślące osoby utożsamiały problem wyłącznie z tym środowiskiem. Dorian, choć nigdy nie mówił o tym głośno, starał się edukować innych w tym temacie, na tyle, na ile sam posiadał wiedzę.
Wracając myślami z tego błędnego koła wewnętrznych wywodów, Dorian miał nadzieję, że przyszłość przyniesie poprawę. Był przekonany, że Cunningham, dzięki swojemu głosowi i platformie, może uczynić wiele dobrego. Dorian nie był pewien, na ile on mógłby pomóc w tej sprawie, ale pozostawał pełen nadziei.

Co zrobisz, jak nic nie zrobisz? Możesz trzymać ich oddzielnie i uczyć, ale wiesz, mogą zacząć się buntować - zaśmiał się cicho, podając swój żart na małym talerzyku, jak delikatny deser po ciężkim posiłku.

Właśnie o to chodzi .- odpowiedział z lekkim westchnieniem - Większość z nich patrzy na mnie jak na gnoja, który podaje najbardziej absurdalny pomysł, którego nie zrealizuje za życia. Ale widzę, że jest na to zapotrzebowanie. Niektórych pacjentów z akcji nie ma gdzie umieścić, bo zaczynają się przepychanki, który oddział powinien się nimi zająć, a jesli chodzi o tych po operacji? Czasem personel nie zwraca na pacjenta takiej uwagi, jak powinien, a potem pojawiają się powikłania. Potrzebne jest miejsce, gdzie osoby w stanie krytycznym i wymagające ciągłej specjalistycznej opieki mogą ją znaleźć bez strachu, że coś zostanie zaniedbane.-Dorian był diabelsko ambitny. Chciał stworzyć swój pomnik za życia, pomagając przy tym ludziom. Taki to był człowiek - lekarz z powołania, który marzył o doskonałości.

-Obstawiam, że ja bym odpadł w okolicach dwóch i pół kolejki tequili, trafiając przy tym na oddział ratunkowy. Ale tak strasznie zdziadzieliśmy - zaśmiał się, rozglądając się po okolicy - Teraz to chyba czeka nas herbatka, kawa i ciasteczka z pieskami na kolanach.-Jego słowa niosły ze sobą melancholię, ale i ciepło, jakby wspomnienie dawnych, bardziej szalonych dni miało miejsce w bajkowej krainie.

Oj, teraz napięcie było niemal namacalne. Sytuacja zmieniła się o sto osiemdziesiąt stopni, a Dorian poczuł, jak jego serce bije coraz szybciej. W jego umyśle zaczęły kłębić się wątpliwości: na ile naprawdę znał Evana? Na ile ich przyjaźń działała w dwie strony? Czy żywili do siebie takie same uczucia, czy też może Dorian za bardzo się starał, będąc dla Cunninghama namolny jak natrętna mucha? Z całego kontekstu rozmowy Dorian wyłapał tylko "...cztery lata...". Te słowa zabolały go bardziej niż cokolwiek innego. Jego myśli krążyły teraz wokół jednego pytania: jak bardzo był obojętny dla kogoś, kogo uważał za jedną z najbliższych osób w życiu? Jego myśli pędziły we wszystkie strony świata, a dłoń mimowolnie się zacisnęła. Zbladł, nie potrafiąc ukryć swoich emocji. Evan znał ten stan u Doriana, choć widział go tylko raz przez te lata. To był ten moment, kiedy Dorian miał dość zabawy nim i wodzenia go za nos. To był Dorian, który nie chciał być dłużej zabawką, o której się zapomina.
Wziął głęboki oddech, próbując opanować narastające emocje.
-Tylko cztery lata? Cztery pieprzone lata uważałeś, że nie jestem godny, żebyś wprost powiedział mi, że się przeprowadziłeś? Muszę dowiadywać się przypadkiem? No kurwa, zajebiście. To też tłumaczy te przerwy w kontakcie z Tobą. Ile miałeś zamiar to przede mną ukrywać? Do deski grobowej? Chciałeś pozostać tajemniczy i enigmatyczny? - Jego głos drżał, a emocje w nim kipiały, mimo że starał się brzmieć spokojnie, by nie wystraszyć psiaków.
"Nie pójdź za daleko, nie przesadzaj," mówił jakiś głos w jego głowie, ale jego usta nie miały zamiaru go słuchać.
-O ślubie też mi nie chciałeś mówić? Znowu miałem się dowiedzieć przypadkiem ostatni? Dlaczego nie mam pojęcia, że wziąłeś ślub? Dlaczego nawet na nim nie byłem? Czy tutaj też nie byłem godny twojej uwagi? Czy tak bardzo trzymasz się swojej persony, że wszystko, co z nią jest powiązane, jest fikcją?
Dorian czuł, że jego świat się wali. Każde słowo, które wypowiadał, było pełne bólu i rozczarowania. Czy rzeczywiście był dla Evana tak nieważny? Czy ich przyjaźń była tylko złudzeniem?  Pieśnią przeszłości? Te pytania nie dawały mu spokoju, a jego serce zdawało się pękać na milion kawałków.

Jak bardzo uwielbiał Evana i jak wdzięczny mu był za wszystko, tak nie mógł przejść obojętnie obok tych cech, które ich dzieliły i sprawiały, że współpraca bywała trudna. Różnili się w podejściu do wielu spraw, a szczególnie drażniło go, gdy musiał dopytywać i zgadywać, by wyciągnąć z niego odpowiedź – nawet w tak błahych kwestiach jak "co Ci zamówić", gdy wspólnie bawili się w klubie.

Czy był wielkim aktywistą na rzecz osób nieheteronormatywnych? Nie określiłby siebie tym mianem, ale wierzył, że edukacja jest kluczem do zrozumienia i zmniejszenia strachu. Niestety, ludzie często okazywali się nieprzejednani i Dorian zdawał sobie sprawę, że niektórych rzeczy nie da się zmienić. Łatwiej jest obarczać winą i demonizować konkretną grupę, bo to pozwala unikać własnych lęków – bo przecież "to nas nie dotyczy, nie jesteśmy tacy jak oni". Mimo to, Dorian był uparty. Chciał próbować, bo jeśli choć jedna osoba zrozumie jego przesłanie, uzna to za mały, ale ważny sukces.

– Czy ktokolwiek kiedykolwiek odciągnął mnie od moich planów? – zapytał z pogodnym tonem, nie oczekując odpowiedzi. Evan dobrze znał ambicję Bane-Parka i wiedział, że ten zawsze znajdzie sposób, aby osiągnąć swój cel. Jeśli nie drzwiami, to oknem, a jeśli to nie wystarczy – wybije sobie własną drogę. Publiczne niepowodzenia jedynie podsycały jego determinację, mobilizując go do jeszcze większych wysiłków, by udowodnić, że jest ponad nimi i dopnie swego.
– To nie jest zły pomysł – dodał po chwili zastanowienia – ale musiałbym się dobrze przygotować na takie rozmowy. W końcu z takimi osobowościami trzeba postępować inaczej, inaczej przedstawić swoją wizję. Sprzedać coś, o czym pewnie nie mają najmniejszego pojęcia – mruknął, bardziej do siebie niż do Evana.
Jednakże w tym właśnie tkwił problem. Choć w swojej bańce czuł się pewnie i łatwo przekazywał swoje idee, wychodząc poza nią, napotykał trudności. Jego wrodzony urok i wiedza, choć imponujące, nie zawsze wystarczały. Musiał nauczyć się prezentować swoje pomysły w sposób zrozumiały, bez zbyt skomplikowanych terminów, jeśli chciał zdobyć poparcie szerszej publiczności.

Od momentu, gdy otrzymał zaproszenie na ten spacer, czuł, że konfrontacja wisiała w powietrzu. Wątpił, by spotkanie mogło przebiec spokojnie, bez ujawnienia jakiejś rewelacji. Evan miał tendencję do unikania bezpośrednich rozmów i często prowokował sytuacje, w których to Dorian musiał sam dojść do pewnych wniosków. Taka była ich gra – Evan rzucał subtelne wskazówki, a Dorian miał je podchwycić i wyciągnąć wnioski. Tym razem nie było inaczej. Spacer wydawał się być pretekstem, by Dorian łaskawie odkrył, co Evan miał na myśli. Nie przeszkadzało mu to, ale bywało męczące. Wziął głęboki oddech.

– Mamy kontakt od roku, bo przez ostatnie cztery lata moje listy prawdopodobnie gromadziły się u jakiegoś obcego, który pewnie nie wiedział, co z nimi zrobić. Mamy kontakt od roku, bo tak było Ci wygodniej – powiedział, starając się wrócić do spokojnego tonu. Jednak w jego głosie zniknęła wcześniejsza lekkość. Sprawy stały się poważne, a atmosfera wymagała oczyszczenia, choćby w taki sposób, by potem znów mogli śmiać się i zachowywać, jakby nic się nie stało.
W rzeczywistości rzadko dochodziło między nimi do konfrontacji. W ciągu całej znajomości może dwa, trzy razy stanęli naprzeciw siebie w tak poważnym sporze. Teraz czuł to specyficzne napięcie, jakby krew zaczynała napływać mu do nosa, a oczy piekły od powstrzymywanego gniewu.
"Nie było dobrej okazji, żeby Cię uświadomić"  powiedział Evan, co brzmiało tak, jakby Dorian był dzieckiem, które nie ma prawa wiedzieć. "Pewnie jak zawsze, aż byś o to nie zapytał wprost"  dodał, dając do zrozumienia, że to Dorian powinien się domyślić, że coś jest na rzeczy i sam o to zapytać. Jakby Evanowi szkoda było energii na bezpośrednią rozmowę.
– No tak, wybacz, że nie byłem aż tak domyślny, żeby zapytać Cię o to – odparł z wyraźnym sarkazmem, dając upust swojemu zmęczeniu tą wieczną grą w domysły.


"Dori Mori"… Evan był jedyną osobą spoza rodziny, która używała tego przezwiska. Kiedyś nie przeszkadzało to Dorianowi, ale teraz, w tej konkretnej sytuacji, brzmiało w jego ustach protekcjonalnie i infantylnie. Słowa te jedynie podsycały frustrację Doriana, a w jego wnętrzu narastała fala gniewu, niczym ta wielka fala z Kanagawy. Może powinien powiesić sobie replikę tego drewnorytu w domu – była naprawdę piękna i mógłby godzinami podziwiać jej urodę. Myśli zaczęły odpływać w inne rejony, próbował się uspokoić, powstrzymać tę "piękną falę" przed wylaniem na zewnątrz. Skupił się, patrząc na Evana twardym, przeszywającym wzrokiem, jego oczy zdawały się teraz niemal czarne.
– Wiesz kurwa doskonale, co mam na myśli… ale dobra, nie powinienem się o to czepiać – powiedział, brzmiąc spokojniej, choć w jego głosie brakowało jakiejkolwiek emocji. Ten brak wyrazu był wręcz alarmujący – oznaczał, że sprawa stała się naprawdę poważna. Że oddzielił siebie od jakich kolwiek emocji.
Dorian dobrze wiedział, że osoby nieheteronormatywne nie miały przywileju ślubu, podobnie jak kiedyś osoby różnych ras, ale przynajmniej w niektórych stanach zaczynało się coś zmieniać. Ruch na rzecz równości powoli zyskiwał na sile, chociaż niektóre regiony wciąż utrudniały życie takim ludziom jak on. To naprawdę go drażniło.... Mimo że nauczył się akceptować pewne zachowania Evana, czasami nadal potrafiły go zranić i wywołać niechciane emocje. Odruchowo odgarnął włosy do tyłu, biorąc głęboki oddech, jakby próbował zapanować nad tym, co kłębiło się w jego wnętrzu.

— Jak widać, Twój urok nie zawsze działa tak, jakbyś sobie tego życzył — powiedział z żartobliwym uśmiechem, z błyskiem w oku. Evan zawsze był tym, który starał się temperować zapały młodego Bane-Parka. Jednak to przypominało próbę odciągnięcia dziecka od ulubionej zabawki — zadanie niemal niemożliwe do wykonania. Nawet jeśli udało się go na chwilę powstrzymać, zaraz wracał jak boomerang, gotów znów podjąć swoje plany z jeszcze większym uporem. W ich wspólnych przedsięwzięciach Bane-Park był jak dziecko, które nie chce puścić swojej zabawki. Im bardziej próbowano mu przeszkodzić, tym mocniej trzymał się swoich zamierzeń.

— To może być dobry pomysł, moglibyśmy spotkać się u mnie. W końcu mój dom wreszcie nadaje się do zapraszania gości — zaśmiał się z lekkim zadowoleniem. Niedawno zakończył remont w Raventree Hall, który ciągnął się przez długie miesiące, a meblowanie domu skończył dopiero w marcu. To, ile serca i duszy włożył w ten projekt, było dla niego samego niewyobrażalne. Nigdy by nie przypuszczał, że tak mocno wciągnie go myśl o stworzeniu miejsca, które mógłby nazwać prawdziwym domem, w którym mógłby być w pełni sobą. Początkowo wcale nie zamierzał aż tak personalizować nowej przestrzeni. Przez długi czas wnętrza pozostawały surowe, a większość rzeczy nadal tkwiła w kartonach. Jako człowiek pochłonięty pracą nie potrzebował wiele. Jednak gdy coraz częściej zaczęła go odwiedzać rodzina, zrozumiał, że powinien coś zmienić.

Może to była zniekształcona rzeczywistość, w której żył Evan, ale z czasem nauczył się w niej funkcjonować. Bywały jednak chwile, gdy pragnął prawdziwej, szczerej rozmowy – takiej, która działałaby w obie strony. Czasami czuł się przytłoczony swoją potrzebą komunikacji, jakby nachalnie narzucał się swoimi wiadomościami i opowieściami. Może powinien nauczyć się zachowywać tak, jak Evan, w nadziei, że pomoże mu to lepiej odnaleźć się w świecie. Z drugiej strony, tylko wobec najbliższych i dobrze znanych osób pozwalał sobie na większą otwartość. Dla pozostałych starał się utrzymać maskę, jaką była twarz Shoguna – chłodną i nieprzeniknioną.

Kiedy usłyszał, że jego korespondencje były przechowywane bez wiedzy ciotki Barbary, poczuł, jakby ktoś uderzył go w głowę kamieniem z mostu. Ciotka często wydawała się wygodną wymówką dla Evana, ale tym razem postanowił tego nie komentować.
— Gdybym tylko wiedział, wysyłałbym jej dodatkowo listy miłosne! A tak, musiała uznać mnie za skończonego prostaka, skoro nawet jej nie pozdrowiłem — powiedział z przesadnym dramatyzmem. — Szkoda, że przez te cztery lata pewnie nie przekazała Ci nawet tej skromnej sterty listów. Pewnie nie miała ku temu okazji — dodał z uśmiechem, choć jego oczy bacznie obserwowały rozmówcę, szukając w jego reakcji odpowiedzi. Był ciekawy, jak Evan się z tego wytłumaczy. Może teraz spróbujesz wcielić się w rolę ciotki? Jakie to wygodne, prawda?

W tym momencie Dorian miał ochotę po prostu usiąść na ziemi i przytulić się do psów. Wiedział, że ich ciepło i radość pomogłyby mu pozbyć się złości, a jednocześnie napełniłyby go miłością, której tak bardzo teraz potrzebował. Choć Milio ładnie się ustawił, Dorian nie miał teraz ochoty na zabawę. Pragnął jedynie, by ta rozmowa dobiegła końca, by się pogodzili i by wszystkie złe emocje spłynęły z nich jak woda po kaczce. Chciał wierzyć, że wszystko wróci do normy, że wszystko będzie dobrze, choć obawiał się, by tym razem nie stracić przyjaciela z oczu na kolejne lata.

Doskonale zdawał sobie sprawę, że poprawa rzeczy u Evana była rzadkim, niemal świętym wydarzeniem. Nie chciał narzucać mu obietnic, które obaj wiedzieli, że nie zostaną dotrzymane. I to było w porządku. Tak, było bardzo cholernie w porządku. "Oddychaj, Dorian, raz... dwa... trzy," powtarzał w myślach, starając się opanować. Mimo to, nie mógł powstrzymać śmiechu na wspomnienie o punktacji.
— Czyli teraz prowadzisz z tym punktem? — zapytał z ironicznym uśmiechem, naśladując Evana w jego charakterystyczny sposób. Lubił to robić, nie po to, by go zirytować, ale by poczuć się choć na chwilę jak on. Ale czy to naprawdę było odpowiednie?
— Chyba zacznę tworzyć specjalne złote myśli tylko dla ciebie i będę ci je wysyłał razem z dziesięcioma pytaniami, na które będziesz musiał mi odpowiedzieć — powiedział z rozbawieniem, patrząc w oczy Cunninghama. Może rzeczywiście ciotka byłaby lepszym źródłem informacji, ale kontakt z nią był niemal znikomy. Dlatego musiał wykazywać się ogromną cierpliwością w relacjach z Evanem. Cóż, może to doświadczenie ułatwiało mu pracę z pacjentami, bo większość problemów, które przedstawiali, już dawno przepracował z tym cudownym spikierem.

— Może i byś wybrał, ale nie wiem, czy Milio nie chciałby być pierwszy — powiedział, zerkając na psiaki, które właśnie rozpoczęły swoje rozmowy. Nie miał pojęcia, na ile Evan mówił serio, mówiąc że wziąłby Bane-Parka na swojego świadka, a na ile były to jedynie słowa rzucone, by załagodzić sytuację i zapewnić sobie chwilę spokoju. Złość w Dorianie powoli opadała, choć nadal była wyczuwalna. Wiedział, że dalsze gniewanie się nie miało sensu, bo niczego nie zmieni. W końcu pozwolił sobie na tę chwilę tak wybuchającej i trochę agresywnej szczerości, jedynie po raz drugi w ich wieloletniej znajomości.

— Wiem o tym doskonale, mój drogi kocie. Niestety, to, co ostatnio dzieje się w sektorze zdrowia, nie napawa optymizmem, jeśli chodzi o zmiany na lepsze. Więc obaj musimy trzymać się na uboczu — powiedział ze smutkiem w głosie. Choć Dorian, ze swoją panseksualnością, mógł mieć nieco łatwiej, gdy akurat był w związku z kobietą, wiedział, że w każdym innym układzie jego życie nie było już tak łatwo akceptowalne.

-Działa jak powinien, ale nie na mnie – powiedział żartobliwie. Evan miał w sobie naprawdę dużo uroku, podobnie jak Dorian, ale różnili się od siebie znacząco. To, co przyciągało do Evana, to jego aura tajemniczości, umiejętność manipulowania słowami i tym, co pozwalał zobaczyć swoim rozmówcom. Był mistrzem kreowania obrazu siebie w oczach innych, zawsze pozostawiając pewne aspekty w cieniu. Dorian z kolei stanowił przeciwieństwo Evana – był bezpośredni, otwarty i szczery. To właśnie dzięki tym różnicom idealnie się uzupełniali. W czasach, kiedy ich życie toczyło się w rytmie wiecznych imprez w Bostonie, byli dla siebie nawzajem skrzydłowymi – komplementowali się, oferując pełen wachlarz punktów widzenia i cech charakteru. Razem stanowili niepowstrzymany duet, a oddzielnie również radzili sobie świetnie, jednak w tandemie byli praktycznie nie do pokonania.
Teraz jednak życie wyglądało inaczej. Dorian musiał przyznać, że Evan zdołał nieco osiedlić się i uspokoić. A on sam? Gonił przez życie, nie mając nawet czasu, by głębiej zastanowić się nad tym, czego naprawdę pragnie. Nie miał nawet ochoty na przelotne znajomości, które uznawał za stratę czasu. Czuł, że potrzebuje przerwy – może tygodniowego wyjazdu, aby zresetować umysł, poukładać myśli i wreszcie podjąć decyzję, czy naprawdę chce, by jego życie nadal toczyło się w ten sposób.

– Chyba nie zdziwi cię fakt, że mieszkam niedaleko szpitala – zaśmiał się szczerze Evan. – Ale pewnie zajmie nam chwilę, żeby się spotkać. Może powinniśmy ustalić coś listownie albo przez telefon? – zaproponował, wiedząc, jak trudno było znaleźć czas dla siebie w ich pełnych obowiązków życiu. Ba, nawet ten spacer był przekładany dwa razy – najpierw Dorian musiał interweniować podczas nagłej operacji, potem z kolei Evan miał coś na głowie, ale jak zwykle nie zdradził szczegółów.

Nie zamierzał jeszcze zagrywać tej karty, choć świadomość jej posiadania była dla niego niezwykle wygodna. Dorian doskonale zdawał sobie sprawę z jej potencjału, i możliwe, że Evan również miał tego świadomość, chociaż nigdy by tego nie przyznał. Wiedział, że Dorian w każdej chwili mógł ją wykorzystać.
– Wolałbym nie, chyba to nie mój przedział wiekowy. Poza tym, raczej nie jestem w jej typie – zażartował cicho, patrząc na przyjaciela z przymrużeniem oka. Ciotka Evana, choć bez wątpienia była uroczą kobietą, zupełnie nie wpisywała się w wyobrażenia Doriana o idealnej partnerce. Głównie ze względu na różnicę wieku, ale także na to, że była, cóż... ciotką jego najlepszego przyjaciela.

– Może powinna zacząć zostawiać te rzeczy gdzieś indziej, albo lepiej– przesyłać je bezpośrednio do ciebie. Chociaż rozumiem – starość nie radość  – dodał z szerokim uśmiechem, starając się ukryć prawdziwe emocje. W rzeczywistości czuł narastającą irytację, miał ochotę rzucić jakimś ciętym komentarzem lub wybuchnąć, ale wiedział, że to nie byłoby rozsądne. Wolał zachować pozory spokoju, aby nie dać po sobie poznać, że coś go trapi.

Zaśmiał się cicho, próbując rozładować napięcie. Patrzył na Evana z mieszanką rozbawienia i wyrozumiałości, bo obaj wiedzieli, że pod przykrywką żartów kryło się więcej, niż byli skłonni otwarcie przyznać. To była ich gra – subtelna wymiana, pełna ukrytych znaczeń i niedopowiedzeń, która łączyła ich od lat, sprawiając, że nawet w najtrudniejszych chwilach potrafili zachować pozory normalności.

– Dobra, może być pięć, Evie– powiedział, używając przydomku, którego nie wypowiadał od wieków. „Evie” przylgnęło do Evana w czasach ich wspólnych szaleństw w Bostonie, ale od tamtej pory Dorian rzadko sięgał po to zdrobnienie. Teraz, po raz pierwszy od ich ostatniego fizycznego spotkania, wypadło mu z ust zupełnie naturalnie. Nie pamiętał, czy kiedykolwiek użył tego określenia w listach – być może nie.

Patrzył na Evana z ciepłem w oczach, rozczulony widokiem przyjaciela i jego psich podopiecznych. Evan wyglądał tak... normalnie. Przy tej dwójce psów wydawał się zrzucać maskę, którą zwykle zakładał w kontaktach z innymi. Bez tej zbroi, którą tak lubił nosić, wyglądał na szczęśliwego – a to właśnie było coś, czego Dorian zawsze dla niego pragnął.
– Skoro tak, to mogę zająć jego miejsce – powiedział z półuśmiechem. – A Milio może nosić obrączki, o ile ich nie zgubi po drodze – dodał, śmiejąc się cicho. Milio był jednym z psów Evana, i choć Dorian wiedział, że zwierzak byłby uroczym drużbą, nie mógł oprzeć się żartowi o jego chaotycznej naturze.

–Tak, są zdecydowanie interesujące – odpowiedział Evan, a Dorian dostrzegł w jego oczach coś więcej niż tylko prostą zgodę. Było w tym coś podprogowego, coś, co sugerowało, że życie Evana zaczynało się układać w nowy sposób.

– Ale wiesz, wszystko może się dynamicznie zmienić – dodał Dorian, próbując dodać im obu trochę otuchy. – Zresztą, nawet teraz żyjemy w czasach, które są pełne niespodzianek. Wiesz, że jeszcze przed wiekiem, żeby zostać chirurgiem, trzeba było mieć tytuł czeladnika? Bo prawdziwi lekarze nie „kalali” się cięciem ludzi – rzucił nagle, pragnąc rozluźnić atmosferę lekką ciekawostką. Dorian czuł, jak napięcie, które jeszcze przed chwilą wisiało w powietrzu, powoli znika. Chociaż czas zmienił wiele w ich życiu, to ich przyjaźń i wspólne żarty były niezmienne – trwały, tak jak wspomnienia ich dawnych lat.

Spojrzał na niego wzrokiem, który wyraźnie mówił: „Naprawdę mi nie wierzysz?”. W jego spojrzeniu było coś więcej niż tylko pytanie, ukrywała się w nim pewna ironia, może nawet cień wyzwania. Tak, to prawda – Dorian zawsze był zbyt uprzejmy wobec osób, które Evan najchętniej wyrzuciłby za drzwi bez zbędnych ceregieli. Z pozoru mogło to wyglądać na nadmiar łagodności, ale Dorian nigdy nie działał bezmyślnie. Miał w tym swój ukryty cel. Zbierał cenne informacje, niczym wytrawny gracz, który wie, że każde słowo może być kiedyś przydatne. Nie zdradzał tego od razu, ale skrzętnie notował każdy szczegół w swojej pamięci. A kiedy już zgromadził to, czego potrzebował, pojawiał się na jego twarzy ten charakterystyczny, najsłodszy z uśmiechów – maska grzeczności i pozornie nieszkodliwej życzliwości. Wtedy z elegancją, niemalże jak mistrz ceremonii, pozbywał się niechcianych gości. Tyle że, według Evana, robił to o kilkanaście minut za późno. Nie, Dorian nie był idealny w swoim działaniu, ale nie o perfekcję tu chodziło. Jego strategia, choć czasem irytująco przewlekła, ostatecznie zawsze okazywała się skuteczna.

Tak, po Dorianie można było się tego spodziewać – jego działania były przewidywalne, choć zawsze niosły ze sobą coś więcej. Jednak fakt, że dom znalazł się tak blisko pracy, to był tylko jeden z drobnych plusów. O wiele istotniejsza była okazja, jaką stanowił zakup Raventree Hall. Posiadłość była wręcz skarbem – zdobył ją za śmiesznie niską cenę, a choć później musiał zainwestować niemałe środki w jej remont, każda wydana moneta okazała się inwestycją nieocenioną. Oj, jak bardzo było warto! Teraz miał swój własny azyl – miejsce, które powoli przekształcało się w coś więcej niż tylko cztery ściany. Coraz częściej traktował Raventree Hall jak prawdziwy dom, choć czasem przytłaczała go pustka panująca w środku. Samotność była jego nieodłączną towarzyszką, ale przynajmniej czuł się tam dobrze. A ogród... Ogród był jego prywatnym sanktuarium. To tam odnajdywał spokój – z kubkiem herbaty w dłoni siadał na tarasie i bezmyślnie wpatrywał się w kojący widok natury, pozwalając myślom odpłynąć, aż umysł stawał się wolny i lekki jak poranna mgła unosząca się nad trawnikiem.

Kiedy słuchał słów przyjaciela, zastanawiał się, ile w tym wszystkim było prawdy. Czy to, co mówił, miało rzeczywiście jakiekolwiek znaczenie? Często analizował to, co słyszał, ale tym razem postanowił zachować swoje wątpliwości dla siebie. Nie każdą myśl musiał wyrzucać na zewnątrz, zwłaszcza w takich okolicznościach. Zamiast tego, uśmiechnął się tylko delikatnie, niemalże z rozbawieniem, na wzmiankę o tym, że ciotka go nie lubi w ten sposób. Ten uśmiech – subtelny, zabarwiony lekką ironią – mówił więcej niż tysiąc słów.
– I nawzajem – zaśmiał się, choć wiedział, że gdyby to powiedział na serio, byłby to dość niespodziewany i szalenie interesujący plot twist. Wyobrażał sobie, jak w jakiejś alternatywnej rzeczywistości wyzwanie kończy się w najbardziej nieoczekiwany sposób. – O, co do tego nie mam wątpliwości! Może próbuje cię zachęcić, żebyś więcej uwagi poświęcił zwykłym, przyziemnym sprawom... choć obaj doskonale wiemy, że to zadanie z góry skazane na porażkę – powiedział pogodnym, niemal żartobliwym tonem, jakby świadomy absurdu tej sugestii.

– Racja... Mam wrażenie, że i tak zgubiłby je szybciej, niż zdążyłby dostać. – Uśmiechnął się pod nosem, a w jego głosie pobrzmiewała nuta lekkiej ironii. – No cóż, zawsze można dać mu zabawkowe krążki. – Dodał z rozbawieniem, a potem zastanowił się na chwilę. – Maskotki i te piszczące zabawki to chyba największy hit u szczeniaków. Choć muszę przyznać, że nawet te większe psy wydają się je uwielbiać – stwierdził, choć nie mówił tego z pełnym przekonaniem. Nie był ekspertem, kojarzył tylko to, co czasem widział na spacerach albo u znajomych, którzy mieli zwierzęta.

– Tak, nadal czasem budzi to pewne kontrowersje. Zwłaszcza wśród starszych lekarzy i tych... cóż, mocno wierzących. Uważają to za bezczeszczenie spoczynku. – Zamilkł na moment, jego ton stał się spokojniejszy, bardziej poważny. – Ale umówmy się, bez tego medycyna rozwijałaby się o wiele wolniej. – Dodał ze spokojem, jakby w pełni świadomy, że prawda, choć nie zawsze wygodna, była niepodważalna. – Ruszamy dalej? Czy może maluchy potrzebują jeszcze chwilę odpoczynku? – zapytał z ciepłym uśmiechem, spoglądając na psich towarzyszy.