1 IV 1985 || Annika i Barnaby

Piękny dzień.
Jakby ktoś ukradł dziecku farbki i losową mozaiką kolorowych plam próbował przyozdobić świat — niektóre w tym procesie uległy zmieszaniu, nadając światu kolor niezdrowy, kojarzony z gównem. Pojęcie dobrej zabawy uległo brutalnemu zredefiniowaniu, utkwiło bowiem pomiędzy dwiema zmiennymi. Pierwszą, wynikłą z rosnącej temperatury, wydłużającego się dnia i dokonanej dziś kradzieży najszlachetniejszego mienia uniwersyteckiego, na które i tak wylał się już chyba każdy, z profesorem Edwardsem na czele, a drugą — ta, choć dawała nadzieję, wymagała nadludzkiego wysiłku. Bo ciche dni dawno nie były tak ciche jak ostatnio, a wieczory w New Collection tak żałośnie samotne.
Dziś nastąpił krok iście milowy — wykonała ten jeden telefon, ekipa przeprowadzkowa umówiona na środę.
Wieczorem słodkie wino stłumi gorycz podjętej decyzji.
Kolejny wykonany telefon nie miał w sobie nic z tamtego odebranego przez Barnaby'ego w połowie marca — ponure milczenie zastąpił niezdrowy entuzjazm, jakby głos usłyszany po drugiej stronie stanowił ostatnie koło ratunkowe. Miał uwolnić ją od domowej ciszy, przerywanej tylko walką dwóch kudłatych temperamentów; kociej bieli i piekielnej czerni. Nic w tym chaosie — poza umaszczeniem rozbójników — nie przypominało chińskiego znaku równowagi.
Charakterna — po mamusi? — samica barghesta już otrzymała imię po krwiożerczym króliku, ale zachowała swoją psią osobowość i nie dawała Lorenzo wytchnienia. A jeszcze miała podrosnąć i stać się postrachem na usługach Anniki. Ale to jeszcze nie teraz — dziś przypomina jeszcze bardzo brzydkiego nietoperza z nieludzko ostrymi ząbkami i nędznym uściskiem małych szczęk — i wymaga uwagi akurat w czasie, gdy opiekunka nie ma do tego głowy.
Dlatego Bunnicula trafiła pod tymczasową opiekę do Wilsona, w Maywater.
Na chwilę, bo wkrótce wszystko ulegnie zmianie.
Może powinna podjąć ostatni trud i tę alejkę przejść u boku męża. Dać im ostatnią z ostatnich szans i zawalczyć — jak powtarzał sam Moriarty. Gdyby tylko nie wywracało ją w trzewiach na samą myśl o pozostaniu z nim choćby na dłużej w jednym pomieszczeniu. Niechęć silniejsza niż rozsądek, a nawet instynkt samozachowawczy, macierzyński i wszystkie inne. Niechęć wynikła z głębokiego zawodu jest — jak się okazuje — do bólu beznamiętna.
A ten związek od samego początku był wszystkim, tylko nie namiętnością. To się nie zmieni. I nie przynosi już Annice żadnej korzyści.
— Co prawda nie użyłam w rozmowie słowa randka, ale możemy przejść alejkę za rękę, nie musisz się wstydzić — spacerowali na oślep, nie roniąc wielu słów. Informacją dnia była kradzież ryciny — słynnego zezowatego rysia, którym nie omieszkała się pochwalić.
Że zamierza ukradzioną artystyczną doskonałość przekazać studentce, zachowała dla siebie. Obrazek spoczywał teraz bezpieczny w rulonie na samym dnie torby. I jeszcze dziś zostanie wysłany na skrzynkę panny Marwood.
— Przepraszam państwa, a może tak łakocie? Zapraszam serdecznie, mam same dobrocie! Jeszcze nikt nie przytył od moich słodyczy, a mam tutaj wszystko — co kto sobie życzy! — Zawołał wesoło kramarz po lewej stronie od rzędu latarni, tych rzekomo skazujących zakochane pary na wyrok dożywocia bez opcji przedterminowego zwolnienia.
I tym razem Annika faktycznie chwyta dłoń. Tylko po to by pociągnąć uparte cielsko kuzyna za sobą.
— Chodź, spróbujemy. Najwyżej spalisz wszystko na basenie! — Annice nie trzeba dwa razy powtarzać — zaciąga Williamsona na drugą stronę alejki i zgodnie z regułą szanownego sprzedawcy, pozwala wybrać mu słodycz dla siebie.
Otwórz buzię, wysuń język — och, słodka pokuso. Czekoladka ląduje na jezyku i staje się historią.
Że to historia na wskroś gówniana, nikt jeszcze nie podejrzewa, a już na pewno sama zainteresowana. Ta rozkoszuje się już mlecznym nadzieniem, zbyt niecierpliwa, by nie rozgryźć niespodzianki od razu.
— Moje było mleczne, co wylosowałeś? — Nim zadała pytanie, już otwarcie oczu zdradziło pierwszą tajemnicę — stoisko było bardzo magiczne i bardzo magicznie zniknęło.
Tajemnica druga dryfowała już w powietrzu prosto na nich, ostrzegając o swojej bezwładnej obecności słabym Łoł, łoł, o Lucyferze!
Tajemnica numer trzy — w głębi alejki jest takich delikwentów jeszcze więcej.
Pierwszego Annika chce wyminąć zgrabnym piruetem.

Rzut na unik: k100 + 8 (sprawność) + 5 (szybkość I)
[ukryjedycje]

Ostatnio zmieniony przez Annika Faust dnia Nie Gru 24 2023, 22:49, w całości zmieniany 3 razy

The member 'Annika Faust' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 64

Paskudny dzień.
Ktoś przemielił niebo przez maszynkę do mięsa, rozsypał po płachcie poranka i pozwolił, żeby czas zrobił swoje; od kilku godzin dzień gnił nad ich głowami, zamieniając pierwszy kwietnia w żart — w każdym znaczeniu tego słowa. Perspektywa spędzenia doby w zamknięciu, nad rytuałem, książkami albo — jak szaleć to szaleć — książkami o rytuałach, była zbyt kusząca; od samotności ratowały tylko usnute wcześniej plany, nieistniejące wymówki i świadomość, że Annika to jedna z niewielu osób, których obecność mogłaby rozgonić paskudne chmury tego dnia.
Nie pomylił się za bardzo — rycina z rysiem uniosła brwi o dobre dwa centymetry w górę; jedna ze zmarszczek na czole rozgościła się na dobre i nie zniknęła nawet, kiedy Stare Miasto zamieniło się w Deadberry, a Deadberry w magiczny potencjał społeczności ukrytej za zgrabnymi murami sekretów.
— Wyobrażasz sobie kolejne wydanie Zwierciadła? — poranny rytuał kawy zamieniony w serię lekkich drgnięć w kąciku ust — oficjalne sprostowanie na temat ciąży Charlotte, nieoficjalne poszukiwania macicy dla zdesperowanych wdowców z Salem, oficjalnie nieoficjalne bzdury w kolumnie porad; ciocia Williamson wspięła się na wyżyny smaku, dyktując czarownicom, co mają nosić.
Powinna zacząć od panienki Williamson, ale co on, Barnaby, wie o modzie; Vittoria mówiła o niej bez przerwy — szkoda, że zwykle nago.
— Kuzyni czy kochankowie? Co łączy ich poza aliteracją tych słów? — pusta paczka papierosów w kieszeni pochłonęła nadzieję; była tylko rozpacz i mrok rozświetlony dopiero przez rycinę rysia — komisariat pewnie odbierał piąte zgłoszenie o bezczelnej, obrazoburczej kradzieży bezcennego rysunku, a poszukiwania uniwersyteckiego złodzieja zaczynały nabierać rumieńców.
Wystarczyłoby wybrać inny kierunek spaceru, żeby odwiedzić posterunek i dokonać gwałtownego zwrotu w śledztwie — przeczucie podpowiadało, że oboje wkrótce będą mieć cel po dziurki w—
— Pochwal się. Jakie bzdury napisali w twoim horoskopie? — rozsmarowane po niebie farbki coraz odważniej imitowały kolor niemowlęcych wymiocin — spojrzenie dwie uliczki temu przeszło w tryb poszukiwania sklepu, który mógłby uzupełnić rażące braki w Lucky Strike; tyle, że Lufycer chciał inaczej.
Jedynym, co mógł uzupełnić Williamson, był niedobór cukru we krwi — straganik ze słodkościami raził z daleka feerią barw i nieważne, co zrobiłby Barnaby, żeby odwrócić wzrok Anniki, kramarz już nawoływał kolejne ofiary; na dodatek rymem.
Barnaby jeszcze o tym nie wie — a kiedy skojarzy fakty, znienawidzi poezję — ale ten tydzień upłynie spod znaku klekoczących sylab.
— Wygląda, jakby nie miał pozwolenia na handel — na nic protesty i porządkowa czujność — pociągnięcie za dłoń przekreśliło misję odnalezienie papierosów; czas na misję legitymowanie nielegalnych sprzedawców łakoci.
Kilka sekund zwłoki to o kilka sekund za dużo — Annika z nabożną czcią przyjęła ciało nie—chrystusa (miejmy nadzieję), połykając to, co zasugerował sprzedawca jak na dobrą dziew—
Stop.
Wzrok handlarza zatrzymał się na Williamsonie; Williamson odpowiedział spojrzeniem — westernowy pojedynek bez rewolwerów w dłoniach, które zaczęło otwórz buzię, pokaz język, a skończyło chuja ci pokażę, dawaj to.
Czekolada z dłoni do dłoni, z dłoni na język — zgodził się wyłącznie na zamknięcie oczu i to był błąd kluczowy; po rozchyleniu powiek, ze słodkością na języku, zamiast kramu, odkrył pustkę.
Kurwa.
Annika nie była zaskoczona; Annika wyglądała, jakby zdobyty przez nią smakołyk dodawał lekkości i Barnaby za moment przekona się, że to wyjątkowo paskudny dobór słów — teraz dłoń po raz piąty odkrywała pustką paczkę w kieszeni i portfel; przynajmniej tyle.
— Czekoladę z chilli. Ostra — krok w ślad za kuzynką i drugi w ślad za—
Właściwie, nie do końca wie, na co patrzy — dryfujące bezwładnie ciała przypominały napełnione helem balony, które nieostrożny malec wypuścił z pulchnych dłoni, więc teraz ozdabiały sraczkowatą aurę kwietniowego nieba sylwetkami. Gwardyjna potrzeba działania nie doszła do głosu wyłącznie z jednego powodu; nikt nie wyglądał na rannego ani potrzebującego pomocy.
Przynajmniej do momentu lądowania — te lubią być twarde.
— Jak idą prace w Maywater?
Wymijanie baloników—ludków piruetem zostawił kuzynce; dla Williamsona droga prowadziła prosto do celu, bez względu na ilość wiszących w powietrzu kończyn — może błędnie?

rzut na unik: k100 + 13 (sprawność) + 20 (modyfikator za szybkość)

The member 'Barnaby Williamson' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 57

Percepcja dzisiejszego dnia, wbrew niemym utyskiwaniom obojga, to rzecz mocno subiektywna. O tym zaświadczyć mogła cała reszta Deadberry, bawiąca się pierwszego kwietnia w najlepsze i korzystająca z cieplejszej pory, za nic mając sobie wszelkie tego dnia niedoskonałości; nie dostrzegali żadnych. Oni nie wrócą później do domu pełnego demonów i krewnych męża szepczących po kątach. Było wielką uprzejmością ze strony tych drugich, że jeszcze dotąd nic Anniki przypadkiem nie opętało.
Może więc i pani Faust byłaby jedną z takich osób, cieszących się z dnia w pełni i szczerze — potencjał ten zaprzepaściła, powołując do życia snute wcześniej nieśmiałe plany o zostaniu tematem kolejnego numeru Zwierciadła.
— Kuszące... — oj, i to jeszcze jak kuszące. Aż się Annika rozmarzyła — ...by w duchu rzetelnego dziennikarstwa Zwierciadło wywaliło się na głupi ryj raz jeszcze — a sprostowania mogłyby się wreszcie stać na ich łamach rutyną, podobnie jak bzdury o członkach Kręgu i—
Horoskop właśnie.
Ten również Annikę szczerze rozbawił. I może dał trochę do myślenia, biorąc pod uwagę snute przez nią plany. Nie musi się przyznawać, jak bardzo jedno zdanie wyssane z palca wiedźmy za dolara, podbudowało ją na kolejny miesiąc kolejnych dwanaście godzin.
Przynajmniej zawodowo. Tak niewiele trzeba, by zadowolić kobietę — wystarczy jedno, proste zdanie: zostaniesz doceniona.
Wypięła dumnie pierś w buńczucznym wygłupie samozadowolenia.
— Wróżą mi awans… — raczej nie u boku profesora Katza. Tam dostać może co najwyżej wylewu i to jeszcze nim stuknie jej trzydziesty krzyżyk. Parsknęłaby śmiechem gdyby tylko było to zabawne. A zew życiowych zmian jest w niej silny i obejmuje nie tylko tamto zgniłe małżeństwo — za długo już bowiem wlecze się za nią myśl, by odpuścić sobie niewdzięczną pracę na Uniwersytecie, a zamiast tego wrócić na Tajne Komplety, rozwijać się magicznie—
I przywołać własnego chowańca.
Już zajęłaby się wdrażaniem swojego planu, gdyby nie jeden, drobny fakt, nieprzypadkowo noszący to samo nazwisko, co Annika obecnie.
— …I powinnam wypatrywać wysoko postawionego Słuchacza. Tak po prawdzie, przydałby mi się jeden. W poprzednim numerze kazali mi ich unikać, teraz Gwiazdy mi sprzyjają. — Zerknięcie z ukosa i pobłażliwy uśmiech nie pozostawiają wątpliwości, co Annika myśli o takim proroctwie — A tobie wróżą miłość, bogactwo, czy że fortepian spadnie ci na głowę?
A za chwilę rzeczywiście — coś może im spaść.
I raczej nie fortepian.
Ptasie mleczko stało się historią — podobnie jak kram i sam kramarz. Tylko Barnaby, kompulsywnie omacujący kieszenie spodni stoi dokładnie tam, gdzie stał. Może szuka legitymacji służbowej?
— Mmm, mogliśmy się zamienić — to dopiero byłby widok; słynny na całe Deadberry. Wyparłby nawet te liczne ciała, które siły wyporu nabrały wręcz aż zbyt imponującej.
Piruet pierwszy i wyminięcie zawalidrogi. Jak na dłoni widać, że spontaniczny ruch wynika nie tylko z konieczności, ale i porywu serca. Dawno już nie czuła się tak słodko–gorzko; ciężko–lekko, jak dziś.
Uniki to jej specjalność. A wkrótce uniknie dalszego losu żony skazanej na zamknięcie w starej kamienicy.
Gdyby to była chociaż wieża… Ale zamiast wieży uwalnia się z New Collection, gdzie sama się uprzednio wtrąciła.
A zamiast Królestwa ma Maywater.
Bardzo zniszczone Maywater.
— Powoli. Zaprzęgamy do roboty, kogo możemy. Głównie marynarzy. Próbuję dzielić uwagę między to i pracę badawczą i na niczym nie skupiam się dostatecznie. — Słowa zapiekły goryczą i rzeczywiście, Annika jest rozgoryczona. W jej mniemaniu wszystko posuwa się za wolno i zbyt opieszale. Ich praca niemal stoi, rana na Maywater wciąż krwawi, a Annika krwawi wraz z nią.
— I jeśli zechcesz do mnie napisać — kieruj listy na skrzynkę w Crystal Waves. To kwestia dni, kiedy tam wrócę — zaświeciła rąbkiem tajemnicy upewniwszy się, że żadna para uszu nie przysłuchuje im się intensywnie.
To ważne, by wiedział.
Ledwie zdążyła dokończyć zdanie, kolejny intruz w przestrzeni powietrznej prze prosto w ich kierunku, w dodatku wirując wściekle. Pod nogami Anniki rozgrywa się zaś akt drugi tragedii, bo tę samą przestrzeń zajęło ptactwo z rozwolnieniem. I najwyraźniej obrały sobie za cel akurat Annikę, bo przed Barnabym nie wypróżnił się żaden; przed Anniką aż trzy.
Czy kolejny ładunek naprawdę wyląduje na jej głowie? Te pierzaste kanalie uparły się, że owszem.
Niedoczekanie.

Rzut 1: uniknięcie zderzenia k100 + 8 (sprawność) + 5 (szybkość I) - próg 50
Rzut 2: uniknięcie ptasich odchodów k100 + 8 (sprawność) + 5 (szybkość I) - próg 50[/b][/b]

The member 'Annika Faust' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 11, 37

Pierwszy kwietnia pozbawiony elementu dowcipu.
Atmosfera Deadberry — niezmiennie dławiąca przez kolejny tydzień, miesiąc, rok albo wiek; o ile będą mieć dość szczęścia, żeby przetrwać najbliższe półrocze — rozrzuca w powietrzu konfetti defetyzmu. Wszystko ma posmak popiołu; zrujnowana Piwniczka, zagrzebane pod gruzami biznesy, pamięć o tych, którzy na mecie lutego stracili życia i już pokryli się szadzią zapomnienia. Kruchy pakt pokojowy zawarty pomiędzy obowiązkami i spokojem odgraża się zerwaniem; nawet Annika i jej uśmiech drżą w posadach — Williamson nie pytał (kiedy — poza pracą — pytasz?) o pobudki; kolejny telefon przypieczętował drobną tradycję ucieczek.
Godzina we własnym towarzystwie to uczciwa cena za zrozumienie, że żadne nie postradało rozumu — przynajmniej nie doszczętnie — a Zwierciadło naprawdę przechodzi samo siebie w ogłupianiu społeczeństwa.
— Dokładnie za to wypiję w domu — za wypierdolenie na ryj, wybicie jedynek i przeproszenie Bena; Tina też zasługiwała na rekompensatę. Sugestie to niebezpieczna sprawa — sugestie to zwykle początek tropu; dokądkolwiek nie prowadził, Williamson nie zamierzał podążać jego śladem.
Verity i panna Hudson byli dorosłymi ludźmi, chociaż w przypadku tej drugiej Barnaby miewał momenty zwątpienia — jeśli byli w Bostonie, żeby kupić sukienkę, Williamson zamierza wzruszyć ramionami, dodając: i spinki do mankietów też, bo mają godność i nie kupują u L'Orfevre. Ostatni numer Zwierciadła obfitował w bzdury; wyłącznie odkrycie, że Charlotte otrzymała należne przeprosiny, a sam  nie został tym razem posądzony o kolejny romans nad współdzielonym ciastkiem, powstrzymały go przed zadzwonieniem do Richarda i zapytaniem, czy Harris pozamieniał się z chujem na rozumy.
W natłoku liter umknął mu kolejny, jasny punkt najświeższego wydania; przynajmniej jeden horoskop nie cuchnął bujdami.
— Zasłużony awans — w kręgowej rzeczywistości, w której kobieta i praca rzadko poruszały się po tych samych orbitach, Annika od dekady robiła więcej; więcej — studia. Więcej — uniwersytet. Więcej — Flying Dutchman. Więcej; bo zasługiwała na więcej.
Jeśli istniał odłamek prawdopodobieństwa, że zaszczepi to więcej w Charlotte, Barnaby był gotów, żeby zrobić dla kuzynki dokładnie to samo; więcej.
Wsparcia, wspólnie spędzonego czasu, zrozumienia, bajgli o poranku, nowych świerszczyków — więcej ma różne oblicza i tylko jeden cel.
— Co do fortepianu, zawsze istnieje zagrożenie. Richie w szale bywa dramatyczny — wysoko postawiony Słuchacz z horoskopu mógł lubić muzykę klasyczną i być zimnokrwistym gadem, ale nawet on miewał momenty słabości; zwykle zatrzaskiwanych za drzwiami bezimiennych moteli wiele mil od Hellirdge. — Mnie, droga kuzynko, wróżą zwinięcie awansu sprzed nosa. Gdybyśmy pracowali w podobnych branżach, właśnie patrzyłbym na winną — i to nie tylko kradzieży ryciny rysia; ta historia będzie żyć w jego umyśle bezczynszowo do końca życia.
Więc nieszczególnie długo.
— Poza tym mam zasięgnąć rady medium i więcej ćwiczyć. Najwyraźniej trzy godziny w tygodniu na basenie to dla Zwierciadła za mało — sekunda dumy dla niego samego; z unoszenia się na wodzie i prób nieoddychania pod nią przeszedł do kraula — zniknął nawet obecny od roku ból w lewym barku. Na ostatnią, horoskopową bujdę spotkania prawdziwej miłości spadła wygodna kurtyna milczenia; Czarna Gwardia nigdy nie aspirowała do miana prawdziwej — wystarczy, że przypadła jej rola jedynej dopuszczalnej.
Jeszcze nie wiedział — ale mógł czuć; zaczęło się od pieczenia w policzkach — że czekolada z chili, poza walorem smakowym, oferowała płomienne doznania.
Dosłownie, w przenosi, w zrywie—
— Spróbuję odwiedzić was w wolniejszym dniu. Najpierw rytuał, później podwinę rękawy i przewiozę trochę gruzu. Nic wielkiego, ale—
Zawsze coś; wzruszenie ramion podjęło niewdzięczną próbę strząśnięcia napięcia z mięśni. Prawda była taka — i cuchnęła szlamem — że od dwudziestego szóstego lutego w Maywater był dwa razy; czyszczenie, które na niego czekało, nie miało żadnego związku ze zrujnowanymi uliczkami — za to sporo ze zmyciem wspomnień niemagicznych o tym, co wydarzyło się pod koniec lutego. Wyminięcie dryfującej w powietrzu przeszkody zbiegło się w czasie z potarciem rozpalonego policzka; nie wiedział — bo i skąd? Patrzenie w lustro nawet bez dodatku magicznego smakołyku napawa niechęcią — że nie tylko chili było czerwone; twarz właśnie podjęła próbę dorównania mu kolorytem.
Nie pomogły słowa — te o Crystal Waves wypowiedziane przez Annikę i to, które wyrwało się z ust zbyt szybko; nie smakowało wyrzutem — coś poszarpało brzegi każdej z sylab, zamieniając je w spękane od podejrzeń:
— Dlaczego?
Smużka dymu z uszu była zapowiedzią nieuniknionego; gniew rzadko przybierał kreskówkowe oblicza, ale to Deadberry — w połączeniu z Williamsonem, tu wszystko może się zdarzyć.
— Jeśli Moriarty zrobił coś, co—
Niewypowiedziane, więc — w przeciwieństwie do dryfujących przez przestwór powietrza czarowników — ciężkie w odbiorze. Jeśli Moriarty zrobił coś, co— otworzyło całą gamę potencjalnych przestępstw; od nieostrożnej zdrady (kim jesteś, żeby go osądzać, Williamson?), przez przemoc ekonomiczną, po tę, która na języku pozostawia metaliczny posmak.
Przełykana cicho ślina wcale nią nie była; lepki ulepek krwi domagał się uwagi — odżywające wspomnienia spowolniły bieg czasu; w gęstej melasie rzeczywistości jeden z bezradnie unoszonych czarowników wydał z siebie zduszone łojojoj! zanim biodrem zderzył się z ramieniem Anniki.
— Ostrożnie — próba odciągnięcia kuzynki od latającej przeszkody nieświadomie uchroniła ją przed rozbryzgiem; coś białego łupnęło o chodnik tuż przed czubkiem buta — gówno, pomyślał Williamson.
Williamson, pomyślało gówno.
Puf, buchnął — dosłownie i w przenośni — ogień z piekących gniewem uszu.

rzut na unik: k100 + 13 (sprawność) + 20 (modyfikator za szybkość)

The member 'Barnaby Williamson' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 16

Sugestie Annika niezmiennie pozostawia tym, co żyją aferami; wszystkim, którzy nie mają w perspektywie niczego lepszego, co mogą zrobić ze swoim życiem. Ona ma tymczasem więcej czasu na rzeczy pożyteczne — naukę, pracę—
—tracenie rozumu codziennie po kawałku, rozrzucone strzępki nerwów pozostawiając jak elementy odzieży po zdecydowanie zbyt długim dniu — byle gdzie.
—i swoje nieskomplikowane, prywatne życie.
Jeszcze sama nie dostrzega zwiastunów tego, jakie wrażenia na nią czekają, nim upłynie miesiąc.
Działu plotkarskiego Zwierciadła zwykła nie komentować — i bez tego nad brukiem uroczego Deadberry unosi się dziś stanowczo za dużo absurdu. Jakby ktoś zamknął dziś normalność w klatce i dźgał ją kijem, jusząc i napuszczając na wszechobecny obłęd.
Jak w takich warunkach rozwijać się harmonijnie, kiedy nawet normalność jest obłąkana? Jak wychować dzieci — choćby tylko jedno, nawet nienależące do gatunku ludzkiego?
— Na razie tylko w sferze marzeń — awans, znaczy. Zagubił się gdzieś; może tam, gdzie Annika podziała swoją ostrożność — kolejną poradę horoskopową miesiąca. Tej dla odmiany rzeczywiście powinna posłuchać.
Bo rzadko dostajemy to, na co rzeczywiście zasługujemy. Zwłaszcza, gdy tym czymś jest więcej.
A co do tego właśnie—
— Odnoszę wrażenie, że jednak pracujesz znacznie więcej, niż ja. I zasługujesz bardziej — ile nieodebranych telefonów już zawisło w eterze, z ciszą po drugiej stronie słuchawki? Nie zawsze udawało się zastać i ją, ale na ile połączeń Anniki przypadało tych nieodebranych z drugiej strony, życiowy bilans zawsze był na korzyść mężczyzny. Tym bardziej, że…
— Najwyższa pora, żeby nagrodzili twój wysiłek. — Za te wszystkie nieprzespane noce i samotne patrole po Wallow i przyległościach.
Jej własny wysiłek jeszcze dostanie swoją sprawiedliwość, gdy już Annika pokieruje zespołem w interesującą ją stronę i pokaże, na co marnowała dotąd najpiękniejsze noce swojego życia, zamiast przytulać męża, czy starać się o kolejne pokolenie.
Podobno pustą niszę szybko lubią zapełniać inne organizmy. W jej wypadku tym organizmem była praca. Uniwersalny język ucieczki, dotyczył nie tylko jej. Deprywacja sensoryczna pod ciężarem basenowej wody również. Choć Annice daleko było w tym do pilności kuzyna. Dostrzega jego postęp i determinację — tym bardziej że od pewnego wieku bardziej wypada udawać, że głęboka woda nie stanowi żadnego tabu, do którego wchodzi się wyłącznie na wysokość—
To duże osiągnięcie. I tym większa jej duma, jako osoby związanej z żywiołem całym sercem. Barnaby znajduje odbicie tej dumy w uśmiechu.
— Pewnie wszystko po to, żeby medium wywróżyła ci kontuzję. Albo to oznacza, że dramatycznego fortepianu możesz uniknąć tylko na basenie. — Richard w czepku jest widokiem nie do wyobrażenia — choć wyobraźnię Annika ma dobrą, to nawet ona okazuje się mieć swoje granice.
Kolejną z granic wyobrażeń jest to, co można napakować do cukierów, żeby urozmaicić pierwszy, kwietniowy spacer po Deadberry. I pierwsze, co zauważyła — to gówno i ciało przechodnia (przechodnia? Przecież unosił się, jak balonik! Przelotnia więc?)
Czerwień na twarzy kuzyna odpali protokół alarmowy w jej głowie dopiero za jakieś pół minuty.
Póki co—
— Daj mi wtedy znać, urwę się z pracy. — Bo mogę, bo chcę, bo mam potrzebę robienia więcej i jeśli tylko jest to dla ciebie na tyle ważne, że poświęcasz temu swój czas, to i ja poświęce go jeszcze.
Jak zawsze.
Bo jeśli miałaby wybór, czy ratować swoje małżeństwo, czy Maywater, nie wahałaby się ani chwili. A to kolejny powód, dlaczego temu okrętowi pozwala zatonąć.
A na każde dlaczego ma banalną odpowiedź. Tej odpowiedzi nikt nie będzie kwestionował.
— Nic. Nie zrobił nic i właśnie w tym problem — nic. Przez pięć lat zdążyła zapomnieć, dlaczego akurat on, a nie ktoś inny — kto by jej nie zawiódł.
Miał być pewniakiem, a wyszło—
Przyjrzała się czerwonej — z gniewu? — twarzy. To wzbudziło imperatyw dodania szybko erraty — nim polecą szyby w New Collection, albo gorzej.
— To nic takiego, nic mi nie jest, prawdę mówiąc dawno nie czułam się le—
Połowiczne kłamstwo nie zdążyło wyrwać się z ust, gdy Annika wkroczyła w kilka kursów kolizyjnych naraz, zmuszając jej ciało do wykonania karkołomnych figur mogących przypominać taniec.
To przypomniało zaś jej, czego nie zrobiła, a przecież sobie obiecała.
Kto by pomyślał, że tak trudno w Saint Fall o dobrą, indywidualną lekcję dreptania do rytmu.
— Barnaby? Co jest? Au! — No i grzmotnięcie pierwsze. Szczęśliwie bez kupy na głowie.
Niewiele brakowało. Gorzej sprawa miała się z Przelotniami — ci rozbijali się coraz zuchwalej. Jeden wpadł wprost na Williamsona.
— Przepraszam! — Dopełnił uprzejmości, odlatując.
Zacisnęła palce na rękawie kurtki Barnaby'ego, by nie odrzuciło ich przypadkiem w przeciwnych kierunkach.
To mogłoby się stać realnym problemem, bo leci następna kula nieszczęścia — kula, bo kobieta jest naprawdę okrągła.
Trudno będzie wyminąć.
Nie wspominając o podniebnych szczurach, szykujących desant z powietrza.
Aż z gardła Anniki wyrwał się rozpaczliwy — rozpaczliwie rozbawiony — śmiech.

1. uniknięcie zderzenia
2. uniknięcie kupska
k100 + 8 (sprawność) + 5 (szybkość I) - próg 50
[ukryjedycje]

Ostatnio zmieniony przez Annika Faust dnia Wto Sty 23 2024, 18:21, w całości zmieniany 2 razy

The member 'Annika Faust' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 26, 75

Bezcelowa presja powinna znać swoje miejsce w świecie; zabłądzić gdzieś pomiędzy stronami Zwierciadła, zgubić się nad brzegami kieliszków pełniących rolę wymówki dla wymiany porcją lokalnych skandali, w końcu zagościć w życiach pozbawionych celu — w życiach tych, którzy skupiali się na po prostu istnieniu.
Annika nigdy nie istniała po prostu; dla samego faktu bycia. Ambicja próbowała naprawić to, co psuła płeć; niedobór kutasa między nogami rekompensował nadmiar intelektu — próba bycia starszą wypierała przywilej młodości, chęć usamodzielnienia się przysłaniała mankamenty przyszłości, w której mąż nie zawsze był rozwiązaniem; za to często bywał problemem. Nawet wygodne życie w nakreślonym na piachu kole Kręgu wymagało poświęceń, skaleczeń, bruzd i blizn; niektóre goiły się z pomocą pieniędzy, inne miały swędzieć już zawsze.
Williamson jeszcze nie wiedział — skąd miałby? — ale jedna właśnie powstawała na sercu kuzynki; szrama pociągnięta przez ostrze nieudanego małżeństwa miała zaboleć, a potem szczypać, a później jątrzyć się, aż wreszcie pokryje ją strup mozolnego gojenia. Czas nie zawsze był skutecznym lekiem; niekiedy pełnił rolę kojącej maści — bywa, że po długich latach bólu to wszystko, na co można liczyć.
— Nie mam innych obowiązków poza—
Poza tymi, o których Annika nie wie; policyjna odznaka leżała dziś na stoliku przy drzwiach mieszkania — za miesiąc może być tylko wspomnieniem i pustką na piersi, która od ponad dekady przyzwyczajała się do jej ciężaru.
— Cóż, obowiązkiem.
Służba gwardzisty nie kończyła się w momencie podbicia karty w kazamacie — jedyne, co w niej podbijano, to oczy więźniów; doba miała dwadzieścia cztery godziny i dokładnie tyle szans na potencjalną misję.
— Pilnuj się, kuzynko albo skończysz podobnie do mnie. Zaczniesz żyć, żeby pracować — więc dlaczego miałaby się pilnować?
Kiedy praca z zawodu przeobrażała się w pasję, nie przepracowywało się ani jednego dnia; z ich dwojga to Annika miała szansę na odnalezienia spełnienia na dnie swoich probówek — przysięga złożona Czarnej Gwardii tego dna nie posiadała; każdy miesiąc był bezwładnym upadkiem w dół.
Ciekawe, czy to dostrzegłaby w jego dłoni brunetka—wróżbiarka?
— Może też wywróżyć mi wielki sukces, o ile zapłacę jej sto dolarów i nie będę szukać, kiedy odkryję, że zawinęła cały portfel — spotkanie Richiego w basenowych okolicznościach zakrawałoby o cud; chyba, że akurat w mieście otwierana byłaby nowa pływalnia — Williamson młodszy w przecinaniu wstęg radził sobie znacznie lepiej niż z magią.
To ona będzie głównym prowodyrem wizyty w Maywater; to jej woń wypełni powietrze, kiedy rytuały spróbują naprawić wyrządzone dwudziestego szóstego lutego szkody — i to ona będzie powodem, dla której Barnaby zapomni poinformować Annikę.
Nie wiedziała — znów; jak wiele nie wiedzieli o sobie nawzajem, chcąc dostrzegać tylko to, co wygładzone przez echo wspomnień i sentyment? — o awersji do magii natury. Nie musiała się dowiadywać w ten sposób; kiedy mdłości będą próbowały przypomnieć mu smak dzieciństwa.
Długa droga w dół, po schodkach, przebiegała dwa razy wolniej niż zwykle — pieczenie w policzkach było jednym; ogień, którego łaskotanie Williamson zaczynał czuć w uszach, budził podejrzenie, że właśnie dokonano na nich zamachu.
— Nie czułaś się—
Inny zamach był tuż—tuż; kolejne gołębie gówno rozbryznęło się o chodnik, tym razem pięć kroków przed nimi.
— Lepiej?
Małżeństwo z Moriartym zburzyło kilka nadziei, wzniosło kilka pytań, zniknęło w odmętach kilku wspólnych lat; Annika dokonała wyboru — to, czy słusznego, osądzi historia.
A wkrótce też Zwierciadło; cokolwiek nie wydarzyło się w kamienicy Faustów, zaczynało wypełzać poza jej mury.
— To nie gniew — w gniewie nie płonęłyby policzki, tylko pobliski kontener. — To ta cholerna czekola—
Latający czarownik zrobił dokładnie to, czego można było spodziewać się po bezwładnej kupie kończyn w powietrzu; łupnął w ramię Williamsona i z przeprosinami na ustach odleciał w siną dal.
Annika miała mniej szczęścia — znowu.
Annika właśnie padła ofiarą wyjątkowo okrągłego człowieko—balona; Barnaby nie zdążył odciągnąć jej na bok, kiedy kulisty kształt zagrał panią Faust w kręgle — gdyby tego było mało, czarownica uznała, że to oni wpadli na nią.
— Trochę decorum, naprawdę!
Szybując w górę, nie musiała się martwić wymamrotaną pod nosem odpowiedzią; chcesz, żebym udekorował tobą elewację? rozmyło się na widok toru przeszkód — do końca uliczki mieli jeszcze połowę drogi, a szybowców coraz więcej.
— Chyba padliśmy ofiarami średnio zabawnego dowcipu.
Wyglądało na to, że połowa Deadberry cierpiała na podobny problem.
— A ty zostałaś obrana za cel gównianych ataków.
Gru; zgodził się kolejny ptak lecący znikąd.
Paf; dodała salwa płomieni z uszu — w tym tempie nawet śmiech kuzynki nie pomoże przed strzeleniem ogniem z innego otworu ciała.

rzut na unik: k100 + 13 (sprawność) + 20 (modyfikator za szybkość)

The member 'Barnaby Williamson' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 73

Kramarz poszedł siać chaos w innej części dzielnicy, a ludzie—balony wypełniają sobą przestrzeń, zajęci swoimi balonowymi sprawami, które interesują Annikę nijak, dopóki nie wchodzą w kurs kolizyjny z jej osobą. Są tylko kolejnym, złośliwym elementem w równaniu, gdzie Piekło uparło się, by sprawdzić, jak wiele kłopotów uniesie jedna para kobiecych barków. Ale to nie jej płeć była problemem, a nastawienie reszty świata do niej i do potencjału, jaki ma za sobą. Obelga ty pizdo jest żartem, gdy zdasz sobie sprawę, ile te pizdy są w stanie znieść.
Wszystko po to, by usłyszeć, jak są niedoskonałe. Ile kłopotu narobiły samym istnieniem.
Williamson nie wiedział — skąd miałby? — ale szram było znacznie więcej i bolały od dawna bólem niespełnionej nadziei — jej wygasły nieco wcześniej. Jak wiele upadków poprzedziło to rozstanie jest tajemnicą, którą Annika zabierze ze sobą do grobu.
Może to będzie za pięćdziesiąt lat, a może być i pojutrze, czy za miesiąc.
Ale każdy upadek jest lekcją. A uczennicą Annika zawsze była pilną.
— Grozisz, czy obiecujesz? — Niedobór sensu życia i nadmiar samotności można łatać na wiele sposobów; jednym z dostępnych są używki, choć tymi Annika wolała zająć się w kontekście ściśle badawczym. I zrobi to jeszcze, za jakiś czas. Wypełni tym serce po brzegi. Jak Barnaby wypełnił swoje, twardniejące pod naporem ciężkiej pracy o charakterze, jakiego Annika się nie spodziewa.
Choć może powinna? Miałoby to sens. Miałoby sens, gdyby kwestii przemilczanych nie pozostawiła za kotarą utkaną z szacunku. Mogła być obserwatorką rzeczywistości, zadawać trafne pytania i oczekiwać na nie odpowiedzi. Mogła też wybrać nie zagłębianie się w sprawy, o których wiedzieć nie chce.
Bo nie tylko kontener mógłby zapłonąć.
— Nie każde medium to złodziej — w niedopowiedzianych słowach zakwitło milczące ponoć. Po latach poszukiwań nie można było oprzeć się wrażeniu, że wszystko jest oszustwem; śmierć, czy też możliwość jej ustalenia choćby granicząca z pewnością. Dla naukowca to już wiele; nauka jest tylko redukcją niepewności.
A dziś niepewna jest wszystkiego, poza słusznością podjętej decyzji — nawet ptasie łajno pozostawiło po sobie swąd trafnych pytań; czy już nie oberwałam? Czy torba wciąż czysta? Quo vadis, ptactwo ze sraczką?
I ostatnie — dlaczego ja?
Dlaczego ja obrywam Przelotniem po raz drugi?
Srecorum — pada cicho w odpowiedzi godnej marynarza dobrze wychowanej damy. Obity zadek boli, choć duma wciąż z uśmiechem przytupuje obcasem, bo zadek ów jakimś cudem nie wpada w gówno.
Jeszcze.
— Lepiej — potwierdziła ukontentowana, że nie musi mu patrzeć w oczy. Kłamstwo parzy w język; robi to znacznie mniej, jeśli się w nie wierzy, a w to jedno Annika nie wierzy wcale. Nie może nic zrobić z ciągnącym się za nią smrodem rozczarowania i żalu z powodu decyzji — tej podjętej pięć lat temu.
Dlatego nie rozwija tematu.
— Może to mój urok — rozwija za to inny, w oparach ognia z uszu i wiszącego nad nią — niemal dosłownie — zagrożenia.
— Przynajmniej ty masz szczęście. Gdybym tu dziś zginęła — kolejna kolizja już na nich czeka, już nadlatuje — zawieź moje zwłoki do Maywater.
Albo od razu utop w oceanie — nie dodaje.
Choć czasem myśli, co byłoby, gdyby to była ona, a nie Maxim.

1. uniknięcie zderzenia
2. uniknięcie kupska
k100 + 8 (sprawność) + 5 (szybkość I) - próg 50