18 marca 1985

Znalezienie się w środku mieszkania Nevella Bloodwortha nie było jego planem.

Ciężko w zasadzie określić, co konkretnie było jego planem i to był jego pierwszy błąd tego dnia. Początkowo miał zamiar pójść za nim, tak jak zazwyczaj, by upewnić się, że wieczorem trafi bezpiecznie do domu. Nie ma w tym zasadniczo nic złego, co lubi powtarzać sobie w myślach, gdy Nevell wchodzi do swojej kamienicy. Podąża tą samą drogą do własnego mieszkania od kiedy tylko wyprowadził się od dziadka – świeć Lilith nad jego duszą – oraz matki, by prowadzić życie w pojedynkę. Któregoś dnia zauważył go, niedaleko siebie, z papierosem w dłoni. Prawdopodobnie każdy inny na miejscu Edgara podbiegłby, zaczął rozmowę, och, ty także idziesz w tym samym kierunku? Jakie masz plany na wieczór? To byłoby przecież takie proste, w dodatku całkiem naturalne.

Prawdą jest jednak, że Edgar Boswell jest tak tragicznie nieśmiały, że nie potrafi sam z siebie zrobić coś podobnego. Wybiera zatem inną rolę. Rolę drugiego cienia chłopaka i jego ochroniarza, nawet jeśli ten dotąd nigdy go nie potrzebował. Jego odmienność jest przydatna w takich przypadkach. Bez wtopienia również łatwo go pominąć, wygląda pewnie jak rozmyty kształt poruszający się ulicami, przemykający szybko, do tego stopnia, że jego twarz staje się nie ciężka do rozpoznania. Gdyby Nevell odwrócił się w jego stronę istniała spora szansa na to, że pominąłby go i to wcale nie z własnej złej woli.

Ale od ulicy do pokoju dziennego jest bardzo daleka droga. Edgar nie umie do końca wytłumaczyć jak się tutaj znalazł. Coś przykuło jego uwagę, wzbudziło podejrzenia, zainteresowało na tyle, że spróbował zajrzeć, a kiedy chciał się wycofać było za późno. Pozostaje całkowicie niewidzialny; wymaga to od niego masy skupienia, ale obawia się tego, do czego właściwie doprowadził pod wpływem chwili. Ciągle rozgląda się za awaryjnym wyjściem, nie uśmiecha mu się skakanie z okna, a na dodatek musi uważać, żeby nie wpaść przypadkiem na właściciela tego mieszkania.

Co najlepszego narobiłeś, Boswell?

Najbardziej kłopotliwe staje się towarzystwo pewnego sierściucha. Ma nadzieję, że jedynie wydaje mu się, że ten rozpoczyna swoją misję śledczą i podąża za nim, gdy snuje się nerwowo, szukając jakiejkolwiek okazji by cichaczem wymknąć się z mieszkania na Abeille 9. Tymczasem kocia intuicja nie pozwala mu na pozostawienie go samemu, a co gorsza zaczyna mruczeć i dopraszać się o pieszczoty. Może czuje na nim zapach Hex, którą przed wyjściem do zakładu musiał się zająć, by nie płakała przez kolejne godziny jego nieobecności.

— Psik, kocie — próbuje odgonić od siebie plamkowatego, czteronożnego przyjaciela Nevella szepcząc do niego, co przypomina szmer, ale ten nie ma zamiaru posłuchać się Edgara. Siada wpatrując się prosto w niego, a Boswell nie ma pewności czy to dlatego, że jego okres wtopienia się mija przez uciekającą mu energię, czy koty mają jakąś magiczną właściwość widzenia cieni. W końcu wieść gminna niesie, że te puchate kulki potrafią widzieć nawet duchy przemykające w ich pobliżu. Jedno jest pewne, zaraz zostanie zauważony przez Bloodwortha, który zapewne wezwie policję i poinformuje o włamaniu. Uzna go za złodzieja, zostanie wyrzucony z pracy, a następnie wsadzony do więzienia. Taki właśnie czekał go koniec.

Jeżeli w tej chwili Nevell widzi go, to pierwsze co może dostrzec było białą jak ściana twarzą chłopaka sparaliżowanego przez strach. Nie potrafi mu nawet wytłumaczyć, co właściwie tutaj robi. Na domiar wszystkiego teraz jasnym jest fakt odmienności Boswella, która pozwalała mu być tak łatwym do pominięcia.

| Edgar wchodząc korzystał z pełnego wtopienia (próg 100 i wyżej). Stopniowo jednak spadamy w dół, stając się coraz bardziej widocznymi.

Zdecydowanie nie takiej reakcji się spodziewa, kiedy oczywistym staje się, że jest już widoczny dla wszystkich. Nawet matka, gdy zobaczyła jak wyłania się z otoczenia po przypadkowym użyciu jego umiejętności i krzyknęła krótko, szybko zakrywając usta, by nie obudzić dziadka śpiącego w pokoju obok. Nevell Bloodworth wydaje się być przyzwyczajony do tego, że komuś zdarza się zniknąć i za parę chwil pojawić ponownie. Znał inne cienie? Nie ma czasu by zastanowić się nad tym głębiej, wróci to do niego później, gdy wejdzie do swojego mieszkania i zakopie się pod kocykiem, próbując poradzić sobie z uczuciem całkowitej kompromitacji.

Jest na tyle oniemiały tym, co się właśnie wydarzyło, że nie odpowiada w pierwszej chwili na przywitanie. Jedynie posłusznie skupia swoją uwagę na tym małym zdrajcy wpatrującym się w niego i kołyszącym lekko ogonem na boki. Wyraźnie był zainteresowany nowym, niespotkanym wcześniej gościem i nie chciał mu odpuścić ani na moment. Edgar nachyla się w stronę kota nazwanego Ravencroftem, najpierw sprawdzając jego reakcję, gdy przybliża dłoń do jego pyszczka. Pozwala mu się obwąchać, potem polizać zanim podrapie go za uszkiem, słuchając głośnego mruczenia aprobaty. Hex nie robi tego tak głośno, najczęściej gdy kładzie się obok niego tuż przed snem, ale ten dźwięk zawsze kojarzy mu się dobrze.

— Cześć, Nev.

Choćby chciał mówić głośniej, to nie może. Edgar zawsze mówi cicho, tak że jeszcze łatwiejsze staje się pominięcie go. Najciszej mówił przy chłopcu z zakładu pogrzebowego, bojąc się, co mógłby o nim pomyśleć. Zniknęło to z czasem, bo przyzwyczaił się do jego obecności, a im częściej spędzali czas na zmianach, tym bardziej był nim zainteresowany. Tym, co czyta. Tym, co ostatnio obejrzał w kinie. Co robi. Kiedy Bloodworth zaczynał rozmowę było mu o wiele łatwiej, nie obawiał się tak bardzo powiedzenia czegoś więcej, chętniej opowiadając ciekawostki na temat książki w jego dłoni i unosząc nieco głos, zupełnie nieświadomie. Teraz z jego ust wydobywa się ledwo szept, bo na więcej brakuje mu siły. Tę wyczerpał podczas próby utrzymania wtopienia jak najdłużej, by móc wymknąć się stąd. Lekko kręci mu się w głowie, więc siada w jednym z foteli, zbliżając się w ten sposób odrobinę do swojego rozmówcy.

— Nie zamierzasz zadzwonić na policję? — Przestraszony zerka na właściciela tego mieszkania, zajętego właśnie nauką. Pamięta, że Nevell studiuje medycynę, nie raz mu o tym wspomniał gdzieś w międzyczasie, a może sam zdołał to wywnioskować przez kolejne podręczniki przewijające się przez jego dłonie? Wtedy przypomina sobie, co właściwie sprawiło, że tutaj wpadł, włamując się do mieszkania. Prawdopodobnie to było też powodem, dlaczego kocur nieustannie się przymilający do niego, zwrócił na niego uwagę i zaczął za nim dreptać. — Przepraszam, po prostu twój kotek bawił się cukierkiem, chyba ci wypadł. Koty nie powinny jeść czekolady, rozumiesz. Podobno mogą umrzeć od niej, bo nie potrafią jej przetrawić. Tak jak chlorofilu zresztą…

Głaska Ravencrofta po łebku, skupiając spojrzenie na jego oczach, a ten wskakuje na jego kolana.

To dalej nie tłumaczy jak właściwie się tutaj znalazł. Przecież nie powinno go tutaj być, nie mieszkał w tej kamienicy. Ta, w której mieściło się jego mieszkanie, była przecznicę stąd. Jakie miał logiczne wytłumaczenie tego, że wszedł za nim na klatkę schodową? Przerzuca pasek od torby przez głowę, wpatrując się w metalowe czubki swoich glanów. Wstyd mu, bo nie tak wyobrażał sobie tę dzisiejszą wyprawę, ale teraz nie może tego inaczej rozwiązać. Skoro już tutaj jest, to załatwi co miał do zrobienia. Zaraz stąd pójdzie.

— Zapomniałeś tego — mówi, wyciągając książkę z torby. Wstęp do farmacji. Chyba nikt inny w domu pogrzebowym nie czytał takich rzeczy. Znalazł ją tydzień temu i do tej pory nie zwrócił, bo za każdym razem, gdy już był blisko, tchórzył. Położył tomik na ławie i przysunął do niego, uciekając wzrokiem od Nevella.

Śmiech Nevella ma pewną ciekawą właściwość, którą Edgar odkrył, gdy chłopak pierwszy raz uraczył go tym dźwiękiem – oblewał go lekkim rumieńcem za każdym razem, kiedy tylko go słyszał. Nie inaczej jest tym razem, policzki zaróżowiły się odrobinę zdradzając o wiele za dużo. Boswell nie chciał nigdy zdradzać się przed studentem z tego, co siedziało w jego głowie i co próbował odrzucić. Nieskutecznie, a jego obecność w tym mieszkaniu, w tym fotelu, jest tego najlepszym dowodem. Często ma wrażenie, że wszystko to jest wypisane na jego twarzy, a Nevell mógłby z niego czytać jak z otwartej księgi. Nie pomagał fakt, że byli na zmianach w pracy swoimi najczętszymi partnerami, a to zawsze kończyło się rozmówkami na różne tematy wymienianymi pomiędzy telefonami do zakładu i kolejnymi klientami, których trzeba było oddelegować w odpowiednie miejsca.

Na tym to powinno się zatrzymać dawno temu, a pogłębianie tego przez kolejne lata ich znajomości było głupotą.

— To faktycznie nierozsądne — bąka, zauważając szybko brak logiki tego planu. Deadberry jest dzielnicą odciętą od reszty miasta, zabezpieczoną odpowiednio, by niemagiczni nie mogli tutaj dotrzeć. Wzywanie tutaj służb zawsze jest problematyczne, wszystkim powinien zająć się w razie potrzeby Kościół Piekieł albo Czarna Gwardia, mający oko na tę szczególną część Saint Fall. Woli nie wyobrażać sobie, co to znaczy mieć na głowie czarnych gliniarzy. Dotąd – jakimś cudem – jego życie obywało się bez podobnych atrakcji, a stan ten chciał utrzymać jak najdłużej. — Teoretycznie ktoś mógłby cię wyśmiać… Znaczy, sytuacja jest faktycznie dość specyficzna, ale nie miałem złych zamiarów. Nie chciałem przestraszyć ani ciebie, ani pana Ravencrofta.

Ani Nevell, ani kocur nie sprawiają wrażenia przestraszonych jego pojawieniem się tutaj. Biało-szary kot dalej leży na jego kolanach i mruczy, zagłuszając częściowo szepty Edgara, a Boswell zmuszony jest, by poświęcać w tej chwili uwagę spragnionemu czułości zwierzakowi. Cieżko jednak nawyknąć mu do tej sytuacji, w której znalazł się sam, na własne życzenie. Brak zaniepokojenia jego słowami dotyczącymi potencjalnego zatrucia kota nie zdążył w tych warunkach nawet przykuć jego uwagi; on sam nie wyobrażał sobie tego, jak mocno mógłby przeżyć śmierć Hex. Niezależnie od tego, że kocica całkiem niedawno zdążyła go wpakować w niemałe problemy związane z nowym sąsiadem, była dla niego ważna. Nie tylko ze względu na to, że została mu tak naprawdę wciśnięta przez studenta, ale zajmowanie się nią od momentu, gdy była zaledwie puchatą, wyziębnięta kulką sprawiło zawiązanie się między nimi naprawdę głębokiej więzi.

Nawiązanie do jego pisaniny zaskakuje go mile, a kąciki ust unoszą się nieco. Piegowata twarz wraca stopniowo do swoich zwyczajowych barw, a Edgar zachęcony podjęciem tego tematu rozluźnia się, chociaż wciąż nie na tyle, by rozsiąść się wygodnie w bogatym wnętrzu. Wie, że pasuje tutaj jak pięść do nosa.

— W zasadzie to nie… Raczej wiedza z zakresu lekarstw nie jest mi na ten moment potrzebna. Po prostu nie miałem jakoś okazji ci go zwrócić, a teraz wyszło tak, hm, głupio — mruczy, przenosząc wzrok powoli na swojego rozmówcę. Do aktualnej pracy potrzebował raczej wiedzy na temat broni, ale tutaj musiał dowiedzieć się wszystkiego sam. Nie miał nikogo w otoczeniu, kto mógłby mu odpowiednio pomóc. — Mogę się napić, czaj zawsze jest dobra. Ale nie chcę nadużywać twojej gościnności. I tak władowałem się tutaj jakby to było moje mieszkanie. Ja… naprawdę przepraszam. Wiesz, zazwyczaj jakbym tak komuś zrobił, to by wrzeszczał tak, że sąsiedzi w całym pionie by go usłyszeli. A ty tak naprawdę tylko upewniłeś się, ze to ja i… nie rozumiem, czemu przyjąłeś to tak spokojnie.

Kolejną ważną cechą, jaka była dość łatwa do zauważenia, gdy obcowało się z Edgarem Boswellem nieco dłużej, jest nerwowy słowotok, jaki uwalniał za każdym razem przy sytuacjach wywołujących nagły stres. Mało kto miał świadomość, że jest cieniem, a niepochlebna opinia na temat tych odmieńców nie zachęca do zwierzeń w tym kierunku.

Sztywność tej interakcji zanika, kiedy stopniowo coraz jaśniejsze staje się, że Nevell nie jest ani trochę poruszony tym zdarzeniem. Początkowe zaskoczenie rozpłynęło się, tylko Edgar dalej nie potrafi dalej odnaleźć się. Ta wpadka mogłaby kosztować go o wiele więcej niż zjedzenie nerwów, ale tym razem otrzymał kolejny dowód tego, że Bloodworth nie jest normalny, do bólu przeciętny, aż nudny. Boswell nie potrzega “nienormalności” jako obelgę; urok bycia dziwiakiem sprawia, że chociaż ludzie zwracają na nich uwagę, to oni się tym nie przejmują. Przypomina mu to każdorazowo kartę głupca, który nie przyjmuje osądu innych, kierując się wyłącznie tym swoim. Nevell Bloodworth epatuje wręcz pewnością siebie, co przede wszystkim szczerze podziwia, ale to też mówi mu jak bardzo daleko od niego jest pod i tym względem.

Dlatego nie powinien robić sobie na nic nadziei. Nie umie jednak nie cieszyć się z każdej interakcji z chłopakiem, a to jak wiele ten zdawał się pamiętać z ich krótszych i dłuższych rozmów w zakładzie sprawia, że serce kilka razy uderza mocniej i uśmiecha się szerzej.

— Naprawdę?! — normalnie w tym momencie głos Boswella uniósłby się, ale przez ograniczenia siłowe wybrzmiewa to ochryple, a zaraz po tym zaczyna kasłać. Zaskakuje go jak dziwną wiarę w niego pokłada w niego chłopak, ale nie zamierza z tym polemizować. Ostatecznie najgorsze co zrobił w swoim domu to kieszonkowa kradzież ze sklepu ze słodyczami pod wtopieniem; do tej pory nie wie jak monitoring mógł ominąć latającą w powietrzu paczkę cukierków. — Zagubionego romatyka? Nie wiem czy to dobre określenie… Nie znam się na romantyzmie. To znaczy na romantyczności! Na romantyzmie się znam, chociaż ten nurt w literaturze amerykańskiej nie był tak rozpowszechniony jak w europejskiej, ale taki Edgar Allan Poe był- — urywa ten szeptany monolog, gdy zdaje sobie sprawę jak mocno odszedł od tematu. Tak zazwyczaj kończy się jego paplanina wyartykułowanych na głos rozbieganych myśli. To nie tak, że ma obsesję na punkcie literatury i wszystko w jego głowie sprowadzało się wyłącznie do tego tematu. Książki były jego konikiem, był to temat bezpieczny, taki w którym miał wiele do powiedzenia i miał pewność, że nie powie czegoś idiotycznego. Zanim zabrnie za daleko w opowieściach o swoim imienniku, zaciska wargi i bierze głębszy, nieco świszczący wdech nosem. — To miłe, że tak uważasz — jest ledwo słyszalne. Prawie jak szmer w wietrzny dzień przebijający się do środka przez nie do końca zamknięte okno. Wiatr mógłby go stąd porwać, byłoby mu łatwiej się wymknąć.

Kiedy Nevell znika w głębi mieszkania, Edgar skupił w pełni swoją uwagę na panu Ravencrofcie. Nie wygląda na to, by kocur miał prędko zabrać się z kolan nowopoznanego gościa, a ciągle mruczenie przy drapaniu za puszystym uszkiem zwiastuje długie grzanie ud. Nie odpowiada od razu Nevellowi, bo już wcześniej przekonał się, czym kończą się w jego aktualnym stanie próby podniesienia głosu. Zmęczenie wtopieniem sprawia, że najchętniej położyłby się na kanapie, w miejscu gdzie wcześniej siedział Bloodworth, ale to byłoby przesadnym wykorzystywaniem jego gościnności. Zamierza napić się herbaty, a potem wróci do siebie i będzie mieć nadzieję, że Nevell nie zmieni co do niego zdania, by przekonać się o tym w pracy.

Dyga głową z wdzięcznością przy postawieniu naprzeciw niego kubka, potem chwyta go ostrożnie obiema dłońmi, próbując ogrzać chłodne dłonie. Obraca go przy tym i dostrzega malunek duszka.

— Jaki uroczy — wyrywa mu się mimowolnie, ale nie ma czasu na zawstydzenie się swoją reakcją na halloweenowy kubeczek. Zagląda do środka i zaciąga się herbacianą wonią, ale jeszcze nie decyduje się na zaczerpnięcie łyku. — W takim razie te osoby muszą ci bardzo ufać, skoro pokazały ci się… od tej strony. Raczej nie mamy dobrej reputacji wśród czarownic — zaśmiał się słabo. Dla większości byli idealnymi złodziejami i zabójcami, potrafiąc stopić się z ciemnością nocy w jedno. Ludzie boją się ich umiejętności, bo wyobraźnie słusznie podpowiada im, jak wiele może im ujść płazem, jeśli odpowiednio wykorzystają swoje umiejętności. — Ciężko mi w to uwierzyć. Normalnie nie podejrzewa się każdego jednego człowieka o bycie cieniem. Raczej uznaje, że jesteśmy… mało interesujący, stąd trudno nas zapamiętać — uśmiecha się niemrawo. Czy było tak w przypadku Edgara? — Trochę to pomaga jak się jest ciemniejszym niż ustawa przewiduje. Nie przyciągam zbędnych komentarzy — stwierdza z nieukrywanym optymizmem i zwilża wargi w herbacie.

— Mogę ci więcej opowiedzieć… O czym byś chciał, tak naprawdę! Ostatnio raczej spędzam godziny w bibliotece przy poezji, esej nie daje mi spokoju Zresztą, pewnie wiesz jak to jest — posyła znaczące spojrzenie w stronę podręczników i zeszytów, jakimi jeszcze przed chwilą zajęty był Nevell. Zanim nie pojawił się znienacka w jego salonie, burząc porządek w jego mieszkaniu. Na dodatek naznaczony od tej pory kocią sierścią i zaufaniem Pana Ravencrofta, które wzięło się w zasadzie znikąd. Nie narzeka, szaro-biały kocur wydaje mu się przeuroczy. Nie zna tej drugiej strony czworonoga, która sprawia, że jego aktualny właściciel najchętniej pozbyłby się go raz na zawsze. — Lubisz poezję? Albo jakichś innych autorów niż Poego? Może Lovecraft? Albo Prachett? — podpytuje niemrawo. Nie poświęcił czasu na próbę dowiedzenia się tego wcześniej. Zamiast tego gadał jak najęty o sobie. Co za wtopa.

Przyjmuje bez słowa stwierdzenie o tym, że Cienie z otoczenia Nevella go uwielbiają. Och, w to nie śmie wątpić. Przypuszcza, że aura roztaczana wokół niego nie jest jedynie wabikiem na niego. To ogólne wrażenie, jakie pozostawiał po sobie. Spojrzenie Boswella mogłoby go śledzić nieustannie, często to robi, ale dopiero w momentach, kiedy on wie, że na niego patrzy, to ma jakiś sens. Nie jest tylko dziwnym zachowaniem, krórego się wstydzi – znowu, Edgar przecież nieustannie czegoś musi się wstydzić – tylko zauważalnym okazaniem zainteresowania. Tylko to za mało, ma tego świadomość. By cokolwiek mogło zostać odpowiednio zinterpretowane, powinien w końcu coś powiedzieć.

Kiedyś powie. Ale nie teraz.

— A ty nie przejmujesz się tym, co inni o tobie pomyślą? — upewnia się, ale już po jego głowie, niezależnie jak cichutkim i słabym, wywnioskować idzie jakiej odpowiedzi się spodziewa. To ustalił już dawno temu, wynotował ze starannością w swojej głowie – Nevell Bloodworth nie przejmuje się innymi. To raczej dobrze, bycie niezależnym od opinii otoczenia musi oszczędzać wiele nerwów i zgryzionych paznokci. Boswell coś o tym wie, dlatego płytki jego paznokci wydają się dziwnie skrócone. Nie oszczędził nawet skórek, kiedy stresował się, że znowu zostanie wyciągnięty do tablicy na algebrze. Nauczycielka przypominała sobie o jego istnieniu dopiero, kiedy wodząc palcem po liście zdawała sobie sprawę z tego, że nie jest przekonana, który z uczniów nazywa się Edgar Boswell. — Ktokolwiek zapomni o mnie na przestrzeni kilku godzin, Nev — stwierdza neutralnym tonem, bo to czysty fakt, który zresztą bywa niezwykle pomocny. Zwłaszcza, gdy interesy, które się prowadzi, nie są do końca legalne, a ktoś wściekły za nieudaną wróżbę chętnie wykrzyczałby mu prosto w twarz, że jest zwykłym oszustem, a tak poza tym gdzie są jego pieniądze, bo domaga się zwrotu. — Ale nie umiem się nie przejmować — nie jest trudno się do tego przyznać. Łatwo się tego domyślić, gdy patrzy się na zarumienioną, piegowatą twarz, a czasem można dostrzec podczas gorączkowego szukania odpowiedniego słowa, zacinając się raz za razem. Edgar nie należy do najśmielszych i najbardziej charyzmatycznych osób, to jasne, a tacy jak on zazwyczaj nie mają w życiu łatwo, bo przypięta im łatka cichej myszki jest trwała. — Tak pewnie jest. Wiesz, matka raczej swojego dziecka nie zapomni, tak samo jakieś zauroczenie… — dodaje z ociąganiem, bo wspominanie o takich sytuacjach w obecności Nevella ma w sobie coś z rodzaju ukręcenia batu na samego siebie, ściągając podejrzenia. Szybko się reflektuje. — Im bardziej się komuś przyglądasz, im więcej poświęcasz mu czasu, tym łatwiej jest pozbyć się tego wrażenia. Tak zauważyłem, bo raczej niewiele osób o tym wie. Nawet pani Dolores, chociaż mam wrażenie, że ona również się domyślała przez ten cały czas — musiała, był idealny do swojej pracy. Pomocny, silny, ale taki, który nie rzucał się w oczy nawet mimo ekscentrycznego wyglądu. Mamo, dziadku, to heavy metal, ten zespół nazywa się Judas Priest, nawet w telewizji mówią, że to satanistyczna muzyka! Oni noszą długie włosy.

Uśmiecha się szerzej, gdy słyszy, że dla Nevella to nie ma znaczenia. Ucieszyłoby go to z każdych ust, ale z tych jednych brzmi to jeszcze lepiej. Więc to nie jest przeszkoda, że nie jest w pełni białasem jak jego przyrodni brat. Holden ma w sobie inne rzeczy, których on nigdy nie będzie miał, czasem łapie się na tych krótkich momentach zazdrości. Tym razem jednak nie poświęca temu uwagi, bo po raz kolejny może mieć nadzieję, że jednak ma jakąkolwiek szansę. Naiwnie łudzi się, że to nie jest sprawa z góry przesądzona. Szczęście trwające kilka sekund.

— Jesteś bardziej, jak to się mówi, progresywny niż ci wszyscy kr… znaczy ludzie z Kręgu — w ostatniej chwili zdaje sobie sprawę z tego, że lekko pogardliwe określenie kręgowców mogłoby nie wybrzmieć odpowiednio. Zachowuje je na okazje, gdzie otoczony będzie zupełnie innym gronem i nie będzie to ryzykowne. Ostatecznie nim był, a Edgar nie ma pojęcia, na jakim poziomie czuje się związany z tymi ludzi. — A raczej cała twoja rodzina. Pani Dolores nigdy nie robiła o to problemu. Wiesz, kiedyś chciałem być barmanem w „Empire”. Uznali, że nie pasuję do wizerunku ich firmy — prycha i popija ten wyraz niezadowolenia porządnym łykiem herbaty. Co za absurd, mogliby przynajmniej wprost powiedzieć, że boją się wynoszenia pieniędzy z kasy. Tylko złodziej idiota dałby się w ten sposób złapać. — Byłeś kiedyś w „Empire”? Pewnie bywasz w tych innych klubach. „Amnesiach” i takich tam.