First topic message reminder :

Ostatnio zmieniony przez Byal Faradyne dnia Nie Sty 21 2024, 22:12, w całości zmieniany 1 raz

Byal był oszczędny w słowach. Dobierał je starannie, nie wdawał się w niepotrzebne, do niczego nieprowadzące dyskusje. Cecil podejrzewał, co skłoniło go ku tej decyzji. Sam powinien zachować większość wstrzemięźliwość w tym aspekcie. Bo chociaż odwagi profesorowi nie brakowało, nie miał pewności, jaki był jego stosunek do obecnych wydarzeń.
Opieszałość Kręgu. Wybiorcze działanie Czarnej Gwardii, ich niekompetencja widoczna na każdym kroku. Tematy, które nie wymagały głębszego naświetlenie. Tematy, które nie powinny być poruszane tu, w tym miejscu. Skinął jedynie głowę w ramach zaakceptowania punktu widzenia mężczyzny.
- Nie wiem. Moi przodkowie, od kiedy na ziemiach Hellridge pojawila się magia, pochylali się nad naturą czasu, ale nie mam pojęcia, jakich dokonali odkryć, bo wygląda na to, że wszystkie tajemnice zabrali na grobu. - Być może niektóre z nich pokrył kurz zapomnienia w stęchłej, nieużywanej od lat pracowni Fogartych, które nazywana była miejscem, gdzie zatrzymał się czas. Cecil nigdy nie przekroczył progu tego budynku. Czuł dreszcze przebiegające się po ciele, gdy tylko zbliżał się do jego fasady. Wydawało mu się, że słyszał echo przeszłości, gdy raz odważył się zerknąć przez oblepioną brudem i pajęczynami szybę - cichy, zwodniczy szept, podejdź bliżej, wejdź do środka, wiesz, jak otworzyć te drzwi. Kolejne miejsce, od którego dostęp miały tylko osoby, w których żyłach płynęła krew Fogartych? – Myślę, że jednak, że nakręcenie zegara nie miało jedynie symbolicznego wydźwięku, choć na pewno zawistowało koniec pewnej ery i początek zupełnie nowej, przynajmniej dla mojej rodziny.
Gdzie zniknęła Sadie? Czy, gdyby udało się Cecilowi odnaleźć ślady jej obecności, prześledzić jej losy, znalazłby odpowiedzi na część pytań, które dotychczas pozostawały dla niego enigmą? Być może. Jej zniknięcie mogło mieć kluczowe znaczenie, by rozwiązać tę spędzającą mu w niektóre noce sen z powiek zagadkę.
Póki co była to kolejna opowieść, którą można byłoby w mity włożyć. Świadczyło o tym wzruszenie ramion, na jakie pozwolił sobie profesor, kiedy wyczerpał temat domniemanych, prowadzących w zawiłe, ale równie ślepe zaułki tropy.  
Na krawędzi spojrzenia zamajaczyła zbliżająca się ku nim pewnym krokiem sylwetka, która skutecznie rozproszyła cecilowe myśli dotychczas skupione wokół tematu jego rodziny i krążących wokół niej, często przekazywanych z ust do ust, historii. Kątem oka zmierzył ją wzrokiem. Drobna, rudowłosa dziewczynka, która nie mogła mieć więcej niż stu trzydziestu centymetrów wzrostu w kapeluszu.
- Tę rozmowę, profesorze Faradyne, proponuję przełożyć w czasie - powiedział zatem, nieco spłoszony, nieco skołowany, nieco niezadowolony, chociaż każdą tę emocję stłumił, subtelny uśmiech nadal wykrzywiał jego wargi. Przewertował szkicownik. Odnalazł pustą stronę. Chwycił między palce pióro, które leżało samotnie na samej krawędzi blatu. – To mój adres do korespondencji. - Uwiecznił go czarnym atramentem na bieli kartki, po czym włożył ją między strony czytanej przez Byala książki. – Proszę dać mi znać...
Resztę słów Cienia utonęło w zakłócającym spokój:
- Wujku, tak myślałam, że cię tu zastanę.
- ... kiedy znajdzie pan dla mnie czas - dokończył zaraz po niej, wysyłając jej subtelny uśmiech, chociaż spojrzenie, które z nią skrzyżował, nie miało nic wspólnego z uprzejmością. Wpadła mu w słowo, przeszkodziła w rozmowie, zabrała mężczyźnie czas, który należał się jemu.
Schował do torby dziennik Betrama i szkicownik. Do zobaczenia, które w następnej kolejności opuściło cecilowe usta, pobrzmiewała obietnicą, że niebawem nadarzy się ku temu okazja. Zachłanność wiedzy wybijał szybszy rytm w cecilowej piersi, gdy opuścił gmach biblioteki, krótkim "do widzenia" żegnając się zerkając na niego znad książek bibliotekarki.