Byal Faraydne.
Kolejna osoba na jego liście.
Znany w środowisku uniwersyteckim profesor historii magicznej. Alfa i Omega Wykreślonego Roku. Właściciel dwóch psów rasy dalmatyńczyk. Mieszkał na Apollo Avenue 11, całkiem nie daleko Apollo Avenue 20, posiadłości Fogartych. Wielokrotnie mijał jego dom, w drodze do tego rodzinnego. Wielokrotnie widywał na progu tego budynku Mallory'ego, ale nigdy nie zapytał - co łączy się z Byalem Faraydne’m?
Dalsza rodzina? Niewykluczone.
Nie grzebał w profesorskim życiorysie. To, co go najbardziej w mężczyźnie intrygowało, to jego wiedza. Chciał mieć dostęp do jego umysłu. Chciał zobaczyć świat jego oczami. Wbić się w jego buty. Zobaczyć historię z jego perspektywy. Posiadać jego wiedzę na ten odległy mu temat.
Miał go na celowniku od roku. Regularnie pojawiał się na jego wykładach nie tylko w roli biernego słuchacza, ale też aktywnego uczestnika. Ręka wędrowała ku górze za każdym razem, gdy z profesorskich ust wybrzmiewało jedno krótkie zdanie "Czas na państwa pytania". Cecil miał dużo pytań. Zajmował czas studentom, ale nie miał z tego tytułu wyrzutów sumienia. Nie mieli nic interesującego do powiedzenia. On, owszem, miał. Raz, nieco prowokacyjnym pytaniem, udało mu się wytrącić Byala z wiru przemyśleń i zmusić do tego, by skoncentrował uwagę tylko na nim. Spojrzeli sobie wtedy w oczy. Wydawało mu się wtedy, że są sami na sali wykładowej. Szmery w tle nie miały znaczenia. Nie mogły pełnić czynnika rozpraszającego.  Były zbyt ciche, w porównaniu do wyraźnie pobrzmiewającego profesorskiego głosu
Przeczytał jego prace naukowe, szczególnie te dedykowane kopalni. Odważnie, musiała przyznać, że odwagi profesorowi nie brakowało. Nie bał się drążyć, zadawać pytań? Miał dupochron, a może najzwyczajniej świecie bagatelizował siłę, jaka trzymała w ryzach to miasto? Nie, nie mógł jej lekceważyć. Zwłaszcza po tych bredniach, co wypisali w ostatnim wydaniu Piekielnika.
Czasem obserwował go z ukrycia. Tak jest teraz - kiedy błąkał się między regałami, wyłapując wzrokiem trzy intrygujące tytuły. Kątem oka zerkał w miejsce, gdzie siedział profesor, zaczytany w opasłym woluminie. Zatopiony w treści, wydawał się równie odległy, co Alaska.
Historia - przepustka do przeszłości. Cecilowi same obcowanie z książkami nie wystarczało. Wykłady, choć ciekawe, nie dostarczały wiedzy, jakiej pragnął. Niektóre pytania musiał zatrzymać dla siebie. Nie mogły ujrzeć światła dziennego. Z jedną z książek traktujący o Wykreślonym Roku, wziął się w końcu w garść i podszedł do pochylającej się nad lekturą profesorskiej sylwetki. Kroki jego były jak zwykle ciche, niemal bezszelestne - bardziej słyszalny był szelest kartek. Jakby poruszał się po lodzie, który w każdej chwili może pęknąć pod ciężarem jego kroków, albo po rozgrzanych węglach, wiec robił wszystko, by uniknąć kontaktu z nimi.
- Profesorze Faradyne... - odezwał się, najpierw szeptem, nie chcąc nasuszyć panującej w bibliotece ciszy, a potem znacznie głośniej: - Profesorze Faradyne.
Mężczyzna zareagował dopiero na dźwięk nieco podniesionego głosu. Ich oczy znalazły się na tym samym poziomie, gdy sięgnął nim poza tomiszczem.
- Tak, próbowałem skupić na sobie pańską uwagę, dzień dobry - przyznał, nie udając, że było inaczej. Książkę przerzucił z jednej dłoni do drugiej. - Czy mógłby poświęcić mi pan kilka minut? - Kilka minut, które mogą przeciągnąć się w czasie. Dziennik Betrama ciążył w kieszeni płaszcza. Postawił wszystko na jedną kartę.  – Myślę, że możemy sobie nawzajem pomóc. - dodał w ramach zachęty. Była sobota. Pewnie miał dość studentów, ich pytań i obecności. Cecil, choć nie należał do grona jego studentów, mógł być przez niego mgliście kojarzony, jako jeden z nich. Najpewniej częściej chodził na jego wykłady niż potencjalni kandydaci na tytuł historyków.
Opuszkami placów gładził okładkę książki, by ukryć pewną nerwowość, która mu towarzyszyła. Przebieg tego spotkania w całości zależał od profesora Faradyne.

Może nie powinien zagłębiać się w odległą o stulecie przeszłość. Wielokrotnie układał w  głowie scenariusz tego spotkania. Głowił się, jak to rozegrać, co powiedzieć i jak się przedstawić. Scenariuszy było kilka – konkretnie dwa. Z początku myślał, że Belman mógł być jego przepustką do zagwarantowania sobie profesorskiej uwagi.
"Jestem Tarian Belman, ilustrator. Aspiruję do narysowania komiksu opowiadającego historię Wykreślonego Roku. Być może, w przeciwieństwie do książek, trafiłby do szerszego grona odbiorców, dlatego interesuje mnie ten okres widziany pańskim oczami, profesorze."
Odrzucił ten pomysł.
Tarian Belman nie był wiarygodnym pomostem łączącym go z brzegiem wiedzy. Był jedynie iluzją, która szybko znikała za zasięgu spojrzenia. Kolejnym scenariuszem- drugim i zarazem ostatnim, jaki posiadał w zanadrzu, i przy tym najbardziej ryzykowanym - była szczerość.
"Jestem Cecil Fogarty. Dysponuję informacjami, które mogą okazać się kluczowe w pańskich badaniach, profesorze. Na przykład mogę rozwijać wątpliwości, co do istnienia krypty Fogartych, której istnienie stało się kwestią sporną w środowisku historyków."
Teraz, kiedy profesor Faradyne omiótł go spojrzeniem i zapewnił, że Cecilowi udało się przykuć jego uwagę, porwały go sidła zwątpienia.
Może nie powinien podążać śladami historii, wsłuchiwać się w echo dawnych dziejów? Może powinien przyspać to, co już wiedział, gruzem zapomnienia i więcej czasu spożytkować na otaczającego go rzeczywistości, teraźniejszość, która nadeszła i Apokalipsie, która się zbliżała?
Rzadko miewał problem z utrzymaniem kontaktu wzrokowego, ale teraz takowy nastąpił. Jego spojrzenie było rozbiegane. Uciekało od jednego elementu krajobrazu do drugiego.
Czego się obawiał? Przecież poza kolejnym rozczarowaniem, nie spotka go pośród regałów nic gorszego.
Profesorkiem słowa przecięły ciszę. "Panie...?" zawibrowało w stęchłym od zapachu kurzu powietrzu.
Kim będziesz, Cecil? Jaka maska przylegnie do rysów twojej twarzy? Jakie zaprezentujesz mu kłamstwo?
Żadene wykalkulowany w głowie plan nie mógł się równać z tym, co działo się teraz. Czynnik ludzki bywał najbardziej nieobliczalny ze wszystkich możliwych.
- Fogarty - uzupełnił luki w profesorskiej niewiedzy na temat swojej tożsamości. Jedno słowo, które mogło przekreślić jego szanse na wypracowanie nici porozumienia z Faradyne'm. Słowo, które w obcych ustach zwykłe brzmiało jak największa obelga, w intonacji, z jakiej skorzystał Cecil było łagodne w brzmieniu.  – Cecil Fogarty. Nie należę do grona pańskich studentów, profesorze. - Podejrzewam, że mężczyzna, w chwili, kiedy padło nazwisko "Fogarty", domyślił się prawdy; ktoś, kto poświęcił tyle czasu Wykreślonemu Roku najpewniej zapamiętałbym studenta noszącego najbardziej wyklęte w Hellridge nazwisko. – Ale bywam - rzadziej niż bym chciał - na pańskich wykładach i nie ukrywam, że historia przedstawiana pańskimi słowami jest dużo ciekawsza o tej, która zmarła na stronach opasłych tomiszczy.
Spojrzenie na moment skupił na odłożonej na blacie stolika książce, ale po upływie kilka sekund znowu odnalazł nim profesorką twarz. Chciał zapytać: nadal chce poświęcić mi pan odrobinę swojego cennego czasu?, ale nie zapytał. Niepewność stłumił kolejnym haustem powietrza. Na usta przywołał lekki, subtelny uśmiech podszyty nićmi zapełnienie nieudawanej uprzejmości.  Jak mógł nie obdarzyć odrobiną szacunku kogoś, kto, mimo rzucanych mu kłód po nogi, szukał drogi do prawdy?
Nie czekał aż mężczyzna zaprotestuje i powie, że ich rozmowa właśnie dobiegła końca. Z drżącym w piersi sercem usiadł na przeciwko niego, tym razem wzrok wbijającą w profesorską twarz, która z tej odległości mógł się lepiej przyjrzeć. Pojawiły  się na niej oznaki starzenia, co skłoniła Cecila do małej dygresji - tylko Leland potrafił zatrzymać upływ czas.
- Osoba Bertrama Fogarty'ego jest panu znana? Podejrzewam, że nie.Też nie wiedziałem, kim był i że w ogóle istniał, dopóki w ręce nie wpadł mi jego dziennik. W skrócie: byl synem Waltera, który sto lat temu piastował stołek nestora Fogartych. Nie wierzyłem, że jest autorem tego dziennika, nie wierzyłem też w jego istnienie, więc, żeby zweryfikować wiarygodność jego odręcznych notatek, podążyłem śladem zapisanych tam słów i trafiłem do miejsca, który do dzisiaj wzbudza w historykach wiele emocji. Domyśla się pan, co to za miejsce?
Miejsce zapomniane przez samego Lucyfera. Miejsca, do którego nie miał dostępu nikt od 1885 roku, przynajmniej tak twierdził w swoich zapiskach Bertram. "Zabierzemy tę tajemnicę do grobu. Ja i oni - żeby historia nie mogła zatoczyć koła."
Nie zabrał. Zanotował dokładnie instrukcje, dzięki nim, Cecil Fogarty – potomek samego inicjatora spisku - w 1979 roku mógł odnaleźć drogę do krypty. Nikomu nie powiedział o jej istnieniu. Ani Teresie. Ani Diorowi. Wyjątkiem był Mallory, a teraz również Byal. Osoby, które coś łączyło. Cecil dopiero teraz pożałował, że nie wiedział, jaki był ich stopień pokrewieństwa lub zażyłości.
- I co najważniejsze - jest pan nadal zainteresowany moim towarzystwem?
Zarzucił przynętę. Byal ją złapie, czy uzna go za świra? Wstanie i odejdzie? A może zostanie?
Jak bardzo pożąda pan wiedzy, panie profesorze? Co jest pan w stanie poświęcić, by po nią sięgnąć?

Przywykł, że jego nazwisko było powszechne znane i wzbudzało emocje - zwykle negatywne. Prędzej naplują ci w twarz, niż podadzą rękę. Słowa, które echem odbijały się od sklepiania czaszki, był obecne nawet tu, pośród uginających się pod ciężarem książek regałów, które gwarantowały im obłudne poczucie prywatności.  
Kiedyś myślał, że jeśli ukryje się za pseudonimem artystycznym i zacznie udawać kogoś, kim nie był, ucieknie od przeszłości, ale ona zawsze przy nim była, towarzyszyła mu na każdym kroku, w dzień i w noc i rozliczała z każdej decyzji, wiec w końcu przestał stosować uniki, w końcu ją zaakceptował i zaczął zgłębiać. Zaczął od starych rodzinnych pamiątek. Pożółkłych, wyblakłych od upływu czasu fotografii. Starych, pokrytych kurzem książek. Między jedną a drugą odnalazł dziennik Betrama. Swój drogowskaz. Żałował, że wspomnienia tam zapisane, nie mogły odżyć, bo niektóre zapiski były niejasne, pełne zawiłych metafor i nieścisłości.
W profesorskim spojrzeniu nie dostrzegł iskry pogardy, czy obrzydzenia, na jego ustach nie ułożył się też krzywy grymas, słowami nie obwieścił końca ich despoty. "Cecilu" wypowiedziane jego ustami było łagodne w brzmieniu. Żaden "Fogarty". Żadne "ty".
Miał w zanadrzu jeszcze wiele komplementów, które mógł wysłać pod adresem mężczyzny, ale zatrzymał je dla siebie, skoro ten okazał się wystarczający. Siadając przy stole, spojrzenie wbił w twarz mężczyzny. Nie chciał przegapić żadnej emocji, jaka się na niej powiedziała. On sam wygięta miał wargi w subtelnym, uprzejmym uśmiechu. Zupełnie nieudawanym, co było całkiem miłą odmianą od tych wszystkich masek, jakie zakładał.
- Po pańskiej skrupulatnej pracy badawczej, odniosłem wrażenie, że interesuje pana prawda. Podziwiam pańską odwagę. Obaj jesteśmy świadomi, że w niektórych kręgach, pańska dociekliwość, która skupiła się wokół kopalni Hundsonów, może zostać uznana za kłopotliwą. – Nie dokończył swojej myśli. Nie chciał, by jego słowa zabrzmiały jak groźba. Wniosek nasunęła się jeden: albo miał plecy, albo jaja ze stali. Obie opcje wchodziły w grę. Jedna nie wykluczała drugiej i wszystko sprawdzało się do jednego – dysponował rozległą wiedzą, do którego dostęp miał tylko on sam. – Też uważam, ze Wykreślony Rok nie odsłonił przed nami wszystkich kart. Chociaż udział mojej rodziny w tym precedensie jest niezaprzeczalny i nie mam najmniejszego zamiaru wybielać jej wizerunku, chcę poznać prawdę w pełnym wymiarze. Są kwestia, które wzbudzają moją wątpliwość i wygląda na to, że pan je podziela, dlatego sądzę, że możemy sobie pomóc.
Pozwolił sobie na kilka sekund ciszy, chociaż przerywał ją szelest kartek, bo w tym czasie wyjął z kieszeni szkicownik. Przesunął go po blacie stołu w kierunku Byala, ignorując obecność opasłego tomiszcza, który niedawno był obiektem profesorskiego zainteresowania.
- To tylko szkic - narysowane mają ręką, chciał dodać, ale ten fakt wydał mu się oczywisty dla bystrego umysłu – więc nie mogą być traktowane jako wiarygodny dowód, który potwierdzałby istnienie krypy, ale proszę się im przyjrzeć. Nie wyglądają znajomo? - dał Byalowi chwile czasu, by przekartował szkicownik i przyjrzał się rysunkom. – Widziałem zejście do krypty Fogatych. Jej zarysy wynurzył się z mgły. Wygląda, jaka brama do piekieł. Czarne, żeliwne wrota prowadzące nie wiadomo dokąd, niektórzy twierdzą, że wprost w objęcia kostuchy. Chciałem podejść bliżej, by lepiej się jej przyjrzeć, ale wtem zniknęła jak fatamorgana jakby nigdy nie istniała. - zacytował; nie podał materiału źródłowego. Faradyne na pewno się domyślał, kto był autorem tych słów. Henrik Belelli, autor wielu publikacji, pogromca wielu mitów zakodowanych w zbiorowej świadomości społeczeństwa. Jednak cytat był niepełny. Między "objęciami kostuchy" a "podejściem bliżej" autor wcisnął cały opis drzwi do krypty widziany swoimi oczami. Przynajmniej w osiemdziesięciu procentach pokrywał się z szkicem.  – Krypta została wybudowana w 1750 roku - wskazał palcem na dwa szkice dalej, które przedstawiały wnętrze katakumb – sześć lata po uruchomieniu kopani, a dekadę później, jak zakładano, wiec pan, w swoich hipotetycznych rozważaniach, był najbliżej prawdy, datując ją na około 1748. - Kolejne słowa profesora sprawiły, ze Cecil pozwolił sobie na pełniejszy uśmiech, który zarysował się na jego ustach w formie szczerego grymasu rozbawienia. Chcial zapytać „co takiego złego jest towarzystwie syren?”, ale ugryzł się w język.  – Gdybym był przedstawicielem tej odmienności, nie obawiałbym się, że moje argumenty nie będą dostatecznie trafione, by wzbudzić pańską ciekawość, z tego też powodu cieszę się, że jest pan profesorem historii, a nie ignorantem. - Kolejna dawka szczerości wydostała się pod ciasnego tunelu tchawicy. Fogarty dawno nie przyjmował jej w takich ilościach. Gdzie postawić granice? Kiedy przekroczy dopuszczalną normę? Kiedy okaże się zabójcza? Uśmiechnął się w myślach. Nie dzisiaj. Nie w tej chwili. Szczerość była jedyną walutą, która mogła przekonać profesora do współpracy. – Wiem, że wszystko, co dotychczas powiedziałem, brzmi jak bajdurzenie i pański śmiech jest w tym wypadku całkowicie uzasadniony, ale do tego momentu zrobi się poważnie, więc chciałbym pana prosić o dyskrecje. Czy ta rozmowa, w miarę możliwości, może pozostać między nami?
Słowne obietnice były nic warte. Często wlatywała jednym uchem i wlatywały drugim, ale Cecil to zignorował. Zachłysnął się tym, że być może w końcu będzie miał szanse skonfrontować się z faktami.

Zamiatanie spraw pod dywan.
Obaj wiedzieli, jak działa mechanizm obrony Kręgu. Cecil nadal miał przed oczami artykuł, który został opublikowany na łamach Piekielnika pierwszego dnia marca.
Drzwi Kościoła Piekieł zostały zamknięte. Wbrew tego, co twierdził ten szmatławiec, a już zwłaszcza autor tego artykuły - żaden wierny nie znalazł schronienia w jego murach.
Profesorskie wyjaśnienia skwitował skinięciem głowy. Fogarty miał wrażenie, że Faradyne, zdając niewygodne pytania i próbując przekonać Hudsonów do wydania pozwolenia na zejście do kopalni, podpisywał na siebie wyrok wskazujący, a to, w mniemaniu Cienia, nie wymagało już żadnego komentarza, toteż pozwolił zapaść milczeniu, przerywanego przez szelest kartek. Wzrok prześlizgiwał po twarzy historyka, kiedy ten przeglądał ostrożnie szkice, jakby się bał, że je uszkodzi, Cecil nie był do nich szczególnie przywiązany, zatem nie miałby mężczyźnie za złe, gdyby niemyślnie rozmazał uwiecznione na stronach szkicownika mury krypty. Ponadto powstały tylko w tym celu -  oczy Byala miały być jedynymi świadkami ich istnienia.
- Chociaż wiem, że fotografia mogłaby zostać potraktowana jako dowód prędzej niż szkice, to niestety na ten moment rysunki to wszystko, co mogę panu zaoferować. To znowu zabrzmi niewiarygodnie, ale przedmioty niemagiczne, pokroju latarek, czy choćby właśnie aparatów, odmawiają posłuszeństwa niedługo po wejściu do krypty. Wydaję mi się, że to namacalna obecność magii może mieć w tym swój udział, lub rzucone na nią silne zaklęcie ochronne, ale to wyłącznie teoria.
Spekulacje to wszystko, co mógł mu zaoferować. Pewność siebie gubiła się w kolejnych adresowanych w kierunku mężczyzny słowach.
- Jak już mówiłem, wśród starych, rodzinnych fotografii i równie wiekowych ksiąg znalazłem to - wyjął z zewnętrznej kieszeni płaszcza dzienniki - stary, z pożółkłymi kartkami, z częściowo wyblakłym tuszem, zapisany pochyłym, zazwyczaj starannym pismem, ale gdzieniegdzie nosił na sobie znamię pośpiechu, jakby Bertram, spisując wydarzenia, których był świadkiem, nie chciał przegrać walki z upływającym czasem, a może czuł na swoim karku spojrzenie i bał się, że jego prywatne zapiski trafią w obce ręce i zostaną użyte przeciwko niemu?
Cecil, kiedy zetknął się ze swoim znaleziskiem, z początku nie mógł uwierzyć w wiarygodność dziennika. Dlaczego przez tyle lat przeleżał na strychu i dotychczas nikt się nim zainteresował? Skoro Bertram został zabity 23 grudnia 1885 roku na Łysym Wzgórzu, a swój ostatni wpis zakończył zdaniem "Ona nadchodzi", pozostawiając na ostatnich stronach krwawe odciski palców, jak jego odręczne notatki znalazły się w domu przy Apollo Avenue 20 dziewięć dekad później?
W opętujących go sidłach wątpliwości, ostatecznie nie mógł uwierzyć słowom zapisanym na stronach dziennika, bez dowodu, że zapiski są autentyczne. Musiał upewnić się na własnej skórze, że przeżycia Betrama były prawdziwe. Z dudniącym w piersi sercem, podążył za wskazówkami, by, wśród mgły i nagich, pozbawionych liści drzew, odnaleźć obiekt, który stanowił do dzisiaj kość niezgodny między historykami. Kiedy przed oczami zamajaczył zarys wejścia do krypta, jasne stało się, że zapiski napisane ręką jego przodka nie zostały sfabrykowanego. Ktoś taki, jak Bertram Fogarty istniał naprawdę.
Skupił wzrok na profesorskim obliczu, gdy spomiędzy jego warg padła deklaracja dyskrecji, a potem kolejna przykuwająca cecilową uwagę informacja.
Dziennik z 1885 roku.
Jakie tajemnice skrywał przed nimi Wykreślony Rok?
- Kto jest autorem tego dziennika i gdzie go pan znalazł?
Zanim przekazał Byalowi dziennik Betrama, wyrwał z niego jedną z czystych stron i podał ją mężczyźnie. Musiał najpierw sprawdzić, czy jego przodek nie zabezpieczył dziennika, w końcu do krypty wejść mogły wyłącznie osoby, w których żyłach płynęła krew Fogartych.
- Nie ukrywam, że moja rodzina wręcz obsesyjnie pilnuje swojej prywatności i być może właśnie dlatego wiele faktów dotyczących Wykreślonego Roku spowija mgła tajemnicy, bo po śmierci Marverika nie było nikogo, kto mógłby opowiedzieć co tak naprawdę wydarzyło się w kopalni i co sprowokowało go do przeciwstawienia się zasadą Kościoła. Bertram w swoich zapiskach napisał, że Marverik po powrocie z podziemnych tuneli całkowicie się zmienił. Stał się niespokojny, ciągle zerkał przez ramię i przeklinał. Zupełnie jakby się czegoś bał. Swój wpis na ten temat zakończył słowami a w jego oczach płonął obłęd, niemal równie namacalny, co stal, którą trzymał w dłoni.
Poniekąd Cecil wiedział co nakazało jego praprapradziadowi do złapania w dłoni noża i poderżnięcia nim kilkunastu gardeł. Wiara w Lilith, równie nieustępliwa, co niegdyś jego własna, póki nie zaczął kwestionować prawdomówności Zuge.
Szczerość, którą profesorowie obiecał, nie obejmowała kowenu Nocy, ani wydarzeń z Erosem w roli głównej. Pozostawił je zatem dla siebie, ta ograniczona wersja prawdy Byalowi musiała wystarczyć.


k3 dla urozmaicenia rozrywki (możesz rzucić, ale nie musisz, pozostawiam ci zupełną dowolność <3)
1 - po zetknięciu dłoni z kartką wytargną z dziennika nie dzieje się zupełnie nic. Byal może się jej uważnie przyjrzeć.
2 - po zetknięciu dłoni z kartką wytargana z dziennika, ta staje w płomieniach, jednak nie parzy profesora w palce; ogień obejmuje swoim zasięgiem wyłącznie świstek papieru i samoistnie gaśnie po jego doszczętnym spopieleniu.
3 - kartka razi niewielkim wyładowaniem elektrycznym Byala w palce, w konsekwencji czego profesor czuje krótkoterminowy paraliż nerwów, który sprawia, że nie może ruszać ręką; ten stan niedowładu będzie ciągnąć się przez dwa posty i przejdzie samoistnie.

Mógł uścisnąć sobie z profesorem rękę - też przyjaźnił się przedstawicielami kręgowej socjety, ale istnienie żadnego z nich - ani Mallory'ego, ani tym bardziej, a może zwłaszcza Nevella - nie postrzegał w tej kategorii. Ich pochodzenie nie odgrywało głównych skrzypiec. Czasem stanowiło przeszkodę, innym razem źródło profitów, ale zazwyczaj nie miało żadnego dla Cecila znaczenia, tym bardziej w świetle ostatnich wydarzeń.
Chociaż jego wzrok mógł wydać się mężczyźnie zbyt natarczywy, kontemplował emocjonalną ekspozycje, jaka nachodziła na rysy jego twarzy. Najpierw pokazał mu szkic, potem zaserwował kolejny natłok informacji, który nie pozostał bez odpowiedzi.  
Pierwszy raz od dawna, odmienność nie stanęła na drodze komunikacji i ktoś zupełnie Cecilowi obcy z uwagą przysłuchiwał się jego słowom.
- Pewnie nie jeden teoretyk magii chciałby się temu lepiej przyjrzeć, ale szczerze mówiąc nie chce, by ten pomnik pamięci mojej rodziny został zdeptany, bo w końcu tam pochowano moich przodków i między innym dlatego prosiłem pana o dyskrecje.
Nie miał gwarancji, że mógł Byalowi zaufać. Nie oczekiwał zapewnień, ani obietnic. Obietnice były często łamane, a zapewnienia zapominane.
Póki co temat dziennika górnika porzucił, ale tylko chwilowo, bo miał zamiar do niego wrócić, ale wpierw musiał zbudować sobie ku temu okazje i zaraz poczynił odpowiednie kroki.
- Słyszałem od - przyjaciela było słowem, które nie układało sie naturalnie na języka, gdy we wspomnieniach rysowała się sylwetka Mallory'ego, jego nadąsa mina, zmarszczka rozdrażnienia przecinająca czoło, para wpatrujących się w niego zielonych, niemal bezemocjonalnych oczu – znajomego, który, podobnie jak pan, również utknął w tunelu, że najprawdopodobniej dochodzi w nich do zakrzywienia czasoprzestrzeni. Wydawało mu się, że wyszedł z niego raptem po zaledwie kilku godzinach, od czasu, kiedy się w nich znalazł, ale okazało się, że nie był obecny przez cztery dni. Nawet nadano mu status zaginionego.
Brzmi znajomo, profesorze Faradyne?, pytanie ułożyło się w myślach ,zawisło powietrzu, razem z kolejnym buchem powietrza, chociaż nie mógł mu zrekompensować głodu nikotynowego. Czuł drapanie w gardle, nieprzyjemne ssanie w żołądku i ciężar paczki papierosów w lewej kieszeni płaszcza. Ten znajomy to Mallory Cavangah, chciał dodać, by przestudiować ekspresje, jaka być może pojawią się na spokojnym obliczu mężczyzny, ale nie wyciągnął tego asa z rękawa. W środowisku akademickim krążyły plotki, że Byal również przepadł na okres paru dni i nie dawał znaku życia, chociaż zwykle nie stosował uników przed odpowiedzialnością. W cecilowym umyśle zatliła się wiec refleksja, że być może został połknięty przez gardło kopalni razem z Mallorym. Teraz, zdradzając, gdzie znalazł dziennik, poniekąd potwierdził spekulacje utkane z poszlak. I chociaż Fogarty nie powiedział wprost o kogo chodzi, podejrzewał, że profesor potrafił dodać dwa do dwóch.
- Moja rodzina w zmierzłych - i nawet obecnych, bo warsztat, chociaż nadgryziony przez ząb czasu i złą reputacje, nadal funkcjonował, chociaż nie tak jak niegdyś, przed Wykreślonym Rokiem – czasach pochylała sie nad naturą czasu. - Tego nie nauczali w szkółce kościelnej. Historia, której śladem podążali, nie obejmowała materiałem rodziny wykreślonej z Kręgu, pomijając fragment, który dotoczył ich spisku, jednak Byal zapewne dysponował tą wiedzą. Jego prace nad rokiem 1985 wymagały gruntownemu przyjrzeniu się Fogarty'm. – Podobno jeden z moich przodków, skonstruował zegar połączony ze swoja linią życia, dzięki czemu mógł dłużej zatrzymać przy sobie młodość. O Złodzieju Czasu pan słyszał?
Długo można byłoby wymieniać nieprawdopodobne historie zanotowane na łamach rodzinnych kronik. Inne brzmiały mniej, drugie bardziej prawdopodobnie, ale wszystkie skłaniały się ku jednej refleksji - czasu.
- Myśli pan, że te załamanie czasoprzestrzenne, to wynik eksperymentu z czasem? Może zatrzymał się tam czas?
Nie przepisywał swojej rodzinie tej zasługi. Był po prostu ciekawy, jakie myśli zagościły w profesorskim umyśle. To przecież niemożliwe, że przez cztery dni nie zmiotło ich z nóg zmęczenie. To przecież niemożliwe, że pomimo braku prowiantu, nie czuli głodu.
On to wiedział.
Byal to wiedział.
Mallory to wiedział.
Tunele były strategicznym punktem.
Dlaczego?
Ten labirynt korytarzy naprawdę prowadził do wrót Piekła?
Profesor nie pozwolił myślom zapuścić w cecilowym umyśle korzeni. Fogarty skupił na powrót wzrok na jego twarzy.
Zmiana prawa była łagodnym streszczeniem tego, co miało miejsce na Łysym Wzgórzu.
- Wiec tym razem zabezpieczenia ograniczyły się do paraliżu ręki. Ciekawe. - Subtelny uśmiech zakradł się na usta Cecila. – Widzi pan, ja mogę dziennik wertować godzinami i mnie te niedogodności nie obejmują - wyznał po upływie półminuty. Bertram widocznie miał ludzkie odruchy, skoro ograniczył rytuał do paraliżu ręki. – Mam wrażenie, że chodzi o więzy krwi.
Skierował swoją dłoń ku ramieniu Faradyne'a. Wyszeptane Subtilis tactus powinno uśmierzyć ból, jaki promieniował od sparaliżowanej kończyny.
- Nie twierdzę, że nie był stuknięty. Podobno w każdym z nas tkwi pierwiastek obłędu - pozwolił sobie na małą dygresje, jednak profesorski wniosek zanotował na zwojach pamięci. Kiedyś towarzyszyły mu podobne myśli. – Bertram często wspominał w swoich zapiskach o wysłuchanych modlitwach. - Przewertował strony dziennika, by znaleźć jeden z takowych fragmentów i zademonstrować go swojemu rozmówcy. – Z początku myślałem, że chodzi o modlitwy, które zostały wysłuchane przez - Lilith - siłę wyższą, ale wygląda na to, że interpelacja tego sformowania jest mniej metaforyczna niż mi się wydawało. - Podsunął Byalowi fragment wspomnień przodka pod nos. – Nigdzie nie spotkałem wzmianki o tym, czym mogłyby być wysłuchane modlitwy. Spotkał się pan z terminem na etapie trwania swojej pracy badawczej?
Powinien być tak otwarty w kontakcie z zupełnie obcym mu mężczyzną?
Pewnie nie.
Powinien uważniej operować prawdą?
Zapewne tak.
Pożałuje?
Być może.
Obecnie jednak był zbyt zaoferowany rozmową, by pochylać się nad niuansami i przekreślać swoje szanse na zdobycie wiedzy.

Lakoniczne rozumiem nie było żadnym gwarantem, że profesor będzie trzymał język za zębami, ale tyle, a może aż tyle, przynajmniej na razie, Cecilowi będzie musiało wystarczyć i służyć za zapewnienie, że treść obecnie trwającej rozmowy pozostanie włącznie między nimi i nie wyjdzie poza ściany biblioteki. Chociaż obawiał się, że miejsce pamięci jego przodków zostanie zdeptane, pragnienie, aby uzupełnić posiadane w wiedzy luki, wysuwało się na prowadzenie. Musial zatem zadowolić się ochłapami wiary w to, że Byal Faradyne był człowiekiem słownym, niepozbawionym skrupułów, oddanym nauce, podążającym  za echem historii, której oddech czuć było w unoszącym się w krypcie stęchłym powietrzu.
W końcu - po upływie kolejny sekund- oderwał wzrok od jego twarzy, skupiając go na zdezelowanej okładce dziennika. Powierzenie jego treści w obce ręce było równie lekkomyślne, jednakże nigdy dostatecznie nie zaprzyjaźnił się ze zdrowym rozsądkiem, by teraz żałować swoich nadgorliwych decyzji. Cecil, łapiąc w zęby dolną wargę, przewartował kilka pożółkłych stron, gdzie Bertram zmagazynował słowem pisanym swoje wspomnienia.
- Dlatego, nie uważa pan, że temu osobliwym zjawisku powinni przejrzeć się ktoś, kto teorię magii ma w małym palcu? - jak dotąd chyba nikt nie podjął się tego wyzwania, choć Cecil nie posiadał dostępu do takich informacji, ale być może, przy odrobinie szczęście, uda mu się wzbogacić swoją wiedzę o zaosoby posiadane przez profesora, na co skrycie liczył. – Podejrzewam, że Krąg, w tym Hudsonowi, mają interes w tym, by zamieść tę sprawę pod dywan, ale prędzej czy później prawda zacznie wychodzić na jaw i wtedy nawet barwne historie wypisywane na łamach Piekielnika nie zmydlą ludziom oczom - i rozgrzeją w ich sercach bunt, ostatni człon zdania pozostał w cecilowych myślach.
Co prawda Cień nie miał inspiracji, by rozwikłać tajemnic, które skrywały wijące się pod miastem tunele. Zależało mu głownie na rozwiązaniu węzła sekretów, jakie kotarą milczenia opadły na zamachy, których dopuściła się jego rodzina, jednakże wiedział, że siedzącemu na przeciwko niego mężczyźnie ten temat nie był zupełnie obojętny, dlatego został poruszony, a ponura, wręcz grobowa atmosfera panująca w bibliotece, jak żadna inna, sprzyjała tej dyskusji, nadającej jej bardziej enigmatycznego wydźwięku.
-  Badacze historyczni nie mieli dostępu do miejsca, w którym dorastałem, a mianowicie rezydencji mojej rodziny. Tu warto napomknąć, że jedno pomieszczenie jest szczególnie osobliwe. Wisi tam setka zegarów. Każdy inaczej odmierza upływ czasu - udostępnił Byalowi kolejną informację, która znajdowała się w sferze spekulacji, chociaż nie była tematem równie popularnym, co ten stanowiący kość niezgodny między historykami - istnienie krypty. -  Mogę opowiedzieć panu pewną anegdotę, którą niegdyś usłyszałem do swojego dziadka, chociaż, ostrzegam, może zabrzmieć jak stek bzdur wyssanych z palca.
Profesor, przez ostatnie półgodziny, poruszał z nim wiele kwestii, które mogły wydawać się zuepłnie nieprawdopodobne, a jednak nadal siedział tam, gdzie siedział i ani razu nie dał Cecilowi do zrozumienia, że marnuje tylko jego czas. Prowadził z nim rozmowę, jakby naprawdę był zainteresowany poruszanymi przez Fogarty'ego tematami, co Cień - zwłaszcza profesorką uwagę, którą otrzymał - wykorzystywał z nawiązką.
- Nie szkodzi - nie oczekiwał, że Byal będzie w stanie rozluźnić uścisk zaciskających się na niego pętli utkanej z wątpliwości i przeczuć, które dreszczem przebiegały płytko pod skórą. -Niektóre pytania pozostaną bez odpowiedzi, niezależnie od tego, jak długo i jak wytrwale ich szukamy.
Nie pogłębił swojej myśli. Nie musiał, choćby przez charakter wykonywanego przez mężczyznę zawodu. Historyk pewnie wielokrotnie - na przestrzeni trwania swojej pracy badawczej - zetknął się ze ścianą, które z natury były milczącymi, nie udzielającymi żadnych wskazówek towarzyszami.
- Chociaż krypta była wzniesiona na cześć Lucyfera, obiektem kultu moich przodków, przynajmniej tych, którzy zdecydowali o przewrocie, była najprawdopodobniej Lilith - wyrzucił w końcu z siebie to, co zatańczyło mu na opuszku języka - i jestem pewny, że przynajmniej po części paliwem napędowym ich działań był motyw okołoreligijny, ale to nie tłumaczy wszystkich wydarzeń, które miały miejsce rzeczonego roku. Niektóre elementy układanki zwyczajnie do siebie nie pasują. Na przykład nadal nie wiem dlaczego zależało im na zamknięciu duszy Titusa Verity'ego w obrazie.

Zgadywał, że Hudsonom temat kopalni nie był na rękę. Zwłaszcza w obliczu ostatnich wydarzeń, które piętno strachu wyryło na obliczu mieszkańców miasta. Tunele wijące się pod miastem pochłonęły kilka istnień.
Ile czasu upłynie, kiedy pod naciskiem, postanowią w końcu przychylić się do profesorskich próśb?
Podejrzewał, ze Byal Faradyne wielokrotnie ubiegał się o dostęp do kopalni w celach badawczych, ale nigdy pozwolenia na eksploracje nie otrzymał, bo w naturze Kręgu nie leżało spełnianie zachcianek ambitnej jednostki, która nie ustępliwie dążyła do swojego celu. W kopalnianych tunelach zbyt wiele pochowanych było sekretów.
- Jednakże uważam, że siedzenie z założonymi rękami, w obliczu tych wydarzeń, jest co najmniej nierozważane - kolejne słowa wymknęły się spomiędzy jego warg. Juz dawno przestał kwestionował poczynania Rady. Już dawno uznał ich działania za precedens mający na celu unicestwienie wiary w wprowadzoną przez nich politykę. Być może dlatego, ze byl Fogarty'm. Być może miał to we krwi. Abstrakcyjna – ale równie prawdziwa -  była myśl, że od nich zależały losy magicznej społeczności zamieszkującej ziemie Hellridge. – Być może jestem krótkowzroczny, ale jak Gwardia zamierza zapewnić nam bezpieczeństwo, skoro nawet nie zostały podjęte żadne kroki, by zabezpieczyć choćby plac Aradii? Na jej spalonych szczątkach pozwolono rozwinąć skrzydła politycznej propagandzie.
Cecil wzrok prześlizgnął po książce, która leżała na blacie i znajdowała się w profesorskim centrum zainteresowania, zanim pojawił sie w bibliotece i przerwał jego romans z wiedzą, zajmując mu myśli kryptą oraz innymi, zmienianymi jak rękawiczki tematami.
Poniekąd go testował. Sprawdzał predyspozycje intelektualne, jakby chciał się przekonać, czy nie pomylił się we własnej ocenie, jaką wysnuł głównie na podstawie otwartych wykładów, w których uczestniczył.
- Apollo Avenue 20 - uściślił; lokalizacja rezydencji rodzinnej Fogartych człowiekowi, który podążał śladami historii, musiała być dobrze znana, nie tylko ze względu na fakt, że mieszkał w tamtejszej okolicy, więc Cecil nie dociekał skąd historyk posiadł owe informacje. Nie chciał zdradzić, ile sam wiedział. Nie chciał przyznać, że znał położenie domu Faradyne, chociaż widok Mallory’ego na jego progu nadal mnożyło pytania pod kopułką jego czaszki. – Dziadek uważa, że dwudziestego trzeciego dnia grudnia tysiąc osiemset osiemdziesiątego piątego roku Sadie Fogarty przekroczyła próg sali zegarowej i nakręciła jeden z zegarów wiszących na ścianie. Jeśli wierzyć jego słowom, została skonstruowany rękoma pierwszego Fogarty'ego, który zjawił się w Hellridge. - Jeśli wierzyć jego słowom, Sadie i jej bliźniaczy brat Skylar, podobnie jak on i Tessa, połączeni byli syndromem dioskurów. Jego krew została przelana na Łysym Wzgórzu, ona zaś zniknęła bez śladu, jak Cień, który być może była. - Klucz wręczył jej nestor rodu. I ona, i klucz przepadli bez śladu tego samego dnia. Co ciekawe, wskazówki zegara, o którym rzekomo jest mowa, zatrzymały się na godzinie 3:00 i chociaż mój dziadek wszystkimi znanymi sposobami, nawet magią, próbował zmusić do pracy jego "serce", wskazówki zawsze wracały do układu 12 i 3 i zamierały bezruchu.
Pragnienie,  żeby wcisnąć papierosa do ust i zaciągnąć się dymem, paliło go w przełyk, jednak ręce nadal trzymał w rozsądnej odległości od kieszeni. Palce prawej zacisnął na okładce dziennika Bertrama, by nie podążyły mimowolnie, w odruchu warunkowym, do kieszeni.
Cecil nie wiedział, dlaczego i kiedy jego rodzina przeredagowała swoje religijne wartości. Domyślał się natomiast, co było bodźcem, który skłonił ich ku tej decyzji.
- Też zadaje sobie te pytanie. - Wcale nie. Sam słowa modlitwy kierował do Lilith, tylko do Lilith. Żadne inne nie zamierały na jego ustach. Lucyferowi wdzięczności okazywać nigdy nie zamierzał. – Myślę że podpowiedzą może być ich stosunek do niemagicznych sprowokowany tym, co spotkało najpierw Anabelle na drodze z Saint Fall do Salem, a potem być może Rory'ego. - Żar nienawiści do niemagicznych płynął w labiryncie cecilowych żył. Wystarczyła jedna iskra, by ten żar rozpalić.