First topic message reminder :

[ukryjedycje]

The member 'Perseus Zafeiriou' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 35

Czas gubi się w zdarzeniach, słowa plączą na koniuszkach języków, strach mąci umysły, a pytania nie przynoszą odpowiedzi. Wszystko, co istotne, to przetrwanie — nie księdza, ale ich. Nie niemagicznego, ale czarowników; tego chciałaby Matka — uratowania młodego i ewidentnie zdolnego Greka przed nagłym zrywem bohaterstwa. Przez sekundę Ronan łudzi się, że podołał temu zadaniu — a potem słyszy słowo. Sylabę. Zaprzeczenie.
Nie.
— Słuchaj no, młody—
Ani młody, ani nie musi słuchać; coś w twarzy Perseusa ulega drobnemu przeinaczeniu — coś przekształca znajomo—nieznajome rysy w krzywe zwierciadło utkane ze strachu, niepewności i gotowości poświęcenia własnego życia dla człowieka, którego nie warto ratować.
Potwierdziłaby to Lilith, zgodziłby się nawet kłamca Lucyfer; dla księży istniało specjalne miejsce w sercach czarowników i było to jezioro pogardy.
Młody Zafeiriou tego nie zauważa albo nieszczególnie interesuje go status służalczości wobec Gabriela; bezruch zamienia w bieg prosto w stronę, od której Lanthier próbował odwieźć go słowem, czynem i delikatną sugestią. Czas na decyzję — odwrócić się i odejść — bezpowrotnie przeminął; teraz Ronanowi zostaje tylko jedno.
— Kurwa mać!
Jego krzyk tonie we wrzasku przerażenia i bólu — znika pomiędzy echem uderzających o bruk par butów i znajomej inkantacji zaklęcia, które nie odpowiada na wezwanie czarownika. Perseus zatrzymuje się pomiędzy cieniem (demonem?), a księdzem; zamiast czaru, on sam jest tarczą i Ronan wie, że długo nie ustoi — to, co bezustannie ponawia atak, nie zamierza cofnąć się nawet przed wznowioną próbą, tym razem z magii powstania.
Zamiast rozbłysku żółci, nie ma niczego — młody Zafeiriou za moment przekona się, dlaczego wciskanie nosa w cudze kłopoty to błaganie o amputację, a Ronan—
— Tela magnus.
Impet zderzenia z greckim ramieniem odpycha Perseusa w bok; Lanthier pojawia się w ostatnim momencie i nawet nie ma złudzeń, że od tragedii oddzielała ich sekunda albo nieudane zaklęcie. Tym razem magia słucha — pentakl odpowiada na wezwanie, a ściana zieleni wyrasta pomiędzy ukrytym za plecami Ronana księdzem i cieniem, który właśnie uderza w szeleszczącą od liści tarczę; nieudany atak go nie zniechęca.
Lanthier odnosi wrażenie, że działa proporcjonalnie odwrotnie — i zaczyna wypełniać niezidentyfikowaną istotę gniewem.
— C—c—o to—
Nie usłyszał momentu, w którym ksiądz przestał wrzeszczeć; zachrypnięcie od krzyku i strachu słowa nie skłaniają głowy do odwrócenia się przez ramię. Ronan nie ma mu nic do powiedzenia, a to, co mógłby — coś, na co zasługujecie — w niczym by nie pomogło.
Nie ratował duchownego, tylko czarownika; życie Zafeiriou było bezcenne — według niego samego i według Matki.
— Zabierz go stąd!

tela magnus | 85 + 21 +10 (ekwipunek) = 116