First topic message reminder :

— Prawie.
Nie wiedziała tylko, dlaczego w głosie Leandra pobrzmiewała złośliwość, przecież była dla niego uprzejma. To, że zdziwiła się jego obecnością, nie znaczyło, że jest niegrzeczna i zasłużyła sobie na taką odpowiedź, prawda?
— Nie spodziewałam się tutaj pana.
Mówił, że jest lekarzem, a to jest jednak Sonk Road. Starała się raczej omijać tą dzielnicę, a jeśli już, to szybko przez nią przejechać. Przyprawiała ją o dreszcze i była powodem, dla którego żałowała, że nie nosiła ze sobą gazu pieprzowego. Nie, żeby jakkolwiek potrafiła się nim obronić, ale… Ale.
Może jednak powinna się nad tym zastanowić, biorąc pod uwagę ostatnie zdarzenia.
Nie, nie. Nie chce o tym myśleć. Nie teraz, nie nigdy.
Nie chce też myśleć o następnych słowach, jakimi raczy ją Leander. Brwi nieznacznie się ściągają, kiedy nazywa ją dzieckiem. Nie jest dzieckiem, ma dwadzieścia pięć lat, pełne prawa wyborcze i całkowicie legalnie może już pić alkohol. Inna sprawa, że go nie pije i inna sprawa, że polityką też nie za bardzo się interesuje.
— Nie jestem dzieckiem – przypomina mu tonem nieco urażonym, przypadkiem zapominając, że powinna podziękować mu za pomoc w przestawieniu motocyklu. – Poza tym, to nie jest dzielnica dla nikogo.
To swoją drogą. Sonk Road przypominało o wszystkim tym, na co ci politycy, którymi się nie interesowała, nie chcieli patrzeć. Mieszkali tutaj ludzie, którzy mieli mniej szczęścia i mniej pieniędzy. Być może mieszkałaby i ona, gdyby nie wsparcie rodziców. Sama finansowo nie potrafiła sobie poradzić. Owszem, wiedziała, że okolica jest niebezpieczna, ale nic by się nie stało, gdyby wjechała w dobrą uliczkę.
— I raczej mało kto miałby możliwość nawet mnie zauważyć, gdybym nie zabłądziła.
Byłby słyszalny tylko ryk silnika.
A tak poza tym, to również dość osobliwe miejsce na prowadzenie prywatnej kliniki.
— Tutaj? – dlatego dopytuje. Skoro tak bardzo gardził tą dzielnicą, dlatego był lekarzem tutaj, pomagając tym ludziom? – Myślałam, że pan nie lubi tej dzielnicy.
Myślała też, że może ostatecznie się do niego przekona, chociażby ze względu na Irę, ale wychodziło na to, że wcale nie.
Przynajmniej bez słowa, choć wciąż trochę urażona, pchnęła, zgodnie z zaleceniem, motocykl, żeby wyjechać z tej węższej uliczki na drugą, znacznie szerszą. Może tutaj uda jej się łatwiej zorientować, gdzie powinna pojechać dalej, aby szybko wrócić do domu.

The member 'Alisha Dawson' has done the following action : Rzut kością

---

'(S) Kość zmroków' :

Nie zdziwiły go jej słowa. Też nie spodziewałby się w tej dzielnicy dobrze ubranego lekarza pracującego u Madigan. Prawdę mówiąc, z dzieciństwa pamiętał tylko i wyłącznie szarlatanów łatających wybite palce papką z chwastów utartych pierwszym lepszym kamieniem. Prawdziwego lekarza poznał dopiero po przejściu przez pierwszą rodzinę zastępczą, a pierwszy raz dał się zbadać (bez ugryzienia mądrali w rękę) dopiero kilka lat później.
- Dlaczego? - Zapytał, bo w gruncie rzeczy ciekawiło go, co kieruje takimi osobami jak Allie, gdy ocenia ludzi przez swój pryzmat. Czy chodziło jej wyłącznie o kwestie zawodowe, czy o coś, co mu umykało?
Nieznaczny uśmiech wcisnął mu się na wargi, kiedy przypomniała, że nie jest dzieckiem. Dzięki niemu jego ponury wyraz twarzy widocznie złagodniał, chociaż stosunkowo szybko zdołała na nowo schłodzić leandrową mimikę.
- Nie zgodzę się z tobą. Sonk Road to dzielnica dla każdego i to bez wyjątku. Tutaj wszyscy mogą być sobą i każdy człowiek jest wart dokładnie tyle samo. - Nie to, co w miejscach, w których wychowuje się takie grzeczne dzieci, jak ciebie. - Tylko system jak zawsze wszystkich zawiódł i zawodzić będzie.
Obrócił jej wypowiedź w taki sposób, aby pasowała mu do narracji, ale nie po to, aby się wywyższyć. Niejako w ten sposób uchylił jej okno na siebie i swoje przekonania, robiąc coś, czego do tej pory nie miał ochoty czynić w jej towarzystwie.
- Ale dzisiaj naprawdę nie jest dla ciebie. Głównie dlatego, że nie wyglądasz jak miejscowa i masz przy sobie coś cennego. - Wzruszył przy tym ramionami, bo naprawdę mu było w dużej mierze wszystko jedno, kto ją zauważy i czy za dziesięć minut ktoś nie zdoła ściągnąć jej z pojazdu na rzecz porwania jej w kolejną ślepą uliczkę. Była ładna i drobna, nie musiałaby długo czekać na przyjaciela.
Nie dyskutował z nią dalej i nie wyręczał jej już w prowadzeniu motocyklu. Jej zabawka, jej wysiłek. Zamiast tego odszedł na kilka kroków i pozwolił, aby na jego twarzy pojawiła się pewna gorycz przedziwnie wymieszana z nostalgią.
- Nie lubię - potwierdził, mijając z Alishą Olive Street i przechodząc w okolice wiecznie dewastowanego słupa energetycznego. - Bo na podobnej się wychowywałem.

idziemy dalej, aby zwiedzać Hemlock Place