Nie wie, jak trafia do tego miejsca.
Nie wie, czy się na to zgodził.
Nie ma pewności, skąd ta krew; wie tylko, że płynie. Koszula pod marynarką była biała, teraz przypomina manifest komunistyczny — czerwona plama rozlewa się pod materiałem i próbuje w niego wsiąknąć, chociaż nie bardzo ma w co; wszystko posiada określoną pojemność, zwłaszcza bawełna z pierdolonego Piemontu.
Świat za oknami ma barwę atramentu — to nie Saint Fall, na niebie widać zbyt wiele gwiazd. To nie Saint Fall; jest za cicho, za czysto, za spokojnie. Wciągnięcie powietrza w płuca — che cazzo, zabolało — nie rozprasza mgły, którą ktoś wcisnął mu w głowę. W tym momencie — chwilo, trwaj, bo chyba zdycham — Valerio to zestaw cech: ból, swędzenie, puste kości. Trochę, jakby odtruwał żyły z zawartości kokainy; może tym razem odtruwa się z tego, co się stało w połowie drogi do New Hampshire — z adrenaliny, z nienawiści, z huku gniecionej blachy i zaskoczonego odkrycia, że nie wystarczy kogoś zepchnąć z drogi, żeby unieszkodliwić nóż w ręce.
W połowie korytarza zatrzymuje go dzieciak nieokreślonego gatunku — niski, chyba świeżo po studiach; nieufne spojrzenie ocenia stan Valerio.
Za trzy sekundy straci lewe oko, chyba, że—
— Nie próbuj przysyłać żadnego konowała. Ma obejrzeć mnie ta—
Wirująca świadomość powoduje mocne zakłócenie błędnika, idący od kości ból, poczucie nagłego wyszarpnięcia jelit na zewnątrz — Paganini przykłada dłoń do miejsca, gdzie plama krwi przypominała aktywny wulkan. Nic nie wypływa; wnętrzności ma na miejscu, chociaż rana kłuta to paskudna merda z tendencją do brzydkich blizn.
— Nostradamus—
Cazzo, nie pamięta imienia — była tu w listopadzie, kiedy Valerio odkrył, że w temacie ran postrzałowych niewiele się zmieniło; tamta bolała tak samo, co dwie poprzednie. Ruda zachowała spokój do samego końca; po równych szwach nie było nawet śladu, powiedział wtedy do niej coś, co się zrymowało. Jakieś—
— Isabelle.
Bella—Isabella. Duże oczy, pewne ręce, cycków pod kitlem nie widział, ale ich obecności nie zamierza poddawać w wątpliwość — trochę się zna na magicynie, no?
— Albo ona, albo zdechnę wam na korytarzu.
Chłopak dochodzi do wniosku, że Paganini jest człowiekiem słowa; twarz rezydenta robi skomplikowaną rzecz — wahanie wypiera determinacja, echo kroków to muzyka dla uszu, które chwilowo nie słyszą zbyt wiele.
Własny oddech, o ton cięższy niż w samochodzie, skutecznie zagłusza myśli. Połowa krwi na koszuli nie należy do niego, ale tego nie sprawdzi żaden lekarz.
Chyba? Cazzo; za późno.