Podziemne tunelemagiczne portale
Pierwsze wspomnienia dotyczące teleportacji sięgają 1692, zbiegając się z czasem procesów czarownic z Salem. Podejrzewa się, że w wyniku masowych egzekucji na czarownikach, otworzyło się jedno z pierwszych znanych magicznej społeczności przejść, prowadzących do sieci zagadkowych tuneli ciągnących się na wiele kilometrów pod miastem, choć ich dokładne położenie, nadal pozostaje zagadką. Dwie ekspedycje naukowe wysłane w lipcu oraz październiku 1736 roku, zakończyły się sromotnym niepowodzeniem - garstka badaczy zaginęła, dwójka z nich doznała poważnych uszczerbków psychicznych, tylko kilkorgu udało się powrócić do Salem, acz ich zapiski i kalkulacje powstałe w czasie badań okazywały się sprzeczne, bądź niewystarczające, aby zrozumieć istotę podziemnych dróg. Ostatecznie tunele uznano za niebezpieczne, a wszelkie zapiski spalono, bądź ukryto.
Robert L. Brown pojawił się w Salem w 1743 roku, podając się za jednego z kartografów nieszczęśliwie zaginionych podczas felernych badań w 1736 roku. Odnalazłszy się w miasteczku po niemal 7 latach, twierdził, że udało mu się dotrzeć do niewielkiej wioski na wschodzie Europy. Został uznany za niepoczytalnego, a Krąg w Salem jednogłośnie zadecydował o kategorycznym usunięciu wszelkich podań dotyczących zagadkowych przejść.
Istnienie portali ukrywano przed społecznością przez stulecia.
Niewiele wiadomo o dokładnym działaniu tuneli ani tym, w jaki sposób powstały. Każda z odnóg zdaje się działać w zupełnie inny sposób, jakby powstała sieć komunikacyjna była zawieszona pomiędzy czasem i przestrzenią. Zaginają one przyjętą percepcję odległości - bywa, że kilkuminutowy spacer może doprowadzić czarownika na drugi koniec kraju, a nawet globu. Acz, sugerując się ostałymi podaniami, ich nietypowe właściwości zdają się sięgać i znacznie dalej. Niektóre z celów podróży, prowadzą do miejsc zakrzywiających obowiązujące prawa fizyki.
W wyniku niespodziewanego i niezidentyfikowanego do tej pory trzęsienia ziemi w Cripple Rock mającego miejsce 26 lutego 1985 roku część zaryglowanych do tej pory przejść do podziemnych tuneli została ponownie otwarta, odkrywając dawno zapomnianą tajemnicę. Na przełomie lutego i marca 1985 roku jednostkom Czarnej Gwardii składającym się z Rzeczników zarówno z Hellridge, jak i Salem, udało się ustalić, iż same odnogi są stabilne, prowadząc zawsze w te same miejsca - tym samym wyróżniono te, które pozwalają na swobodną komunikację pomiędzy największymi ośrodkami. Podziemne portale do użytku publicznego otworzono 1 marca 1985 roku.
Korzystanie z dróg podziemnych
Tunele to w skrócie zakrzywiające czasoprzestrzeń podziemne przejścia, które pozwalają na swobodne przemieszczanie się na określone tereny. Aby skorzystać z tunelu, wystarczy przejść się na drugi koniec ścieżki, co zajmuje zazwyczaj od kilku do kilkunastu minut, w zależności od celu podróży. Takiej teleportacji nie towarzyszy żadne nadzwyczajne uczucie - przypomina ona zwykły spacer, a czarownik nie jest w stanie odczuć dodatkowych skutków ubocznych.
Obecnie do użytku czarowników są dostępne jedynie tunele sprawdzone i objęte zezwoleniem Czarnej Gwardii oraz władz kościelnych. Wyróżnia się trzy tunele, którym nadano popularną w Stanach Zjednoczonych numerację - droga podziemna 3, 11 i 16.
Odnogi prowadzące do innych miejsc uznane zostały na ten moment za ryzykowne w użytkowaniu i zabezpieczone potężnymi czarami. Próby złamania barier grożą konsekwencjami karnymi, a także niosą ryzyko utraty zdrowia lub życia. Tunele obecnie są zarządzane przez nowo wyznaczoną grupę, nazywaną Przewodnikami. W ich skład wchodzą zarówno badacze pozyskujący wiedzę na temat portali, jak i czarownicy zajmujący się przeprowadzeniem przez przejścia oraz zapewnieniem bezpieczeństwa korzystającym.
Przy wejściu na którąkolwiek z dróg każdorazowo sprawdzany jest pentakl danego czarownika, który służy niczym dowód go identyfikujący. W niektórych przypadkach, jeśli Przewodnicy mają uzasadnione przypuszczenia naruszenia bezpieczeństwa, mogą poprosić o pokazanie znamienia czarownicy.
Korytarze zostały zabezpieczone i odpowiednio doświetlone magicznymi źródłami światła w postaci niewielkich jasnych kul tuż nad sklepieniem. W wielu miejscach podłogi zostały wyłożone drewnianymi podestami, ułatwiającymi przemieszczanie się zwłaszcza paniom w szpilkach. Surowy wygląd dróg nie zachęca do odwiedzin zwłaszcza osób z najwyższych sfer, które nierzadko wybierają klasyczne przemieszczanie się autem. Krążą pogłoski, że władze Kręgu oczekują wyznaczenia specjalnej drogi dla dyplomatów, która pozwoli im na podróż w godziwych warunkach. Przewodnicy, reagując dość szybko, już z początkiem marca rozpoczęli remont na drodze numer 11, gdzie można dostrzec nie tylko poustawiane gdzieniegdzie ławeczki, ale także miękki dywan, jakim wyłożona jest kamienna podłoga.
Niestety wielu odwiedzających skarży się na nietypowe dźwięki i szelesty, które dochodzą z różnych odnóg. Nierzadko mówi się o odgłosach przypominających uderzanie twardego materiału o skały. Wciąż trwają badania nad ich potencjalnym pochodzeniem.
W tunelach obowiązują zasady, które dziwnym trafem zdają się nie dotyczyć osób najwyżej postawionych w czarowniczym społeczeństwie. Zabrania się: jedzenia, picia, wydawania z siebie odgłosów powyżej 60 dB, niemrugania przez czas dłuższy niż 24 sekundy oraz korzystania z walkmanów. Regulamin jest skrupulatnie pilnowany przez przewodników, a wszelkie jego złamanie wiąże się z wyproszeniem.
Obecnie korzystanie z tuneli jest darmowe, ale krążą pogłoski, jakoby Krąg zamierzał wprowadzić odpowiednie opłaty mające zostać rozgospodarowane na pensje Przewodników, dalsze badania nad tunelami oraz ich renowację i utrzymanie.
