01.1985Tam, gdzie słońce zgasłoElianne L'Orfevre, Mallory Cavanagh

Nigdy nie sądziła, że byłaby w stanie dostać główną rolę. Samo pójście na casting było całkowicie na żywioł. Elianne nie przejmowała się nim, uznając, że, tak czy siak, nie ma szans, a wypełnić karę za swój przegrany zakład z Lotte musiała, więc stanęła przed reżyserem, scenarzystą i całą tą grupą, która wybierała odtwórców różnych roli, zrobiła, co jej kazali i wróciła do hotelu, zaraz zapominając o całym tym niezbyt przyjemnym i niezręcznym wydarzeniu. Jakie było jej zdziwienie, kiedy dotarła do niej informacja, że dostała rolę! I to nie jakąś podrzędnego tła, nie drugoplanową, a głównej bohaterki. Dopiero wtedy ogarnęła ją panika, że będzie musiała wielokrotnie wrócić w tłum ludzi i grać przed kamerami. Nie miała pojęcia, czemu została wybrana, ale była przekonana, że to nie dla niej. Okazało się całkiem inaczej, po pierwszych dniach nagrywek powoli oswoiła się z sytuacją i z odgrywaną rolą na tyle, że nawet się nie zorientowała, a byli już prawie w połowie nagrywania. Słońce paliło delikatną skórę, konie parskały w prowizorycznej zagrodzie, czekając na kolejne ujęcia, a Elianne starała schować się w cieniu namiotu, aby napić się i przeczytać kolejne linijki scenariusza, aby na pewno niczego nie pokręcić. Popijała przy tym mrożoną latte, uważając, żeby nie wylać jej czasem na siebie. Jeszcze by tego brakowało, żeby zniszczyła kostium. Długa spódnica do ziemi omiatała kowbojki, kremowa koszula została wpuszczona w spódnicę, na głowie miała typowy, skórzany, kowbojski kapelusz. Strzelba leżała na stoliku obok niej, pod ręką, chociaż nie była naładowana i w ogóle Elianne nie była pewna, czy była to prawdziwa broń. Uznała jednak, że prawdziwej nie daliby jej do ręki ot, tak, więc spokojnie pozwalała sobie na to, żeby nie pilnować jej aż tak maniakalnie, jak zapewne pilnowałaby prawdziwej. Nie była pewna, ile jeszcze ujęć będzie miała w tym stroju, ale wiedziała, że na pewno będzie ich jeszcze co najmniej kilka i raczej nie mają nic podobnego na zmianę. Chociaż mogła się również mylić, w końcu w przyczepie stylistów walało się tyle ubrań, że Elianne dostawała tam oczopląsu, oraz stwierdzała, że Lotte byłaby tym miejscem pewnie zachwycona, tyle różnych cudeniek tam mieli. Sama jednak kręciła nosem przy biżuterii. Mogła zrobić dużo lepszą, a nie te... plastikowe imitacje. Wiele razy miała ochotę odmówić założenia tej biżuterii, którą jej przygotowali. To po prostu nie przystoi, żeby jubiler nosił na sobie coś tak paskudnego! Masówka z marketu, tani badziew zrobiony niedokładnie i bez dbałości o szczegóły. Do tego plastik, PLASTIK zamiast kamieni. Jak oni mogli jej to robić? Gdyby miała pod ręką pracownię, zrobiłaby milion razy lepszą robotę z biżuterią stylizowaną na taką, jakiej potrzebowali i będącą unikatami. Jeśli film okaże się świetny, to ludzie by się potem zabijali za możliwość kupienia tej biżuterii. W końcu ludzie są istotami egoistycznymi. Jeśli mogli mieć coś, czego nie miał nikt inny, to czemu mieliby nie chcieć tego kupić? Szczególnie jeśli byłoby to zrobione porządnie przez jubilera!