Skrzynka pocztowa

1 maja 1985Orlovsky

Venoir przeszedł na emeryturę przez czyszczenie pamięci. Masz absolutny zakaz wszelkich kontaktów z nim na temat Gwardii. Sprawy prywatne mnie nie obchodzą.
Oczekuję raportu z przygotowania Kościoła na przybycie Kardynała.

Barnabas Klein

28 maja 1985Orlovsky,

jak żyjesz po mszy? Urwanie głowy było ostatnio, teraz pewnie nie jest lepiej. Zawsze się coś znajdzie do roboty.

No właśnie. Gdybyś tak przypadkiem miał jej za mało, to zbieram ludzi, którzy by mi pomogli ogarnąć las po kataklizmach z lutego. Już wygląda lepiej, ale daleko mu jeszcze do świetności. Gdybyś miał czas i był chętny, odezwij się, datuję to cudowne wydarzenie na czerwiec.

A jak nie masz czasu, to też będę wdzięczna za pomoc, gdybyś tak przy okazji przechodził przez okolicę. Roślinność wciąż wymaga oczyszczenia z zerwanych pni i gałęzi, a Ty masz niezłą parę w łapach. Kilka rytuałów zabezpieczających też by się przydało. Będę wdzięczna.

Carter

27 V 1985
Świeżo z pracowni, dopiero go wypolerowałem. Niech ci służy.
Javier

21 V 1985 r.Charlie,

Zapomniałam, że potrafisz tak pisać, a wciąż przecież mam pudełko i wszystkie twoje listy.

Nie potrafiłam zmienić pościeli, Charlie. Jeszcze przez parę dni po tym, jak wyszedłeś, tylko dlatego, że pachniała tobą. I wciąż mam twoje koszulki, wiesz? Może ich kiedyś szukałeś, a może od początku doskonale wiedziałeś, gdzie zostały. I bluzę, tę od munduru, zostawiłeś mi ją gdy odszedłeś ze służby, pamiętasz? I na balkonie, w jednej ze skrzynek, zasadziłam kiedyś  kwiaty od ciebie – wciąż  nie pamiętam, jak się nazywają, ale to te małe, żółte; te, które kupiłeś, gdy wysłałam cię po cynamon, a wróciłeś bez niego – ale z masą słodkości i tymi sadzonkami.
Chyba chodzi mi o to, że też mogłam powiedzieć ci ostatnio parę rzeczy, że chciałam powiedzieć ci tak strasznie dużo.
A teraz – znowu jest jak zwykle, że czekam, a ty piszesz, i że dopiero wtedy jestem w stanie cokolwiek... Jak zawsze. Jesteś zaskoczony?
Pewnie nie. Ja nie jestem.
To nie jest chwila słabości, Charlie, bo gdyby była – byłaby to cholernie długa chwila. Taka, która trwa kilka lat i nie potra

Dziękuję za książkę. Gdy tylko przeczytam, dostaniesz recenzję – wiesz o tym, prawda?

Ana

PS Też za tobą tęsknię, Charlie. I zupełnie nie wiem, co z tym zrobić. Nie co powinniśmy zrobić, ale co chcielibyśmy, ja i ty. Co chcielibyśmy zrobić, Charlie?

A.

17 V 1985
Charlie,

Byłem dzisiaj w Maywater, sprawdzić jak to wygląda. W skrócie fatalnie. Biorę dzień wolnego w przyszłym tygodniu i jadę pomóc trochę opanować ten bajzel. Mogę napierdalać błyskotek, ile mi się zamarzy, ale chyba potrzebuję zrobić coś na większą skalę, a nie tylko siedzieć na dupie w pracowni. Przydałoby się towarzystwo i pierwszy przyszedłeś mi na myśl. Mam wolne miejsce, jeśli chciałbyś się zabrać.
Będę miał termos z kawą – tą importowaną, kolumbijską, nad którą się ostatnio prawie spuściłeś. Tak, to próba przekupstwa. Działa? Daj znać.

Javier

6 VI 1985 r.Charlie,

Przeczytałam tę książkę od Ciebie i... Mam mieszane uczucia. Chyba spodziewałam się czegoś innego. Jest piękna – i bardzo, bardzo ciężka. Wzruszająca – i, miejscami, bolesna tak bardzo, że kłuje w piersi. Pełna uczuć – ale niekoniecznie tych, o których chciałoby się rozmawiać. To doskonała pozycja, Charlie. Chyba trochę żałuję, że nie wpadłam na nią wcześniej. Dziękuję, że wziąłeś ją dla mnie teraz.

Jedna rzecz nie daje mi spokoju – czy wybrałeś ją dla mnie celowo, czy to zupełny przypadek? Czy powinnam traktować ją jako

Myślałam o tym, co pisałeś ostatnio. I co ja pisałam. Chyba musimy porozmawiać, Charlie. Porozmawiać, a nie udawać, że to robimy. Spotkasz się ze mną? Później, gdy już wrócę z Florydy. Moglibyśmy pójść na kawę. Albo do parku. Albo połazić po lesie, jak kiedyś. Chyba nie powinniśmy spotykać się u Ciebie. Ani u mnie.

Ana