First topic message reminder :

Nevell to jej największy kibic w pozostawaniu wiernej wyłącznie sobie i tego zawsze starała się trzymać, choć ostatnio absolutnie nic jej nie ułatwiało sprawy. Mistrzyni wciskania palców między drzwi, a futrynę nie zatrzymała na długo skutków całego rozpętanego bałaganu dla siebie – gdy tylko po raz ostatni wychyliła nos zza drzwi kamienicy Faustów, a ostatnie rzeczy znalazły swoje miejsce w domu rodzinnym Deckenów, plany zafundowania sobie choćby chwilowego spokoju runęły, jak domek z kart. Albo to jej naiwny optymizm kazał wierzyć, że wyprowadzka jest najtrudniejszym z kroków, jaki ją będzie czekał, albo jej los był już dawno przesądzony i wisiało nad nią ciężkie fatum. Szum w głowie spowodowany szeptami z końcem poprzedniego miesiąca co prawda ustąpił, a nawet pozostawił po sobie pustkę, ale to nie było wszystko, co krążyło wokół niej od czasu wylądowania w tunelach. Tę pustkę szybko zapełniły bowiem inne słowa, a nawet gesty – nie musiała długo czekać, przyroda nie znosi próżni i pokazała to po raz kolejny. Tę część swojego mrocznego sekretu uparła się jednak zabrać do grobu, a przynajmniej nie wspominać o tym więcej, niż konieczne dla zachowania spójności własnej historii. To, jak wiele ostatnio się u niej wydarzyło i ile z tych rzeczy mogło być w istocie powodem do niepokoju, zatrzymała w tej chwili dla siebie – najpierw sama musiała zrozumieć, co się tak naprawdę dzieje i czy jest się czym martwić.
– Moriarty ustąpił bez walki. Może to i lepiej. Oszczędzi nam czasu na sali sądowej – powiedziała to, znów. I jak poprzednio, słowa pozostawiły na końcu języka cierpki posmak. Ile by nie przeprowadziła rozmów o okolicznościach i o tym, co ją czeka, obraz wyłaniał się jeden. Jeszcze mogła wyjść z tego z twarzą, ale jak wszystko, i to miało swoją cenę – bo odbywało się kosztem kogoś innego. Przywilej i przekleństwo. Tak czy inaczej to kwestia czasu, gdy rodzina uprze się na innego kandydata, co do tego nie miała wątpliwości. Przy całej swojej użyteczności, była kapryśnym balastem, do którego ojciec nie miał już cierpliwości. I wciąż mogła zostać powtórnie wydana.
Zmusiła mięśnie twarzy do bladego uśmiechu.
– To dużo dla mnie znaczy, naprawdę. Przez pewien czas będzie jeszcze… zabawnie, ale może z czasem… – spuściła głowę, podążając spojrzeniem za Bunniculą, której misją na dziś było przegonić z plaży każdą mewę, jaka tylko znajdzie się na drodze – Annika z każdym spotkaniem z nową osobą uczyła wdzięczne stworzenie, kto należy do jej stada, a także zwracała uwagę na wystarczająco przestrzeni do tego, by mała mogła być po prostu szczenięciem. Ale jak każde szczenię – i Bunnicula miała wyznaczone pewne granice. Te nieszczególnie obejmowały gonienie za ptactwem, ale zezwalała na to tak długo, jak w każdej chwili będzie w stanie ją odwołać.
Jak dotąd szło nieźle. Kapryśna córeczka kapryśnej córeczki znała limity. I konsekwencje.
– Dziękuję ci za to, Nev. Naprawdę, ale–
Spojrzała na niego – po raz pierwszy zrobiła to na tak długo, odkąd weszli na tę plażę. Brwi niemal zbiegły się w wyrazie tęgiej zadumy. Od śmierci Michelle minął rok. Zaś od zaginięcia Maxa sześć lat, podczas których maman nie posunęła się w swojej żałobie choćby o krok, wciąż upierając się, że pewne rzeczy – i miejsca – powinny pozostać takie, jakimi pozostawił je środkowy z rodzeństwa. Nevell był odważniejszy, niż którekolwiek z nich – nawet Annika.
– …Jesteś na to gotowy? To znaczy… Mam nadzieję, że nie będziesz czuł się z tym źle, jeśli ktoś inny od czasu do czasu się tam pojawi – wiedziała, nie musiał o tym wspominać. Wokół ich rodziny śmierć krążyła już wystarczająco nisko, a Anniki pogodzenie się z naturalną koleją rzeczy być może nigdy nie dobiegnie w pełni końca. Dobrze zna też smak przywiązania do każdego absurdalnego śladu po bliskich i pamięta doskonale, jak w rok po zaginięciu trudno było jej utrzymać na twarzy pieczołowicie dopracowywany makijaż i jak spektakularnie poległa w tych wysiłkach, gdy w połowie wieczoru zrozumiała – na swoim ślubie zatańczy tylko z jednym bratem.

Zawsze coś już przerastało najśmielsze Anniki oczekiwania. Z czasem potrzebnym na zaadaptowanie się w nowej rzeczywistości i w oczekiwaniu na konsekwencje podjętych decyzji dowiadywała się bowiem, że ma wokół siebie większe wsparcie niż kiedykolwiek gotowa byłaby w takiej sytuacji oczekiwać.
Mogłoby to oznaczać, że wszystko było dzięki temu łatwiejsze, ale—
Nie do końca. Nawet cała rzymska kawaleria u jej boku nie zmieniała faktu, że największe walki — bo te ze sobą — będzie zmuszona stoczyć sama, bez niczyjej pomocy.
O tę nigdy nie umiała poprosić.
— Może też nie jestem tak łatwa do zniesienia, jak mi się wydaje — zdanie okraszone uśmiechem, jaki w pewnych warunkach można było uznać za niewinny przytyk do własnej niedoskonałości. Ale kobiecie, jak ona, daleko było do niewinności — i to nie tylko w oczach ludzi. Długo pozostawała na to ślepa i głucha, a jej natura od początku nie była tym spokojnym i nudnym wyrazem akademickiej powagi, jakie odgrywała w kamienicy Faustów i w murach Uniwersytetu — niczym teatr. Od dziecka chłonęła opowieści, a już wtedy zapatrzyła się w prababkę Margriet, dowodzącą swoją załogą i przemierzającą ocean nawet z dzieckiem przy piersi. Jak mogłaby być kimś innym, kiedy wciąż marzyło jej się zapakowanie swojego życia w jedną, małą kajutę i obserwowanie niezmierzonego błękitu, wsłuchiwanie się w jego szum, jak w muzykę.
A gdy już o muzyce mowa...
— Zawsze chętnie posłucham, jak grasz — na krótko objęła go, głaszcząc plecy. Do serca Anniki prowadziło kilka dróg — jedną z nich była właśnie muzyka. Nie potrafiła zagrać na niczym, zawsze chętnie za to wsłuchiwała się w talenty innych. Jak wtedy — bo na występ Nevella przeznaczyli kluczowy moment ceremonii i choć z początku Annika nie życzyła sobie angażować członków rodziny w tę stronę organizacji — wychodząc z założenia, że powinni wyłącznie zająć się świętowaniem tego dnia — to młody Bloodworth sam zaoferował się jako oprawa muzyczna, a w końcu przekonał do tego także Annikę.
— Dziękuję. Sama też to robię, kiedy tylko znajduję czas. Kobieta kobietę zrozumie… Mam nadzieję — Anniki występek przeczył dogmatom o nierozerwalności raz zawartego małżeństwa, a przez to był niemile widziany przez Kościół. Kwestią czasu będzie stanie się ofiarą kościelnych plotek, choć jeszcze nie teraz — na dziś wieść ta pozostawała wyłącznie w bardzo ścisłym gronie. Przede wszystkim ta o krokach, które zamierza podjąć Annika, by zburzyć nieświęty spokój tej mieściny. O to toczył się w tej chwili bój największy. I niezbyt wyrównany. A od Anniki wymagało pozostania wzorem cnót w okresie jej życia, gdy jedyne, na co miała ochotę to zapomnieć o wszystkim, zatracić się.
W czymkolwiek. W kimkolwiek. Poczuć coś więcej, niż lęk — ten zawsze lokalizował się w okolicy mostka. Przypadkowo w tym samym miejscu, gdzie Piekło wypaliło jej magiczne znamię.
Jakby od zawsze przeznaczone jej było przeżywać to właśnie w taki sposób.
— Cieszę się, że masz kogoś, kto jest przy tobie częściej, niż ja — ktoś z naprawdę dobrym słuchem mógłby w tej wypowiedzi wysłyszeć pewien wyrzut sumienia, choć w istocie nie o to Annice chodziło — naprawdę cieszył ją fakt, że Nevell ma się kim otoczyć, gdy bywa trudniej i nie musi — ba, wręcz nie powinna — doglądać go w każdym momencie jego życia.
Sama by sobie tego nie życzyła.
— Tak, masz rację. Czasem zapominam, że Bloodworth ma wszelkie powody do tego, by podchodzić do śmierci inaczej — mniej dramatycznie, w końcu był oswajany z jej obecnością od dziecka. Zamyśliła się na moment — może, gdyby jego propozycja padła nieco wcześniej, uniknęłaby bardzo krępującego poranka kilka dni temu. To tego zaś ostatnio wracała w głowie częściej, niż sobie tego życzyła.
Z drugiej strony zaś—
Sapnęła, zirytowana. Nie chciała teraz o tym myśleć.
Bunnicula zdawała się nie tracić energii ani przez moment — właśnie grzebała łapami w piasku — te w ciągu zaledwie półtora tygodnia urosły tak, że stały się już pełnoprawnymi narzędziami destrukcji, o czym może zaświadczyć kilka odrapanych paneli w pokoju i jeden zniszczony dywanik.
Kolejne dwa miesiące i zdobędzie uprawnienia naczelnego kopacza grobów. Ale bestii Annika nie zamierzała oddawać nikomu — choć matka patrzyła na stworzenie krzywo, a raz wprost zasugerowała, że może powinna pomyśleć nad pozbyciem się barghesta.
To prawdziwy cud, że po tych słowach u ich stóp skonał tylko jeden talerz.
— Poszłabym na cokolwiek z dużą ilością sztucznej krwi — dodała po namyśle. Tyle w kwestii kina — Annika słynęła z niewygórowanych wymagań.

Plaża tak bardzo otulająca poczuciem prywatności popycha do wynurzeń, a młody barghest popycha jeszcze bardziej granicę wytrzymałości swoich łap i zębów, chwytając nimi jakiś wykopany korzeń, który powarkując, szarpie. W tym miejscu pozornie dzieje się niewiele, ale gdzieś głęboko pomiędzy ziarenkami piasku ktoś wcisnął odwagę, której część Annika odnajduje na własny użytek. Jeszcze nie wszystko stracone, wielu ludzi mimo mnóstwa zastrzeżeń co do ich prowadzenia się, jakoś funkcjonują, rozwijają kariery, cieszą się życiem rodzinnym i próbują przetrwać. Żadne rozstanie nie jest końcem świata — nawet tak huczne i niewątpliwie kontrowersyjne.
Jak całe to małżeństwo.
Pół twarzy rozświetlił pogodny uśmiech, gdy drugie pół jeszcze na moment pozostało w czarnych myślach. Nie będzie się kryć za fałszywą skromnością, kiedy niejeden raz myślała o tym, że owszem — zasługuje na więcej. A przynajmniej na prawdę — z terminem dostawy krótszym o pięć lat.
Swoboda, jakiej zaznała u Faustów miała przecież taką jedną, malutką cenę.
— Niewątpliwie, ale kiedyś podjęłam złą decyzję — to fakt — a teraz przeżuwa jej do bólu gorzkie i łykowate konsekwencje — Moriarty również, ale na koniec dnia zostaniemy z nich rozliczeni — i wszystko zależeć będzie od tego, jak wiele dowodów zbiorą na poparcie swoich słów i jak daleko się posuną, by w jak najgorszym świetle przedstawić drugą stronę. Czy nie tak to właśnie działa? Jednocześnie, trwanie w imię wyższej idei w czymkolwiek, co jej nie służyło, nie miało dłużej racji bytu.
A jednak, Annika również podziwiała Penelope, że potrafiła się przeciwstawić życzeniom rodziny — nawet, jeśli ona miała w tym względzie łatwiej. Panna van der Decken znana była ze swojego uporu, powinna więc postawić się bardziej — wtedy ich dzisiejsza rozmowa wyglądałaby zupełnie inaczej.
— Nie jesteś — tym razem uśmiechnęła się całą twarzą. Nie jest już dzieckiem, ona również — nie dzieli ich aż tak wiele lat, ale w kwestii życiowych doświadczeń rozminęli się już dawno temu, choć życiorysy obojga znaczyła jakaś strata. Zyskanie kogoś w zamian brzmiało jak należna sprawiedliwość — jeśli będzie trzeba, przesunę coś mniej ważnego — kalendarz Anniki potrafi być zaskakująco elastyczny, gdy chodzi o spotkanie z kimś, z kim szczególnie pragnie dzielić czas, nie było więc w tym żadnej przesady, kiedy wspomniała o wykopaniu czegoś z grafiku — inną sprawą jest, że końcówka miesiąca wykopie większość kalendarza za nią. Jeden z najgorszych tygodni jej życia zaledwie o kilka dni poprzedzi wiadomość, którą Nevell tak skrzętnie ukryje przed Anniką.
Nie będzie go za to winić — bo awantura jaką z tej okazji urządziłaby Johanowi, zburzyłaby Maywater raz jeszcze.
— Teraz jestem mocno zaintrygowana — zarówno komiksem, jak i zmianami w życiu Neva, o których między wierszami dowiadywała się wystarczająco dużo — a wystarczało jej to, że dzieje się dobrze. Że coś wywołuje w nim radość. I że nie pozostaje za długo w ponurej stagnacji, jaką śmierć najbliższych potrafi sprowadzać na ludzi — taką, jak śmierć—nie śmierć sprowadziła na jej matkę.
Może gdyby tylko była z Bloodworthów… Wszystko mogłoby wyglądać inaczej — wszystko już byłoby domknięte i zakończone.
Chociaż…
— Cieszę się, że oprócz liczenia na rodzinną ekspozycję, po prostu myślisz o sobie — łatwo można się zapędzić w liczeniu tylko na własny charakter, bo nawet najtwardsze mogą czasem skruszeć. Annika odniosła wrażenie, że wiele przymiotów Bloodworthów rzeczywiście nie zniosło jednej, zasadniczo prostej próby, kiedy zdecydowali się tak szybko pochować Michelle i Augusta, nie czekając, aż Nevell dojdzie do siebie. Za dobrze znała ten rodzaj desperackiego zaklinania całego świata, że wszystko jest pod kontrolą.
Z perspektywy czasu nadal uważa, że popełnili wtedy wielki błąd, że nie pozwolili synowi należycie pożegnać rodziców. Nie wspomina o tym, by — zgodnie z własnym zwyczajem — pogrzebać przeszłość i zająć się tym, co czeka jutro.
— The Stuff wygląda szczególnie okropnie, a jeszcze go nie widziałam — i nie jest pewna, czy Nev ma wystarczająco samozaparcia, by spędzić z nią czas i pójść akurat na coś takiego.
Czasem naprawdę bywa trudna do zniesienia.

Nie wątpi, że sobie poradzi.
Za to z całą pewnością nie poradziłaby sobie dłużej z ukrywaniem samotności za tą kruchą fasadą, której jedynym spoiwem była kiedyś wspólna pasja. Z tej fasady nie pozostało już nic, jakby ktoś całe lata temu ustawił na sobie cegły, zapominając o zaprawie. Jakby z całego oceanu powodów do zawarcia tego związku został już tylko ocean.
A z nim pojawiająca się w Annice potrzeba zawieszania pustego spojrzenia na horyzoncie i walka z kompulsywną myślą o zrobieniu tego jeszcze jednego kroku, który zakończy wszystko.
Wybrała ucieczkę, która ostatecznie przyniesie znacznie mniej szkód — co najwyżej pociągnie na dno czyjś wizerunek w oczach innych.
Ciekawe, czyj.
— Będę się o to modlić — do Lilith. Do Lucyfera. Przede wszystkim zaś będzie prosić o wstawiennictwo samej Aradii, by zaufała jej wyborom tak samo, jak wieki temu powierzyła swoją misję ich wspólnym przodkom. Morska sól we krwi Bloodwortha jest czymś nieco innym, niż ta płynąca przez żyły Anniki, ale Michelle zaszczepiła w chłopcu fascynację, której echa pani Faust nadal w nim dostrzega, mimo upływu tylu lat i niemal pełnego roku bez matki u boku.
Wie, że ma w tym swój udział.
Dłoń Anniki odnalazła tę należącą do siostrzeńca, by spleść ich palce w mocnym uścisku. Kontakt fizyczny wydusił wreszcie z jej płuc długi wydech przepełniony ulgą, że mimo beznadziejnego położenia i skandalicznej decyzji, znajdzie w kimś oparcie.
To, czy zamierza z tego oparcia korzystać, jest osobną kwestią. Świadomość wystarczy. Jest lekarstwem na samotność.
— Będę czekać na wiadomość i nie martw się o mnie. Wszystko będzie dobrze — zdobyła się jeszcze na lekki uśmiech, podskórnie wiedząc, że najgorsze dopiero przed nią. Zbieranie dowodów, dobieranie zaufanych świadków i stos papierów nie przeraża jej tak bardzo, jak utrzymywanie tej równie papierowej fasady, pod którą najchętniej sama podłożyłaby ogień. Jeszcze w tym polegnie i będzie przyglądać się pogorzelisku, ale teraz—
Teraz towarzyszą im tylko fale i przybrzeżny chłód nie zapowiadający niczego, co jeszcze ma się wydarzyć. Teraz jest tylko ramię przy ramieniu i psi nos oblepiony mokrym piaskiem.
Teraz jest tylko spokój, którym pani jeszcze–Faust zamierza nacieszyć się na zapas.

/ Annika z tematu