[ukryjedycje]

Odkąd pojawił się swoisty boom na aktywność fizyczną, sale fitnessu były przepełnione kobietami chcącymi poprawić swoją kondycję, a przede wszystkim – figurę. Wszystkie, jak jeden mąż, rzuciły się na przeróżne gimnastyki, w tym i na jogę, jakby ta miała jakkolwiek pomóc w zrzuceniu wagi. Owszem, wyrabiała mięśnie, ale zdecydowanie chodziło tutaj o jedność myśli i ciała. Mięśnie, spalenie tłuszczu było skutkiem ubocznym i dość marnym, jeśli liczyło się na niespodziewane efekty… Jednakże – cóż powiedzieć – nowe klientki były wszędzie, te bardziej wymagające bądź niezbyt lubiące sam aerobik nawet i na tańcach. Chociaż Kamakshi była zdania, że powinny kochać siebie takie, jakimi były, tak też rozumiała, że warto poruszać się chociażby dla zdrowia.
Niezmiernie bawiły ją za to akcje typu „nowy rok, nowa ja”, kiedy na siłowni pojawiały się kolejne kobiety z postanowieniami noworocznymi i ćwiczyły przez jakieś dwa tygodnie, zanim wróciły z powrotem do starych nawyków i znikomej aktywności. Znacznie zdrowiej byłoby dla nich, gdyby naprawdę przemyślały swoje decyzje, zamiast poddawać się presji otoczenia, ale… Oczywiście jakaś część wytrwałych zostawała, ale zawsze sale po nowym roku były przepełnione. Zawsze.
Dziś nie miało być inaczej.
Miała przeprowadzić ćwiczenia aerobowe i już szykowała się mentalnie na duchotę i brak możliwości otworzenia okna, żeby nikt się nie zaziębił, szczególnie tam na tyłach. Wzięła sobie wodę, ręcznik przewiesiła przez bark i zamierzała pójść nareszcie na salę, wpuścić wygłodniałe ćwiczeń dziewczyny, kiedy zobaczyła twarz dość znajomą, której ujrzeć się jednak nie spodziewała.
Ale, mimo to, na jej twarz pojawił się uśmiech.
— Imani – rzuciła na powitanie. – Zrzucamy posylwestrowe kalorie? – puściła jej oczko, przepuszczając od razu w drzwiach. Nie ma co rozmawiać na korytarzu.

Ostatnio zmieniony przez Kamakshi Chande dnia Pią Cze 23 2023, 22:28, w całości zmieniany 1 raz

Imani kochała uprawiać sport i ćwiczyć. Może nie jakoś kosmicznie dużo, w końcu miała sporo obowiązków na głowie - ktoś musiał zająć się dziećmi, pomóc mężowi na farmie czy omówić organizację przyszłego festynu. Jednakże po tylu latach małżeństwa wiedziała też, jak istotne jest, by znalazła trochę czasu dla siebie, a nic tak nie pomagało zapomnieć o troskach i zresetować się jak ruch fizyczny. Miała swoje ulubione ćwiczenia i takie rodzaje, za którymi nie przepadała, ale zdecydowanie starała się o siebie dbać jak najlepiej. W końcu nawet przy codziennych obowiązkach dużo jej to ułatwiało, gdy była w formie.
Kiedy usłyszała o ćwiczeniach aerobowych kilka dni po sylwestrze, od razu się na nie zapisała. Czuła, że to coś dla niej. Tak się tym podekscytowała (w końcu nie miała okazji ich sprawdzić, przynajmniej nie w tym miejscu), że spakowała się na nie dzień wcześniej. Następnie przed wyjściem jeszcze się upewniała - ale tak, spakowała strój do ćwiczeń, ręcznik i coś do picia. Była więc zdecydowanie gotowa na odrobinę wysiłku fizycznego.
Na miejscu przebrała się dość sprawnie, nim stanęła przed salą, czekając na wpuszczenie i rozpoczęcie ćwiczeń. Mimo to, nie spodziewała się ujrzeć znajomej twarzy. Na widok Kamakshi jej uśmiech od razu się rozszerzył. - A kogo to moje oczy widzą? Hej - przywitała się. Jej podejście do ćwiczeń, choć jedynie pozytywne, jeszcze się polepszyło jakimś cudem. - Trzeba czasem o siebie zadbać - zaśmiała się, wchodząc z nią do środka. - Przygotowałaś coś specjalnego? - spytała. Spodziewała się na nowy rok czegoś lekkiego, ale nie narzekałaby jednak na coś, co wyciśnie z niej siódme poty.

Ostatnio zmieniony przez Imani Padmore dnia Nie Lip 23 2023, 21:33, w całości zmieniany 1 raz

Uśmiechnęła się szerzej na zaczepkę. Imani była wyjątkowa pod dość wieloma względami. Kamakshi wiedziała, że nie miała łatwo i zapewne było jej znacznie ciężej niż Hindusce w tym mieście. Hindusi zresztą jeszcze czasem kojarzyli się z lekarzami (choć najczęściej z najbiedniejszymi i najmniej opłacanymi, brudnymi zawodami – zapewne było to nawiązanie do kraju, który, choć piękny, wszak mlekiem i miodem nie płynął), jednakże… no cóż… sama Chande wiedziała, jak to jest, spotykać się z barierą i problemami rasistowskimi. Tych wcale mało nie było.
No, nieważne, to nie był czas na takie rozmyślania. Imani nie traciła ducha i miała męża, który nie uważał ją za gorszy sort, a to było najważniejsze.
Obie więc weszły do sali, w której już siedziały dwie inne kobiety oczekujące na zajęcia. Kamakshi odłożyła przy swoim stanowisku butelkę z wodą (będzie jej potrzebna – i innym też, toteż ze zgrozą zauważała, że niektóre z nich w ogóle nic nie przyniosły ze sobą) i przystanęła, kładąc dłonie na biodrach, uśmiechem odpowiadając na zadanie przez Padmore pytanie.
— Oj tak. Spalimy każdą jedną kalorię noworoczną, nieważne, kto ile zjadł.
Choć zabrzmieć to mogło wspaniale dla zdeterminowanych, było jednocześnie małą groźbą. Chande miała plan i nie zamierzała nikomu popuszczać. Włącznie z Imani.
Rozejrzała się jeszcze krótko po okolicy i klasnęła w dłonie.
— Jeszcze pięć minutek na przebranie, zaczekamy, może ktoś jeszcze przyjdzie, i zaczynamy. Wybierzcie sobie jakieś dogodne miejsca, tak, żebyście się ramionami nie zahaczały, będziemy potrzebować trochę przestrzeni – zapowiedziała już teraz, podchodząc do okna. Uchyliła je zaledwie na moment, ale czując smród spalin, zamknęła je dość szybko. Nikt nie potrzebował truć płuc niezdrowym powietrzem, już wystarczało, że mieli styczność z nim na co dzień.
— Gotowe? – zawołała w końcu, odwracając się do reszty. Dziewczyn było coraz więcej, każda szukała swojego miejsca.

Imani nie lubiła myśleć o sobie, jakby miała szczególnie ciężko. Oczywiście lekko nie miała, ale wolała myśleć o sobie, że jest szczęściarą. W końcu jej rodzice się kochali. Miała przyjaciół, bez względu na kolor skóry. Urodziła się mimo wszystko w uprzywilejowanej rodzinie. Dołączyła do Kowenu, który pokazał jej prawdę. Sama też wyszła za mąż z miłości, żyje na farmie, na której czuje się szczęśliwa i ma gromadkę wspaniałych, ciemnowłosych dzieci. Jest częścią lokalnej społeczności, w końcu bierze udział w miejscowych wydarzeniach.
Nawet jeśli zdarzali się ludzie, którzy przy sprzyjających okolicznościach napluliby jej w twarz albo wyzywali, czując się bezkarnie, to dalej dla niej liczyła się ta szczęśliwa reszta.
Miała nadzieję, że Kamakshi miała podobnie. To jednak sporo ułatwiało.
I choć słowa kobiety zabrzmiały jak groźba, Padmore jednak się ucieszyła. To mógł być niezły test jej kondycji. A jeśli się okaże, że jest za słaba na takie ćwiczenia - cóż, to był znak, że ostatnio za bardzo sobie folgowała.
- Cudownie. Planujesz jakąś muzykę do ćwiczeń? - spytała, bardzo licząc na pozytywną odpowiedź. Jej osobiście lepiej się ćwiczyło w jakichś przyjemnych rytmach.
Mulatka na chwilę przeprosiła koleżankę, by wodą zaznaczyć swoje miejsce w pierwszym rzędzie. Chciała dobrze widzieć, co się będzie działo, a przy okazji po tej małej groźbie Chande nie wyjść na tchórza, choć do tego drugiego by się nie przyznała. Następnie jeszcze na moment wróciła do trenerki, nim zajęcia się zaczęły. - Regularnie prowadzisz tu zajęcia? - spytała.

Co prawda miała zamiar wywołać odwrotny skutek tą swoją groźbą i nie spodziewała się uśmiechu na ustach Imani po obietnicy srogiego treningu, po którym pewnie część dziewczyn nie będzie w stanie powlec się do szatni… ale to nie szkodzi! Sama też się uśmiechnęła. Zapał był ważny, a ten u Padmore nie dał się gasić tak szybko. Zresztą, była jedną z silniejszych osób, jakie znała. Mogłaby w pewnym sensie się od niej uczyć i miała jej czego pozazdrościć. Na przykład ułożonego życia. Świetnej figury nawet po przebytej ciąży…
Zerknęła na nią po raz kolejny.
— No jasne. – Ćwiczenia bez muzyki? Absurd! To muzyka nadawała rytm i tempo ćwiczeniom, z nią łatwiej się ćwiczyło i łatwiej przekraczało granice. – Będzie trochę Bonnie Tyler i Michaela Jacksona. Same aktualne hity.
No, powiedzmy. Bonnie Tyler była z tamtego roku, ale Michael Jackson wydał ostatni album jakieś trzy-cztery lata temu. Chociaż wciąż były fantastyczne i ciężkie do przebicia!
— Raczej tak. Jeszcze pracuję na siłowni w Little Poppy Crest, mam tam bliżej do domu. – Sama o tym wiedziała doskonale, w końcu wiedziała, gdzie Kamakshi obecnie mieszka. Od czasu do czasu, gdy udało im się znaleźć odrobinę wolnego czasu, odwiedzały się, czy to na farmie czy to w mieszkaniu. Częściej na farmie, bo częściej to Kamakshi miała wolny czas. W końcu co mogła robić singielka w mieście, jeśli akurat nie pracowała?
— Dobra! – Klasnęła w dłonie i w lekkim podskoku podeszła do drzwi, żeby zamknąć je. Był już czas na rozpoczęcie zajęć. – Na początek się rozgrzejemy, a potem będziemy szaleć.
Podeszła do magnetofonu, zapuszczając We’re not gonna take it Twisted Sisters. Zaczęli od lekkiej rozgrzewki – w prawo, w lewo. Potem ramiona – naciągnięcia i wymachy. Bioderka, w prawo, w lewo i kółeczka. Kolana i kostki. I kilka przysiadów na sam koniec rozgrzeweczki. Z podskokiem, oczywiście.

Imani podejrzewała, że ich chęć do robienia takich rzeczy był ważnym czynnikiem, dla którego złapały nić porozumienia. W końcu, by móc się pochwalić kondycją, naprawdę trzeba było w wolnej chwili trenować, a nie tylko pobiegać przez pół godzinki od czasu do czasu czy potańczyć na domówce. A dziś obie również wykazywały się zapałem do ćwiczeń, nawet jeśli Padmore nie mogła podejrzewać, jak bardzo jej przyjaciółka chce wycisnąć ze wszystkich obecnych siódme poty.
Cóż, jak już zostało wspomniane, jeśli nie da rady na tym treningu to oznacza, że za bardzo ostatnio sobie folgowała. I oczywiście miała na głowie pomoc mężowi, wychowywanie dzieci czy pieczenie ciast na festyny, ale ćwiczenia fizyczny były odetchnieniem umysłowym dla niej, więc dla niej byłby to sygnał, że ostatnio się pod tym kątem zaniedbała. A to bardzo źle.
- Wspaniale. Mam nadzieję, że poleci Beat it, uwielbiam tę piosenkę - przyznała, ale raczej nie było tajemnicą, że lubiła szybkie kawałki. Tym bardziej, ze cudownie jej się tańczyło przy nich z mężem, od razu sobie przypominała lata młodości.
Może powinna pomyśleć o jakiejś randce z nim. Dawno w sumie nie wychodzili. Oczywistym było, że farma i dziatwa zajmą im większość czasu, przez co nie będą mogli tak szaleć jak jeszcze dziesięć lat temu, ale Imani osobiście nie narzekała. Była szczęśliwa mając własną rodzinę.
- Nie wiem czy wiem, która to, ale to najwyżej podasz mi później adres - mrugnęła do niej. Chętnie by się zapisała na zajęcia do sprawdzonej koleżanki, ale oczywiście wolałaby wybrać miejsce, do którego ma bliżej.
A po zajęciach może by się zgadały na jakąś kawę czy inne wyjście. Tylko musiałaby zerknąć w kalendarz czy nie miała na dniach iść z dzieckiem do lekarza. No trudno, zaproponuje coś, jak się upewni, kiedy ma czas.
- Dobra! - ucieszyła się na początek zajęć, ustawiła w pierwszym rzędzie, a potem do We’re not gonna take it zaczęła wykonywać rozgrzewkę pokazywaną przez Kamakshi. Robiła to dość dokładnie, wiedząc, że ważniejsza jest jakość niż ilość powtórzeń. Nie mogła się już doczekać zajęć właściwych, ale wiedziała, że do nich trzeba dobrze przygotować ciało, więc zdecydowanie nie brała udziału w rozgrzewce na odpierdol.

Michael Jackson miał coś w sobie, ale do Kamakshi tak do końca nie przemawiał. Może chodziło o to, że wychowała się w innej kulturze, przy innej muzyce i do czegoś innego była przyzwyczajona, ale nie mogła odmówić piosenkarzowi talentu i niesamowitego przebicia. A tańczył wyśmienicie. Nie mogła się wręcz oderwać od jego niesamowitych ruchów, czasami zastanawiając się, jak to w ogóle możliwe.
Może powinna kiedyś zrobić zajęcia w stylu tańca Michaela Jacksona. To niezła praca całego ciała, a na pewno wielka frajda, jeśli wśród dziewczyn jest więcej jego fanek.
— Zobaczymy – rzuciła tajemniczo, ale prawda była taka, że nie pamiętała, czy na playliście jest Beat It. Chyba było, nadawało się bardzo dobrze do ćwiczeń. A jak nie, to będzie musiała nagrać na następny raz.
Machnęła ręką z uśmiechem.
— To po zajęciach. Zobaczysz, czy w ogóle godziny zajęć Ci się pokrywają z grafikiem dnia. – Nie mogła być przecież w dwóch miejscach na raz, ani Imani ani Kamakshi. A Imani miała nieco więcej obowiązków, biorąc pod uwagę wychowanie dzieci.
Czasem Kamakshi zastanawiała się, jak by to było, zostać matką. W oczach niektórych osób była już starą panną i dość późno by się zabrała za zakładanie rodziny. Ciekawe, czy gdyby była twardsza, nie rozstałaby się z narzeczonym, a wyszła za niego za mąż i może oczekiwała dziecka. Pierwszego albo kolejnego.
Nie wiedziała jeszcze czy byłaby gotowa na dziecko. Pewnie nie umiałaby się odnaleźć w nowej roli i przydałby się ktoś, kto miał nieco większą wiedzę. Jej rodzice niekoniecznie mogli jej służyć pomocą, bo poza nią nie mieli już innych dzieci…
To nie był czas na takie rozmyślania.
Wszystkie ustawiły się grzecznie w rzędach. Rozgrzewka była krótka. Potem przeszły do nieco bardziej tanecznej wersji, łączącej ze sobą fitness. Kiedyś będzie musiała zrobić kompletnie taneczne zajęcia, tymczasem łączyła taniec z podskokami, wykrokami i rozciągnięciami mięśni. Do tego jeszcze kilka obrotów. Widziała, że tylnie rzędy już zaczęły sapać i trochę pasowały, ale inni dzielnie się trzymali. To był naprawdę mocny trening do bardzo energicznej muzyki. I faktycznie poleciał też Beat It, ale wyłączyła radio o wiele, wiele później.
— Myślę, że skończymy na dzisiaj – rzuciła do umierających dziewczyn. – Chcecie następnym razem bardziej potańczyć?
Która dziewczyna nie lubiła tańczyć?

Imani nie była może fanką Michaela Jacksona, ale bardzo dobrze tańczył jej się przy jego muzyce. Doceniała rytmy używane w jego utworach, nie mówiąc już o jego niesamowitym tańcu. Czasami w ramach ćwiczeń próbowała odtworzyć w domu tańce z teledysków i niektórych jego ruchów dalej nie rozszyfrowała. Dlatego na tematyczne zajęcia z chęcią by poszła.
Padmore kiwnęła głową, mając nadzieję, że to jest ciche potwierdzenie. Ale jeśli nie, cóż, jeśli ma być intensywnie to i tak pewnie nie zauważy. Będzie w końcu skupiona na tym, by wyrobić, ale także nie strać oddechu. To byłby wstyd zemdleć przez niedotlenienie na pierwszych zajęciach w tym roku!
- Zgoda. To po zajęciach podejdę i ustalimy - zgodziła się, wiedząc że Kamakshi z tym grafikiem ma absolutną rację. W końcu słabo byłoby się zadeklarować bezmyślnie, a potem nie przyjść, bo się nie pomyślało o obowiązkach rodzicielskich. Słabo by to o niej świadczyło zarówno jako o koleżance, bo obiecała i nie przyszła, jak i jako o matce, no bo przecież nie pomyślała, do czego jest zobowiązana dla dobra dzieci. A miała ich czwórkę, więc mimo starań i pomocy rodziny grafik i tak miała zapchany.
Zajęta własnym życiem oraz częstymi problemami nie oceniała życia innych. Oczywiście jakby koleżanka spytała ją o radę co do późnego rodzicielstwa, doradziłaby jej najlepiej, jak by umiała, ale niepytana wolała nie zaczynać tego tematu. W końcu sama nie lubiła, gdy ktoś wtrącał się w życie jej rodziny, chociaż to raczej jej mąż słyszał psioczenie, że ożenił się z mieszańcem.
- Oczywiście! - trening ją wykończył, naprawdę było ciężej, niż się spodziewała, ale dała radę ćwiczyć cały czas i dumny uśmiech okraszał jej twarz. Wzięła po nim kilka głębszych oddechów i większych łyków wody.
Cóż, podejdzie do przyjaciółki, jak tylko zbierze siły.

Ćwiczenia się rozpoczęły, a chwilę później nastał Armagedon. No dobrze, może Kamakshi była tylko trochę złośliwa, przygotowując tak wyczerpujący zestaw ćwiczeń… ale trzeba sobie stawiać wysoko poprzeczkę. Może to niewychowawcze, ale z drugiej strony ciekawa była czy ciężki trening tylko zmotywuje, czy też zniechęci. Dla niektórych w końcu to był powód do dumy – udało się sprostać takim wymaganiom! No i przy okazji wiedziało się, czego się oczekiwało, a także że tutaj nie brano pieniędzy za nic i nie traktowano sprawy po łebkach.
Kilka osób tam wprawdzie przymierało, ale powoli każda z dziewczyn dźwigała się na nogi i wychodziła znów do szatni. Kamakshi też zaraz tam zamierzała pójść, tylko do szatni dla trenerów, bo przecież przed nią jeszcze przynajmniej jeden taki wysiłek – nie przychodziła przecież do pracy tylko na jedne zajęcia, kto by jej za to płacił?
Odprowadziła wzrokiem kilka dziewczyn, nim podeszła do Imani.
— Prowadzę jeszcze kameralne zajęcia do siłowni Cardio Crisis, blisko mojego domu. Możesz tam wpaść czasem, jak Ci się akurat ułoży odpowiednio plan. – Nie mogła przecież zapomnieć o ich ustaleniach. A jeśli Imani była pełna motywacji, zawsze mogła przyjść. Może akurat wpadnie wtedy, kiedy Chande będzie kończyły zajęcia i skończą dzień na dobrej kawie, albo innej sałatce.
Praktycznie wszyscy już wyszli, a Kamakshi też czuła, że potrzebuje łyka wody.
— Pogadałabym dłużej, ale za moment mam kolejną grupę, muszę się trochę podbudować. To będzie kiepsko wyglądać, jak instruktorka wysiądzie kondycyjnie – dodała żartobliwie, odprowadzając koleżankę do wyjścia z Sali. Na krótko jeszcze otworzyła okna i zamknęła drzwi, niech się trochę wywietrzy.
— Widzimy się później. Musimy się spotkać w końcu na jakiejś kawie – rzuciła na do zobaczenia, gdy obie rozchodziły się do oddzielnych szatni.

Imani miała wrażenie, że słyszała za sobą parę razy sarkanie niektórych uczestniczek, że jest coś za ciężko, że nie nadążają czy coś, ale w pewnym momencie zamilkły. Podejrzewała, że jedna część poczuła zew ćwiczeń i się wciągnęła, a druga po prostu już tak bardzo straciła oddech, że nie nadążała z narzekaniem. To też było dobre, bo przestały ją rozpraszać i mogła już w spokoju skupić się na rozwijaniu kondycji oraz wczuwaniu w rytm puszczanych hitów.
Część dziewczyn po zajęciach bardzo szybko ewakuowała się do szatni i Padmore miała podejrzenie graniczące z pewnością, że one zwyczajnie sobie odpuszczały. Czuła ku temu tym większą pewność, gdy w jej mózgu zatrybiły odpowiednie trybiki i doszło do niej, że te najszybsze dziewczyny stały z tyłu. Tylko po co w takim razie w ogóle przychodzić na zajęcia, jak nie chce się porządnie zadbać o ciało? Nie miała bladego pojęcia.
Uśmiechnęła się do Kamakshi, gdy ta podeszła. Doceniła to, że kobieta wyszła jej naprzeciw. Ale w końcu, gdyby Chande była umyślnie wredna to pewnie nie dałyby rady się zaprzyjaźnić. - To muszę się zorientować kiedy prowadzisz zajęcia i pewnie wpadnę. Muszę się tylko zorientować jak w najbliższym czasie stoję z czasem - odpowiedziała, z już unormowanym oddechem, ale jeszcze pijąc wodę z butelki. Cholera, to był mocny trening!
- Rzeczywiście, nie wiem czy bym uwierzyła w sens zajęć, gdzie instruktorka zipie bardziej ode mnie - również rzuciła żartem, kierując się z koleżanką do wyjścia z sali. Na rozdrożu do różnych szatni zostało im się pożegnać. Imani miała nadzieję, że nie na długo. - Może zadzwonię, jak będę mieć trochę czasu, to się wtedy zgadamy - uśmiechnęła się na odchodne, machając wyszczerzona, nim udała się do szatni. W domu planowała wziąć ciepłą kąpiel, choć wątpiła, że to jej pomoże uniknąć zakwasów.

Świt — szósta—coś rano; godzina piekarzy, gliniarzy i byłych—gliniarzy bez zadatków na piekarza, za to z wpojonym przez lata nawykiem budzenia się przed wschodem słońca — sprzyjał pustce.
Puste były chodniki, ulice i witryny sklepowe; w przybrudzonych szybach obserwował migoczące odbicie samego siebie, kiedy bieg — wdech nosem, wydech ustami; to ważne, żeby zachować odpowiedni rytm oddechu — pokonywał cztery uliczki w czasie bliskim rekordowi; dwadzieścia sekund różnicy mogło być winą kolacji.
Orestes gotował niedorzecznie dobrze.
Fitness Zonie nie było miejscem, które warto odwiedzać w godzinach od ósmej do dwudziestej; ilość kobiet, które odwiedzały wtedy kolorowe wnętrze budziła pewne obawy przed odwiedzeniem męskiej toalety — do damskiej zawsze były kolejki. Williamson wybierał więc szóstą trzydzieści; do pokonania dystansu pomiędzy siłownią a Staromiejską potrzebował kwadransa przebieżki — w sam raz, żeby się rozgrzać. Dziś na recepcji siedziała Darla; na oko piętnaście lat, ale musiała być pełnoletnia, skoro płacili jej za uśmiechanie się i proponowanie ultra nowości prosto z kwitnącej wiśnią Japonii, wody z aloesem wzmacnianej bąbelkami z dwutlenku wodoru — pomoże w każdym treningu!
Po miesiącu tego powitania, Williamson nadal nie uświadomił Darli, że pewnie ma na myśli dwutlenek węgla. Z drugiej strony — co on wiedział o chemii?
(Poza tą, którą najlepiej czyścić łazienki).
Pusta szatnia, puste maszyny, pusta bieżnia; szósta dwadzieścia—coś była demonem opustoszenia.
W kącie sali czekała maszyna, którą Williamson wybierał nałogowo — nawet, gdy inny poranny (i ranny na psychice) ptaszek odwiedzał siłownię, na upatrzonym miejscu posiadał bezwzględną pewność, że nikt nie zakłóci treningu. Skupienie było częścią sukcesu; upór porządnym kawałkiem.
Za całą resztę odpowiadała dyscyplina — tej nigdy mu nie brakowało.
Bieżnia miała kilka trybów o stopniowanych poziomach trudności; w czasie trwania treningu przesada była prostą ścieżką do kontuzji — zbyt szybka zmiana trybu mogła naciągnąć mięsień albo doprowadzić do niedotlenienia; stąd prosta droga do szybkiej kapitulacji. Williamson po regularnym odwiedzaniu siłowni — raz w tygodniu to minimum, a chociaż czas, grafik, obowiązki i Gwardia rzadko pozwalały na więcej, uparcie walczył o wycięcie równego kawałka dodatkowej godziny — miał opracowany system.
Nie musiał być doskonały dla innych; ważne, że działał dla niego.
Pierwsze dziesięć minut było średnim tempem — uzupełnienie dotarcia do siłowni, dzięki któremu ciało odnajdywało rytm maszyny i przygotowywało się na właściwą część rozrywki. Dziś średnie tempo było szybsze, niż zwykle; w teorii miał okrągłe sześćdziesiąt minut na trening (plus kwadrans powrotu do mieszkania; plus dziesięć minut na prysznic — o ile Orestes nie będzie okupował łazienki), ale myśli uciekały w kierunku Czarnej Mszy, skwaszonych przyjaźni i wielkich niewiadomych — ciało samo nadało rytm, któremu Williamson poddał się bez namysłu.
Kolejne czterdzieści minut było intencjonalnie szybkie; w życiu i na treningu chodziło o to, żeby się wykończyć.
Zmiana trybu nadeszła z cichym pyknięciem — bieżnia była stosunkowo nowa, a przez nowa w Saint Fall można było rozumieć sprzęt, który rok temu królował we wszystkich siłowniach Kalifornii. Maine to nie Miami — chociaż o literówkę nietrudno — i lubiło magiczną sielankę; dziś nawet Williamson zrezygnował z niej na rzecz starego, dobrego zmęczenia.
Rytm biegu wypełniał echem pustą salę — oddech wdzierał się do płuc przez nos i wylatywał ustami, kiedy na trzecim interwale Barnaby zrozumiał, że na pewnym etapie treningu przestał po prostu biec; zacząć zapierdalać. Zwolnienie nadeszło stopniowo — sunąca wzdłuż skroni strużka potu nadawała tempu rytm i kusiła perspektywą przyspieszenia na prze—przedostatniej prostej. Czwarty z interwałów musiał być intensywny, w przeciwnym wypadku ciało zgubi takt i do końca treningu nie wróci na obrany tor szybkości. Wyższy tryb na bieżni znów obwieścił pustej sali zmianę szybkości; każdy ruch był coraz prędszy, coraz dosadniejszy, coraz trudniejszy do przekucia w równy oddech, a przecież dokładnie na tym polegało opanowanie szybkości — zadbanie, by płuca otrzymywały odpowiednią ilość tlenu.
Piąty interwał znów spowolnił, chociaż nieznacznie; Williamson planował wziąć ostatnią prostą szturmem — nie każde katharsis trzeba było przeżywać w obliczu greckiej tragedii (na przykład gdy Ores przypali spód biszkoptu).
Te preferowane przez Barnaby'ego sprzedawano pod prysznicem po ciężkim treningu; cenę opłacał razem z rachunkiem za wodę. Szósty — piekielny, ostatni interwał — był sprintem; cała moc, którą zostawił w nogach, pomknęła wzdłuż ud, przez kolana, prosto do łydek, aż zerknięcie na upływ czasu utwierdziło go w przekonaniu, które zaczynał czuć w mięśniach.
Dziesięć mil przebiegł w czterdzieści dwie minuty, a na ścianie naprzeciwko nie wylądowały wyplute płuca. Wniosek?
— Pulsimetro — bieżnia pod nogami zwalniała, razem z nią spring przeradzał się w przebieżkę, przebieżka w chód, chód w zerknięcie przez ramię i upewnienie się, że sala nadal była pusta. Zaklęcie, rzucone na samego siebie, sprawdziło puls; przez sześćdziesiąt sekund Williamson trwał w bezruchu, oddychał i mierzył.
Sto siedemdziesiąt na minutę; bez dramatu, ale mogło być lepiej.
Miękki materiał ręcznika przylgnął do czoła — lśniące kropelki potu zostawiały po sobie nieprzyjemne wrażenie lepkości; katharsis miało nadejść po powrocie do mieszkania i spłukać ze skóry zmęczenie.
Kwadrans pod letnią wodą w nagrodę za poprawę czasu — nawet papierosa zapali dopiero po śniadaniu.

mechanikuję szybkość: zbiorczy próg bezproblemowego przebiegnięcia dziesięciu mil w godzinę: 300 (6 rzutów k100, 1 rzut — 1 interwał z progiem 50, w który wliczam k100 + sprawność + modyfikatory za szybkość. 1 interwał trwa dziesięć minut; średnie tempo biegu to 10km/h — każde przekroczenie progu 50 o 20 oczek, podnosi tempo biegu o 2 km/h.

#1 interwał: 67 + 14 + 20 = 101
#2 interwał: 95 + 14 + 20 = 129
#3 interwał: 50 + 14 + 20 = 84
#4 interwał: 80 + 14 + 20 = 114
#5 interwał: 63 + 14 + 20 = 97
#6 interwał: 73 + 14 + 20 = 107

Sumaryczne średnie tempo biegu: 15.5 km/h
Pulsimetro | próg 30 | 62 + 5 = 67