12 maja 1985[ukryjedycje]

Sebastian zaproponował spotkanie o świcie, by zyskać pewność, że sterta kamieni, będąca jedynym elementem wyróżniającym pole, nie zostanie obłapiona przez dzieciaki. Zgodnie z przewidywaniami przestrzeń jest pusta i brak tu żywej duszy poza nim samym. Trawę pokrywa jeszcze poranna rosa, a słońce ledwie wychyliło się ponad horyzont. Powietrze jest rześkie i przyjemne, koi zmysły w sposób, którego nie da się zastąpić. Sebastian przymyka powieki pod wpływem rażących w oczy promieni wznoszącego się słońca, a jego oddech sam odnajduje wolniejszy, spokojny rytm. Czasem potrzebuje takiego przypomnienia — że są miejsca i momenty, w których czas potrafi się zatrzymać. Choćby na krótką chwilę. Ostatnio żyje w takim tempie, że nie ma nawet kiedy skorzystać z uroków natury, która przecież zawsze wpływała na niego uspokajająco i korzystnie. Może to dobry moment, by przypomnieć sobie, że czasem trzeba zwolnić, aby pozostać przy zdrowych zmysłach.
Ale nie dzisiaj. Dzisiaj również jest tutaj, by się szkolić, by podjąć kolejny etap nauki esencjomagii, której ostateczne opanowanie postawił sobie za cel na ten miesiąc. Zbliża się moment, w którym intensywna nauka i pochłonięta wiedza mają przynieść efekt.
Dogasza papierosa, kiedy widzi pojawiającą się nieopodal sylwetkę. O Zagreusie usłyszał od dobrego znajomego, a ponieważ nazwisko mężczyzny nieraz było przytaczane przez Franka, Sebastian uznał, że będzie to odpowiednia osoba. Frank zdaje się pałać sympatią do rodziny Zafeiriou, a to napawa Verity’ego optymizmem co do kompetencji Zagreusa.
Wita łowcę swobodnym uśmiechem.
— Dzień dobry. — Wyciąga ku niemu dłoń. — Sebastian — przedstawia się, darując sobie nazwisko.
— Tak jak wspominałem przez telefon, słyszałem, że nie jest ci obca sztuka esencjomagii, a ja potrzebuję kogoś, kto pokaże mi ją ze swojej perspektywy. — Zna już znaczenie esencjomagii dla Murphy’ego i zaznajomił się z jego obserwacjami, co nie zmienia faktu, że dodatkowa perspektywa zawsze jest dobra dla porównania doświadczeń i wyciągnięcia własnych wniosków.
— Często po nią sięgasz?

Rzut na konsekwencje po evencie: K6, 1 oznacza czarną maź w ustach i na palcach

Ostatnio zmieniony przez Sebastian Verity dnia Pią Sie 02 2024, 12:48, w całości zmieniany 1 raz

The member 'Sebastian Verity' has done the following action : Rzut kością

---

'k6' : 5

Propozycja spotkania z samego rana była dla Zagreusa pewną formą tortur. Chłodny, majowy poranek okraszony rosą i zapewne mgłą o godzinie coś około 4, kiedy to słońce wychyla się ponad horyzontem może i w wyobrażeniach brzmiał niczym coś cudownego i pięknego. Lecz dla łowcy, który raczej działał nocą i nie znosił chłodów, to był moment, kiedy nie czuł ani odrobiny komfortu. Lecz czego się nie robi dla zarobku? No właśnie, taki sobie zawód wybrał.
Lecz dziś nie chodziło o jego umiejętności łowieckie, a raczej o jego zdolności esencjomaga. Zapytanie odrobinę go zaskoczyło. Na szczęście dla Sebastiana Zagreus nie był typem, który nie chciał się dzielić swoją wiedzą i umiejętnościami. Chociaż za ten pomysł o zwlekaniu się w środku nocy, pewnie będzie trochę trudniej wyciągnąć z niego wszystko co wie na ten temat.
Estetyczne zachwyty otoczeniem niewiele wpływały na marudny nastrój Zafeiriou. Pojawił się na kamienistej stercie, ziewając i przeklinając w duchu swoje durne pomysły. Że też tak się na wszystko zgodził bez żadnego ale.
- Raczej dobra noc. - Ziewnął zatrzymując się obok Sebastiana. Uścisnął jego dłoń, westchnął wdychając zimne powietrze w płuca. Było to trochę orzeźwiające. - Zagreus, ale możesz mi mówić Zag.
Cień uśmiechu pojawił się na niewyspanej twarzy łowcy. Nie wyglądał na złego, czy naburmuszonego. Ot był niewyspany.
- Mhm, pamiętam. Pokazać to najmniejszy problem, gorzej nauczyć. - Zag spojrzał uważniej na Sebastiana, zastanawiając się czy ten w ogóle ma jakiekolwiek predyspozycje do tego.
- Raczej często. Im częściej korzystam, tym stabilniejsze zaklęcia jestem w stanie rzucać. Jest to dla mnie coraz bardziej naturalne i przydaje się w mojej pracy, przy okazji też nie zwraca się na siebie uwagi, kiedy trzeba coś zrobić a w okolicy są niemagiczni. - Wyciągnął z kieszeni kurtki paczkę papierosów. Dla rozbudzenia się na pewno przyda się odrobina nikotyny. Zaproponował Sebastianowi, by ten się poczęstował. Odpalił zapalniczkę i przypalił końcówkę papierosa wdychając dym w płuca.

Wygląda na to, że z ich dwójki tylko jeden potrafi docenić uroki wczesnego wstawania. Kącik ust Sebastiana wygina się nieznacznie ku górze, kiedy z niewinnym rozbawieniem obserwuje trudność, z jaką Zagreusowi przychodzi utrzymanie otwartych powiek.
— Jesteśmy w Wallow, kur zapiał, czyli dzień — sprzecza się z przekorą, do której zdolny jest tylko człowiek, któremu niegroźne wstawianie o świcie. Chociaż Sebastian stanowi jeszcze inny przypadek. On po prostu mało sypia. Praca sama się nie zrobi, myśli same nie uciszą, a apokalipsa-
Nie o tym dzisiaj.
Uśmiech Sebastiana tonuje się nieco, kiedy napotyka oceniające spojrzenie Greka. Jest przekonany, że jego postawa mówiłaby wiele dla doświadczonej w boju osoby, a pokryta coraz mocniej widocznymi zmarszczkami twarz sugeruje, że niejedno w życiu widział. Ale nie wini Zaga — nie znają się, a on nie wie, że ma przed sobą gwardzistę. Kiedyś by się może i obraził, dziś trzyma swoje ego w zwartych więzach. Czasem niedocenienie jest mu wręcz na rękę.
— O to się nie martw, nie jesteś pierwszym esencjomagiem, z którym się konsultuję. — Co prawda dopiero spalił jednego fajka, ale nie oponuje, kiedy Zag podsuwa mu drugiego. Sebastian nie ma szczególnych ograniczeń, gdy chodzi o powolne zabijanie swoich płuc.
— Potrzebuję świeżej perspektywy i rozjaśnienia kilku kwestii, z resztą poradzę sobie sam. — Nie wychodzi z założenia, by miał dzisiaj w istocie rzucić niewerbalne zaklęcie, nie mówiąc już o takim bez pentakla. Do tego dojdzie sam, później, w ciszy i spokoju, kontynuując ćwiczenie swojego skupienia. — A, tak — przypomina sobie o czymś i przytrzymując fajka w zębach, sięga do kieszeni spodni, skąd wysuwa portfel. Wyciąga dłoń ze studolarówką w stronę swojego dzisiejszego mentora. — Za fatygę o tej godzinie. — Obydwoje przecież wiedzą, że te kilka minut rozmowy i demonstracji nie są warte takiej kwoty. Ale kto bogatemu zabroni?
Słucha drobnego wykładu i kiwa głową.
— Zauważasz różnicę między rzucaniem czarów niewerbalnie a bez pentakla? — Sebastian czytał, że sztuka czarowania bez pentakla jest znacznie trudniejsza, co zresztą wydaje się logiczne, ale jest ciekaw opinii z pierwszej ręki. Podobno można czarować jednocześnie niewerbalnie i bez pentakla. Czy Zagreusowi kiedyś się to udało? — Pomyślałem, że mógłbyś rzucić na mnie jakiś prosty czar. Wspierający, a nawet i ofensywny. Niewerbalnie oczywiście. Chciałbym się przekonać, czy jako cel odczuję jakąkolwiek różnicę. — Dopala fajka i przygniata go butem zaraz obok pierwszego.

Wschód słońca był zwykle czasem, kiedy Zag kończył swoją wartę, albo polowanie musiało zostać przerwane. Często mu się zdarzało, że kiedy inni wstawali, on dopiero wracał do swojego mieszkania, albo do antykwariatu kuzynów, jeśli potrzebował doraźnej pomocy. Lecz po takiej zarwanej nocce niewiele spał, najlepiej funkcjonowało mu się kiedy słońce wznosiło się wysoko nad horyzontem. A jeszcze lepiej, jeśli przygrzewało przyjemnie. W skali Zagreusa nie było czegoś takiego jak upały. Był jak jaszczurka albo wąż, mógł wygrzewać się w słońcu bez ograniczeń, a im było cieplej, tym Zafeiriou szczęśliwszy. Za to nie znosił mrozów i wilgoci, zwłaszcza zimnej wilgoci.
Stojąc aktualnie w trawie, we mgle, nad ranem, podziwiając złoto - różowa łunę nad horyzontem nie był wybitnie szczęśliwy. Lecz papieros już odrobine mu poprawił humor, poza tym człowiek, który go tutaj ściągnął okazał się być bardziej badaczem istoty esoncjomagii, niż pierwszym, lepszym leszczem w tym temacie. Tyle wygrać.
- Przynajmniej kur to dobry znak. Wszystko wraca do normy. - Mruknął może odrobine zbyt melancholijnie. Nie od dziś było wiadome, że większość zjaw i maszkaronów znikała nim pierwszy kur zapiał.
- Ah, czyli raczej poszukujesz różnych punktów widzenia. - Zafeiriou kiwnął głową zaciągając się dymem. Ucieszyła go to, nie musiał bawić się w przedszkole.
- Dzięki. - Odebrał od Sebastiana banknot i schował go w tylnej kieszeni spodni. Nie komentował nominału, przecież nie będzie uświadamiać typa, że fajny napiwek mu przy okazji dał. Ale za tym tez szła mobilizacja, więc Zag nie potraktuje tego spotkania zbyt lekceważąco, by aby na odczepnego powiedzieć dwa zdania i wrócić do łóżka. Franklin zawsze był mile widziany w portfelu, równy gość.
- Tak, dostrzegam różnicę. - Zag sięgnął pod kołnierzyk koszulki i wyciągnął swój pentakl zawieszony na łańcuszku. Zacisnął palce na drobnym przedmiocie, druga dłoń uniósł na wysokość mostka. Po chwili wyszeptał słowo Leviora. Lecz niewiele się zadziało, światło zamigotało i zgasło. Zag zmarszczył brwi, pięknie tak na początek od razu się wyłożyć z prostych zaklęć. No nic, spróbował ponownie i efekt był jeszcze bardziej opłakany. Spojrzał na Sebastiana, wymyślił sobie spotkanie na czarowanie o takiej porze, to i nic łowcy nie wychodzi.  
- Z pentaklem zaklęcia są stabilne, ich moc jest raczej stała. - Wyjaśnił, by po chwili ciszy. - Pentakl pomaga przede wszystkim w kwestii skupienia, zaklęcia są mniej wyczerpujące mentalnie.
- Jeśli chodzi o czarowanie bez wspomagania. - Zag otworzył na powrót dłoń i przymknął oczy. Zamilkł na kilka chwil, jego palce drgnęły, by po chwili uformowała się niewielka kula światła i zniknęła niczym płomień świeczki zdmuchnięty jednym tchem. Zag powstrzymał drgniecie dłoni, które jasno by zasugerowałyby frustrację jaka przeżywał. - Zaklęcia są bardziej spontaniczne, ich forma jest zmienna i ich moc mniej stabilna. Kondycja mentalna i fizyczna jest w tym wypadku bardzo ważna i wpływa na jakość zaklęcia.
Zagreus strzepnął dłoń, jakby siedział na niej pająk. Po chwili przekrzywił głowę spoglądając na Sebastiana. Pomysł rzucenia na niego zaklęcia nie był zły, na pewno w tej dziedzinie był trochę lepszy.
- To dobry pomysł, jednak sądzę że zaklęcie wzmacniające nie będzie tak bardzo się różniło od magii odpychania. Zazwyczaj czuć różnicę przy zaklęciach, które wywołują konkretny efekt. Tak jak mówiłem, stan emocjonalny ma duży wpływ na efekt.
Zag uniósł dłoń do głowy i przeczesał włosy.
- Poza tym, siła woli jest kluczowa. Kontrola myśli, skupienie i utrzymanie efektu jest bardzo istotna. Im bardziej podatny umysł na rozproszenie, tym trudniej osiągnąć efekty. - Zafeiriou skierował dłoń w stronę Sebastiana, lecz jeszcze nie wywołał żadnego zaklęcia.

Rzuty na Leviorę: 1 i 2

Zęby zaciskają się nieco mocniej na papierosie, by przytrzymać go w ręku, a dłonie chowają się mimochodem do kieszeni, gdy Sebastian wsłuchuje się w solidną dawkę informacji. Zerka w międzyczasie na dłoń Zaga, obserwując, jak próbuje wykrzesać w niej strumień magii. Ten formuje się moment, lecz nie osiąga punktu kulminacyjnego. Zagreus nie wypowiedział żadnej inkantacji, ale Sebastian rozpoznaje w tym krótkim drgnięciu magii Leviorę. Magia iluzji prawdopodobnie nie jest specjalizacją mężczyzny, nie zaskakuje więc, że średnio sprawdza się przy esencjomagii. Samo czarowanie bez inkantacji jest trudne i wymaga wyjątkowego skupienia, a owo skupienie jest również potrzebne w zwiększonym nakładzie do rzucania czarów, z których nie korzysta się na co dzień.
Słowa Zagreusa potwierdzają to, co właśnie dane było zobaczyć Sebastianowi. Nie zwraca uwagi tylko na to, jak opornie magia reaguje na podobne zabiegi, ale doszukuje się również sposobu na dostrzeżenie tego, że pentakl jakkolwiek odpowiada na mentalne wezwanie. Nie był w stanie się zorientować. W przypadku ataku nie miałby szans odpowiednio wcześnie zareagować. Uzyskał właśnie dodatkowe potwierdzenie. Nawet teraz, gdy nic realnego mu nie grozi, a on może swobodnie poświęcić czas na naukę, nie był w stanie dostrzec czegokolwiek, co zdradziłoby intencje esencjomaga.
— Rozumiem — oznajmia krótko i zwięźle, jak ma w zwyczaju, bo wszystkie słowa Zagreusa przyjmuje z pełnym zrozumieniem. Mężczyzna, mówiąc z własnego doświadczenia, właściwie potwierdza wszystko to, czego Sebastian mógł już nauczyć się z książek, opowieści innych i z własnego doświadczenia wyniesionego z walki. Podczas akcji nie miał jednak szansy tego wszystkiego porządnie przeanalizować, a gdy zdarzyło mu się mierzyć z esencjomagiem, nie był sam. W innym wypadku różnie mogłoby się to dla niego skończyć. Dlatego właśnie sam zapragnął opanować tę umiejętność. Doskonale zna jej wartość.
Posuwa spojrzeniem do dłoni mężczyzny.
— Spróbuj z ofensywą. Magilamina lub Magipugnus — proponuje proste zaklęcia, które powinny chętniej odpowiedzieć na niewerbalne starania, a przy okazji nie uszkodzą mocno Sebastiana. — Chcę sprawdzić, czy zdołam się obronić, wiedząc, że zaatakujesz. — To też jest dla niego kluczowe. Zaletą esencjomagii jest element zaskoczenia. Ale co, jeśli wie, kiedy mniej więcej padnie atak? Zdoła uniknąć uszczerbku? Czy maksymalne skupienie pomoże mu wyczuć odpowiedni moment? Może coś w ruchu atakującego… Spojrzenie, spięcie mięśni, jakiś zdradliwy błysk w oczach? W ten sposób sam zweryfikuje, czego się wystrzegać, gdy i on będzie wykorzystywać esencjomagię w walce.