Kuchnia

Nieduże pomieszczenie, w którym panuje zwykle rozgardiasz, choć jej właściciel preferuje określenie "kontrolowany chaos". Wyposażone jest w sprzęt niezbędny do codziennego funkcjonowania i skromną ilość mebli, w tym okrągły stolik wyposażony w dwa krzesła. Kwiaty doniczkowe są największą atrakcją tego niewielkiego metrażu.

Powoli, nieuchronnie zbliża się wyczekiwana przez Hudsona trzynasta – od wymiany korespondencji z historykiem minęło kilka dni, od tamtego czasu sen ma niespokojny. Myśli o tym, co wydarzyło się w tunelach. Myśli o dzienniku górnika, który znalazł się w posiadaniu mężczyzny i potencjalnych informacjach, które skrywają jego stronnice. Czasem żałuje, że wsiadł od razu w samochód i nie podjechał do Broken Alley, ale nie mógł porzucić swoich obowiązków i zachować się tak zupełnie nierozważnie - ostatecznie wyczekiwany dzień nadszedł, a on - jak na złość -  traci rachubę czasu między jedną a drugą umykającą w popłochu minutą. Ma wrażenie, że w kuchni czas płynie inaczej - tempo jest odmierzane przez skwierczenie oleju na patelni i bulgotanie zupy w garnku. Otwiera okno, by wpuścić do środka odrobinę powietrza. Temperatura w pomieszczeniu jest podkręcona do ponad dwudziestu stopni, czego prowodyrem są dwa odkręcone palniki i stosunkowo niewielki metraż.
Rzuca ukradkowe spojrzenie psu - Floyd siedzi na małym, okrągłym dywanie i sonduje go spojrzeniem, jakby na coś czekał. Odkąd Aurelius wrócił do Saint Fall jest dziwnie milczący i nieswój, jakby brakowało mu energii. Umówił nawet wizytę z weterynarzem, choć obawia się, że nastrój Floyda jest powiązany z tym, co się ostatnio wydarzyło w mieście. Gdy tylko zbliżają do Placu Aradii lub innego miejsca, którego nawiedził kataklizm, wierci się i jest niespokojny. Jakby w bruk wsiąkło wyczuwalne dla psiego nosa zagrożenia, dlatego Hudson wykreślił z planu ich spacerów to zwodnicze punkty.
Przykrywa zawartość patelni pokrywą i zmniejsza płomień, kątem oka zerkając na przepis. Odkąd stał się odpowiedzialny za żywienie małej, ludzkiej istoty, stracił zaufanie do mrożonek i postanowił zaprzyjaźnić ze sprzętami kuchennymi. Ta znajomość układa się różnie, ale zmierza w dobrym kierunku, przynajmniej tak mu się wydaje. Jeszcze niczego dzisiaj nie przypalił, co uważa za swój prywatny sukces.
Z wiru myśli wyrywa go dźwięk dzwonka, który zalewa przestrzeń wąskiego holu i dociera też do jego uszu. Podąża za jego źródłem, ale pies jest bezkonkurencyjny - wygrywa ten wyścig. Terier melduje się przy drzwiach przed swoim właścicielem, Aurelius zjawia tam kilka chwil później. Nie musi spoglądać przez wizjer, by wiedzieć, kto stoi po drugiej stronie - tożsamość gościa objawiła mu się wcześniej, kiedy objął spojrzeniem zegar ściany zwieszony w kuchni. Byalowi nigdy nie mógł zarzucić braku punktualności; zwykle to on nie zjawiał się na czas i dawał mężczyźnie pretekst do rozliczania go z każdej minuty spóźnienia.
- Witaj, Byal - powitanie pieczętuje pewnym uściskiem dłoni i serdecznym uśmiechem, który obejmuje też spojrzenia - sprawia, że na krawędzi źrenic odbijają się wesołe ogniki i jednocześnie sugerują, że Hudson autentycznie cieszy się z tego spotkanie, nie tylko z powodu dziennika. Miło jest widzieć historyka w dobrym zdrowiu.  
Nie zwlekając nawet sekundy dłużej, wpuszcza mężczyznę do środka, zamykając za nim drzwi. Floyd przez chwile pląta się pod ich nogami. Obwąchuje gościa, ale, choć czuje woń innych psów, z jego gardła nie wydobywa się żadna oznaka niezadowolona. Zna i Faradyne, i jego dwa psy i chociaż ich kontakt obecnie jest ograniczony, widywali się wielokrotnie na spacerach, przez co trójka czwórnogów oswoiła się ze swoją obecnością.
Poza Hudsonem i Floydem, Faradyne wita także zapach gotującego się w kuchni posiłku.
- Jak duży będzie to z mojej strony fax pauss, jeśli zamiast w salonie, ugoszczę cię w kuchni? - w tonie jego głosu brzęczy żartobliwa nuta. Zabiera płaszcz mężczyzny i odwiesza go na zamontowany nieopodal drzwi wieszak. – Kulinarne rewolucje pochłaniają więcej czasu niż z początku zakładałem.
Prowadzi go w głąb mieszkania. Już tu był. Przynajmniej raz. Hudson przypomina sobie o tym dopiero teraz.
- Punkt dla twojej intuicji. Miałeś racje.

Cieszy się, ze go widzi, takiego, jakiego go zapamiętał - zdrowego i całego. Cieszy się, że nie skończył, jak Elaine i nie połknęły go żarłoczne tunelu pod miastem. Bo wiadomość o jego zaginięciu, sprawiła, że serce Hudsonowi podeszło do gardła. Dopiero rozpoznając pismo historyka, poczuł, jak zalewa go fala ulgi, chociaż sama treść listu nie miała właściwości melisy, a wręcz przeciwnie - nie uśpiła podejrzeń Aurela, a jedynie je pogłębiła.
Terier korzysta z uwagi, jaka daje mu mężczyzna. Akcentuje swoje zadowolenie, merdając ogonem i, chociaż czuje na sobie spojrzenie właściciela i chociaż wie, że nie powinien, liże Byala po wierzchu dłoni.
- Floyd, daj Byalowi trochę przestrzeni - upomina go Hudson. – Zwykle tak się nie zachowuje. Szczerze mówiąc, mam wrażenie, że jest nieco nadpobudliwy po tych wszystkich kataklizmach, jakie nawiedziły miasto i każdego, kogo lubi wita właśnie w taki sposób, jakby czuł, że zagrożenie wcale nie minęło - tłumaczy nietypowe zachowanie swojego czworonoga, ale wcale nie musi tego robić. Byal jako właściciel dwóch psów, wie, że czasem bywały nieobliczalne i zwykle "siad" nie wystarczyło, by ostudzić ich temperament. - Ostatnio, gdy przechodziliśmy obok placu Aradii, zaczął się trząść i stanął jak wryty. Całą drogę powrotną do domu niosłem go na rękach. Potem przez resztę dnia nic nie jadł. Dopiero nazajutrz wrócił mu apetyt. - Nie wspomina, że pies go obsikał, to mało istotny szczegół. Puenta jest inna, niecodziennie zachowanie Floyda musi się łączyć z tym, co wydarzyło się 26 lutego. Obaj - i Aurelius, i terier przebywali poza granicami stanu.
Kiedy Aurelius prowadzi swojego gościa do kuchni, pies nieustępliwie człapie za Byalem, jakby chciał się upewnić, że profesor historii magicznej trafi do celu. „Tam jest łazienka”, mówi swojemu gościowi na wszelki wypadek, żeby nie musiał pytać o jej położenie, gdy nadejdzie potrzeba z jej skorzystania.
- Dlatego właśnie to nietakt z mojej strony, ale na szczęście żaden z nas nie stoi na straży konwenansów - wtóruje profesorowi i również pozwala sobie na żartobliwy ton. W jego obecności nie musi gryźć się w język. Ceni sobie szczerość tej relacji.
W kuchni panuje typowy dla tego pomieszczenia rozgardiasz, ale stół jest gotowy na przyjęcia gościa. Na jego blacie leży talerz z wypiekami nabytymi w pobliskiej cukierni. Czekają na gościa. Czekają aż ktoś się nimi poczęstuje.
- Czego się napijesz - kawy, herbaty? - Nastawia czajnik z wodą na wolny palnik. A może od razu polać coś mocniejszego?, tańczy na opuszku języka. Jest kilka minut po 13:00. Zazwyczaj o tej porze nikt nie wlewa sobie do gardła alkoholu, przynajmniej nikt o ich pozycji społecznej. Lokalne pijaczyny musi wykluczyć z tego kręgu. – Chociaż zawitał do nas marzec, nadal bywa zimno - mówi, zerkając do garnka. – Nie bywa, ale jest – koryguje, kiedy zimny podmuch wiatru wkrada się do pomieszczenia przez otwarte na oścież okno. Przymyka je. – Byłem tam i brałem w tym udział. - Z tonu jego głos Byal może wyłapać jedno: nie jest z tego dumny, ale obowiązek wobec rodziny i wobec Deadberry jest wyżej na liście priorytetów od własnych przekonań. - Akcja charytatywna przerodziła się wiec. Williamson może dopisać do swojego programu wyborczego kolejny punkt, ale mam wrażenie, że nic lepszego Saint Fall nie spotka, a przynajmniej obecnie nie pojawił się na horyzoncie, inny, lepszy kandydat. Obecny burmistrz, chociaż walczy o przedłużenie kadencji, jest zbyt zachowawczy w swoich działaniach. Jeśli wierzyć Ronaldowi, nie wyda nawet jednego dolara na rozwój Deadberry, ale trudno powiedzieć czy Williamson będzie bardziej wyrozumiały dla niemagicznej społeczności, jak zacznie piastować urząd burmistrza. - Obietnice szybko mogą pokryć się kurzem zapomnienia.

Mając w zasięgu spojrzenia oblicze Byala, widzi pasma zmęczenia układające się na znajomych rysach twarzy, ale żaden komentarz nie odnajduje drogi do ust. Póki co postanawia to przemilczeć, chociaż nie ma wątpliwości, że wkrótce wróci do tego tematu, bo chociaż list, który wystosował do niego Byal, zadziałał kojąco na jego układ nerwowy, nadal z tyłu głowy tliła się myśl, że profesor historii magicznej mógł skończy jak Elaine - nie wróci z rozciągający się pod miastem tuneli, zostać tam na zawsze, w otoczeniu nieprzeniknionej ciemności i nikczemnej magii. Aurelius miał wrażenie, że była niczym żywe stworzenie - żywiła się strachem każdego, kto tylko odważy się zejść do podziemi. Poczuł to na własnej skórze, kiedy nierozważnie, wraz z rodzeństwem, udali się do czeluści kopalnianych korytarzy. Zamiast jednak odkryć, jakie tajemnice ukrywały się w ciemności, stracili z oczu samych siebie. Teraz te wspomnienia znowu odżyły. Przychodzą do niego w nocy, kiedy kładzie się spać i przeobrażają się w koszmar, w stary lęk, równie prawdziwy co kiedyś.
Sen nie jest dla niego łaskawy, odkąd zaparkował samochód na parkingu przy Staromiejskiej i nadrobił zaległości, które pojawiły się w formie stosu korespondencji po jego tygodniowej nieobecności. Przytłaczający natłok informacji sprawił, że nie może zażyć zdrowej dawki sny i przegonić z organizmu zmęczenie kładące się cieniem na jego koncentracje. Dlatego zmęczenie odciśnięte na profesorskiej twarzy przypisuje ostatniej fali tragedii, jaka dotknęła Saint Fall i w której mężczyzna miał niewątpliwą przyjemność brać udział.
- Pewnie, że chciał. Chyba cierpi na niedobór towarzystwa i ma dość moich "nie wolno" - rozbawienia sięga zarówno słów, jak i ust Hudsona, gdy odwzajemnia uśmiech swojego gościa, który raczy go kolejną plątaniną słów. Słów, które rozbudzają w Aurelusie ciekawości. – Mniej jednak perspektywa usłyszenie, co tam się wydarzyło z świadków tego wydarzenia jest kusząca. - Obaj w końcu ustalili, że wersji wydarzeń zasugerowanej przez Piekielnik brakuje wiarygodności. To, co przetoczyło się przez Plac Aradii, sprawiało wrażenie plagi egipskich, a nie trzęsienia ziemi. – Z punktu położenia granic płyt tektonicznym, trzęsienie ziemi o takiej sile jest wręcz niemożliwie w tym stanie. Bezpieczniej jest założyć, że to robota magii.
Co tam się wydarzyło? - od tego pamiętnego spaceru z psem, echo tego pytanie odbija się echem od czaszki Aurela, ale nie odnajduje żadnego racjonalnego wyjaśnienia. Z pomocą przychodzi Pervical, który wybiorczo opowiedział mu, czego był świadkiem w Wallow, na polach uprawnych. I chociaż te słowa w ustach brata brzmią absurdalnie, Aurelius nie ma powodu, by mu nie ufać. Nie może jednak wspomnieć swojemu gościowi o Erosie, przez co za każdym razem, kiedy jego myśli szybują  w tamtym kierunku, gryzie się w język.  
Floyd - jak zwykle nieposłuszny - ignoruje jego zakaz i nadal okazuje zainteresowanie Byalowi. Człapie za nim krok w krok, kiedy przemieszczają się do kuchni.
Wybór pada na herbatę. Bez słowa go akceptuje. Wyjmuje dwa kubki.
Jaką?, chce zapytać i wymienić kilka rodzajów, które przechowuje w kredensie, ale nie musi konsultować swojego wyboru z mężczyzna. Staż ich znajomości jest wystarczający, by wiedzieć, jaką herbatę najczęściej pija profesor.
- Już napatrzyliśmy się na szarugę - przytakuje, zerkając na okno. Widok z niego rozciąga się na kolejny, bliźniaczy budynek, do tego, w którym mieszka. Skrawek nieba, jaki widzi, stojąc przy kuchence, jest pokryty mgławicą chmur. Szarych, deszczowych. – Na razie, dzięki opaczności Lucyfera, ten dom omijają przeziębienia, więc mam nadzieję, że ten stan będzie trwał jak najdłużej - dodaje jeszcze, nieco ciszej. Nie chce mówić tego głośno, nie chce kusić losu. Zeszłego roku Imogen przyniosła ze szkoły grypę. Dała jej w kość do tego stopnia, że pierwszy raz, odkąd nauczyła się chodzić, widział ja taką spokojna, przygaszoną, pozbawioną zwyczajowego entuzjazmu, który zazwyczaj od niej bił. Najgorsze w tym wszystkim było to, że nie wiedział, jak jej pomóc. Musiał zdać się na lekarskie zalecenia.
Ach tak obowiązku rodzinne pozostawia bez komentarz. Przywileje, jakie otrzymał wraz z nazwiskiem są zarówno błogosławieństwem, jak i przekleństwem. Nie jest, co Byal wie, wielbicielem sztywnych konwenansów, dlatego nie ogaduje się w kuluarach wystawnych bankietów. Jego środowiskiem naturalnym nie jest przepych, a zapierający dech w piersiach krajobraz Gór Skalistych. To tam czuje się najswobodniej, nie wliczając w to zacisza własnego mieszkania.
- Przemowa Williamsona była najważniejszym punktem programu tego dnia i - jeśli wydarzyło się coś równie przekuwającego uwagę - nie byłem świadkiem takiego incydentu. Większość czasu spędziłem w piwnicy, z łopatą w ręku. - Uśmiech znowu jest obecny na jego wargach.  Pomimo pęcherzy na rękach, jakie były następstwem tamtego dnia i bólu w mięśniach ramion, nie żałuje ani jednej łopaty gruzu, która przerzucił do taczek. – Roche też tam był - informuje Byala akurat chwili, gdy gwiżdże czajnik. Podnosi go z palnika z kilkusekundowym opóźnieniem  - ale pewnie o tym wiesz. Wyglądał tam na okaz zdrowia. Tak dobrze udaje?
Zalewa wrzątkiem zawartość kubków, kątem oka sprawdzając co dzieje się obecnie na patelni.

Piekielnik to jedno. Nie mogli wyczyścić pamięci wszystkim, który w tamten czas znajdowali się na palcu Aradii i przy sąsiadujących z nią ulicach. Wie jednak ,że nie musi dzielić się swoimi obawami na głos. Prawda-  prędzej czy później - wyjdzie na jaw. Była jak deszczowe chmury kłębiące się nad głowami.
Mimo iż ich spotkanie trwa póki co zaledwie kilkanaście minut, Aurel musi gryźć się w język, by nie powiedzieć coś, co zdecydowanie wykraczało poza wiedzą przeciętnego obywatele. Na razie nie może podzielić się informacjami, które pozyskał kilka dni wcześniej przy wschodzące słońca.
- Wiec nie pozostaje nam nic innego, jak monitorować sytuacje. - Kwestie zdrowotne zostawił poza zasięgiem ich rozmowy. Do omówienia mieli wiele innych, które ciekawością wypalały w Aureliusie zniecierpliwienie, w tym zwłaszcza wizytę Byala w tunelach, a także osobliwie znalezisku, jakie wpadło mu w ręce.
Było coś jeszcze, o czym Byalowi, podczas ich krótkiej wymiany korespondencji, nie wspomniał.
Schowaj ten list dobrze i nie pokazuj go nikomu, oprócz osób, którym możesz w 100% zaufać.
Ich znajomość zaczęła się od słów - Moja rodzina znowu odmawia panu dostępu do tajnych dokumentów, a tym samym również do kopalni. Najprawdopodobniej profesor usłyszał rozdrażnię, które kryło się za tym stwierdzeniem, bo trzynaście lat temu Aurelius nie potrafił tłumić emocji tak skutecznie, jak robił to obecnie. Trzynaście lat temu był młokosem i wydawało mu się, że to, co dla profesora historii magicznej nie było na wyciągnięcie ręki, on, ze swoim niesłabnącym zapałem, osiągnie w przeciągu kilku miesięcy, ale Augstus był nieustępliwy – w pięć minut ugasił płomienie jego entuzjazmu determinacją płonące w spojrzeniu.
Dobrze pamiętał ten dzień. Wtorek, padało. Deszcz bębnił o szybkę, kiedy w polu jego widzenia znalazła się znacznie młodsza twarz historyka. Wręczył mu list, który Faradyne wysłał Agustusowi, a potem, w krótkiej konwersacji, trwającej ledwie kilka zdań, wyjaśnił mu stosunek swojej rodziny do pracy badawczej, którą zajmował się profesor. Wszyscy byli, co do niej zgodni: Byal Faradyne zgłębiał temat, który w zbiorowe świadomości powinien zostać pogrzebany żywcem Cztery lata po tym incydencie, kiedy oscylujące wokół kopalni myśli, nie dawała mu spokoju (im był starszy, tym coraz mocniej rozumiał źródło obsesji własnej siostry), tym razem to on, po przeczytaniu jego publikacji, skontaktował się z Byalem. Zaczęło się od wymiany listów - najpierw krótkich, potem dłuższych, która w końcu przerodziła się w dwugodzinne rozmowy, zazwyczaj przy kawie, chociaż, zbiegiem czasu, kawa była zastępowana mocniejszymi trunkami, i tak, po dwóch latach, do ich znajomości wkradło się zaufanie, które dzisiaj ma zamiar przypieczętować, pokazując profesorowi otrzymany ledwie dzień wcześniej list.
Kiedy po zebraniu kowenu - ósmego dnia marca - na papeterii nakreślił słowa adresowana ku nestorowi rodu, spodziewał się równie nieustępliwej postawy mężczyzny, co wtedy, gdy wydawało mu się, że miał cały świat w zasięgu spojrzenia. Chociaż jego palce stanowczo kreśliły kolejne litery, a pod kopułą czaszki wiła się mgławica myśli, umysł miał chłodny, z rozwagą wypełniał treść listu swoim zadbanym, czytelnym pismem. Każda słowo, każde zdanie było przemyślenie. Nic, co znalazło się na kartce, nie było dziełem przypadku.
Odpowiedź, która nadeszła dniem jedenastego marca, wywołała zdziwienie zastygłe na jego twarzy w formie podwójnej zmarszczki przecinającej czoło. By pojąć, że Augsutus - w końcu, po tylu latach głuchy na ich prośby, ugiął się pod naporem presji, jakie wywierało na niego otoczenie - udzielił mu zgody na eksploracje kopalni, list przeczytał wielokrotnie, z matematyczną precyzją kalkulując zamieszczone na jego łamach informacje.
Wiedział. Augstus wiedział, co kryło się w czeluściach kopalni i owe informacje zostały mu przekazane wtedy, kiedy zasiadła na stołku opiekuna rodu. Więc William Hudson nie był jedynie legendą.
- Koniak już na ciebie czeka, ale zanim rozkojarzysz się zwartością butelki - grymas rozbawienia przeciął usta podróżnika, bo nie sądzi, że cokolwiek jest wstanie wybić Byala z rytmu rozmyślań krążący wokół jego małej obsesji - kopalni - skupmy się na tym, co stanowi obiekt naszej dzisiejszej despoty.
W tej kwestii są jednomyślni, o czym świadczą słowa, jakie opuszczają usta Byala. Aurel kładzie na stole dwa kubki z pracującą zawartością, ale uprzednio przekręca oba palniki na kuchence wygaszając niebieskie, tańczące pod garnkami płomienie. Nie może skupić się na swoich kulinarnych podbojach, kiedy widzi w dłoni mężczyzny podniszczony dziennik. Faradyne zgarnia dla siebie całą uwagę Hudsona.
- Najpierw, zanim zacznę studiować jego treść, opowiedz mi ze wszystkim szczegółami o twojej wizycie w kopalni – prosi. Jeszcze nie mówi o liście. Przynosi go, wraz z alkoholem, pięć minut później, między jednym łykiem herbaty, a drugim, między kolejnym słowem Byala a przerwą na chwile refleksji. – To nie jedyna, co dla ciebie mam. Powiedz, ile jesteś w stanie poświecić, by ziścić to, o co tak długo zabiegałeś?
Nie kwestionuje zaufania, bo Byal Faradyne zdobył je lata temu. Chce wiedzieć, czy mężczyźnie nadal zależy równie mocno co kiedyś na tym, by eksplorować kopalnie, bo to inwestycja na długie miesiące, pochłaniająca nie tylko fundusze, ale równie czas, a może nawet życie. Nie mogą mieć pewność, co kryje się w ciemnościach kopalnianych, układających się w labirynt korytarzy. Znajdzie tam szczątki swojej siostry? - jedno z częstszych pytań, które go dręczyło.

Słowa -najpewniej będziemy się często spotykać, ponieważ nie planuję zaprzestać posyłać zapytań oraz próśb wiedziony naukowym obowiązkiem, ale mimo pogody życzę panu udanego dnia - zabrzmiały złowieszczo i jeszcze przez kwadrans dudniły w przestrzeni umysłu. Aurel porównywał je wtedy, z kroplami deszczu bębniącymi o dach Dodge Charge'a z 67, którym wówczas przemierzał ulice Saint Fall. Długo mu towarzyszył. Postanowił w końcu przyjrzeć się bliżej sylwetce człowieka, któremu temat kopalni ciążył pod powiekami i był zapewne, podobnie jak u podróżnika, powodem wielu nieprzespanych nocy.
Obietnica złożona przez profesora historii magicznej sprawdziła się pół roku później. Hudson, już wtedy z własnej inicjatywy, zainspirowany profesorskim felietonem, który, zgodnie ze swoim powołaniem, nie zaniechał swoich naukowych obowiązków, wystosował do niego list - krótki, treściwy, niepozbawiony uprzejmości. Obawy, które w sobie Aurel pielęgnował, zbiegiem czasu, od jednej do drugiej rozmowy, znikały, coraz słabszym echem wybrzmiewając pod sklepieniem jego czaszki, aż w końcu zupełnie zostały zagłuszone, a liczne spotkania z Byalem w końcu stały się elementem jego codzienności i pogłębiły jego obsesyjne mysli, jakie kierował ku miejscu zaginięciu Ellie.
Na chwile kuchnie wypełnia cisza. Cisza ta nie jest jednak oznaką niezręczność. Zrodzona została z powodu poruszanych tematów, które ich obu wpędzily się w czule objęcia refleksji.
Gospodarz, w końcu, by nie wisieć nad swoim gościem, siada przy stole. Przywołuje Floyda, nadal zafascynowanego nowoprzybyłym i drapie psa za uszami, a potem, prostując plecy, ujmuje w dłonie kubek, spojrzenie lokując na twarzy swojego rozmówcy, który jeszcze przez chwile bije się z myślami, zanim przełamuje cisza, zanim z jego wybrzmiewają pierwsze słowa. Aurel podejrzewa, że w powrót do tamtego dnia nie jest łatwy, wiec emanuje cierpliwością, której odmówić mu nie można. Po tym zapalczym, w gorącej wodzie kąpanym chłystku, śladu już nie ma. Spontaniczne wycieczki za miasto to jedyna rodzaj improwizacji, na jaki sobie pozwala.  
Minuty mijają. Opowieści snutej przez Faraydne nie przerywa ani razu. Intryguje go w równym stopniu, co ostatnie wydarzenia, jakie zatrząsnęły miastem. Wsłuchuje się z największą uwagę w to, co historyk ma do powiedzenia. Na kliszy pamięci zapisuje słowo po słowie, zdanie po zdaniu.  Sam, czego Byal do dzisiaj nie jest świadomy, zszedł do kopalni, więc jego historia, chociaż może wydawać się nieprawdopodobna, przyjmuje ze spokojem, chociaż, na wzmiankę o ciele górnika, potrójna zmarszczka przecina jego czoło.
Jego myśli, pomimo iż stara sie tego uniknąć, przemykają w kierunku zaginionej Elianne. Czy...?, pytanie, którego nie jest w stanie dokończyć, balansuje na krawędzi jego świadomości.
Czy ona, podobnie jak ten górnik, zmarła w tunelach i teraz czeka aż ktoś ją odnajdzie i pochowa jej martwe ciało?
Ciało tego górnika nie powinna tam leżeć w nieskończoność. Mężczyzna zasługiwał na godny pochówek, refleksja ta jest pokłosiem tego pytania. Pod kopułą czaszki pojawia się jeszcze jedna myli.
Jak dobrze, że Byal nie podzielił losu górnika i  czarowników, którzy nie złamali pieczęci nałożonej na wyjście.
- Biorąc pod uwagę ciało górnik, które nie uległo procesowi rozkładu i waszej odporności na potrzeby fizjologiczne, można zaryzykować stwierdzeniem, że w tej części tunelów czas płynie inaczej, wolniej  - to jeden racjonalny wniosek, kury przychodzi mu do głowy, kiedy zostaje skonfrontowany z byalowym doświadczeniem związanym z kopalnią.  – I nie wiem, czemu nie wysłali za wami ekipy poszukiwawczej, skoro zyskaliście taki status. Może nie wiedzieli, gdzie was szukać? - zastanawia się na głos, ale to żadne wytłumaczenie. Podejrzewa, że prawda może być bardziej przyziemna. Razem z tym wnioskiem, przenosi spojrzenie nieco ponad ramię Byala i zagryza gorycz pod zębami, jej nieprzyjemny posmak wypłukując z przełyku kilkoma łykami herbaty, która zdołał wystygnąć do stopnia akceptowalnego przez jego podniebienie. – 1885? - upewnia się, chociaż pytanie to ma formę retoryczną. Zna odpowiedź. Przez chwile zerka na dziennik znajdujący się z zasięgu jego wzroku. Przez chwile, ledwie kilka sekund, chce po niego sięgnąć, ale dłonie nadal obejmując ceramiczne naczynie.
Na to przyjdzie czas. Słowa zapisane na kartkach dziennika nie wyparują, zwłaszcza iz ich właścicielem była osoba, która nie mogła cieszyć się magią płynąca w splotach skóry.
Grymas uśmiechu wykrzywia wargi Aurela.
Hudson jest zdeterminowany, gotowy postawić na szali swoje życie, gotowy osierocić swoją córkę, której ciepła i miłości, pomimo jego śmierci, przecież nie zabraknie, byle rozwikłać tajemnice zaginięcia Ellie i odciąć pępowinę przywiązania, jaka fantomowymi bólami łączyła go z kopalnią.
Iskry objęły jego spojrzenie, kiedy zainicjował kontakt wzrokowy z przyjacielem. Nie obawia się, ze rozmowa, jaka właśnie odbywa się w czterech ścianach jego mieszkania, dotrze do innych uszu, niż tych, które należą do Byala. Mężczyzna, na przestrzeń lat, zdobył zaufanie Hudsona.
- Już nie musisz o nie zabiegać. Zdobyłem pozwolenie. -  Przekazał Byalowi list, którego Augustus spisał kilka dni wcześniej.