First topic message reminder :



Ostatnio zmieniony przez Mistrz Gry dnia Pon Kwi 01 2024, 22:56, w całości zmieniany 1 raz

Hemlock Place - ulica, która wywoływała gęsią skórę na powierzchni jego ciała, powitała go jak zwykle. W każdym zakamarku głębiła się ciemność nie przełamana nawet przez najbledszy strumień światła. Leviorą oświetlił drogę do celu. Nie błądził po omacku, na oślep. Nie zaufał swojej intuicji. Oświetlił drogę do celu sączącą się między palcami świetlistą Leviorą obejmującą strumieniem światła najbliższe skrawki przestrzeni, do których sięgał wzrok.
Wracał tu. Za każdym razem, nieustannie. Człowiek wyjdzie z Sonk Road, Sonk Road z człowieka nigdy. W gąszczu układających się w labirynt uliczek czuł się jak w betonowej klatce - nieprzyjemne dreszcze przebiegały wydłuż linii kręgosłupa i wtapiały się głęboko pod skórę. Zacisnął zęby mocniej na filtrze papierosa, gdy odezwał się ból fantomowy - promieniował od popękanej na plecach skóry. Jakby pozostawione na powierzchni blizny pamiętały, kto był ich autorem. Jakby, z chwilą, które zostały mu zadane, miały alarmować go o dyszącym mu w kark zagrożeniu.
Zagrożenie nie żyło. Umarło na jego oczach. Krztusiło się własną posoką, kiedy blask dogasał w ciemnych, hebanowych ślepiach.
Nie pozwolił, by wyrzuty sumienia zagościły w nim na dobre, uśpiły w nim czujność. Kroki stawał ostrożnie, niemal bezszelestnie. Jakby unosił się milimetry nad brukiem. Jakby nie ważył nic. Ostatni buch szluga smakował metalicznym posmakiem krwi. Czuł jej odór w ciasnym zaułku obskurnej uliczki zwieńczonej ceglaną ścianą i drzwiami. Grymas nakreślony na wargach nie zdradzał nic, poza niechęcią, która biła także od spojrzenia.
W drodze do Hemlock Place przypominał sobie wszystkie możliwe rytuały, które mogą przydać mu się w środku małego, brudnego mieszkania. Miał nadzieję, że nie będzie musiał sięgnąć do tych z wyższej półki - Czystej krwi, usuwającej toksyny i zanieczyszczenia, które przedostały się do żył.
Recytował w myslach dwa inne - te, które zapamiętał z trudem.
Vires tibi do ut sanus sis. Vocem meam audi. Tuum corpus cedat ditioni meae.
Rytuał dobrej krwi - niwelował wszystkie negatywne skutki mające wpływ na organizm.
Oraz rytuał łagodzący ból.
Zamknął peta w pięści, a druga dłoń znalazła się na wysokości klamki pokrytej cienką warstwą rdzy. Palce zacisnął na niej dwa uderzenia serca później. Wszedł do środka-  klatka schodowa była równie obskurna, co fasada budynku, w którym się znalazł. W powietrzu unosił się odór uryny i fekaliów. Powstrzymał odruch wymiotny wpinając się kondygnacji schodów na drugie piętro. Na pierwszym poczuł prześlizgujący się po nim wzrok. Z lekko uchylonych drzwi sączyło się sztuczne światło lampy, które kreśliło na ścianę podłużny kształt. Cień stojącej w drzwiach kobiety padł prosto na niego, do jego uszu doleciał, cichy, stłumiony warkot.
- Stul pysk, Bella - warknęła na swojego ujadającego czworonoga, którego charkliwy oddech skraplał pot na karku Cienia. Zignorował jej nawoływanie. Zignorował jej obecność.
Z gwałtowniej bijącym w piersi sercem pokonał kolejne stopnie. Znajome drzwi znalazły się w zasięgu jego spojrzenia trzy głębsze oddechy później.
- Jak dobrze, ze jesteś - w drzwiach stanęła drobna, kobieca sylwetka. Wycofała się zaraz do mieszkania, by zrobić mu dostęp do środka.
- Daj mi papierosa. Po drodze zgubiłem paczkę.
Była nowa, ledwie napoczęta, kupiona kilka chwil wcześniej. Kiedy odkrył, że jej nie ma, przeklinał na czym świat stoi. Nie zdjął butów. Podłoga była brudna, podeszwy butów pozostawiły na niej tłuste plamy.  
- Posprzątaj tu czasem.
Perlisty śmiech Petry słyszał z kuchni. Gdyby stała tuż obok, powiedziałaby pewnie: to nie koncert życzeń. Nie czekał na zaproszenie. Na "rozgość się, czuj się, jak u siebie w domu". Nigdy się nie poczuł, chociaż po stęchłym, sztywnym kocem przeleżał tu kiedyś dwa dni.
Wszedł do oświetlonego jarzeniówką salonu.
- Co tym razem?
Jego obiekt treningowy w osobie wielbiciela ostrych wrażeń, amatora sportów ekstremalnych i  poszukiwacza zastrzyku adrenaliny, siedział, zawinięty w ciasny kłębek na fotelu. Cecil przejechał językiem po zębach.
- Spadłem ze schodów.
Jasne ułożyło się drwiącym grymasem na cecilowych ustach.
- Petra, chodź tu, pokaże ci co i jak. - Najwyższy czas, by sama zaczęła składać swojego nieokrzesanego, skorego do bitek brata. Nie zawsze będzie dostępny po telefonem. Kiedyś nie zdąży. Kiedyś Austin wykrawa się na dywanie w salonie, a Petra, zalana łzami, nie mogąca znieść tej straty, być może podąży jego śladem.
Dziewczyna pojawiła się chwilę później. Papierosa, którego mu wręczyła, wsunął do ust.
Nie zapytał ponownie o powód jego stanu.Nie zapytał, kto go tak urządził i w jakie tarapaty tym razem wpadł. Jego kuzynostwo nie było skore do zwierzeń, a on nie miał zwyczaju ciągnąć ich za język. Nie mieszał się w ich sprawy. Protestowała przed tym jego oportunistyczne sumiennie.
Zaklęcie znieczulające ciało było na tyle zaawansowane, że pytające spojrzenie Petry zbył milczeniem.
- Duco. - Poczuł przyjemny, ciepły prąd przepływający przez paliczki, kiedy magia, kumulująca się w pentaklu, przenikła do jego ciała, przeszyła go na wskroś i wtopiła się w skórę z trudem oddychającego Austin. – Znieczulenie - krótki komentarz, a po nim kolejne zaklęcie.- Subsido.
Powinno go uspokoić i wprawić w lekki stan otępienia.  
Nie zjawił się tutaj z dobroci serca. Pojawiał się tu, bo na ciągle wpadający w mniejsze lub większe tarapaty Austin mógł ćwiczyć magie  anatomiczną, która stopniowo - z miesiąca na miesiąc- odsłaniała przed nim kolejne sekrety. Po przerwaniu kompletów odciął sobie drogę do ćwiczeń praktycznych, wiec szukał takiej możliwości wszędzie, gdzie tylko nadążyła się okazja. Dlatego podniósł słuchawkę i pojawił się tu o drugiej nad ranem. Nie spał, szkicował. Kilka ilustracji domagało się jego uwagi. Ślęczał nad nim pięć godzin. Potrzebował odskoczni. Chwili wytchnienia. Ironiczne, ze szukał ich właśnie tu. W murach ceglanej kamiennicy.
Teraz zaboli, chciał powiedzieć, ale nie powiedział. Duco uśmierzyło ból. Austin nie poczuje nic.
- Sanacruore.
Przyłożył dłoń do rozcięcia na jego twarzy. Zaklęcie musiał wypowiedzieć jeszcze raz Syk, który wydostał się spomiędzy zaciśniętych warg, świadczył o tym, że jego właściciel nie poczuł prawie nic.
- To tylko trochę bólu. Tyle co nic.
Kolejny etap - Breviter. Czar usuwał płytkie zadrapania. I tym razem magia przyjemnym ciepłem połaskotała go po powierzchni palców. Rana niemal zupełnie zniknęła. Niemal.
Została najgorsza część - załamana ręka. Przyjrzał się jej uważnie, pod światło. Zwisała bezwiednie. Złamana? Zwichnięta? Nie dysponował wystarczająco rozległą wiedzą z zakresu anatomii, by zdiagnozować obszar jej uszkodzenia. Fortitudo powinno w minimalnym stopniu zminimalizować obrzęk, jak i poprawić kończynie funkcjonalność.
Pierwsze Fortitudo wyszeptał; głos zatrzymał mu się w krtani.
Drugie Fortitudo, powiedziane nieco głośnie, zadrżało na języku.
Trzecie strumieniem magicznej energii dosięgło celu.
Odetchnął. Potrzebował zapalić.
- Masz proch rytualny? - Świece wziął ze sobą. Nie podejrzewał, że Petra zmagazynowała ich zapas.
Zaciągnął się papierosem, zapalonym zapalniczką. Gryzący dym, najpierw wypełnił drogi oddechowe, a potem powierzchnie płuc. Zatrzymał go tam trochę dłużej, do granic wytrzymałości, do momentu, aż poczuł nieprzyjemne drapanie w gardle.
- Na drogę. - Włożyła mu resztę paczki do kieszeni. Skinął głową, ale nie towarzyszyło temu gestów "dziękuję".
Sama usypała z prochu pentagram. Świece w kolorze białym umieścił na ramionach gwiazdy i, zanim acham znalazł się między placami, zdał jej papierosa.
- Ossa coniunge, celeriter sanare – ostrze sztylety zwrócił ku świecom – jednej, drugiej, trzeci, czwartej, piątej.
Rytułał Łączkość - przyspiesza proces gojenia złamań.Nie używał go nigdy wcześniej.


Leviora 40/30, skuteczne
Duco 96/70, skuteczne
Subsidio 94/60, skuteczne
Sanacruore 24/20, skuteczne
Breviter 32/35, nieskuteczne
Breviter 117/35, skuteczne
Fortitudo 49/85, nieskuteczne
Fortitudo 45/85, nieskuteczne
Fortitudo 107/85, skuteczne

Rytułał Łączkość (45), k100+20. Zużywam zestaw świec w kolorze białym.

The member 'Cecil Fogarty' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 95

Leander pyta dlaczego, a Allie nie rozumie, dlaczego to pytanie w ogóle pada. Przed momentem sam mówił jej, kto powinien, a kto nie powinien pojawiać się w tej dzielnicy. Za moment da jej wywód na temat tego, że to dzielnica dla wszystkich, wcześniej mówiąc, że jednak nie. I jeszcze zadaje takie pytania.
Co tym… lekarzem jest nie tak?
— Bo wygląda pan jak ktoś zdecydowanie nie stąd – odpowiada.
Naprawdę, starała się być miła i grzeczna, choćby ze względu na Irę, ale… ale, no, po prostu, nie potrafi. Nie potrafi zrozumieć Leandra, jego słów, jego intencji, jego… obycia. Przecież mogłaby go polubić.
Ale przed chwilą prawił jej kazanie i mówił do niej jak do dziecka.
Może jednak lepiej, jeżeli będzie widywała go tylko w chwili, w której był z nimi też Ira. Jakoś to wszystko wtedy… jakoś to wszystko się rozchodziło.
— Ale przed chwilą mówił pan, że to dzielnica nie dla mnie – dodaje. Łapie za słówka? Być może. Pyskuje? Być może. To się zdarza bardzo rzadko, ale Allie czuje się urażona tym pretensjonalnym traktowaniem, jakkolwiek nie jest ono pomocne w tym momencie.
Bo przynajmniej pozwala jej wrócić na właściwe tory, prostą drogą do miasta.
Masz przy sobie coś cennego.
— Myśli pan, że chcieliby ukraść motocykl?
Nic więcej cennego ze sobą nie miała, więc o niczym więcej też nie była w stanie pomyśleć. A może powinna. Teraz dla niej najcenniejszy był on – bo właśnie dzięki niemu mogła stąd jak najszybciej odjechać.
I pobłądzić po okolicy jeszcze przez jakiś czas.
Przechodzili z jednej ulicy na drugą – ta zdawała się nieco szersza i bardziej rozjaśniona. Z niej nawet zaczynała widzieć most prowadzący do dalszej części miasta.
Na moment tylko zatrzymała spojrzenie na Leandrze, wyrażając zdumienie w tym, co właśnie usłyszała.
Na podobnej się wychowałem.
Nie było tego po nim w ogóle widać. Był lekarzem, dobrze ubranym, dobrze się prezentującym… w życiu by nie pomyślała, że mogło wychować go coś podobnego do realiów Sonk Road. Przez takimi ludźmi i miejscami ludzie się przecież przestrzegali. Sam ją przestrzegał.
Spuściła tylko głowę, nie wiedząc, co powiedzieć. Z ust wypada jej tylko krótkie ach, tak, i nic więcej. Nie wypadało chyba pytać go o coś więcej. Może nawet źle wspomina tamte czasy. Nie znali się przecież tak dobrze, żeby się sobie zwierzać z takich rzeczy.
Może nawet nie chciał o nich mówić.

k3 na zdarzenie z lokacji
I kości zmroku po raz trzeci i ostatni

The member 'Alisha Dawson' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k3' : 1

--------------------------------

#2 '(S) Kość zmroków' :

Kiedy zadawał jej pytanie, obserwował ją z uwagą, aby ostatecznie odnieść wrażenie, że kręci się w kółko, kiedy daje jej sprzeczne sygnały i stawia takie tezy. Dlaczego aż tak bardzo go to bawiło?
- Tak i zdania nie zmieniam, ale… - zawiesił głos wyłącznie dla efektu. Czy Alisha miała to docenić? - Ponieważ masz coś, co można stracić. Do Sonk Road trafia się z przypadku. Raczej nikt nigdy nie marzy, aby obudzić się w jednym łóżku z dodatkowymi lokatorami w postaci pluskiew i nie chce zastanawiać się, czy jutro będzie miał co do garnka włożyć. Ale do czego piję…
Rozejrzał się wokół nich, uważnie badając teren, kiedy maszerowali dalej, niemalże znikając już z Olive Street na rzecz przejścia przez Hemlock.
- Do tego, że właśnie z tego powodu mogą tu być wszyscy i nikt nie powinien. - Pomógł jej podnieść przód motocykla, aby nie musiała szarpać się z nim w obliczu mijanego przez nich, nietypowo wysokiego krawężnika. - A podziękować za to możemy wyłącznie Kręgowi. I wydumanym kapłanom, którzy ludzi doświadczonych biedą widzieli tylko stojących pod spożywczym z papierowym kubkiem na drobne.
Wywody dobiegły końca, a przynajmniej na chwile. Leander się już dość nagadał jak na swoją zwyczajną powściągliwość w słowach. Nie był pewien, dlaczego aż tak uparcie chciał jej to wyjaśnić. Może to kwestia jej wycofania, niewinnej buzi i nienagannych manier, z których znał ją wcześniej. Mógł tylko wyobrażać sobie, jak piękne byłoby zniszczenie takiego stworzenia. Tak absolutnie przepyszne...
- Podejrzewam, że nie tylko motocykl. - Odpowiedział, gdy przechodzili w kolejną alejkę, w której to dla odmiany coś dziwnie posykiwało. Leander wytężył słuch, próbując zrozumieć, dlaczego brzmi mu to jakoś tak znajomo.
Nie przejął się reakcją dzieciątka na swoje wyznanie, chociaż jej spojrzenie prawie przypaliło mu policzek. Nie wyglądał, jak gdyby stąd pochodził, prawda? Gdyby dać każdemu dobry płaszcz i buty, to nawet menel szczający po krzakach wyglądałby przyzwoicie. A gdyby dać też każdemu edukacje i dostęp do służby zdrowia…
Może to i lepiej, że nie pytała? Nie musiała mierzyć się z rzeczywistością, której nie znała i poznać raczej nikt nie chciał. Leander miał przecież mnóstwo do opowiedzenia w zakresie tego, jak się tutaj żyje i dlaczego tak właściwie gabinet ma właśnie tutaj, a nie gdzieś indziej.
Myśli rozproszyły się pod wpływem wzrastającego natężenia tajemniczych syków. Dosłownie wpadli na ich źródło. Graficiarze wyglądali na dość zaskoczonych, kiedy dziewczyna z motocyklem i miejscowy lekarz maszerowali sobie po Hemlock jak gdyby nigdy nic. Zaskoczonych, że tak zupełnie nienaumyślnie znaleźli frajerów, którzy pomogą im w tych trudnych czasach.
Leander złapał za puszkę, zanim zdążył zobaczyć w jej kształcie spray. Gdy ktoś rzuca ci coś w dłonie, pierwszą reakcją jest chęć pochwycenia i nawet reakcja druga - odrzucenie przedmiotu - niewiele mogła pomóc, gdy zza budynków obok było już słychać milknącą syrenę policyjną oraz trzask drzwi samochodu.
- Wiejemy - szepnął, jak gdyby rzeczywiście musiała być zachęcona do ucieczki. Nie musiała, ale przyzwyczajenie nie odpuszczało łatwo.

Leander mówi, a im więcej mówi, tym bardziej nosek Allie zaczyna się marszczyć. I nie chodzi już o kluczenie pomiędzy tematami, sprzecznymi sygnałami, jakie jej dawał w swoich wypowiedziach – nie. Chodzi o to, że o wszystko oskarżał Krąg. I, w porządku, Allie jest się w stanie zgodzić, że Krąg to nie jest najlepsze miejsce na ziemi. Najbardziej uczciwe, najbardziej lojalne czy tolerancyjne. Albo otwarte. Nie jest.
Ale to też nie znaczy, że to najgorsi ludzie i wszystko, co dzieje się tutaj, to ich wina.
To prawda, ze swoim majątkiem byliby w stanie pomóc tym ludziom.
Ale wśród tych naprawdę potrzebujących są przecież też ci, którzy tej pomocy przyjąć nie chcą.
Czasem… czasem po prostu lepiej zrezygnować. Nie wszystkich da się uratować.
Często Allie nie chciała po prostu o tym pamiętać.
— Myślę, że prawda leży gdzieś pośrodku – odpowiada więc cicho i wymijająco. Temat mógłby być zakończony w tym momencie. Być może jest.
Nie tylko motocykl.
Allie, spojrzawszy na Leandra, mogłaby zapytać naiwnie – a co jeszcze? Ale po ostatnich zdarzeniach zajmuje jej tylko kilka chwil zrozumienie, co. I przenika ją bardzo nieprzyjemny dreszcz na samą tę myśl. Jednocześnie to właśnie stanie się powodem, dla którego nigdy więcej nie wjedzie, nawet skrótem, od strony Sonk Road.
Nie odpowiada.
Zwiesza głowę i idzie dalej, aż do jej uszu dociera dziwny syk. I tylko nie wie, kto był bardziej zaskoczony – ona, czy grupka młodych chłopaków, którzy do niedawna malowali graffiti na domu. Puszki znalazły się nagle w ich ramionach, jeszcze zanim zdążyła je otrzepać i wypuścić. To jednak dopiero pierwszy z ich problemów.
Dźwięk syren policyjnych zwiastowałby wiele dobrego, gdyby nie fakt, że przed chwilą to oni mieli w rękach spraye do graffiti.
Krótkie wiejemy było wystarczająco przekonujące, aby Alisha wykrzesała z siebie ogromne pokłady prędkości. Zarzuciła nogę przez motocykl i odpaliła go płynnym ruchem.
— Wsiadaj – mówi krótko i daje mu zaledwie kilka sekund na reakcję.
Potem daje gazu – i nie myśli. Po prostu jedzie.
A kiedy jedzie, wszystko dzieje się samo. Mięśnie drżą, częściowo ze strachu, ale również z bólu, gdy skurcz znów zaczyna odzywać się w częściach ciała najpotrzebniejszych do ucieczki. Stara się je ignorować, stara się oddychać, uspokoić. Nie jest najgorzej. Bolało ją w życiu bardziej. Da radę. Musi dać radę. Jeszcze trochę. Jeszcze kawałek.
Syreny policyjne milkną, a Allie nie wierzy, że właśnie uciekała przed policją. Nie mówiła nic, bo mdli ją ze stresu, aż w końcu zatrzymuje się w jakimś zaułku i gasi silnik, żeby nikt przypadkiem ich nie usłyszał.
Nie schodzi z motocykla, tylko wspiera się nogą i oddycha. Płytko. Coraz głębiej. Każdy kolejny oddech zbliża ją do spokoju, każdy pozwala opanować drżenie. Jest coraz lepiej. Coraz lepiej…
A kiedy podnosi głowę, dostrzega palące się światło w pobliskiej księgarni.
I już przestaje być lepiej.

Choroba się odzywa: 5/10, nie jest źle