First topic message reminder :

The member 'Perseus Zafeiriou' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 46

--------------------------------

#2 'k60' : 37

Jest ich dwóch.
Jeden w sercu pentagramu, drugi poza jego liniami. Jeden z magią rozśpiewaną w żyłach, drugi dopiero budzący ją z drzemki. Jeden gotowy na wszystko, drugi gotowy wszystko znieść.
Obaj zastanawiająco podobni, chociaż dobitnie różni.
Pozory mylą, panie Paganini.
— Si, widzę.
Valerio to sprawiedliwy egzekutor. To, w czym żyłeś przez całe życie: strach, nienawiść, miłość, oddanie, gniew, spokój, dostajesz od niego w sowitych ratach — po stokroć więcej. Valerio to sprawiedliwy pracodawca; to, co zleca, zawsze odbiera i nigdy nie ma długów — jak mógłby, skoro je ściąga? Valerio to nie do końca człowiek; raczej coś pomiędzy. Zawsze w rozkroku, zawsze nad przepaścią — lewa noga w rzeczywistości, prawa w oddzieleniu od ciała. Lewa półkula mózgu w realizmie tej chwili, druga odczepiona od poczucia prawdy; obie tak samo ważne. Valerio jeden i Valerio dwa rzadko istnieją w tym samym miejscu o tym samym czasie — rozszczepienie nie zawsze zaczyna się od duszy.
Niekiedy jego początek to zestaw żółtych świec i dwukrotnie powtórzona inkantacja rytuału; czasem to pięć chybotliwych płomieniach na knotach, które powinny — bo to zlecił — ale nie musiały — bo gdzie w tym zabawa? — zapłonąć.
Pozory mylą, panie Paganini.
To prawda; Valerio pomylił się co do młodego, greckiego geniusza.
Problem w tym, że niezbyt lubi się mylić.
— In realtà, devo ringraziarti — pięć rozpalonych świec to drugi udany rytuał; to obietnica, której powinien dotrzymać; to umowa, której żadna strona nie przypieczętowała krwią; to—
— Clamor.
Za cicho?
Za spokojnie?
Za bardzo Percy, zaimponowałeś mi, to będzie owocna współpraca?
Wiązka iluzorycznej magii nie pojawia się w powietrzu; zamiast niej, po wnętrzu magazynu rozpełza się echo. Powtórka, Valerio?
Si.
— Clamor.
Tym razem wiązka magii jest potężna — balansuje na granicy przejścia do rzeczywistości i niewiele brakuje, żeby wiadro smoły zmaterializowało się w powietrzu, oblewając Zafeiriou. Niewiele, ale brakuje; zamiast tego, jest wrażenie, że właśnie do tego doszło.
Łatwo wywnioskować po wrzasku — Paganini, wysuwając papierosa z paczki, nawet nie próbuje go przekrzyczeć.
— Sei stato fortunato oggi, fratello. Pomyśl, że kolejnym razem nie rzucę zaklęcia. Po prostu to zrobię.
Magia iluzji to paskudna kurwa; dlatego Paganini tak dobrze się z nią rozumie. Zaklęcie rozsiewa w umyśle uroczą wizję — jest smoła, kocioł, całe to katolickie pierdolenie o Piekle; jest ból i ogień, i chociaż niewiele zabrakło, żeby słowo stało się ciałem, Valerio wie, że w głowie Zafeiriou właśnie rozpętuje się prywatna gehenna.
— Dlatego odbieraj telefony, no?
Chwila dla ciała, chwila dla ducha, chwila dla upewnienia się, że Perseus zrozumiał; niech młody poczuje, że ma odrobinę kontroli nad rzeczywistością. Niech poczuje się trochę pewniej. Paganini zna się na ludziach — z naciskiem na ich kości — i wie, że ma przed sobą typ człowieka, któremu strach sznuruje krtań aż do języka. Kiedy ludzie naprawdę się boją, milkną; wyłączają uszy, przestają rozumieć, co właściwie się odpierdala.
Czasem trzeba im w tym pomóc.
— Albo—
Lewa dłoń zaciska się na kołnierzu kurtki; but zatarł jedno z ramion pentagramu, świece zgasły, ale to bez znaczenia — zamiast faktów, mówi pięść. Pierwsze uderzenie w żuchwę to prawie pocieszenie.
Już dobrze, Percy, teraz ci po prostu przypierdolę.
— Będę—
Drugie uderzenie zamierza trafić w nos, więc jest mocniejsze; Paganini nadal trzyma go za fraki na wyciągnięcie ramienia. Niech Zafeiriou wróci na ziemię, niech otworzy swój genialny umysł na słowa, niech przyswoi wiedzę; nie mogą sobie pozwolić na drugie porozumienie.
— Musiał znaleźć kurewsko duży garnek.
Krok w tył, palce poluźniające uścisk na kołnierzu kurtki, uśmiech. Dlaczego miałby się nie uśmiechać?
Ma doskonały humor i dwa udane rytuały na magazynie.
(Dłoń zaciśniętą w pięść i zrujnowaną, obiecującą przyszłość pod butami).
— Posprzątaj po sobie. Za godzinę Matteo cię odbierze.
Ludzi pan; mógł przecież zabić.

Clamor: rzut I (16, nieudany), rzut II (73 + 20 = 93), udany
cios średni | próg 55 | 100 + 20 + 10
obrażenia: 10 + k20/2
cios mocny | próg 85 | k100 + 20 + 10
obrażenia: 10 + k20

The member 'Valerio Paganini' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 29

--------------------------------

#2 'k20' : 17

--------------------------------

#3 'k100' : 57

--------------------------------

#4 'k20' : 11

Jest ich dwóch.
Jeden z sercem na dłoni, drugi bez serca w piersi. Jeden z magią rozśpiewaną w żyłach, drugi z zaklęciami, które zawsze bolą i nigdy nie pomagają. Jeden nieobliczany w tym, co robi; drugi próbujący obliczyć wszystko, co możliwe.
Obaj zastanawiająco podobni i niezastanawiająco różni.
Przerwane czubkiem buta ramię pentagramu zgasiło świece; rytuał wybrzmiał, magazyn omiotły linie energetyczne. Wdech smakował ulgą, ulga miała posmak coca—coli, coca—cola była nagrodą wybieraną z katalogu stu jeden rzeczy, które zjem lub wypiję, jeśli przetrwam kolejną apokalipsę. Z nieba nie leciały białe pióra i nikt nie płonął żywcem, ale był pewien, że w powietrzu — poza smrodem krwi — wyczuwa ocean. Siedemnasta rzecz na liście stu jeden rzeczy; przesolone frytki z tej samej budy, w której w lutym Williamson dokonał apokaliptycznego zakupu.
Przyspieszony puls (licz, Percy; jeden, dwa, trzy, cztery, ile razy na minutę?) wprawił rozhulaną magią krew w obłąkany taniec — huk w uszach zagłuszał słowa. Valerio poruszał ustami, Perseus nie słyszał dźwięków; Valerio znów mówił i tym razem to nie była liczba mnoga — padło tylko jedno słowo.
Jedno, od którego powietrze wokół Paganiniego zamigotało niebieskawo; cząsteczki magii obecne były wszędzie, to podstawa teorii.
— Nie taka—
Była umowa, ale od kiedy mafia przejmuje się cyrografami innymi niż te spisane krwią?
Świat przedstawiony wpadł w pułapkę bez wyjścia — strach zaczął się bezdźwięcznie, ale bezdźwięczny był tylko przez chwilę. Ta chwila była czarna i gęsta, cudownie spokojna; pełna niedowierzania, że po tym wszystkim będzie musiał—
— Securus!
— bronić się przed bladym światłem, które spowiło magazynową ciemność w dziwnym blasku. Pierwszy czar Valerio nie wyszedł; tarcza Perseusa postanowiła się z nim utożsamić — drugiego zaklęcia nie byłby w stanie zablokować nawet w dobrym momencie.
Po dwóch rytuałach żaden moment nie był dobry; magia w pentaklu krzyknęła i bardzo długą, bardzo straszną chwilę zajęło Zafeiriou zrozumienie, że to nie magia krzyczy.
To on.
Coś gęstego i przerażającego zalało głowę od środka — ciśnienie próbowało rozsadzić bębenki, a fantomowy ból nie zamierzał ograniczać się tylko do umysłu. Gorąca lawa spłynęła w dół, skapywała z podbródka, zakradła się za kołnierz koszulki — odłamki świadomości wpadły w gęstą smołę i zaskwierczały na wrzącej powierzchni. Zaraz umrę, zaśmiałby się, ale nie miał już ust; zaraz umrę i nigdy mnie nie znajdą, zacząłby krzyczeć, ale nie miał krtani.
Był tylko kocioł i wrażenie, że zaraz utonie, a później—
Uderzenie w żuchwę zalało umysł nową dawką bólu; Paganini zdążył pokonać linię pentagramu i zaciskał dłoń na kołnierzu.
Gdyby to naprawdę była wrząca smoła, nie biłby po twarzy, więc—
— Przestań — dziwnie cichy, nierówny, milknący nagle głos; drugie uderzenie było silniejsze. Coś chrupnęło — bardzo głośno i bardzo brzydko, i wtedy Perseus zrozumiał, czym tak naprawdę smakuje prawdziwy ból.
Jest kwaśny i gęsty; jak zalewająca usta krew.
Jak chyba złamany nos.
Jak—
Strach był prasą ściskającą wszystkie narządy wewnętrzne; ból był ostrymi, metalowymi szczypcami, którymi Paganini właśnie wyłuskał z głowy Zafeiriou świadomość.
Jego ciało przestało istnieć; przestało współpracować. Uginające się pod jego ciężarem kolana przypominały połamane witki — co powiem Oresowi? było pierwszą, świadomą myślą odkąd dłonie dotknęły szorstkiej podłogi magazynu.
Kolejne sekundy zajęło mu zrozumienie, że nie powinien myśleć o tym, co zrobi potem; bo nie będzie żadnego potem.
Świat przedstawiony powoli do niego wracał — ból żuchwy, ból nosa, ból mózgu, było potwornie zimno, a ciało z powrotem zaczęło się do niego odzywać. Czuł ból głowy, ostrza w uszach, wnętrze ust miał pokryte lepką skorupą krwi; nie powinny być w stanie formować żadnych słów, więc skąd wzięło się to ciche, złamane:
— Przestań.

Securus | krytyczne k1
w efekcie nie wykonuję uników
Punkty Życia: 162 — 35 (Clamor) — 18 (żuchwa) — 21 (nos) = 88

Czary czasem bywają zawodne, o czym Perseus miał się przekonać bardzo boleśnie za moment. Pod napływem inkantacji, w rzeczy samej, przed Grekiem powstała szklana tarcza, z tym tylko, że ta była inna niż wszystkie te, które broniły go do tej pory. Była jakby bardziej kolorowa, a na jej powierzchni wymalował się dokładnie zarys dłoni, jakby zaciśniętej w pięść. Punktem charakterystycznym był wyciągnięty środkowy palec bardzo serdecznie pozdrawiający przeciwnika jeszcze przez kilka ułamków sekund, zanim szkło rozbiło się z hukiem, trafiając po bokach Perseusa. Poza walorami artystycznymi szkło nie miało absolutnie żadnej wartości i nie miało na tyle mocy, aby wytrzymać napór zaklęcia Valerio.

Jest to jednorazowa ingerencja Mistrza Gry w wyniku wyrzuconej przez Perseusa krytycznej porażki. Perseusie, przed Tobą pojawił się kawałek ozdobnego szkła z serdecznym pozdrowieniem wobec Valerio, nie miał jednak żadnych wartości obronnych. Od tej pory za każdym razem, gdy w wyniku na kości pojawi się cyfra 1 (w dowolnym miejscu), na szklanej tarczy pojawi się ironiczny bądź najmniej pasujący do sytuacji obraz, którego kształt zależy od Twojej pomysłowości. Poza obrazkiem, tarcza zachowywać będzie swoje właściwości z opisu zaklęcia; efekt ten nie dotyczy odmiany Securus Magnus.
Mistrz Gry nie kontynuuje rozgrywki.

Boli?
Va bene.
Głowa w bok, w lewo, z ptasią ciekawością sępa — cierpienie to pożar, ciało do podpałka, Valerio to benzyna, którą ktoś dolewa do ognia. Ból jest wszędzie; we włosach, w porach skóry, na tylnej części podniebienia, pod paznokciami, w głosie, w krwi, w gównie.
Va bene.
Młody Zafeiriou coś mówi; jakieś strzępki sylab gubią się między wydechami, krwawią razem z nim, chrzęszczą w ustach wypełnionych czymś brzydkim i gorzkim, czymś gęstym i czerwonym. Razem z bólem rozrasta się nowotwór nienawiści; pod przytłumionym cierpieniem spojrzeniem rozbłyskuje coś nowego — paf! nowy stan zapalny, owoc z drzewa niechęci — i Paganini nie musi sięgać po słownik wyrazów bliskoznacznych (co to: pokrwawione, skulone i na podłodze magazynu? Grek po dawce włoskiej miłości), żeby domyślić się, co czuje Perseus.
— No, mio ragazzo — słowa to śmiech — tarcza Zafeiriou to żart i Valerio docenia efekt komediowy, ale no; nie przestanie. — To była lekcja.
W szkole trzeba je odrabiać, w życiu są za darmo; włoska nauka przetrwania to nowatorska szkoła doznań. Perseus chyba przesadził z zadaniem domowym, geniusz niepoprawny; zamiast triumfować po dwóch — dwóch, che bello! — udanych rytuałach, krwawi i dygocze.
Valerio wie, że ragazzo będzie tak dygotać długo; bardzo, bardzo długo, może całe życie. Będzie stygł po spotkaniu pierwszego stopnia całymi godzinami, a rano, w południe i wieczorem odkryje w lustrze pamiątkę po wycieczce za miasto.
— Zapamiętałeś?
Nie musi pytać; nie musi wiedzieć.
Zafeiriou podnosi wzrok i ma w nim pierwiastek, którego nie znajdzie na tablicy tego komucha — Mendozy? Mediediewa? — ale Valerio wie, że istnieje; ma przed sobą empiryczny dowód.
Ta zatęchła cząsteczka to sprecyzowana, zogniskowana niechęć do sprecyzowanego, zogniskowanego człowieka; a imię jego legion Valerio Paganini. Zna ten wzrok i ten pierwiastek, i wszystko, co następuje później — Perseus Zafeiriou tego pięknego, późnomarcowego dnia po raz pierwszy w życiu patrzy na kogoś i rozumie, że ma przed sobą wariata.
Bez zbędnej przesady i urokliwej metaforyczności — patrzy na pojeba i Valerio nie ma mu tego za złe; sam spogląda na siebie codziennie rano i widzi ten sam pejzażyk, tę mozaikę z nierównych fragmentów, zmontowaną z zaprawy koksu zmieszanego z krwią. Obłęd rodzi obłęd, sny potrafią przenikać do rzeczywistości, a Valerio przez ściany; to samopisząca się baśń, w której nie przewidziano szczęśliwego zakończenia.
— Do miasta — kawał drogi, ale mamy wiosnę, czas skorzystać z pogody. — Będziesz musiał wrócić stopem. Nie chcę, żebyś pokrwawił mi siedzenie.
Wystarczy chcieć; dla Valerio chęć jest równoznaczna z możliwością. Pod jego palcami wszystko przeistacza się w plastelinę — przepisy, prawo, uczucia, kobiety, ciało, mięśnie, kości, twarze.
Krok w stronę wyjścia wybucha echem ech; w tym echu brzmi śmiech.