Najpierw odezwał się ból.
Naciągnięty mięsień to kara, skurcz w łydce to pokuta, niechlujnie poskręcane kosmyki włosów — prysznic był szybki, skończył się szampon, łokieć uderzył o kafelki i wyprodukował dźgnięcie prądu zdolne zasilić całą dzielnicę — to zaburzenie wizualnego efektu tej z zasady zaburzonej speluny. Ból był nieślubnym dzieckiem treningu; poranny obłęd rozpoczął się w drzwiach siłowni i skończył pięć sekund później, po przekroczeniu jej progu.
To, co nastąpiło później, straciło prawo do nazywania się obłąkanym; nawet szaleństwo miało swoje granice. Godzinę — i jeden naciągnięty mięsień — później, Barnaby zaciekle wbijał spojrzenie w szare, zbrukane nadtopionym śniegiem płyty chodnika, wygodnie ignorując istnienie Cardio Praise po drugiej stronie ulicy i dziewczyny w witrynie. Willy — chyba nazywała się Willy; wyjątkowo adekwatne imię dla pracownicy cukierni, brakowało jej tylko kapelusza — zaciekle wskazywała na trzymany w dłoni kunszt sztuki cukierniczej, ale jedyną odpowiedzią było przyspieszenie przez Williamsona kroku. Dzień spod znaku wyrzeczeń miał zakończyć się nagrodą innego kalibru — tą skroploną w zmaltretowanych szklankach pubu, o dymnym zapachu i gorzkim posmaku wiekowych beczułek.  
Najpierw odezwał się ból — później przemówiło miasto.
W drodze do Little Poppy Crest nie patrzył na chodniki; ulotka w jego dłoni była zgnieciona, bordowa i pozbawiona lewego górnego rogu. Białe litery układały się w krzykliwą zachętę — najnowsza wypożyczalnia filmów, tylko największe hity! Poniżej adres, numer telefonu, krótka adnotacja, że karta rodzinna kosztuje mniej. Williamson pomyślał o Grekach, Helen, nawet Yadrielu — chłopaków wykreślił już na początku; Valerio używałby tej karty tylko w jednym celu i nie było to wypożyczanie westernów — dopiero później o własnej rodzinie.
Zmięta ulotka zniknęła w kieszeni płaszcza, ból w mięśniu ukarał go za zbyt szybki krok, papieros w ustach rozżarzył się na nowo.
Zawsze może zapytać wdowę McIntosh.
Miasto w drodze do Empire oddychało ciężko; Saint Fall podjęło pierwszą próbę odkaszlnięcia zimy, która utknęła w jego gardle jak zastygła flegma. Oddech wydobywał się z kanałów, topniejących zasp i zamarzających kałuży — Little Poppy Crest witało zapadający szybko mrok ciężkim łomotem serca i nadgniłym uśmiechem wczesnolutowego wieczora. W pierwszych oknach zapłonęły światła, w pierwszych barach pękały upuszczone kufle; już za godzinę po dzielnicy rozsypią się szerokie uśmiechy, pijackie sprzeczki i przemykające w cieniu sylwetki.
Tej jednej nocy ani Williamson, ani Venoir nie będą sunąć ich śladem.
Empire powitało ich zatęchłym od papierosowego dymu powietrzem, przyciemnionym światłem i garstką stałych bywalców, od których — jeszcze — nie bił odór alkoholu. Policyjny nawyk był silniejszy od wizji wolnego wieczoru; w drodze do opustoszałej budki, Barnaby liczył.
Kroki, obecnych, obsługę.
Dwanaście, pięciu, trzech.
Dwanaście kroków do drzwi. Pięć ewentualnych problemów. Trzech postronnych.
Godzinę później liczenie nie ustało; tym razem wzrok śledził bursztynowe kropelki na brzegu obracanej między palcami szklanki. Drinków liczyć nie zamierzali — to jedna z niewielu zasad, które Venoir i Williamson obdarzają jednakowym szacunkiem. Yadriel ostatnio wziął ją sobie do serca; smród przetrawionego alkoholu otulał go jak puchowa pierzynka niespełna dwanaście godzin po tajemniczym zatruciu, które pokonało nawet niezmordowanego negocjatora.
— Nikomu nie umknęła, Venoir. Ktoś — przez kogoś można rozumieć rozpartego w kącie budki gwardzistę, który minutę temu cierpliwie wyskubywał drzazgi z niewielkiego pęknięcia na blacie — jeśli zacznie widzieć je podwójnie, pora odstawić szklankę. — Zainicjował zakład. Kiedy Yadriel zatruje się po raz kolejny i co będzie przyczyną?
Uśmiech zadrżał w posadach i wytrzymał napór; alkohol smakował zmęczeniem i łagodził obyczaje, nawet te, które przekuwają twarze w zimne maski.  
— Chwilowo prowadzi środa i bimber z Wallow.
Na drugim miejscu tkwił piątek i wiśniówka posterunkowej Jagielsky.
Opustoszała szklanka — co najmniej czwarta; nie liczył, ale alkohol przestał szczypać w gardło kolejkę temu, co oznaczało, że trzecią mieli już za sobą — zastygła w bezruchu. Williamson słuchał całym sobą; znieruchomiałymi dłońmi, odchyloną swobodnie głową, wyblakłym spojrzeniem pod zmrużonymi powiekami.
— Wywiadowcy cię zmiękczyli, Venoir. Przypomnij sobie, co powtarzano na szkoleniu Czyścicieli — zanim magiczny zestaw słów opuścił usta, Barnaby zniżył głos; te słowa w narastającym gwarze pubu z trudem usłyszał nawet Yadriel. — Puste serce i strach wroga, oto czysta jest załoga.
Zmyślał paskudnie; humor w Czarnej Gwardii był niebezpieczny. Pamięta, że sześć lat temu zaczynał trening z niewiele młodszym od siebie chłopakiem; imienia nigdy nie poznał, twarz zatarło pół dekady krwawych wspomnień, ale jego słowa — puste łby i trupów wanny, nie pójdziemy już na panny — były pierwszymi, które nadały Czyścicielom pierwiastek człowieczeństwa.
Dwa miesiące później chłopak nie żył.
Przytknięta do ust szklanka była cichym toastem; słowa parujące na chłodnym szkle — kontynuacją porannego obłędu.
— Są na tym świecie rany, których nie uleczy czas i ból, którego nie zasklepi zapomnienie — kto to powiedział? Uniesiony do warg alkohol przypominał małe słońce; złota supernowa zamknięta w wypalcowanym szkle. — Przeczytałem to...
W jednej z książek pani J. B. Cook.
— Gdzieś.
Nagły przypływ szczerości Venoira poddał w wątpliwość leniwe rachunki; to mogła być szósta kolejka. Yadriel wypluwał na sfatygowane drewno skażone gwardią — oczywiście, oczywiście; ich kochana, zazdrosna suka — serce, a Barnaby szukał słów. Jakichkolwiek słów.
Przecież też mógłby zdobyć się na szczerość, chociaż zawsze odkładał ją w czasie.
Za chwilę, Daisy, za chwilę opowiem. Tylko jeszcze jeden drink, jeden papieros, jedna zdrada i opowiem ci wszystko.  
— Mogę udzielić ci dwóch rad i obie zawierają słowa na r. Jedno to ruchanie, drugie to rozmowa.
Może też wyznać prawdę; Venoir, zazdroszczę ci.
Pijesz, bo wciąż coś czujesz.
— Którą bramkę pan wybiera? Wbrew obiegowej opinii, mam doświadczenie w obu.
Pijesz, bo utopienie uczuć w alkoholu jest łatwiejsze od przyznania, że istnieją. Jeszcze istnieją; od sześciu lat dla obu z nich życie składa się z dwóch sylab. Jeszcze. Żyją, oddychają. Czują?
Dla jednego z nich jeszcze mogło niepostrzeżenie zamienić się w już nie.

Siedem i pół drzazgi — tutejsze stoły nie są najbezpieczniejszymi elementami wyposażenia; tutejsza klientela była o tylko dwa stopnie mniej groźna — później nadszedł moment konfrontacji. Czas, spleciony w ciasne supełki powiązanych z sobą konsekwencji, poluźnił uścisk; przez wąskie pęknięcie zaczęły wypływać dawno zapomniane strumyki wspomnień.
Pierwszy dzień na komisariacie, pierwszy uścisk dłoni, pierwsze Williamson, kawa, pierwsze rozgryzione między zębami na koszulę czy łeb? Pierwsze potknięcia i rozczarowania policyjnymi realiami; kiedyś Venoir był jedynie ulepkiem munduru, zabawnie przylizanych włosów, spokojnego spojrzenia i niedorzecznej liczby krewnych pracujących w policji. Dziś zmieniło się prawie wszystko — może poza włosami, bywały dni, kiedy nadal nosił je w niedorzeczny sposób.
Tego wieczora w przesiąkniętym dymem wnętrzu Empire powstawała nowa historia — jutro będzie tylko kolejnym wspomnieniem utkanym ze słów o bimbrze, środach i zakładach, których cichy prowodyr właśnie zastanawiał się, co padnie ofiarą kolejnego hazardowego urozmaicenia w życiu funkcjonariuszy.
Po ilu dowcipach o psie w mokasynach Venoir w końcu karze im się zamknąć?
Williamson typował dwa; ten żart był po prostu słaby.
— Zmianowy tryb pracy, obciążające realia służby, dla odważnych funkcjonariuszy policji stanowej środa to równie dobry dzień tygodnia, co piątek — czas odmierzany patrolami, zmęczeniem i wypalonymi papierosami; nawet dzień i noc nie były dobrym wyznacznikiem dla zachowania rozsądnego trybu życia. — Poza tym wszyscy wiemy, z czym się rymuje. Ten argument zwykle przeważa.
W środy na komisariacie ktoś zawsze opróżniał pojemnik z fusami, ktoś uzupełniał pojemnik z kawą, ktoś otwierał nowe opakowanie cukru, ktoś o nich dbał. W środy czas płynął szybciej — natłok obowiązków działał na korzyść paczki papierosów, z której zamiast dziesięciu znikała o połowa mniej. W środy istniało największe prawdopodobieństwo katastrof; statystyki mówiły same za siebie — najwięcej stłuczek, drobnych kradzieży i domowych awantur, zupełnie jakby w środku tygodnia kumulował się nagromadzony przez dwa poprzednie dni stres i rozczarowanie, że do weekendu nadal pozostawały dwie kolejne doby.
Środa dzień smroda; zasłużenie wygrała w tym zakładzie.
Miniona dekada dla Venoira musiała być długą falą nawracających śród; zniknęły inne dni tygodnia, odległość od pozostawionego w Hellridge życia rozmyła liniowy upływ czasu — była tylko środa, dzień po dniu, miesiąc po miesiącu, aż te zaczęły zamieniać się w lata, w trakcie których — poza czasem — rozmywały się też wspomnienia. W Saint Fall o Yadrielu zapominało coraz więcej osób; gdzieś pomiędzy — środą i środą? — pokrył się kurzem w pamięci Williamsona i wyłonił spod warstwy roztoczy lata później.
Tego wieczora po prostu przemywali zapomnianą przeszłość alkoholem, próbując przywrócić jej dawny, matowy blask.
— Nawet jeśli zostałby wyścielony trupami? To istnieje inny sposób? — uśmiech przypieczętowany płytkimi pęknięciami — z kącików zmrużonych oczu rozbiegła się siateczka kurzych łapek, geograficzne zakłócenie na połaci skóry. Venoir zachował ostrożność — żadnych szczegółów, żadnych detali, żadnych nazwisk i turystycznych wskazówek na przyszłość; gdyby Williamson zechciał odwiedzić Detroit (nie zechce; za blisko Kanady), nie wiedziałby nawet, gdzie wypić najlepszą kawę.
Dobrze; właśnie tego nauczyła ich Gwardia.
— Kawał drogi od domu — ostrożna odpowiedź zasłużyła na ostrożne podsumowanie; sekrety zwiadowczej misji miały utonąć w szklance Yadriela i jego wspomnieniach, a jedyna prawda, którą mógł wysnuć Williamson, brzmiała brutalnie. Czarna Gwardia nie oczekiwała, że Venoir przeżyje dość długo, żeby po dekadzie wrócić do domu. Życie w Hellridge nie zatrzymało się w pół kroku — nikt nie zanurzył czasu w bursztynie, nie zakonserwował bliskich Yadriela w niebycie; powrót do Saint Fall był powrotem do tego samego miejsca i zupełnie innych realiów. Tego sekretu Venoir nie musiał wyjawiać na głos — Barnaby rozumiał.
Jego obecne życie też nie przypominało tego sprzed dziesięciu lat — nie musiał w tym celu znikać z miasta; wystarczyło pochować parę bliskich osób, stracić kilka nadziei na przyszłość i przekreślić własny los jednym podpisem. Yadriel po przeciwnej stronie stołu nie był tym, który odkrywał przed Williamsonem sekrety komisariatu; Williamson nie był tym, który bez słowa sprzeciwu wykonywał jego najdurniejsze polecenia.
Ciekawy wniosek po trzeciej kolejce — tak naprawdę byli sobie zupełnie obcy i jednocześnie połączeni; nic nie buduje solidarności tak skutecznie, co wizja rychłej śmierci.
— Zdradzę ci sekret, Venoir — pusta szklanka stuknęła o stół, dłoń Williamsona w odpowiedzi bezwiednie sięgnęła po butelkę — do połowy pełną, dziś czuł się niepoprawnym optymistą. — Wystarczy zmyślać. Wrzuć do zdania kilka górnolotnych słów, pobaw się szykiem, a kiedy powiesz, że cytujesz Cycerona…
Strzeliła zakrętka — do wypełnionego papierosowym dymem powietrza dołączyła świeża dawka subtelnej woni whisky.
— Wszyscy uwierzą. Nie dlatego, że jesteś przekonującym kłamcą — bursztynowy alkohol grzecznie napełniał naczynia — najpierw szklanka Venoira, później Williamsona. Barnaby nie uronił nawet kropli; stabilne dłonie to gwarant nie mniej stabilnego planu urżnięcia w trupa. — Ludzie boją się przyznania do niewiedzy, ich fabryczne ustawienia to kiwanie głową, góra—dół. Wolą przytaknąć bzdurze niż dociekać prawdy.
Na dodatek żaden dorosły nie zapyta w bibliotece o dzieła Cycerona bez oczywistej konotacji; Valerio na sam dźwięk zaczynał śmiać się w głos.
— Droga do poznania jest ścieżką poświęceń. Plato.
Oczywiście, że to zmyślił.
Za brzegiem przytkniętej do ust szklanki trudno ukryć przelotny grymas; ten, który wyłowiły słowa Yadriela, zaczynał się w lewym kąciku i nie docierał do prawego — zupełnie, jakby Barnaby w połowie drogi zmienił plany i zdecydował się na dosadniejsze podsumowanie.
— Zostawić i zaczekać, aż obumrze śmiercią naturalną? To uczucie czy liść pelargonii, Venoir? — ciche stuknięcie odstawianej na stół szklanki przypominało wystrzał ostrzegawczy. — Czas nie rozwiąże za ciebie niczego. Możesz zająć tylne rzędy w teatrze życia—
Dłoń — właśnie sięgająca po odłożoną na bok paczkę — wykonała niesprecyzowany gest; jakby odganiał muchówkę znad arbuza.
— Ani słowa, spędziłem pół dnia z Overtonem.
To wyjaśniało wszystko — Williamson bez zająknięcia, za to z papierosem między palcami, wrócił na nabierającą rozpędu, życiową wskazówkę.
— I obserwować, jak jedna z głównych ról pozostaje nieobsadzona. Możesz też być mężczyzną i stawić czoła wyzwaniu — kilka sekund przerwy było koniecznością — wsunięty do ust papieros, strzelająca zapalniczka, płomień, rozżarzone oczko tytoniu; dawał Yadrielowi czas na obronę i szybko stracił zainteresowanie kontrargumentami. Był psem; strach wyczuwał na kilka mil.
— Rozmowa oczyści atmosferę? Tym lepiej, nie ma nic nieprzyjemniejszego od rozbierania się w strefie skażonej — na czym innym miały polegać kłótnie z kobietami? Prędzej czy później kończyły się bez ubrań; a jeśli nie, Venoir robił coś źle. — Nie wiesz, co się stanie. Nikt tego nie wie.
Czy nie na tym polega piękno ich skazanego na brutalny koniec życia?

Do celi z policyjnymi żartami i zakładami, które próbowały nadać wnętrzu skąpanego w trupim świetle komisariatu ludzkiego wymiaru; do kicia z dowcipami, które nie bawiły nikogo poza nimi samymi i próbą wytrącenia z równowagi najspokojniejszych mundurowych w zasięgu wzroku. W coraz bardziej zatłoczonym wnętrzu Empire nie było miejsca na pracę — dokładnie to próbowali sobie wmówić, z chorobliwym uporem zataczając coraz węższe kręgi, które każde rozpoczęte zdanie sprowadzały do poziomu posadzki na posterunku.
Albo kościelnych ławek nad Kazamatą.
— Podsumowując — brzydki, policyjny nawyk — nawet nad szklanką whisky wszystko sprowadzało się do snucia wniosków. — Oddania misji nie sposób obliczyć w milach.
Dziesięć, sto albo tysiąc; nieistotne, ile z nich Venoir przejechał samochodem, ile pokonał w powietrzu, jak wiele przepłynął i czy nabawił się choroby lokomocyjnej — Gwardia rozkazuje, Gwardia wymaga, z Gwardią się nie dyskutuje. Bardziej od miejsca, w którym Yadriel spędził ostatnią dekadę, Williamsona interesowało to, ile czasu dano mu na spakowanie; dobę? Dwie, jeśli akurat była niedziela i oddział banku zamknięty? Sekrety Wywiadowców oznaczano odpowiednią pieczątką stawianą na samym środku papierowej teczki; dwa słowa, żadnych wątpliwości co do natury misji. Ściśle tajne.
Tej samej pieczątki mogliby użyć, żeby opisać własne życia od momentu wstąpienia w szeregi kościelnej jednostki; ściśle tajne. Żadnych pytań. Jaka Gwardia, kto — niby ja? Na palcach jednej dłoni mógłby policzyć osoby, które rozumiały; ludzi, z którymi ten rodzaj otwartości — nad butelką i bez strachu, że dwie kolejki za daleko rozwiążą język — był możliwy. Venoir, Carter.
Dwie.
Dwie dusze piekielne, które patrzą na niego i wiedzą, że cienie pod oczami to nie tymczasowy dodatek; to permanentny tusz zaprzedanego życia.
— Znasz mnie zbyt dobrze, Venoir. Kiedy inni ulegają niewątpliwemu urokowi osobistemu, ty myślisz wyłącznie o jednym — nie musiał kłamać, chociaż historia, która wybrzmi za moment, to najwyższy rodzaj fikcji. — Patrzcie na niego, posterunkowego złodzieja kanapek. Pół dnia myślałem o tej z indykiem tylko po to, żeby odkryć ugryzienie na samym środku najdelikatniejsze części chleba.
Nie każdy lubił skórki; niektórzy woleli to specyficzne miejsce na cudzej kanapce, gdzie mięso i sos są spójną, doskonale wyważoną całością.  
— W wyniku zaawansowanego śledztwa udało się dopasować ślady z miejsca zbrodni do kogoś, kto ubrudził mundur sosem żurawinowym z rzeczonej kanapki — prawdę mówiąc, ubrudził się tylko raz; Venoir potrzebował trzech minut i jednego Williamson, oglądasz się czasem w lustrze? (nieszczególnie, Yadriel, nie lubię tego, jak wyglądam po tygodniu nocnych patroli) na zamknięcie sprawy. — Wyrok? Stawiam następną butelkę.
Równia pochyła wieczoru pochyliła się jeszcze mocniej — Barnaby spojrzał w kierunku baru, pełniejszego niż jeszcze dwa kwadranse temu, i niepokojąco szybko nawiązał kontakt wzrokowy z barmanem. To chyba ukryty talent; sprawianie, by ta konkretna grupa zawodowa zawsze zachowywała w jego obecności czujność. Pozbawiona słów konwersacja zamknęła się w kilku gestach — wskazanie na opustoszałą butelkę na środku ich stolika, uniesienie jednego palca, zmarszczenie brwi na widok wiaderka z lodem i aprobujące skinięcie głową, kiedy barman zrezygnował z niedorzecznego pomysłu psucia alkoholu mrożoną wodą.
O dwie sekundy za długo zajęło mu zrozumienie, co właściwie próbuje powiedzieć Yadriel; kolejne cztery spędził na tłumieniu nieodpartej potrzeby pstryknięcia go w ucho.
Ktoś kiedyś powinien; może to jedyny sposób na przerwanie letargu przekonania o własnej racji, w który popadł dawny wywiadowca?
— Nie tego uczy nas służba, Venoir? Każdego dnia, w mundurze albo bez, stawiasz czoła nieprzyjemnym rzeczom — zamiast kontrolowanej przemocy, Williamson wybrał niekontrolowane drgnięcie kącików ust. Stłumiony uśmiech nagrodził ostatnim łykiem whisky; ogień w przełyku urozmaicił ton kolejnych słów.  
— Zasadnicza różnica polega na tym, że za jedno ci płacą — ledwie — a drugie jest gestem dobrej woli. Jedno może wywlec ci flaki w bezimiennym zaułku Sonk Road — prawie się zdarzyło, dwa miesiące temu; rana przez tydzień zasklepiała się i otwierała na nowo, bo nóż był zardzewiały, a leczenie prowizoryczne — Z kolei drugie wywlecze ciebie. Ze skorupy, z której głębin brzęczysz, że boisz się konfrontacji.
O blat stuknęła butelka; świeżutka, wciąż pełna, o barwie budzącej nagłe, niechciane i wyjątkowo trafne skojarzenie z czyimś — czyim, Williamson? Po połowie butelki nie myślał imionami, jedynie zapachem; teraz czuł ocean — spojrzeniem.  
— To twoja wymówka? Bicie piany, marnowane czasu i energii? — trzask odkręcanej zakrętki zlał się z cichym ha! triumfu. Pies właśnie zwęszył trop czyjejś pomyłki. — Gdybyś naprawdę nie lubił podejmować niepotrzebnych akcji, szanował swój czas, oszczędzał energię i nie przepadał za sentymentami—
Ze świeżo otworzonej butelki popłynął bursztynowy strumień whisky; najpierw szklanka Yadriela, później jego, dopiero na końcu kontynuowanie przerwanej myśli.  
— Nie siedziałbyś tu teraz. Jestem uosobieniem każdej z tych rzeczy, Venoir. Niepotrzebna akcja? Stateczne upijanie się w barze. Szacunek do czasu? Od dwudziestu minut ględzimy o uczuciach jak żony czekające, aż mąż wróci z wojny — zakręcona butelka stuknęła o stół — kropka na końcu zdania, ale nie wykładu; ten płynął spokojnym strumieniem. — Marnowanie energii? Powodzenia z tym jutro, kiedy obudzisz się i odkryjesz, że nie masz już dwudziestu lat. Sentymenty? Sentymenty to mój ulubiony fragment, bo widzisz—
Ujęta w dłoń szklanka była czysta, whisky chłodna, gardło spragnione; upijając łyk, nie powstrzymał spojrzenia, które lustrowało twarz Yadriela, jakby ten był kryminalną zagadką do rozwikłania. Być może był; dla kogoś, o kim mówił przez cały ten czas.
— Odkąd wróciłeś, właśnie to sprawiło, że rozmawiamy. Sentyment. Nie wiem, kogo próbujesz okłamać. Mnie, siebie, świat; nie wiem i nieszczególnie mnie to obchodzi — subtelnie, Williamson, wyjątkowo wyrozumiale — ponieważ nie działa. Prawda jest taka, że podjąłeś decyzję i jest dokładnym przeciwieństwem tego, do czego chcesz mnie przekonać.
Venoir mógł wierzyć w jedno, ale Williamson słyszał coś zupełnie innego; granica pomiędzy rzeczywistością i faktami była — wbrew pozorom — wyjątkowo płynną kreską na wilgotnym piasku. Wystarczył jeden przypływ uczuć, żeby przesunąć linię demarkacyjną; a w słowach Yadriela słychać nadchodzącą falę.

Kto kłopotałby się tym, aby liczyć odległość?
Pojedyncza kropla na ściance szklanki przebywała właśnie drugi centymetr mozolnej ścieżki po chłodnym szkle; od pięciu sekund obliczał każdy milimetr pokonanej przez nią drogi, jeden, drugi, trzeci — gdyby dodał kolejną kroplę, mógłby zorganizować cichy wyścig pod nosem Yadriela.
Dycha na tę po lewej; balansowała bliżej oplatających szklankę palców. Dwa kolejne centymetry i wreszcie dotrze do zgięcia kciuka — wtedy, podobnie jak Venoir, znajdzie się dokładnie tam, gdzie jej miejsce. Geograficznie w Saint Fall, fizycznie — w Empire, mentalnie—
Być może tysiąc mil stąd, nad błyszczącymi nitkami rzek Cincinnati albo cieniu (drugiego) najstarszego ogrodu zoologicznego.
— Za pasję nie przyjmuję pensji, Venoir — opłata w uniwersalnej walucie kanapek — Williamson, jak na Williamsona przystało, po prostu demonstrował na żywym organizmie sposób działania podatków; pech chciał, że żywym organizmem był czyjś lunch — nie zasługiwała na poniżające miano pensji. Była raczej transakcją jednokierunkową; z ust do żołądka, a stąd niebezpiecznie blisko do serca. — Poza tym to dość odważna hipoteza. Nigdy nie zostawiam jednoznacznych śladów na miejscu zbrodni.
Te pozostawione przez zęby były najwyraźniej śladem wieloznacznym; słowa nad brzegiem szklanki — już bez kropli na ściance — pozostawiały po sobie śmietankowy osad oddechu.
— Powiedzmy, że to przez sympatię do czystości.
Istnieją rodzaje hermetycznego dowcipu, które nie nudzą się nigdy — nawet, jeśli czyścicielskie zamiłowanie do czystości zatacza czwarty maraton w murach Kazamaty i nawet najbardziej cierpliwi Sumienni (a więc nie Carter) zaczynają tracić rezon. Tym razem Czyścicieli jest dwóch, dowcip jeden, butelki pół — Williamson napełnił szklanki po raz kolejny, ignorując napierające na skronie zmęczenie. Coraz gęstszy tłum w pubie generował dźwięki; pojedyncze szczęknięcia szkliwa, wybuchy śmiechu, szmer rozmów, gwar życia zamkniętego na kilkudziesięciu metrach kwadratowych, które natlenia tylko jedno uchylone okno, napędzają za to litry alkoholu i perspektywa dopiero rozpoczynającej się nocy.
Płytką zmarszczkę między brwiami — wpatrywał się w kogoś przy barze; męskie ramię o kilka centymetrów za blisko samotnej kobiety, głowa zbyt chętnie nurkująca w jej kierunku, przypadkowe szturchnięcia, które po drugim razie przestają być przypadkowe i awansują na tendencyjnie natarczywe — wygładził dopiero dźwięk imienia.
Barnaby, obracana między palcami szklanka zastygła gwałtownie; nieznajomy zaczął opuszczać dłoń, do kobiety przy barze wróciła znajoma — napięcie spłynęło w dół kręgosłupa; Barnaby, siad, za widmowym głosem podążył fantomowy dotyk palców na nadgarstku.
Barnaby, tym razem to ton Yadriela — w odpowiedzi wyblakła zieleń oczu przylgnęła do policzka Czyściciela.
— Jeszcze nikt nigdy nie porównał mnie do przeżutego kawałka kauczuka, Venoir. W imieniu trzech dekad niewymyślnych obelg — dziękuję — Williamson jak guma do żucia we włosach; ciekawe, czy owocowa? — Powinienem podziękować też za sympatię, ale nie oszukujmy się.
Jedno dziękuję na miesiąc; Barnaby uważnie pilnował statystyk i właśnie zużył limit — a był dopiero trzeci lutego. Nie oszukujmy się było istotniejsze w wydźwięku — pod nie oszukujmy się przycupnęła implikacja, że Venoir w momencie decydowania, czy sentyment napędzi sympatię do Williamsona, nie dysponował wolną wolą.
Niektórzy nazywają to aurą gwardzistów — inni obłędem w drugim stadium rozwoju.
— Nie miałeś wyboru. Niewiele osób jest w stanie oprzeć się temu—
Uniesiona w geście pozdrowienia szklanka nie uroniła nawet kropki alkoholu — to prawda; kto oparłby się stawianemu przez członka Kręgu alkoholowi?
— I temu.
Tym razem gest dłoni Williamsona wymierzony był w niego samego — zestawienie ciemnego swetra z bursztynową zawartością szklanki doskonale odzwierciedlał jego dualizm; był dualistycznie zawieszony między wyborem, czy poturbować kogoś z pomocą słów, czy pięści.
— O tym nie wspominając.
Chłodny spód szklanki dotknął nosa — Venoir jako jeden z nielicznych pamiętał czasy, kiedy ten złamany był tylko trzy razy.
Po trzech podobno się zeruje; jeśli to prawda, Barnaby właśnie rozpoczynał czwarte okrążenie.
Próba wygładzenia zagięć na zmiętej karcie przeszłości wymagała znacznie więcej niż pojedynczego spotkania w Empire — serce to skomplikowana sprawa, wystarczy zapytać kardiochirurga. Jeszcze bardziej skomplikowane są próby zrozumienia, czy nadal tkwi na miejscu; Yadriel mógł w to wątpić, ale tu i teraz — pochylony nad szklanką, skupiony na słowach znikających w gwarze — Williamson nie miał żadnych wątpliwości co do prawidłowej liczby serc w piersi Venoira; jedno, ale pęknięte w pół.
Inwentaryzacja była zbędna.
— W porządku, Venoir. Nie znam cię na tyle dobrze—
Nie znam cię wcale.
— Żeby silić się na kontrargument. Idea drugich szans ma sens tylko, kiedy ktoś na nie zasługuje. Skoro uważasz, że przeszłość powinna zostać tam, gdzie jej miejsce — zagrzebana; pod kurhanem zaśniedziałych wspomnień najłatwiej zapomnieć o tym, że człowieczeństwo każdego miesiąca służby murszeje — niedługo nie będą mieli niczego poza wrażeniem, że utracili coś istotnego. — Niech tam zostanie, razem z dawnym uczuciem. Powiem tylko jedno.
Ostatnia rzecz, ostatnia rada, ostatni łyk w szklance, na której zostawił zbyt wiele odcisków; zapomniane serwetki w stojaku niedługo otrzymają czyścicielską misję. Teraz sięgał po jedną z nich — tę z samego brzegu, najbardziej udręczoną; wyglądała na samotną — połowę uwagi poświęcając równym okręgom wilgoci na sfatygowanym blacie. Druga połowa rozciągała się nad wnętrzem coraz tłoczniejszego Empire; Williamson niespiesznie wycierał blat, przeprowadzał nieudaną, sercową analizę Venoira i próbował wyczuć tłum — kto dziś przyszedł pić, kto się bić i dlaczego w obu wypadkach odpowiedź brzmi: ja?
— Jak na kogoś, kto posiłkuje się emocjonalnym odcięciem, zadziwiająco wiele czasu poświęcasz na dbanie o przyszłość tej osoby.
To dobry moment, żeby podnieść wzrok, uśmiechnąć się samymi kącikami ust i unieść brwi wyzywająco — co ty na to, Yadriel? Trafiony—zatopiony.
Nie zrobił żadnej z tych rzeczy; zamieniona w wilgotną, rozmiękłą kulkę serwetka zatrzymała się na samym brzegu blatu, cierpliwie czekając, aż obsługa ześle ją na wieczną banicję w koszu na śmieci.
— Ostatnia kolejka. Jestem dwa Burbony od zaproponowania, żebyśmy przerzucili się na tequilę.
Stąd prosta droga do przekonana się, czy dziesięć lat poza Saint Fall, dziesięć ton nagromadzonych przez te lata sekretów i dziesięciokrotność wrażenia, że — chociaż zmieniło się wszystko — nie zmieniło się nic, wystarczy, żeby uznać kogoś za godnego zaufania. Czarna Gwardia uczyła ich emocjonalnego odcięcia i ignorowania uczuć, to prawda; uczyła też, że życie łatwo wycenić.
Czasem najskuteczniejszym kosztorysem bywała czyjaś bezwzględność — w niewłaściwym miejscu i nieodpowiednim czasie to jedyna, słuszna waluta.

Ten ostatni papieros — z paczki do ust, z ust w dym, z dymu w popiół. Kwintesencja przemijania zatrzaśnięta w miękkiej bibułce; paradoks życia — żeby oddychać, potrzebny jest tlen; żeby oddychać, napełnia płuca powietrzem; żeby oddychać, zatruwa się dymem — o posmaku wypalanego tytoniu i barwie rozżarzonego oczka papierosa. Tajemnica blizn Venoira miała pozostać sekretem; każda z nich była opowieścią na inną parę uszu, inny czas, inne miejsca.
Te na dłoniach Williamsona kiedyś też były historiami — o tych na dłoniach Williamsona ktoś kiedyś słuchał.
Dziś przeszłość była milczeniem, teraźniejszość jednostajnym sygnałem bólu, przyszłość — niewiadomą. Nieistnieniem. Niechcianą konsekwencją kolejnego wdechu; skutkiem ubocznym cichego wydechu.
— Każdy potrzebuje chaosu, Venoir.
Jeszcze o tym nie wie — złoty kolor whisky budził tylko mgliste skojarzenie; żadnych niespodzianek, tylko słowa zwinięte na kablu telefonu — ale nie wszystko da się zaplanować. Filozofia Williamsona to filozofia nadzoru; nawet chaos można zamknąć w podręczniku i nazwać wszechświatem.
— Ważne, by był kontrolowany.
Słowa kontra chłodny brzeg szklanki — siwa mgiełka oddechu usiadła na szkle i przypominała o wszystkich chłodnych, zimowych popołudniach, kiedy cisza w Blossomfall stawała się nieznośna, mrok za oknem zapadł za szybko, a napięcie przeciągało leniwie w szpiku kostnym. Każdy przebłysk za oknem mógł być światłami wracającego samochodu; każdy wydech oczekiwania zostawiał na szybie mleczny opar, w którym dziecięcy palec kreślił koślawe litery i do niczego niepodobne zwierzęta.
Najbardziej wierny anatomicznie prawidłowemu oryginałowi bywał tylko wąż.
Sekrety gwardzistów były sekretami ludźmi; nieistotne, jak głęboko zagrzebywali własne człowieczeństwo i ile ton cementu wylewali na prowizoryczne miejsce pochówku, wskrzeszeńcy wspomnień znali podziemne tunele i drogi na skróty. Najczęściej wypełzali nocą; nigdy nie szukali zrozumienia, rzadko podejmowali dialog, zawsze przypominali, że pomiędzy brakiem kontroli i bezsilnością rozciąga się cienka, niebezpieczna, gotowa pęknąć w każdym momencie tama.
Fale i powodzie słów; oceany i morza bólu.
Lata i szklanki whisky później.
— Oferta nie do odrzucenia i wybrzmi tylko raz — o dawnych, niespełnionych, zaprzeszłych związkach — o miłościach pogrzebanych pod cokołem obowiązku i zdławionych przez całun złożonej przysięgi; zabrakłoby nocy i alkoholu w butelce, żeby wiarygodnie zmierzyć odsetek wypowiedzianych nad tym stołem kłamstw. — Z okazji kolejnego zjawienia się na komisariacie w stanie niedysponowanym, zadzwoń wcześniej. Zgarniemy całą pulę, podzielimy się zyskami sześćdziesiąt—czterdzieści — manipulacja zakładami, sztuczne podbijanie stawki, ustawienie wyniku?
Demokratyczne wybory w wersji posterunkowej; zamieszany na dnie szklanki alkohol zatańczył w tylko sobie znanym rytmie — nie wyglądało na tango, zdecydowanie nie cha—cha; raczej walc bez melodii, partnerki, początku i końca. Tequila na inny dzień, Venoir na inny czas; widmo obowiązków wisiało nad ich głowami z ponurą niesłownością zimowych chmur. Dla niektórych noc dopiero się zaczynała — dla innych dobiegała końca.
Dla gwardzistów była stanem płynnym — zmieniało się tylko oświetlenie i ułożenie wskazówek zegara.
— Nie mogę niczego obiecać, Yadriel — spokój i miękkość — razem z ostatnim łykiem whisky i pożegnaniem zniknęły nazwiska; człowiek, którego znał lata temu, już nie istniał — wersja Williamsona sprzed dekady też zniknęła bez śladu.
Podobieństwo do dawnych siebie zupełnie przypadkowe.
Nawet złota kropla na dnie — po whisky nie zostało śladu, po długich zdaniach wspomnienia; wszystko zapomniane. To, co padło tej nocy, miało zatonąć razem z pierwszym tchnieniem nocy za drzwiami — krótkie skinięcie głową skwitowało pożegnanie; do dokonania zostały tylko dwie drobnostki. Ta priorytetowa to:
— Spokojnej nocy
na do widzenia — Yadriel już znikał w tłumie.
Ta druga nastąpiła, kiedy niedopałek obumarł w popielniczce; bombę zegarową konsekwencji odpaliło krótkie dobry wieczór — po dobry wieczór gęstniejąca atmosfera spowalniała słowa; ze spowolnionych słów powstała propozycja nie do odrzucenia — mogli załatwić to w środku albo na zewnątrz.
Padło na zewnątrz; szkoda.
Chodnik był oblodzony — łatwo na nim o amnezję dla lokalnych amatorów kobiecych wdzięków.

Noc była ciepła, niebo pełne migoczących gwiazd, ulice Little Poppy Crest zatłoczone jak zawsze od tej porze, w niedzielny, leniwy wieczór, gdzie można było sobie pozwolić na ostatnie ochłapy złudzeń i szukać ucieczki przed zbliżającym się przypieczętowanym rutyną tygodniem.
Dwa buchy później Havilllard rozpiął zamek kurtki.  Znajomy budynek wynurzył się pośród podobnych dziesięć kroków potem.  Nie wszedł do środka, nie od razu. Zerknął na zegarek. Możesz spóźnić się kwadrans i ani minuty dłużej, powiedział do słuchawki kilka godzin temu. Sam był trzy minuty po czasie. River weszła już do środka, a może wzięła sobie jego słowa do serca i postanowiła sprawdzić, ile były warte?
- Arlo! - głos na granicy szeptu wypełnił przestrzeń jego ucha, zanim zdecydował, co dalej. Przez linie kręgosłupa przeszedł dreszcz, a mięśnie spięły się w napięciu, gdy obca dłoń zacisnęła się na jego nadgarstku; kto zdecydował się naruszyć jego przestrzeń osobistą? Właścicielką głosu z pewnością nie była pani doktor, ona najpewniej nigdy nie pozwoli sobie na przełamanie granic.    
Wsunął do ust papierosa i wzrokiem zabłądził w bok, by zdiagnozować do kogoś należała znajoma barwa głosu; jej imię uleciało mu z pamięci. Nie była to długoterminowa amnezja, bo niesforne kosmyki rudych włosów opadające na pergamin jasnej karnacji, w chwili, w której delikatna dłoń wyciągnęła ku niemu zapalniczkę, jakby chciała mu zaprezentować pierścionek z brylantem błyszczący na smukłym palcu i zakomunikować patrz, co straciłeś, przyniósł odpowiedzi - Carmen Wilson. Sześć lata temu wyjechała z miasta i zapewniała, że już nigdy tu nie wróci. Wróciła - dlaczego?
- Carmen - wykrzywił usta w imitacji uśmiechu, końcówkę papierosa zbliżając do tańczącego na wietrze ognia. – Kopę lat. - Kiedyś, dawno temu być może jej obecność powitałby z większym zapałem i radością, dzisiaj, obecnie, nie miał ochoty na jej towarzystwo, wiec, chwilowo bezgłośnie, pozwolił, by nałóg wypełnił płuca.
- Carm! - usłyszał krzyk zza pleców, ale nie obejrzał się przez ramię, by napotkać wzrokiem właściciela basowego tembru głosu; wydobywał się z wnętrza pubu, a wiec Carmen, jak to miała zwyczaju, wyślizgnęła się z czyiś, zapewne czułych, rąk.  
- Mam ci tyle do opowiedzenia! - Nie wątpił. - Chodź z nami, wspominamy dawne czasy, nie daj się prosić.
- Czekam na kogoś, zdzwonimy się – zbył ją lakoniczne, a odpowiedziane w myślach najlepiej nigdy, sugerowało, że ani jej znajomy, ani tym bardziej sama Carmen nie znajdowali się w kręgu jego zainteresowań; beztroska, która towarzyszyła tamtym dniom zakopał gruzem zapomnienia.  
- Zadzwonię – nie mogę się doczekać, chciał odpowiedzieć, ale zaniemówił, gdy usta muśnięte czerwoną szminką dotknęły jego policzka. W ramach komentarza ściągnął brwi, bo nie dała mu przestrzeni na inny komentarz, ani nawet na reakcję, przez co podwójna zmarszczka przecięła taflę jego czoła. – Do usłyszenia! – pięć sekund później zniknęła w drzwiach, które zamknęła za sobą z trzaskiem, a Arlo postanowił zaryzykować i poczekać na River na zewnątrz, w blasku latarni, z dala od zgiełku, jaki panował w barze, z tlącym się między wargami papierosem.
Ryzyko się opłaciło; Silverthon nie wystawiła jego cierpliwości na próbę i niespełna trzy minuty później zameldowała się przed „Empire”. Pomachał do niej, by zwrócić na siebie jej uwagę, a rzucony na bruk niedopałek zgniótł ciężką podeszwą buta.  
- Zgadnij, jakie jest prawdopodobieństwo, że trafisz tu na kogoś, kogo nie widziałaś od sześciu lat? - Uśmiech, który zabłąkał się na jego wargi, był równie szczerzy, co słowa, jakie wypowiedział do telefonu. Podejrzewał, ze River rozwiązała już supeł tej zagadki, bo odpowiedź była oczywista,  a Saint Fall nie zajmowało zbyt dużą powierzchnie, jednak nie trzymał jej długo w napięciu niepewności.  – Otóż okazało się, że całkiem spore. - Otworzył drzwi do pubu i puścił ją przodem, mając nadzieje, że Carmen nie zajmie mu więcej czasu.

   Wyjście do pubu wydawało jej się myślą tak odległą, że kiedy rzeczywiście zdarzenie to zbliżyło się do rzeczywistości, stała na środku domu i nie wiedziała, co ze sobą zrobić. Miała w pamięci głos Havillarda, choć zniekształcony w słuchawce, to jakby uśmiechnięty, miała nazwę lokalu i adres, zapisany na skrawku serwetki, przystawionej kryształową popielnicą na lakierowanej na wysoki połysk komódce w holu. Czego nie miała, to najbardziej prozaiczny z możliwych problemów. Mianowicie — nie miała się w co ubrać. Koncepcja wychodzenia na spotkania ze znajomymi była tak daleka, że jej garderoba zdążyła pochłonąć i zdezintegrować jakiekolwiek ciuchy, które mogłyby pretendować do miana tych szałowych czy wyjściowych. Wygrzebała z szuflady jedną z rzadziej noszonych koszul, ze śliskiego atłasu, z którego pod szyją zawiązać można było wymyślny węzeł, a bufiaste rękawy miały rozcięcie, które miało być efektowne, a w rzeczywistości obdarzało jej blade łokcie, nadając ramionom wygląd zwichniętych skrzydeł. To jedyne, co miała, a co nie było wygodnym do założenia pod lekarski fartuch t-shirtem i w związku z brakiem konkurencji, było najlepszym wyborem.
   Stojąc w przedpokoju, czując się jak ostatnia idiotka, stara baba podekscytowana piciem whisky z kolegą, patrzyła w lustro na swoją zmęczoną twarz, włosy, którym trzeba było dać w końcu uświadczyć profesjonalnej opieki, a nie siekania końcówek kuchennymi nożyczkami w zaciszu domowej łazienki. Westchnęła, z myślą, że może w Empire jest wystarczająco ciemno, a whisky zawsze była wystarczająco mocna, by ludzie nie poświęcali uwagi szczegółom. Zarzuciła płaszcz na ramiona, zakluczyła drzwi i wyszła, niemal natychmiast szukając po kieszeniach papierosów.
   Wysiadając w Little Poppy Crest walczyły w niej dwa wilki. Żaden nie był tym dobrym. Jeden mówił, że to idiotyczny pomysł, a drugi, że i tak się spóźniła. Wychodząc między kamienice, już z daleka widziała neon pubu, oświetlający bruk chodnika i ulice. Z daleka dostrzegła kuriozalną scenę, odbywająca się pod jedną  latarni, a wzrok, choć wybiórczy, miała sokoli. Zwolniła kroku, do tempa, którego prędkość zakrawała już raczej o stanie, rozważając swoją reakcję na rozgrywający się scenariusz. Ukryta w półmroku jak bezdomny kot odprowadziła znajomych Arlo wzrokiem do drzwi i niby ten gotycki gargulec, dalej tkwiła chwilę przyrośnięta do miejsca, w którym stała. Pójście do Empire teraz zakrawało o ryzyko spotkania znajomych detektywa, a spędzanie czasu w większym gronie było dla niej na chwilę obecną bardziej paraliżujące, niż przystąpienie do niezapowiedzianej operacji na otwartym pacjencie. Wpatrywała się w jego samotną postać, oblaną niemal filmowo ciepłym, brzęczącym z oddali światłem latarni, jeden, drugi, piąty oddech. Kiedy drgnęła, reflektując się, co robi, była jeszcze bardziej spóźniona. Idiotka.
   Pospiesznie dotuptała do bruneta i uśmiechnęła się słabo.
   - Arlo. - przywitała się, kiedy tylko znalazł się już w zasięgu głosu. Przechyliła głowę, a więc dawno niewidziany znajomi. Łączyła ściegi gobelinu tej historii jak niewprawna tkaczka, uzupełniając dziury własnymi niepokojami.
   - To miłe trafienie? Czy jedno z tych trafień, których później się szczerze żałuje. - zapytała, kiwając lekko głową, w podzięce za przytrzymanie drzwi. Wnętrze lokalu nie należało do tych luksusowych, co przyjęła z pewną ulgą, bo wbrew pozorom bliżej jej było do krążków cebulowych i Murphys'a, niż wysokich kryształowych kieliszków do szampana i mule.
   Nie było tłoczno, wystarczająco jednak gęsto, by nie udało się jej od razu dostrzec ludzi, których widziała z Havillardem przed lokalem. Wślizgnęli się do jednej z drewnianych budek, gdzie River pozwoliła sobie postawić popielnicę, uprzednio zupełnie bez mrugnięcia okiem podprowadzoną z mijanego stolika niczym rasowy kieszonkowiec.
   - A więc tu świętują detektywi. - rozejrzała się po twarzach. Wyglądały bardzo lokalnie. I nietrzeźwo.

Nie wiedział, że była świadkiem konfrontacji z Wilson. Nie dostrzegł jej przyczajonej w mroku. Wzrok miał stępiony przez zmęczenie; kilka dni temu gorączka trawiła jego ciało; kilka dni temu miał często niekontrolowane napady migreny i nawet aspiranta czasem nie była w stanie sprostać wyzwaniu i uśmierzyć bólu; być może, by się go pozbyć, potrzebował czegoś mocniejszego, dostępnego wyłączenie na receptę, być może powinien o tym z River porozmawiać, znała jego organizm, wielokrotnie był jej pacjentem; z tyłu głowy tliła się myśl, że kiedyś zwyczajne „Weź się w garść, Arlo” i zimny prysznic może okazać się niewystarczające.
Nie wiedział, jakie towarzyszyły jej obawy, gdy w końcu stanęła przed nim; nie skazałby ją na ten rodzaj tortur, daleko było mu do sadysty czerpiącego przyjemność z czyjegoś cierpienia i nawet sam nie chciał marnować czasu na Carmen.
Powitała go tym samym zapleczem uprzejmości co zawsze – bladym, oszczędnym uśmiechem zastygłym na wargach i cichym Arlo rzuconym w ramach powitania; przywykł do jej braku entuzjazmu i ponurej otoczki, która ją otaczała. Chciał uleczyć jej obawy uśmiechem, który zjawił się na jego wargach.  Nie żałował żadnego słowa wypowiedzianego do słuchawki telefonu. Wpadła w ciąg - dyżur za dyżurem praca, praca i tylko praca, bez przestrzeni na zaczerpnięciu tchu; ile godzin poświęcasz na sen, River? Znal ten stan aż za dobrze; podążanie utartą ścieżką rutyny; spanie po cztery-pięć godzin, odczuwanie chronicznego zmęczenia; zabijanie senności kolejnymi kubkami kawy; zbyt głęboka irytacja, gdy w paczce brakuje papierosów i obawy, coraz więcej obaw kłębiących się pod kopulą czaszki.
- Najgorszy z możliwych - odpowiedź była rozbrajająco szczera, zupełnie jak uśmiech, który zafalował w kącikach ust i wesołe iskry płonące w spojrzeniu, gdy złapał kontakt wzrokowy z River. – Jest jak rozczarowujący los na loterii, który pod żadnym pozorem nie jest tym szczęśliwym.
Obecność Carmen wywietrzała mu z głowy równie szybko, jak jej sylwetka pojawiła się na horyzoncie; kiedyś była jak drzazga wbita głęboko pod płytką paznokcia, obecnie nie mógł nazywać jej istotnym elementem swojego życia; obecnie była rysą na szkle przezroczystych, zabrudzonych przez smugi upływu czasu wspomnień, znajomością, której pozwolił zgnić w oparach zapomnienia, równie duszących i trujących, co papierosowy, bardziej przez niego przyswajalny dym - ostatecznie zerwał z nią kontakt, gdy nadesłała mu pocztówkę z Missouri z zaproszeniem, na które nigdy nie odpowiedział.
Pogłębił grymas zadowolenia na ustach, gdy w River uchwyciła w zgrabne palce popielnice z gracją tytułowanego kieszonkowca, co nie uszło jego uwadze.
- Jeszcze chwila i uwierzę, że to ty jesteś tym nieuchwytnym kieszonkowcem z dworca autobusowego – podsunął, między słowa wkładając nutę rozbawienia. Właśnie tak spłacasz długi, które zostały po twoim mężu, chciał zapytać równie żartobliwie, ale nie czul się na tyle swobodnie w jej towarzystwie, by werbalizować tę refleksje; nie chciał, by potraktowała to jak czystą, pozbawioną taktu złośliwość.
Szybko przystosował wzrok do panującego w pomieszczeniu oświetlenia. Oswojenie się z natężeniem hałasu wypełniającego skrawki przestrzeni przyszło mu z tą samą łatwością. Empire był pubem skromnym, o średnim standardzie, skrojonym na kieszeń detektywa. Nie mógł równać się z prestiżem lokali przyległych do starego miasta, ale równie daleko było mu również do brudnych spelun Sonk Road.
- Tak, tu - omiótł spojrzeniem lokal, omijając tę część, w której przebywała Carmen i podchmieleni znajomi; odnotował jej obecność ledwie kątem oka i wydawało mu się, że do niego pomachała, co zignorował, kontynuując wzrokową podróż.  
Uchwycił w zasięgu spojrzenia wiele znajomych, pijanych twarzy; niektórym stałym bywalcom wystarczyło podsunąć pod nos dwa dodatkowe kieliszki, by rozwiązać ich związane supłem milczenia języki, jakby na dnie kieliszka znajdowali odpowiedzi na wszystkie pytanie; niektóre były wyssanym z palca pijackim bełkotem.
Paczka papierosów poszła w ruch; gdy wsunął sobie do ust cygaretkę, nieco zdezelowany, zgnieciony w kieszeni kartonik mieszczący się w dłoni zostawił na blacie stolika, by River mogła swobodnie korzystać z jego zawartości.
- Rozgość cię. Czego się napijesz? Jakimi trunkami ratownicy świętują sukcesy? – ich profesje łączył jeden cel – służba społeczeństwu, więc różnic w alkoholowych upodobaniach nie powinno być zbyt wiele.

   Może to lepiej, że nie wiedziała o jego przemilczanych dolegliwościach? Trudno powiedzieć, czy by jej ulżyło, że jej nie zawracał dupy, czy byłoby jej z tego powodu raczej przykro. Jasne, w duchu często stękała sama do siebie, jak to ma wiele na głowie, jak jej ze wszystkim ciężko samej, ale kiedy przychodziło odciążenie, albo ktoś nie daj boże, wychodził z inicjatywą wsparcia, czy pomocy, jeżyła się jak wściekła jaszczurka, sycząc i rozkładając kołnierz.
   Uśmiech, jaki zakwitł na jego, ustach sprawił, że i ona nabrała trochę więcej śmiałości. Zepchnęła gdzieś w głąb myśli te wątpliwości i skierowane do samej siebie pretensje o próby posiadania życia i odwzajemniła jego uśmiech. Pokiwała głową, bo uczucie wcale nie było jej obce. Ile to razy stawała przed sytuacjami, które pozornie normalne, dla niej wydawały się całkowitą przegraną w życie. Bardziej nacechowane to wszystko było problemami natury wewnętrznej, surowością i brakiem przestrzeni na uznanie własnych niedoskonałości, niż rzeczywistymi porażkami. Ale tym stała zbudowana Silverthorn i bez tego trudno powiedzieć, kim by była w rzeczywistości.
   - Może jestem? - zerknęła na niego, ale zaraz pokręciła głową. Trudno było jej znaleźć wystarczająco dużo wolnego czasu, żeby czytać bieżące nowinki w gazetach, a co dopiero mieć drugą, krypto osobowość kieszonkowca snującego się nocami po zakamarkach Saint Fall. Parsknęła, sama do siebie. To by był plot twist.
   Śledziła patronów lokalu podobnym spojrzeniem co Arlo. Te pierwsze kilka chwil niezobowiązującego spotkania, do którego w swoim towarzystwie żadne z nich jeszcze nie miało czasu przywyknąć. Tych kilka momentów, kiedy wzajemnie badali, na ile mogą sobie pozwolić w tym otoczeniu, w takich okolicznościach. Znali się, ale nie z tej strony.    Co można powiedzieć, jak się można zachować?
   - Spirytusem. - odpowiedziała automatycznie. Po trochu żartem, w końcu spirytus był zawsze dostępny w szpitalu, ale po trochu zgodnie z prawdą. Wódka była tania, a oni nie mieli dużo czasu na świętowanie wymyślnymi drinkami, czy rozsmakowywanie się w subtelnych niuansach aromatów różnych koniaków - Ale nie pijmy dziś spirytusu, błagam. - zerknęła na niego z jakimś rozbawieniem w oku. Sięgnęła po oferowane przez niego papierosy, wyciągając jednego z paczki i odpalając, obejrzała obrazek, zdobiący powierzchnię wymiętoszonej paczki. Była przyzwyczajona do mentoli, ale czy całe to przedsięwzięcie, całe to wyjście nie było po części odstąpieniem od przyzwyczajeń.
   - Ten wieczór brzmi jak tequila. - stwierdziła w końcu, strzepując nikłą odrobinę popiołu, który ledwie zdążył się spalić na końcu papierosa i podniosła rękę, by zwrócić uwagę obsługi na ich stolik. W tych starych lokalach nigdy nie było wiadomo, czy to samoobsługa, czy ktoś jednak podchodzi, a w takim tłoku trudno było spodziewać się, że ktokolwiek ich zauważył.
Wróciła uważnym spojrzeniem do detektywa i uśmiechnęła się, trochę inaczej, łagodnie, jakby jej ulżyło, a to spięcie spowodowane niezręcznym wyjściem z domu powoli gdzieś bladło z tyłu głowy.
   - Na studiach piliśmy tequilę, bo wchodziła niezależnie od tego, czy było zimno, czy ciepło, czy była schłodzona, czy stała na słońcu. - zaciągnęła się - I jest tania. - same profity, żadnych minusów. No, może poza jednym, ale tego wolała mu chyba nie opowiadać przy pierwszej okazji wyjścia na celebracyjnego drinka.