[ukryjedycje]

Pełna tajemnic "Kolekcja Faustów" była niemal równie enigmatyczna, co Frankensteiny, które ojciec składał w garażu. Arlo bywał tu sporadycznie, od czasu do czasu, hobbistyczny, pozornie bez celu, dla zabicia czasu, w ramach relaksu. Przechadzał się między regałami, przyglądał się cudom i dziwom zgromadzonym na przestrzeni dekad przez rodzinę, która cieszyła się reputację odludków. Nigdy o nic nie pytał, nigdy nic nie nabył na własność. Traktował ten sklep, jak muzeum. Wystawa niemalże antycznych osobliwości wciąż wzbudzała jego zainteresowanie.
Tym razem miało być inaczej. Tym razem nie zjawił się tu po to, by zadbać o swoje samopoczucie. Tym razem zabrał do Kolekcji Faustów siostrę, która unikała tego - według niej brudnego, obskurnego i cuchnącego - miejsca, jak szatan wody świeconej. Tym razem wybrał się tu z siostrą, bo zbliżały się urodziny ojca i oboje po cichu liczyli, że kupią tu coś, co przypadnie mężczyźnie do niewybrednego gustu.
- Jak w garażu ojca - odezwał się po krótkiej chwili milczenia, zerkając na towarzysząc mu Scar, która nie podzielała stłumionej ekscytacji refleksami odbitej w jego spojrzeniu. Zachowywała dystans kilku kroków. Czuł na karku jej zniecierpliwione spojrzenie. – Spójrz na to. Wygląda jak coś, co mogłoby pojawić się w Gwiezdnych wojnach. Francisowi może się spodobać.
Rozejrzał się przez ramię. Upewnił się, że teren był czysty i podszedł bliżej, by przyjrzeć się uważniej przykuwającemu spojrzenie eksponatowi. W chwili słabości, w beztroskim, niemającym nic wspólnego ze zdrowym rozsądkiem przypływie fascynacji, musnął palcem misternie wykonany mechanizm - delikatnie, jakby w obawie, że rozleci się pod naporem obcego i zapewne niechcianego dotyku. Przez chwile, ułamki sekund, wszystko było tak jak przedtem - nic nie zwiastowało tego, co miało nadejść półminuty później. Pod naciskim obcych palców, rozległo się tykane, przywodzące na myśl...
Wszystkie kłębiące się pod sklepieniem czaszki refleksje zniknęły bez śladu, kiedy krótkotrwały rozbłysk światła zakradł się do oczu Haviego. Instynktownie przysłonił je ręką, ale na jakiekolwiek obronny gest było stanowczo za późno. Woń kurzu i wilgoci pchająca się do nozdrzy, wywietrzała. Zamrugał, by pozbyć się białych plam sprzed oczu. Przywitała go sceneria, która nie miała nic wspólnego z tym, do czego przywykł. Sklep Faustów znikł. Rozpłynął się jak fatamorgana. Małe pomieszczenie, w którym - zlokalizował Scar, by się upewnić, że nadal była tuż obok - obecnie przebywał, nie mial nic wspólnego z definicją dwudziestego wieku. W odruchu Pawłowa, wszeptał ciche, ledwie słyszalne Uberrimafides, aby się przekonać, w jakie wpakował ich tarapaty. Chociaż przez chwile poczuł ciepło rozlewające się na całej długości palców prawej dłoni, zimny metal pentaklu, przywierający do skóry, nie odpowiedział na przywołaną prosto z Piekła magię. Ponowił próbę, tym razem z jego ust uleciało równie ciche - Quidhic Znowu nic. Było ledwie pustym, nic nie znaczącym słowem.
Albo pogardliwa natura magii dała o sobie znać, albo świat, który znali, w tej rzeczywistości nie istniał. Jak miał to zakomunikować Scar?
- Magia nie słucha - powiedział tylko, oszczędnie, nie wdając się w szczegóły. - Ale na wszelki wypadek spróbuj, może tobie nie pokaże środkowego palca.
Dookoła panował półmrok i nie mógł liczyć na "Leviorę". Ciekawe czy moc Belial byłaby równie bezużyteczna, co czary. Demona nie miał przy sobie, więc nie mógł się o tym przekonać i podejrzewał, że nagłe, niezidentyfikowane źródło światła mogło zaalarmować mieszkańców tych ziem. Być może nawet pomyśleli by, że to inwazja istot pozaziemskich, w które, jako dziecko, głęboko wierzył. Nawet raz wydawało mu się, ze widział biały spodek unoszący się w stratosferze. Nie pamiętał momentu, kiedy spadł z rowerka dziecięcych fantazji - niewykluczone, że w chwili, w której porzucił marzenia o zostanie astronautą, jednak w końcu - najprawdopodobniej między dziewiątym a dziesiątym rokiem życia - uzmysłowił sobie, że Artell nie została uprowadzona przez kosmitów.
- Rozejrzę się, skoro już tu jesteśmy. Może znajdziemy drogę powrotną do cywilizacji.
A może utkniemy tu na dobre, dodał w myślach, ale słowami pocieszenia nie podzielił się z stojącą nieopodal Scarlett. Grymas figurujący na jej ustach stanowił dobitny komentarz niezadowolenia sprowokowanego zaistniałą sytuacją.

Uberrimafides i Quidhic

- Litości, Scar, nawet nasz ojciec musi zdawać sobie sprawę, że zapisałbym się na kartach historii, jako najgorszy w dziejach Ameryki wynalazca, który, naprawiając ekspres do kawy, omal nie puścił kuchni z dymem - chociaż w tamtej chwili, gdy szary dym ograniczył pole widzenia, nie było mu do śmiechu, teraz samo wspomnienie tego incydentu, przywoływało szeroki uśmiech. Stało się anegdotą.
Zaszczycił siostrę pojedynczym, rozbawionym spojrzeniem. Już wcześniej wysunął podejrzenie, że jego garderoba zubożała o jedną kurtkę, teraz nie miał co do tego żadnych wątpliwości - kurtka, którą narzuciła na siebie, pochodziła z jego szafy.
Tysiące myśli, żadna nie skoncentrowana na słowach, jakie usłyszał za swoim plecami. Melodyjny głos syreny nie był równie przekonywujący, co zawsze, w innej, niecodziennej rzeczywistości Arlo pozostał na niego pozornie obojętny, ale już wiedział, że Scarlett nigdy mu tego nie wybaczy. Ekspedycje do Kolekcji Faustów będzie wypominała mu do końca życia, na każdym kroku. Jako kolejne nieszczęście, które ją dotknęło w jego towarzystwie. Pomimo tej świadomości, siostrzany, zawiedzony ton głosu nie pobudził do życia wyrzutów sumienia. Iskra fascynacji, która w nim zapłonęła, nie mogła równać się z niczym innym.
- Hawking uważa, że podróże w czasie, przynajmniej obecnie, są niemożliwe, w innym wypadku już dawno zmagalibyśmy się z falą turystów z innych epok, więc jak to wytłumaczyć? - Nie słuchał Scarlett. Nie słuchał jej ostrego sprzeciwu. Zignorował złości wybrzmiewająca z tonu jej głosu i palące w kark rozłoszczone spojrzenie. Bez trudu mógł sobie wyobrazić, jak zaciska umalowane czerwoną szminkę usta w wąską linie, ale w otoczeniu ciemności nie mógł się o tym przekonać.
Równie łatwo było zachłysnąć się złudzeniem i wmówić sobie, że eksponat na sklepowej półce umożliwił im podróż w czasie, co od dawna stanowił obiekt - obecnie teoretycznych - rozważań fizyków z różnych zakątków świata. Łatwo było zignorować głos zdrowego rozsądku, który plątaniną niekształtnych refleksji, odbijał się echem od sklepienia czaszki. Łatwo było dryfować na złudnych falach fascynacji, które usiłowały odciąć go od siostrzanego sprzeciwu.
- Być może to tylko iluzja. Nawet poczucie humoru Faustów ma swoje granice. - Słyszał o Roche Fauście, siewcy iluzji. W Hellridge uznawany był za autorytet w tej dziedzinie magii, wiec kto wie, może on za tym stał? – Ale nie poznamy prawdy, jeśli będziemy stać w miejscu.
Palce owinął wokół nadgarstka Scar. Nie mógł tu zostać i nie mógł jej tu zostawić. Dodając dwa do dwóch, rachunek był prosty, nie wzbudzał żadnych wątpliwości, nie powinien był rodzić też sprzeciwów.
- Idziesz ze mną, Scar i nie chce słyszeć "nie chce".
Miała racje. Nie wiedział gdzie obecnie przebywali i nie miał pojęcia jak to odkręcić, ale musiał chociaż spróbować tu uczynić, nie mogli tu zostać na zawsze. Jednak wpierw znalezienie jakiekolwiek źródło światła było jego priorytetem. Nie mogli przemieszczać się w po ciemku w zupełnie obcej przestrzeni.  Gdziekolwiek wylądowali i niezależnie, czy znaleźli się pod wpływem zaklęcia iluzjonisty - byli tutaj obcy.
Nie wypuszczając z uścisku dłoni Scarlett, przemieścił się, jak mu się wydawało, do innego, nieco większego pomieszczenia. Nikła poświata księżyca wlewająca się do środka zdemaskowała kontury znajdujących się w pomieszczeniu przedmiotów, chociaż to nie one sprawiły, że serce Arlo zabiło nieco gwałtowniej w piersi, a cichy, dobiegający z głębi pomieszczenia szelest. Odwrócił się ku siostrze i, kładąc palec wskazujący na ustach, zakomunikował jej, by była cicho, chociaż ich obecność zapewne została zauważona już wcześniej, podczas burzliwej wymiany zdań, wszak cisza panująca w domostwie nie sprzyjała głośnym rozmową, a oni już na początkowym etapie nie zadbali o dyskrecje.
Nie od razu Havillard podszedł do źródła hałasu. Najpierw rozejrzał się, by zlokalizować coś, co mogłoby przegonić ciemność z pomieszczenia. Jego spojrzenie zatrzymało się na blacie - chyba - stołu, a raczej znajdującym się na nim obiekcie, kaganku. Rozstał palce z nadgarstkiem syreny i zanurkował tą samą dłonią do kieszeni, by w przeciągu kolejnej sekundy odnaleźć zapalniczkę. Kilka chwil później skrawki najbliżej przestrzeni zostały rozświetlone przez blady, skromny płomień świecy.  Źródło hałasu odnalazł piętnaście uderzeń serca później.
Zastał tam małą, przerażoną obecnością obcych istot sześcio-, może siedmioletnią dziewczynkę, która na pierwszy rzut oka do złudzenia przypominała Havillardowi Simonę, przez co zacisnął mocniej palce na rączce glinianego naczynia, niezdolny do sklecenia z kłębiących  się pod kopułą czaszki myśli choćby jednego, zbliżonego do ludzkiej mowy zdania. Zanurzając się w oparach zaskoczenia, zupełnie zapomniał, jak posługiwać się językiem.

Westchnął w duchu. Scarlett i tym razem nie wykazała się chęcią współpracy. Nie zauważyła, albo nie chciała dostrzec emocji, które wtopiły się w rysy jego twarzy. Jej karcące spojrzenie mówiło: „wpakowałeś nas w te tarapaty, to teraz nas z nich wyplącz”. Irytujący głosik w jego głowie jej wtórował: Nawarzyłeś piwa, to teraz sam go wypij, Arlo. On musiał zwalczyć w sobie niepokój, stłumić dreszcz przebiegający wzdłuż linii kręgosłupa, przejąć palaczkę, przełknąć gorzką pigułką po nieoczekiwanej konfrontacji, a raczej iluzji, która coraz ciaśniej zaciskała się na jego gardle, skonfrontować się z lękami, które wślizgiwały się pod powieki, gdy był dzieckiem.
To nie może być prawda, powtarzał jak mantrę, zaciskając mocniej dłoń na metalowej rączce kaganka. Ostra krawędzi przedmiotu pozostawiła na jego skórze czerwona pręgę, na co obecnie nie zwrócił uwagi. Strumień wzroku skierował na kulącą się w kącie dziewczynkę.
- Simone - cichy, ledwie znajdujący się na granicy słyszalności szept dziewczynki z trudem odnalazł drogę do jego uszu.
S i m o n e.
Imię zawieszone przestrzeni zrujnowało jego spokój. Teraz to on musiał wziąć się w garść.
- Cześć, Simone - głos miał spokojny, chociaż te składające się z sześciu liter imię, potwierdzające jego gnieżdżące się pod sklepieniem czaszki obawy, sprawiło, że z trudem trzymał nerwy na wodze. Gardło miał ściśnięte, serce mocniej kołatało w piersi. - Jestem Arlo, a to Scarlett. Nie zrobimy ci krzywdy.
Chcemy tylko wiedzieć, który jest rok w tej rzeczywistości. I gdzie nas przeniosła osobliwa ekspozycja z Kolekcji Faustów, dopowiedział w myślach, utrzymując wiotki, tlący się na ustach uśmiech.
- Jesteś sama, Simone? Gdzie twoi rodzice? - podjął; podobnie, jak jego nieletnia rozmówczyni, także zniżył głos do szeptu.
Na dźwięk słowa "rodzice" z oczu dziewczynki popłynęły łzy, nakreśliły wilgotną ścieżkę na jej policzku. Pociągnęła nosem, przecierając okolice usta falbaniastym rękawem sukienki.
- Oni zabrali moją mamusię. - I znowu zalała się łzami. Połykała je, krztusiła się nimi. Arlo przeszukał swoje kieszeni pod kątem obecności chusteczek. Znalazł pół paczki w kieszeni. Poddał ją dziewczynce. Do jej spojrzenia, poza strachem, dezorientacją oraz smutkiem, wdarło się zaskoczenia, przez co, przynajmniej na chwile, przestała łkać. Otworzyła szerzej oczy w wyrazie zdumienia.
- Na otarcie łez - Arlo próbował zachować zimną krew, wykrzywił usta w delikatnym, uprzejmym uśmiechu, poddał ją jedną z chusteczek, ale nie otarł jej łez. Zachował dystans wyciągniętej ręki.
Gdy dziewczynka testowała możliwość tworzywa z celulozy marki Kleenex, Havillard walczył z natłokiem myśli - bliższych i dalszych, dotykały przeszłość, teraźniejszości, a nawet przyszłości.
Dokąd i kto zabrał jej matkę? W jakim celu? Czy ta dziewczynka - Simone-  była tą samą, którą, lata temu, stracił z oczu na rozwidleniu dwóch ścieżek? Czy to możliwe, że odbyła tą samą podróż, co oni, dawno temu, stając się ofiarą podróży w czasie?
Nie mógł pozostać obojętny na echo pytań odbijającego się od nasady czaszki, ale nie mógł też trwać w zawieszeniu, ryzykować, że nigdy się stąd nie wydostaną, pozwolić, by dopadły ich demony przeszłości. Nie pozwalała mu na to obecność Scarlett za plecami, głos Evana wybrzmiewający w radiu i Stella oddana tymczasowo pod opiekę Phillipa. Musiał wrócić do roku 1985, do swojej własnej teraźniejszości, świata, którego znał.
- Dokąd zabrali twoją mamusię? - zapytał, zakłócając cisze, która zapadła.
- Tam - wskazała dłonią drzwi.
Tam było określaniem, które mogło znaczyć wszystko i nic. Tam znaczyło zarówno linię horyzontu, jak i miejsce, jakie wskazywało palec małego, zalęknionego dziecka.
- Na - słowu towarzyszyło głębokie, nieskorodowane ze strunami głosowymi westchnienie zwieńczone wydyszanym na bezdechu – stos.
Arlo swoje spojrzenie skierował ku Scarlett. Oboje dla tutejszych wyglądali jak przybysze z obcej epoki, planety, ale to zwykle kobietą zarzucano obcowanie z magią, wyzywano od czarownic, wiedźm, istot nieczystych, obcujących z szatanem. Scarlett znajdowała się w podwójnej grupie ryzyka. Być może w innych okolicznościach Havillard pokusiłby się o żart sytuacyjny z "czary mary, hokus pokus" w roli głównej, ale nie miał na to przestrzeni. Nie chciał ani siebie, ani tym bardziej własną siostrą skazywać na proces czarownic.
To nie był świat, do którego przynależeli. Musieli się stąd jak najszybciej wydostać.

Bał się.
O Scarlett - wielokrotnie patrzył na jej oddalające się plecy; wielokrotnie w umyśle wiła się myśl, że już nigdy się nie zobaczą; porzuci dom, rodzinne, porzuci jego, zamieszka na drugim końcu Stanów, w Kalifornii, w Los Angeles. Tam, gdzie morderczy uścisk śmierci zaciśnie się na jej szyi.
O Simone - nie chciał stracić jej drugi raz z oczu; tamtego dnia, gdy ślad po niej zaginął, był świadkiem jej ostatniej drogi do domu; rozdzieli się - jak zawsze - przy rozwidleniu, potem, kilka godzin później, zaniepokojona matka dziewczynki skontaktowała się z Amandą; Arlo wrócił do domu od razu po szkole , powiedział jej wtedy, nie ma tu twojej córki.
I na końcu o siebie.
Wydawało mu się, że oswoił się śmiercią; patrzył jej w oczy wiele razy - na miejscu zbrodni, na stole sekcyjnym, w obłąkańczych oczach sprawców brutalnych morderstw.
Sprawa jest prosta, wyszeptała mu Scarlett do ucha. Sprawa jest prosta, a rozwiązanie na wyciągniecie ręki, podpowiedział głos zdrowego rozsądku w głowie.
Poświecenie życia obcego dziecka za życie siostry, którą znał od pierwszego oddechu.
Sumiennie było innego zdania; kąsało go jak zimno w odsłoniętą skórę.
- Nie możemy jej tu zostawić. To...
Niehumanitarne, to kłóciło się z jego zasadami moralnymi. Scarlett o tym wiedziała.
Poczuł nieznany ciężar na swojej dłoni. Dziewczynka podeszła ku niemu i zacisnął swoje drobne palce na jego ręce. W jej spojrzeniu pojawiła się ufność. Dzieci, podobnie jak szczenięta, potrafiły wyczuć intencje?
Pomyślał o Stelli. Czekała aż wróci. Powiedział Duerowi, że nie będzie go co najwyżej dwie godziny. Lądując w innej rzeczywistości, epoce, stracił rachubę czasu. Jak tu płynął? Inaczej? Szybciej? Wolniej? Tak samo?
Zerknął na zegarek. Wskazówki zatrzymały się na za kwadrans druga, więc nie mógł tego ocenić; pozostał bez odpowiedzi.
Spojrzał kontrolnie na Scarlett, potem nieco dłuższym spojrzeniem obdarzył Simone.
- Wróćmy do początku - zasugerował w końcu, przekazując Scarlett kaganek, by tym razem to ona przejęła dowodzenia. On ujął ostrożnie w palce małą dłoń.
Ostrożnie, krok po kroku.  Demony nauczyły go cierpliwości.
- Być może w tamtym pokoju natkniemy się na wskazówki, jak wrócić.
Być może na powrót było za późno.
W głowie Havillarda kłębiło się wiele refleksji, myśli. Łapał się każdej możliwości. Jedną z nich były wijące się pod ich stopami tunele. Najpierw jednak chciał sprawdzić opcje, jaką mieli w zasięgu spojrzeń, zanim podejmie bardziej radykalne kroki.

Amanda nie był idealną matką, a Scarlett nie była idealną córką; problem i kością niezgody była ich relacja. Amanda - mniej lub bardziej - bała się o swoje najmłodsze dziecko. Był to lęk uzasadniony. Nagle, niewyjaśnione zaginiecie Simone, w biały dzień, ledwie czterysta metrów od domu, do którego tamtego dnia wracała, wyrył piętno nie tylko w umyśle rodziców zaginionej dziewczynki. Strach przeniknął także do świadomości rodziców innych dzieci, w tym Amandy, a Scarlett nigdy nie ułatwiała jej rodzicielstwa. Wymykała się z domu, nocowała po za nim, nie dzwoniła, nie mówiła gdzie jest, ani gdzie idzie, skutecznie i niebywale skutecznie pogłębiała paranoje w umyśle swojej rodzicielki. Beztrosko ulegała kaprysom, pakując się w gardło kłopotów. Spędził długie godziny w starym, zdezelowanym fiacie ojca, przemierzając ulice miasta, w poszukiwaniu siostry, mimo iż miał inne plany na spędzenie tych wieczory, ale zawsze na piedestale była Scarlett oraz jej patologiczna potrzeba znalezienia się w centrum uwagi. Nie mogła winić go za to, że chciał mieć swoje życie. Wiec wyjechał, do Iowo, dla Lamoni, jak najdalej od Maine, na studia. Nie mogła go winić, że zrobił coś dla siebie, ale nigdy nie szukał u niej zrozumienia,  bo wiedział, że go tam nie znajdzie. Kierowała się własnym systemem wartości skupionym na swoich potrzebach wytykała mu na każdym kroku, że ją porzucił, zawsze samolubna, egoistyczna.
Czasem, tak jak teraz, miał tego dość. Być może Evan miał racje, być może czas nakreślić granice, otoczyć sie dystansem. Miała dwadzieścia siedem lat, parasol ochronny, jaki nad nią roztaczał, był czasem zbędnym, nikomu niepotrzebnym balastem. Kiedyś czuł sie odpowiedzialny, dzisiaj rozumiał, że to ojciec był tym, który powinien zainterweniować i wziąć odpowiedzialność za to, że przygarnął pod swój dach Scarlett, jednak on uciekał, całe życie uciekał, przymykał oko na problemy, a potem równie skutecznie udawał, że nie istnieją. Czul się najbezpieczniej swoim garażu, z dala od problemów, z dala od pogłębiającego się konfliktu, myślami daleko od domu.
- Możesz zaproponować swoje własne, ale widocznie współpraca, z niezrozumiałego dla mnie powodu, wykracza poza twoje dobre chęci - których nigdy nie miałaś za dużo, co, Scarlett?, złośliwość, która zatańczyła na czubku języka, nie odnalazła drogi do ust; emanował tym samym, co ona - irytacją. Rzadko ją okazywał, dzisiaj, gdyby nie poczucie obowiązku i świadomość zagrożenia, które obecnie znajdowało się się za ich plecami, miał ochotę wyjść z siebie i stanąć obok.  Ale nie miał czasu na szermierkę słowną.
Powinien zignorować nutę uszczypliwości, jaka pojawiła się w tonie głosu Scarlett; sytuacja, w której sie znaleźli, wymagała od niego skupienia. Siostrzane predyspozycje do przesadnego dramatyzowania nie znajdowały się w kręgu jego obecnych zainteresowań, chociaż podejrzewał, że odgrodzi się od niego po wszystkim dystansem milczenia, licząc na przeprosiny, ale tym razem one nie nadają, nie wyciągnie do niej jako pierwszy ręki. Czas, by rozliczyć się z tej spontanicznej wizyty w sklepie Faustów, jeszcze przyjdzie, teraz przestrzeń umysłu zarezerwował na refleksje podobnej treści - jak wrócić do Saint Fall i zostawić płonący stos za plecami?
- Urządzenie o całkiem imponującym rozmiarze. Odrobinę przypominał silnik samochodu z dodatkiem w postaci dużej tarczy zegara - wyjaśnił pokrótce, bez zbędnych szczegółów, bo sam zmajstrował nie wiele więcej, ponadto wątpił, że Scarlett cokolwiek zrozumie z jego słów. – Iluzja? Być może. – Wiedza Arlo z tego zakresu była wyjątkowo uboga. – Demon? Nie, czułbym jego obecność. Demony pozostawiają po sobie ślad. – Żadnemu nie naraził się na tyle, by ten utkał przeciwko niemu intrygę, a przynajmniej obecnie, pod wpływem dyszącej mu w kark świadomość, że mieli coraz mniej czasu i niedowładu emocjonalnego, nie mógł przywołać w głowie takiej sytuacji. -  I znam imiona każdego, którego zaklinam, wraz zasięgiem jego umiejętności. – Jednak czasem bywały nieobliczalne, jednak nie na tyle, by przenieść ich w czasie o ponad trzysta lat.

Tymczasowo rozstał się z wyrzutami sumienia, wyrzucił je z głowy jak zbędny balast, który nie potrzebnie ciążył na krawędzi świadomości; co dalej, co teraz, jak odnaleźć drogę do domu, jak wyprowadzić stąd siostrę i przerażoną dziewczynkę?
Musiał się skupić na tym co tu i teraz.
Na drżeniu własnego serca, który odmierzał w piersi upływ czasu.
Na Scarlett, która znowu udowodniła mu, że bywały dni, kiedy jej głębię emocjonalną mógł zrównać z głębokością kałuży powstała zaraz po ulewie.
Na Simone, która przestała płakać. Wpatrywała się pustym wzrokiem w przestrzeń przed sobą, mocniej i pewniej zaciskając drobne palce na jego dłoni. Jakby był lekarstwem na wszystkie bolączki, które ją spotkały.
Nie był. W zaciszy mieszkania ulegnie emocjom, myślom i wykona rachunek sumienia. Trafili tu z powodu jego nieuleczalnej ciekawości. Widok eksponatu na półce sprawił, że zapomniał czym był zdrowy rozsądek.
Okruszone złośliwością jesteś zbyt miękki odnalazło drogę do uszu. Wzruszył ramionami w ramach odpowiedzi. Był. Zbyt miękki. Pełen słabości. Evan nieustannie wytykał mu naiwność. I może oboje mieli racje. Stopniowo zaczynał wierzyć, że wszystkie nieszczęście, jakie spotkały Scarlett, było jego winą, wiec może powinna unikać jego towarzystwa, by nie pojawiło się ich więcej.
Powinien jej to zasugerować, ale obecnie nie było przestrzeni na kłótnie i dziecinne sprzeczki.
Wydaję mi się, że w twoim słowniku termin dobre chęci w ogóle nie występuje, Scar, drwinę zachował dla siebie. Nie cierpiał na brak dojrzałości emocjonalnej.
Może brak empatii i współczucie Scarlett dostała w genach po swoim biologicznym ojcu?
Kilka chwil później pojawi się tam, gdzie wszystko sie zaczęło - w małym pomieszczeniu, które mogło pełnić rolę spiżarni.
- Bingo - poczuł się, jakby wygrał szczęśliwy los na loterii. - Dotknij go ręką.
Improwizował. Nie wiedział, czy to się uda, czy też nie. Spojrzenie, które wysłała mu Scar, mówiło jedno: nie ma mowy! Cichym westchnieniem dał upust swoim emocjom. Podszedł i sam dostosował się do własnej, odrobinę ryzykownej instrukcji, w tym samym momencie Simone wyplątała palce z jego dłoni. Zanotował na jej twarzy uśmiech, usta poruszyły się w bezgłośnym dziękuję.
Jedno mrugniecie powiek później, otoczyła ich ciemność. Tym razem instynktownie zacisnął dłoń na ramieniu siostry, by mieć pewność, że się wymknie. Wkrótce ciemność została rozproszona przez światło dnia. Wrócili skąd przybyli - sklep Faustów powitał ich tym samym, co zawsze - tajemnicą, pod którymi uginały się sklepowe półki.
Arlo wydawało się, że nadal czuje ciężar drobnej dłoni w swojej własnej; Simone była prawdziwa, czy to tylko iluzja stworzona z jego rozpaczliwej, desperackiej próby odnalezienia jej?
Obiecał to jej matce. Obiecał, że założy mundur policyjny i nigdy nie przestanie szukać. Nie mógł się poddać, wyrzucić jej z głowy, zbagatelizować pełznące płytko pod skórę przeczucia. Ona ciągle żyła. Jak obecnie wyglądała? Miał nadzieje, że technologia - ewoluującą z roku na rok - pozwoli w końcu na wiarygodną progresję wiekową. Tymczasem znowu ją stracił.
- Wracajmy do mieszkania, Scar - mruknął do siostry, która szczęśliwe stała obok. Sunął wzrokiem po obcym mechanizmie. To jeszcze nie koniec. Wiedział, że jeszcze tu wróci. W towarzystwie kogoś, kto o magii iluzji wiedział więcej niż on. - Co powiesz na wieczór filmowy i pizzę? I nie, nie będę cię katować kolejnym seansem Gwiezdnych wojen.
Mogą też porozmawiać o tym, co tu zaszło, jednak bez skakania sobie do gardeł.