Myślami tłumaczyła sobie, że może to wszystko stało się po coś. Z jakiegoś nieznanego im powodu Pani Owson tego samego dnia z listy rzeczy do zrobienia skreślić mogła dwie najważniejsze emeryckie destynacje—pogrzeb i wizytę na SORze (do odbębnienia pozostało jej jedynie sanatorium). W jakimś chorym celu majtki Lyry zostały skradzione gdy ta niczego nieświadoma zagłębiała się w morskiej toni, akumulator w jej aucie wysiadł, a w jedynym dysponującym bielizną sklepie całodobowym jakiś masochista zapętlił Footloose akurat, kiedy weszła do niego Thea. Fanatycznie wmawiała sobie, że to wszystko musiało mieć jakąś głębszą przyczynę, bo wokół wiało osowiałą, wieczorną pustką, a jej samochód właśnie, o zgrozo, zgasł.

Zatopioną w zgniliźnie śmierci podświadomością, szukała jedności z wołającymi ją zaświatami. Nie znalazła jej w cmentarnych obrysach grobów, kaplic i mauzoleów, a w obskurnym splocie wspomnień o szesnastych urodzinach i rdzeniu swojego jestestwa. W niej.

Przez krótką chwilę nie czuła nic.
Jedynie zakleszczającą kurczowo jej duszę ulgę, mimo niekwestionowanej, kłującej w dumę klęski w wezwaniu Helen Cook. Konsolacja tak ujmująca, iż mogłoby wydawać się, że w łonie blamażu i kompromitacji, ponadto gdzieś równolegle sformował się też mały triumf.
Jedynie szum rześkiego wiatru i cichy lament kruka.

Opowiadanie | Pierwszy lutego dotychczas rozłupywała na dwie równe połówki—wczesne godziny świętowane z ojcem i nasycającym jedzeniem, wieczór ze znajomymi i tanim alkoholem. Tegoroczne urodziny miały być odstępstwem od tradycji, co zawdzięczać mogła jedynie niespodziewanemu prezentowi od linii kolejowej Portland - Hellridge.

Wyskrobywując z odmętów pamięci treść, która jawiła się na chowającym się gdzieś na dnie szuflady skrawku papieru, jednocześnie wytężając przymglony bezczynem dnia wzrok w poszukiwaniu nadawcy, finalnie poskładała brakujące elementy tej listownej układanki. Chyba nikt nie ma takiego wyczucia jak Blair Scully.

Upadek był jakby nieskończony. Nienaturalnie długi, momentami nawet męczący. Thea zacisnęła oczy, czując jak bicie jej serca przyspiesza na myśl o rozbiciu się o ziemię. Momentalnie wróciła myślami do Lyry. Do Teresy i Cecila. Do swojego ojca daleko w Portland. Do głuchej ciszy, z jaką ich wszystkich zostawiła. Uświadomiła sobie, że zaraz odejdzie. Umrze w okrutny i bolesny sposób. A najokrutniejszy w tym całym “okrutnym” nie było roztrzaskanie sobie głowy o grunt. Najgorszy był brak możliwości pożegnania z którymkolwiek z nich.

Ciemności nie było już w pobliżu. Zostawiła za sobą jedynie przygasłe odcienie i drażniący zapach najbezbronniejszej z ludzkich chwil.
Tak właśnie myślała o śmierci.
Letargiczny, mimozowaty moment kompletnej bezsilności. Obnażenie tłumionych za życia słabości.
Może właśnie dlatego tak teraz ją otaczała.

Skuszona została opromienieniem ceni życiowych zagwozdek. Kupiona uczciwą jak na lekki stan kieszeni ceną. Zasadniczo, jej brakiem.

Niecałe pięć minut po godzinie dwunastej w południe, Thea stawiała pierwszy krok w wrzącym rozmowami i kawowo-śniadaniowymi oparami Eaglestone. Wczesno marcowe światło odbijało się od wyprasowanych obrusów bladymi refleksami, gdy ta doszukiwała się filiżanki espresso na ich lewym krańcu.
Pięć minut po godzinie tak wyczekiwanej od momentu pochwycenia w dłoń popielatej koperty z obiecującą zawartością—otwartej osiem minut i dwadzieścia trzy sekundy po godzinie dziesiątej.

Sympatia, jaką Thea darzyła cmentarz, w istocie tkwiła w panującym na nim spokoju. Mimo rozbrzmiewającej wkoło kakofonii szmerów umarłych, płaczu, jęku i nikłych ceni minionych nieszczęść—między twardo osadzonymi nagrobkami, wiła się urokliwa w swojej głuszy beznamiętność.
Choć, od dłuższego już czasu, bezwiednie ustępuje ona miejsce chaosowi.

Z ostatnim łykiem parodiującego pobudzającą kawę Bombastica, potrzeba pomocy w uprzątnięciu Deadberry nie była już tląca się w skacowanej głowie ideą, a pragmatycznym planem umocnionym świstkiem zawisłym na kościelnej tablicy [...]. Styrane spirytusem podniebienie nie piekło w połowie tak intensywnie jak palące się do działania istnienie.

Biorąc pod uwagę zamiłowanie Włocha do dźwięku własnego głosu, wątpiła by ów miłość przeminęła wraz z żywotem, którego kres dzwoniłby w uszach równie natarczywie co każde wypowiadane przez niego zdanie. Na tym etapie napastliwych nieuprzejmości, wyrazy najszczerszych kondolencji kierować należałoby łopatowemu trzonowi, zmuszanemu znosić zaciskające się na nim do bieli palce. Ostatkami siły zdołała powstrzymać się od ujęcia nimi włoskiego gardła.

Na szczęście, harmonia między rozwagą a nieostrożnością była wiodącą esencją, trwale wplecioną w jej naturę. W tym wypadku, rozwagą było milczenie. Nieostrożnością—oczy, które mimowiednie zawsze zatrzymywały się na Vittorii.

Opowiadanie | Musiała być pracoholikiem.
Bo nawet rozwścieczone duchy nie są w stanie odciągnąć jej od roboty.

Być może Charlotte faktycznie lepiej trafić nie mogła, mając na względzie zamiłowanie Thei do nieustannego zajmowania rąk różnoraką robotą. Nieistotne, czy lepiła się ona do opuszków grudkami cmentarnej ziemi, spływającej strużkami magii, czy użytymi w trakcie gotowania składnikami—w przypadku Thei, trudno było dyskutować o wybredności. Równie ciężko jak o kompetentności w tradycyjnie pojmowanym odpoczynku.

Może był to znak, że powinna odpocząć. Choćby kilka dni dać ponieść się letargom rekreacji i odpoczynków—uwolnić myśl od nakładów pracy i frasunków pozostawionych wraz z końcowymi dniami lutego.
Lecz przed tym, co ją rzeczywiście spędzało na jaw, ucieczka była daremna.
Bo wysłannicy śmierci podążali za nią uliczkami, ścieżkami i korytarzami całego pierdolonego Saint Fall.

Lubiła subtelności kryjące się w powszechnie zauważalnych cechach składających się na to, kim była. W chwilach zadumy często pozwalała sobie na trwanie w wierzeniu, że należy do grona nielicznych, którzy są w stanie je rozpoznać.
— Szczerze… Dziękuję.
Lubiła Lyrę. Po prostu.

Mając to na względzie, należałoby cofnąć uprzednio usnuty wniosek. Najbardziej irytującą parą jaką znała, był zdecydowanie Valerio i nóż kuchenny. Ewentualnie Valerio i jego głupia twarz.

Mimo że śmierć niosła za sobą rozległe echo, to właśnie pogrzeby najbardziej dusiły hałasem—zwłaszcza te obejmujące rodziny z Kręgu.

TWÓJ DOWOLNY OPIS WĄTKU

TWÓJ DOWOLNY OPIS WĄTKU

TWÓJ DOWOLNY OPIS WĄTKU

Opowiadanie | Do uwzględnienia w przyszłości: magia odpychania wydaje się nie przepadać za The Smiths.

TWÓJ DOWOLNY OPIS WĄTKU

TWÓJ DOWOLNY OPIS WĄTKU