Relaksujące działanie prac manualnych, ich zbawienny wpływ na zdrowie, samoocenę i ogólne samopoczucie — cała ta śmiechu warta propaganda nie wytrzymuje ze starciem z Anniką tak bardzo pozbawioną wewnętrznego spokoju, że wyżywającą się na Piekłu ducha winnych pędach.
Dobrze, że nikt tego nie widzi.
Ale ktoś na pewno zaraz o tym usłyszy.
Numer telefonu wybiera się sam, a sygnały jeszcze płyną, kiedy Annika wraca na swoje stanowisko, rozciągając sprężynkę telefonicznego kabla po granice rozsądku.
Niewiele rzeczy w niej jest dziś rozsądne — wszystkie jego pokłady wyczerpała na rozmowę z Alishą.
— Powiedz mi — zaczyna bez pardonu, słysząc męski głos w słuchawce. Jose na pewno nie posiada się ze szczęścia, że nie padło na nią — czy wymogiem niezbędnym do uplecenia kadzidła w pętle jest postradanie przy tym rozumu? — Pyta znad rzeczonego skrętu, bądź — co znacznie bliższe prawdy — jego nieudolnej imitacji.
Czy Annika porwała się właśnie na coś ponad jej umiejętności? Być może.
Czy Fionan powinien być zaskoczony? Nieszczególnie.
Czy jest w stanie przemówić jej do rozsądku?
Może spróbować.

Telefon rozdzwonił się dokładnie wtedy, gdy Finn prezentował mu swoje nowe dzieło sztuki.
Nie miał pojęcia co namalował, ale uznał to za przejaw sztuki nowoczesnej. Dopiero po chwili syn oznajmił mu z poważną miną, że to widok, który rozciągał się zza jego okna. Jego komentarz zastygł w "dzyń dzyń".
Finn zameldował się przy telefonie pierwszy, ale ostatecznie to Fionan podniósł słuchawkę,  mierzwiąc chłopcu włosy. Ciche "Słucham?" zostało zagłuszone przez znajomą barwę kobiecego głosu.
- Nie, pętla nie wymaga takiego poświecenia - zaśmiał się cicho – ale dobry trunek i Madonna w tle nie zaszkodzą - przełożył słuchawkę z jednej ręki do drugiej patrząc kątem oka na popis umiejętności akrobatycznych Finna, który potknął się o siedzącego na dywanie coriego. – Słuchaj, teraz… - nie mogę rozmawiać zostało zagłuszone głośniejszym: - Na rany Aradii, odłóż to, natychmiast! - choć odsunął od ucha aparat, Annika mogła wyraźnie usłyszeć jego głos. – Finn właśnie próbował przelać swój artyzm na sierść psa. Skaranie szatańskie z tym dzieckiem.
Chłopiec stanął tuż przed nim.
- Kto to? - zapytał cicho, nadal ściskając w dłoni narzędzie zbrodni w postaci pędzla.
- Ciocia Annika, zatrzymaj się na chwile i usiąść. Zaraz pójdziemy na spacer - powiedzieć zatrzymaj się do Finna to, jakby nic nie powiedzieć; chłopiec posiadał niewyczerpany zapas energii i jak dokąd nikt nie odkrył sposobu na odłączenie go od źródła zasilania. – Pętla to pierwszy splot, którego się uczysz? Sugerowałbym, abyś zaczęła od drabinki. Jest dużo przyjemniejsza dla nowi-
Głos zamarł w cichym westchnieniu.
- Czasem zapominam, jak wysoko stawiasz sobie poprzeczkę. W czym dokładnie masz problem?
Czy był zaskoczony jej telefonem? Niezbyt.
Czy zdziwiło go to,ze Annika znalazła sobie nowe hobby? Nieszczególnie.
Czy chciał jej przemówić do rozsądku? Absolutnie nie.
Sam rozstał się z nim dawno temu.

Temperatura wrzenia głowy Anniki spada o kilka dobrych stopni, gdy ciszy po drugiej stronie słuchawki wreszcie odpowiada gwar życia rodzinnego. Nawet lekki uśmiech przebija się przez lodowatą pokrywę absolutnego poirytowania i rozczarowania sobą.
Ten telefon to był wspaniały pomysł.
— Lepiej, żeby Madonna tego nie widziała — z kuchni do salonu widok na telewizor może nie jest pierwszorzędny, ale jakiś. Domek gościnny ma swoje zalety, a jedną z nich jest to, że MTV dociera w prawie każdy zakamarek, co oczywiście nie wszyscy doceniają w ten sam sposób — ale trunek może rozwiąże mi trochę palce. Robiłam nimi w życiu już różne rzeczy, ale teraz zaczynają mnie boleć.
A dopiero zaczęłam — wyjęczałaby, gdyby nie zwiastun końca po drugiej stronie kabla, świadczący o tym, że Fionan faktycznie pozostał sam na domowym placu boju, a Josie właśnie wyszła po mleko.
Albo po prostu — na papierosa.
Czyli straciła męża z oczu na od trzech do pięciu minut. To jak cała wieczność.
— I w czym problem? — Aż odłożyła uparty splot i zapatrzyła w przestronną kuchnię, bezwiednie wymachując pojedynczą gałązką nawłoci — dziecko wybawisz, a psa dopierzesz.
Czy tam na odwrót.
— Zapytaj Finna, kiedy odwiedzi ciocię Annikę. Lorenzo już się stęsknił — po ostatniej wizycie jedna ze skarpetek chłopca — główny obiekt wspólnej zabawy — znalazła się dopiero po pięciu dniach, wywleczona spod kanapy.
Chłopcy mieli imprezę życia, a Annika białą kulę miłości, która nie miała już później sił, by dopraszać się o więcej uwagi.
Westchnął Fionan, westchnęła i ona.
— Bo to wszystko rozsypuje mi się w rękach. Nawłoć w ogóle nadaje się do takiego splotu, skoro liście sypią się od samego patrzenia? — W głosie słychać oburzenie, a gałązka nawłoci rozsypuje naokoło kwiaty po gwałtownym smagnięciu nią o blat.
Czy w toku rozmowy okazuje się, że Annika utrudnia sobie sprawę w dwójnasób? Oczywiście.
Wciąż — nic zaskakującego.

Godzinę temu Josie odebrała telefon ze szpitala - pilne wezwanie. Pięć minut później była już w drodze, a on skontaktował się z kim trzeba, informując, ze dzisiaj w Gholu muszą poradzić sobie bez niego, bo miał trzylatka na głowie.
Chociaż w zasadzie syn od sześćdziesięciu minut wchodził mu na głowę, a Lizzie mu w tym wtórowała. I Annika była tego świadkiem.
Właśnie - w czym problem?
Parsknął rozbawiony do słuchawki.
- Niebawem wpadnie. - Może nawet dzisiaj, przemknęło mu przez myśl. – Szykuj się, ostatnio był na muszlobraniu i nie może się doczekać opowieści cioci Anniki o morskich stworzeniach.
Lorenzo i Finn.
Na początku Fionan myślał,że kot rzuci się chłopcu do gardła, ale stało się zupełnie inaczej - połączyła ich przyjaźń, której nikt nie wyczekiwał, ale wszyscy potrzebowali.
- Na początku wszystko rozlatuje się w rękach - mruknął, pamiętając o swoich pierwszy razach ze splotami, które zmarszczką irytacji pokrywały taflę jeszcze wtedy gładkiego czoło; dzisiaj miał na niej bruzdę, najprawdopodobniej świadectwo tamtych dni. – W pierwszej kolejności odrzuć perfekcjonizm w kat, precyzja przyjdzie z czasem - znał ją na tyle, by wiedzieć, że się do tego przykłada, sęk w tym, ze przykłada się za bardzo.
- Tata! - krzyk Finna dotarł do jego uszu. Wystarczyło na chwile stracić go z oczu. Zlokalizował go spojrzeniem. Lizzie kręciła się przy drzwiach. – Liza zaraz się zsiusia.
- Weź ją na ganek, ale się ubierz. Złóż gumowce i ani krok poza niego. Widzę was przez okno.
Chłopiec zatem, z poczuciem misji, próbował zdjąć z wieszaka swoją kurtkę. Zajęcie na kilka minut, choć Fionan uważnie monitorował jego zmagania. Już nie raz się przekonał, ze dzieciom nie brakowało finezji, a czasem pomysłowość Finna biła skalę absurdu.
-  Krótkie  ćwiczenie- by rozluźnić place, upleć z nawłoci warkocz. Staraj się, by sploty nie były zbyt ciasne. Polecam na początek przewiązać delikatnie koniec cienką wstążką, ale węzeł musi być elastyczny. I pod żadnym pozorem nie przejmuj się bałaganem.  Zobaczysz, zabawa się zacznie dopiero przy krwawnikach i rzeżuchach, nawłoć to tylko gra wstępna.