kto poliże nóż, ten się nie odezwie już hehe

żebym ci mogła robić zdjęcia

żebym cię mogła przejechać

- No, a z kim mam się zmierzyć? - Zapytała kobietę, spoglądając na nią trochę z góry, ale nie metaforycznie, po prostu to te buty. Rozejrzała się, czekając, kto jak ona haczyk łyknie, bo póki co, to albo jakoś się mniej ludzi pojawiło na ulicy, albo się sprawnie ulatniali.

Romola ruszyła dalej, po kolejnym kroku się zatrzymując, bo prawie się potknęła o własne nogi przez rozwiązane sznurowadło zdezelowanego buta, wiążąc go niespiesznie, bo jej się nigdzie w życiu nie spieszyło, nawet, gdy jej się spod stóp grunt osuwał, jak ostatnimi czasy, bardziej niż dotychczas, widocznie na ziemiach ojcowskich pech ją prześladował, może dlatego żadnego innego Lanzo nie spotkała, ród wygasł, została ostatnia, bez perspektyw, ani tym bardziej zamiarów przekazywania tych genów następnemu pokoleniu.

Czy wyglądała jak ktoś, kto mógłby pracować w antykwariacie? Nie, absolutnie, prędzej w knajpie z kurczakiem, gdzie wymaga się od personelu bardzo skąpych uniformów.

Czy wyglądała jak ktoś, kto mógłby pracować w antykwariacie? Nie, absolutnie, prędzej w knajpie z kurczakiem, gdzie wymaga się od personelu bardzo skąpych uniformów.