18 maja 1985, minęła 22:00 (czasu wschodnioamerykańskego letniego)

Czwarta rano w Monako to godzina cieni.
Rozmazane cienie na powiekach kurew, rozmazane cienie potu na rozchełstanych koszulach, rozmazane cienie na chodniku pięć pięter niżej.
Co za merda; gdyby skoczył, byłoby co zbierać.
— Bonsoir — ósmy sygnał, klik słuchawki, Valerio do końca cierpliwie czeka — Elio niekiedy potrzebował czasu, żeby dojść.
Do telefonu albo w żonie — Paganini starszy liczy na drugą wersję wieczoru.
— Przegrałem dwa tysiące amerykańskich dolarów.
Nigdy nie wierzcie Elio, kiedy mówi, że tylko Genny potrafi sprawić, żeby stanęło mu serce.