Nic, co dobre, nie zaczyna się od:
— Ronan, ktoś do pomocy.
Przez ostatnie dwa miesiące — od katastrofizmu z końcówki lutego minęło zaledwie tyle, chociaż Lanthier odnosi wrażenie, że od tamtego momentu świat skończył się dwa razy (i wie, że to prawda) — to zdanie przybierało różne formy, kształty i skutki uboczne. W Rezerwacie pomagać mogli tylko magiczni; Ronan potrzebował tygodnia, żeby zrozumieć, że niektórzy czarownicy pentakle musieli znaleźć w paczce Doritos — w marcu ktoś uznał, że nie będą musieli przenosić przewróconych pni drzew, jeśli je podpalą.
Od tamtego dnia Lanthier każdemu wolontariuszowi stawia prosty warunek — robi to, co mu każą, albo niech idzie podpalać trawy na wydmach Maywater.
— Luke nie może?
Unurzane w smarze dłonie dawno temu zapomniały, czym jest czystość; na podobną przypadłość cierpi szmatka w dłoniach Ronana. Kiedyś musiała być koszulą w kratę — teraz, gdyby wpadła w ręce Słuchacza, szeptałaby pomóż mi.
— Luke mówi, że ma przerwę obiadową i że to konstytucyjne prawo.
Luke ma też dwadzieścia lat, nie może legalnie pić w barach, a kiedy ktoś go pyta, z którymi krajami sąsiadują Stany Zjednoczone, odpowiada, że z żadnymi — bo Ameryka to kontynent.
— Powiedz mu, że jak ma ochotę wysługiwać się konstytucją, w kiblu mamy egzemplarz — według skromnej opinii Lanthiera, dokładnie do tego nadawały się akty prawne, których i tak nikt nie przestrzega. Opór w podjęciu rękawicy — dosłownie, właśnie sięga po parę roboczych i ewidentnie zużytych — jest daremny; Ronan wie, że do bramy podejść musi sam. Zawieszona na krzaku szmatka powiewa w rytm skąpych muśnięć wiatru; pierwszy tydzień maja żegna ich długo wyczekiwanym ciepłem. Las dookoła — pokaleczony i stratowany; od lutego Cripple Rock nie potrafi zaznać tchu — śmiało budzi się do życia, zieleniąc okolicę kwitnącymi krzewami i rozpostartymi gałęziami młodych drzew.
Droga zza chaty opiekunów do bramy nie jest długa — Lanthier mógłby odmierzać sekundy smarem spod paznokci. Zepsuta piła mechaniczna poczeka; kobieta przy wejściu do Rezerwatu niekoniecznie.
— Pani na ochotnika? — dawno temu (ale prawda) Lyra zrobiła mu półgodzinny wykład, dlaczego nie wszystkie młodo wyglądające kobiety są pannami, a posługiwanie się zwrotami grzecznościowymi to skostniały efekt zakorzenionego w społeczeństwie patriarchatu (albo jakoś tak; zgubiła go przy młode kobiety). Teraz powołuje się na pani, bo twarz nie budzi żadnych imiennych skojarzeń — albo to pierwsza wizyta w rezerwacie, albo nowa wolontariuszka miała wprawę w unikaniu pełzających po Hellridge kręgowców.
Teraz to nieistotne; ten konkretny kręgosłup moralny ma silny, uprzedzeń nie posiada żadnych i na dodatek właśnie wyciąga rękę do uścisku.
— Ronan Lanthier, zawodowo opiekun Rezerwatu, prywatnie lokalny wolontariusz, botanik, drwal, a w ostatnim czasie—
Dobra łapa.
Zawsze potrafił docenić mięśnie — po raz pierwszy od dawna może doceniać je u kobiety. Wyciągnięte na powitanie ramię wznieca pożary skojarzeń; coś o ciężarkach, boksie, może pływaniu?
— Powód, dla którego to ogrodzenie wciąż stoi.
Ledwie — kilkanaście kroków na lewo wielka dziura czeka na wymianę całego segmentu płotu, ale tym Lanthier zamierza zająć się za dwa dni. Dziś w planach było rąbanie — Lilith musiał spodobać się ten zamiar, skoro wysyła mu czarownicę z ewidentnym talentem do dźwigania ciężarów.
— Powiedz mi — gładkie przejście na ty; szum drzew nad głowami nie sprzyja konwenansom. — Lubisz przerzucać kłody?
Co za pytanie; kto by nie lubił?

Katastroficzny smród krążył nad Cripple Rock od krwawej, lutowej końcówki, wtapiając się głęboko w wspomienne kawałki układające prześmiewcze silens. O tym, co tak naprawdę wydarzyło się w gęsto zadrzewionej części Hellridge milczeli niemalże wszyscy — władze, magiczne media, ale i ona. Najkrzykliwsze były zniszczenia i śmierć wyściełająca północno-wschodnie wybrzeże czerwienią.
— Oj jak boli, jak boli…
Nad uchem skomlały zjawy zakopywanych żniw, a Thea nie miała siły upomnieć ich, że zmarłych przecież nic boleć nie mogło. Słowa grzęzły w gardle, gdyż rozpoznawała, że ów agonia ropiała przez bezlik niesprawiedliwości przyległych ich odejściu.
Gdy zawodziła krtań i miękkie struny głosowe, krzepnąć zwykły dłonie — ubrudzone grudą gleby i mętnym szkarłatem przeżyć, z coraz większą zawziętością przecinały delikatne włókna cmentarnej ziemi.
— Oj jak boli, jak boli…
Tłum narastał im więcej czasu mijało. Pęczniał i jątrzył się jak zanieczyszczona szrama, ociekając na blade ciało bezładem bezcielesnych krzyków, szlochów; przebijając wrażliwy naskórek czymś przebranym w inwazyjność poczucia winy i wstydu.
Czas to bujda. Niewidzialne rany zasklepiały się wyłącznie wskutek błogiej nieświadomości.
A od pewnego czasu, pamięć miała ostrą niczym chirurgiczny skalpel.
— Oj jak boli, jak boli!
W końcu wróciła. W Cripple Rock hałas przerzedzały korony drzew i szum przeczesującego je wiatru.
Nieoczekiwanie powróciła też do gestów obywatelskiego altruizmu — równie nieoczekiwanie zdarzyło się to w dzień siódmy.
Do bramy Rezerwatu dotarła bez większych trudności, choć labirynt krętych ścieżek i splątanych dróg Cripple Rock wciąż był w mocy przytłoczenia umysłu huczącego od miejskiego zgiełku. Ani Deadberry, ani Broken Alley nie połykało jej w całości, nie trawiło ospale w towarzystwie ciężkich, upiornych sylwetek uwitych z najgłębiej skrywanych lęków, a pozostałych z niej resztek nie wydalało w sąsiadującym stanie Massachusetts.
Deadberry potrafiło za to przysmalić, jednak co mogła wiedzieć o tym Thea. Przecież była wtedy w Broken Alley.
Obecnie znowu stąpa po gruncie Cripple Rock. Tym razem nie osuwa się pod podeszwami jej butów.
— Zgadza się.
Pod ziemię nie zapada się również po zredukowaniu dystansu dzielącego ją od mężczyzny wychodzącego jej na spotkanie.
— Thea Sheng — przedstawia się krótko, gdyż na tym można by tak naprawdę skończyć. Gdyby miała czym się chwalić, nosiłaby przy sobie CV. — Mam nadzieję, że nie miałam tego wszystkiego zapamiętać.
Ponieważ pamięta ledwie coś o opiekuństwie, botanice i rozjebanym ogrodzeniu — pozostałe tytuły zanurzyły się w nieładzie rozkojarzenia, któremu z kolei winny był tęgi uścisk dłoni. Dobra łapa…
— Pewnie. Trupy są drętwe jak kłody, więc to nie robi mi to wielkiej różnicy, nie wspominając już o— Ach, jestem grabarzem, nie mordercą. Od tego powinnam zacząć.
W istocie powinna, natomiast konwenansom nie sprzyjało również częste izolowanie się od żywej części społeczeństwa.
— W każdym razie — odchrząknęła, pozostałe drobiny zakłopotania wycierając z ust uśmiechem. — Praca fizyczna to dla mnie żaden kłopot.

Oj jak boli — przeszłość duchów przyszłością żywych; mięśnie podkradną mantrę i kolejną dobę spędzą na rozkładaniu jej na czynniki pierwsze, choć wszystko zaczyna się tak niewinnie — od uścisku dłoni i uśmiechu.
— Czeka nas praca fizyczna, nie gra w memory — nad tym drugim Lanthier pracuje od czterech lat, próbując zapamiętać, który z bliźniaków jest którym, kiedy ma rocznicę ślubu, żona urodziny, dzieci szczepienia, a Cripple Rock kolejny koniec świata na karku.
Nowa karta w grze nazywa się Thea; Ronan z rozmachu w rubryczce zawód notuje seryjny morderca — od zapytania, ile trupów trzeba, żeby zostać seryjnym, ratuje go sprostowanie redakcji.
— To—
Kurewsko dziwna składnia zdania; co gorsza, w życiu słyszał gorsze.
— Wiele wyjaśnia. Zaczynałem się martwić, czy w nadchodzących miesiącach barghesty zaczną wykopywać szczątki z ziemi — kilka niespiesznych kroków od bramy wciela się w rolę uniwersalnego zewu; idziemy. Idziemy, bo szkoda czasu, bo majowa pogoda ma kaprysy, dni mogłyby być dłuższe, praca czeka, Ronan mówi za dużo. — Nie byłby to pierwszy raz, po prostu zwykle znamy trupa.
Wyciągnięta w kierunku Thei dłoń — zaciska w niej parę rękawic, są tylko trochę czystsze od tych, które zachował dla siebie — wykonuje dziwny gest. Coś spomiędzy próby odgonienia fantomowej muchy, a nauczenia się angielskiego od zera.
— W sensie—
Świeżo upieczona wolontariuszka ma szansę awansować na świeżo upieczonego uciekiniera — brama nadal znajduje się w zasięgu wzroku, nawet jeśli czerwoną flagę na maszcie zastępuje biel kapitulacji.
— Ludzie często tu giną, dlatego wstęp bez opiekuna na własną odpowiedzialność — opiekunowie bronią przez zgubieniem się i piekielnymi bestiami, ale kto obroni wizytujących przed opiekunami? Szkodliwość tego konkretnego wyceniono na wzruszenie szerokimi barami; gdyby pantomima miała didaskalia, wyświetliłyby właśnie jebać to. — Ścieżką prosto, potem w lewo. Mamy z dziesięć wyrwanych z korzeniami drzew, są pocięte, ale trzeba przenieść je na taczki, a później dowieźć pod chatę.
Pod koniec lutego ziemia była zmarznięta, drewno twarde, rąbanie pni bez sensu — czekali z porządkowaniem obalonych konarów na ciepło, a gdy to nastało, okazało się, że ilość pracy przerasta siły przerobowe. Ale łapa — urzędowi skarbowemu znana jako Thea Sheng — nie wygląda na kogoś, kto przyszedł tu sadzić poziomki.
W prywatnym rankingu przydatności właśnie otrzymała pięć punktów.
— Grabarz, co? U Bloodworthów? — leśna ścieżka przed nimi powoli zmienia się w polanę, niezbyt pokaźną i ewidentnie dotkniętą trzęsieniami — sterty pociętych drzew są kliszą z miejsca zbrodni. Rozczłonkowane gałęzie, porąbane pnie, wióry zamiast krwi i puste taczki czekające na to, co zostało z dumnych niegdyś okazów — gdyby spojrzeć na to z tej perspektywy, pochówek drzew niczym nie różni się od grzebania ludzi.
— Jak się zostaje grabarzem? Budzisz się pewnego dnia i myślisz—  
Lanthier nie zwleka — mówienie i robienie to jedne z niewielu rzeczy, które w życiu potrafi robić symultanicznie. Naciągnięte na dłonie rękawice chronią palce przed drzazgami; zawieszona na pobliskiej gałęzi kurtka odsłania łapy, tatuaże i mięśnie rwące się do pracy. Ronan obiera na cel pobliski pień; po dźwignięciu go z wilgotnej trawy, dochodzi do dwóch wniosków.
Po pierwsze — odkrywa energię, żeby pod prawe ramię chwycić drugi pień.
Po drugie — nie ma lipy (bo pocięte są sosny).
— Lubię trumny, ale głupio trzymać jedną w salonie?

Thea, będziemy zajmować się usuwaniem zerwanych pni i gałęzi. Aby uznać nasz trud za skończony, musimy osiągnąć równowartość 300 punktów, które przyznawane są za każdą przeniesioną na taczkę gałąź oraz pień. By skutecznie podnieść jedno z nich, należy osiągnąć adekwatne progi, w skład których wchodzi k100, wartość sprawności i dodatni modyfikator za udźwig:
pień — 30 punktów | próg udźwigu 50
gałąź — 15 punktów | próg udźwigu 20
naręcze małych gałęzi — 5 punktów | próg udźwigu 10

W przypadku przekroczenia progu o równowartość uniesienia dodatkowego balastu, można założyć, że postać w jednej turze przeniosła pień i gałąź lub dwie gałęzie, dwa pnie, gałąź i naręcze małych gałęzi etc., a następnie podliczyć punkty za przeniesione balasty.

udźwig pnia | próg 50 | 92 + 14 = 106 (próg przebity o ponad 50: bonusowe podniesienie drugiego pnia, bo się popisuję)
punkty: 30 + 30 = 60