16 maja 1985, minęła 23:00

Walizka w stanie rozkładu, papieros w stanie dopalenia, bellini w stanie do spożycia — dwudziesta trzecia coś—tam, kilka godzin do wylotu i wielkie znudzenie, które mija, kiedy wzrok znajduje kartkę.
Kilka dni temu wepchnął ją pod telefon w ten sam sposób, w który wpychał—
Allora, dziś nie o tym.
Palec wbija spisany z notesu numer, a rozbawienie rozpuszcza znużenie — jeśli puttana z Maywater wcisnęła mu zły numer, będzie musiał znów ją odwiedzić. Jeśli rozegra to sprytnie, powtórzą ostatni scenariusz, ale tym razem nie będzie tak miły. Jeśli słuchawkę podniesie ktoś inny — albo nie podniesie wcale — Valerio będzie rozczarowany.
Valerio nie lubi rozczarowań.
Po czwartym sygnale kliknięcie to sygnał startu — Paganini nie czeka na słowa; ma przygotowane własne, a brzmią—
— Ciao, Pamela.

Mieszkanie w stanie rozkładu; szafka z lekami otwarta była szerzej, niż — czego Lyra nie była świadoma, ale— — uda Shirley kilka dni temu. Aspiryna goniła paracetamol, białe tabletki desperacko wciskała do buzi. Trochę naiwnie — magiczna gorączka to magiczna gorączka.

Telefon rozwrzeszczał się na całe mieszkanie, a ona — z myślą Williamson, kurwa, wiesz, która jest godzina? — podniosła słuchawkę.

To nie był Williamson.

To była Pamela.

Długie milczenie było spowodowane rzadkim zjawiskiem; Lyra nie wiedziała, co powiedzieć.

— Mhm — elokwentnie. — Pamela już dawno tutaj nie mieszka.

Prawda. Ostatnim razem, widziana była w lesie.

— Przekazać wiadomość?

Gdyby nie szok, próbowałaby w jakikolwiek sposób zmienić swój głos.

Coś drga i to — wyjątkowo — nie poniżej pasa; kąciki ust unoszą się w rytm każdego słowa, aż zaczyna brakować im miejsca na mięśniach twarzy.
Zaczynamy.
— Si — robi się zabawnie, chociaż nikt nie chichocze w słuchawkę; Pamela dawno tu nie mieszka, a szkoda — ktoś ma jej coś do przekazania. — Barnaby Williamson pyta, czy panna Pomelo lubi róże.
Mogą być żółte, w kolorze nazwiska.
Łyk bellini zwilża gardło; głos po drugiej stronie brzmi, jakby też tego potrzebował.
— Niewyraźnie brzmisz, Lyra — nacisk na imię, pauza dla efektu i chwila dla pogratulowania samemu sobie wyczucia czasu. — Przeziębiłaś się na spacerze po lesie?
Ostatnim razem zostawiła w nim płaszcz; bardzo nierozsądne.

Coś drga — pomarańczowe pudełeczko z lekami, którymi obraca z nerwów w dłoniach. Zawartość grzechocze, ale nie zagłusza głosu w słuchawce. Lyra bardzo wyraźnie słyszy nazwisko i zastanawia się, czy to aby na pewno przypadek, ze tak się przedstawił. Zna jej prawdziwe imię, najwyraźniej zna jej numer — co jeszcze?

— Przekaż koledze, że panna Pomelo uwielbia.

Pani Vandenberg ani trochę.

— Przewiało mnie w drodze powrotnej — bywa tak, gdy ktoś biegnie przez las bez płaszcza. — Jak tam głowa? Mocno się w nią uderzyłeś?

Ostatnim razem na własnej skórze badał, jak twarda jest ziemia po zimie; bardzo nierozsądne.

Coś grzechocze — albo ma gada w łóżku, albo lubi kolorowe piguły; tak się składa, że Valerio może zaoferować obie pasje — i napotyka odpowiedź obijanego o brzegi szklanki lodu. Zdążył stopnieć, ma non importa — wszystko, co zimne, przy Paganinim odtaja.
Zwłaszcza gruzowo—leśne kłamczuchy.
— Przekażę, będziemy lecieć jednym samolotem.
Lecieć, ale się do siebie nie odzywać; chyba, że Valerio zacznie się nudzić (na pewno) i postanowi sprawdzić, ile razy może przejść obok siedzenia Williamsona bez napotykania obojętnego spojrzenia (wiele).
— Z głową nigdy nie było dobrze — nie musi pytać lekarza; fakt powszechnie znany. — Ale nie potrafię wyrzucić z niej jednego pytania.
Pytań ma wiele, ale dążenie do chaosu tylko jedno — uśmiech rozlewa się szerzej, a razem z nim pierwsza brudna smuga słów.
— Wiedziałaś, że twoja matka połyka?

Po drugiej stronie słuchawki również jest grzechotka; Lyra zwraca na nią tylko fragment uwagi, głównie skupiając się na wyznaniu o dzieleniu przestrzeni powietrznej. Pieprzone Monako.

Jakie jest prawdopodobieństwo, że przyjaciel/znajomy/kuzyn Williamsona, tak przypadkiem się jej przyczepił, jak rzep ogona?

Wszystkie pytania nagle zniknęły; nie myślała już o prawdopodobieństwach, zbieżności nazwisk ani pozostawionych w lesie okryciach wierzchnich. Zamiast tego znów ma szesnaście lat i koledzy (nadużycie) z klasy chichrają się głupio, pytając ją, czy mają w domu jeszcze trochę tej złotej farby.

Zaciska dłoń mocniej na plastikowym opakowaniu.

— Czy omdlenia nie są objawem chorób wenerycznych? — w głowie słyszy ostrzeżenie Percy'ego, ale decyduje się je zignorować. — Jeśli znasz moją matkę, to wiele to wyjaśnia.

Czego objawem jest fakt, że zaraz zwymiotuje?

Ktoś coś gubi — w obecności Valerio kobiety zwykle majtki, ale na zagubienie słów też nie zamierza narzekać. Ta konkretna ragazza lubi mówić dużo i zwykle bez sensu; Paganini pamięta, bo dokładnie tyle ich łączy.
Uśmiech z rozszerzania przechodzi w tryb zastygania — braku szacunku do matki nie przewidział.
Swoją przecież kocha z włoską, synowską pasją.
— A są? Nie wyglądasz na specjalistkę, ale pozory lubią mylić, no? — tap—tap palcem o obudowę słuchawki; powiedziałbym, że zaplanował rozmowę inaczej, ale akurat planowania nie było w tym wiele. — Poznałem ją dogłębnie.
Gra słów zamierzona.
— Twardo negocjowałem twój numer telefonu.
I sprytnie wpleciona.
— Wiesz, dlaczego?

Nikt się nie spodziewał dawno wymarłego szacunku do własnej matki — już hiszpańska inkwizycja byłaby bardziej prawdopodobna. W lepszym samopoczuciu i innych okolicznościach odpowiedziałaby coś o wykształceniu medycznym z ulotki informującej o objawach AIDS — dostała ją kiedyś w przychodni i uznała, że to wina ubrania w stylu bezdomnym.

— Z pewnością nie ty je—

Chwila; moment. Jaki numer telefonu? Gdyby nie fakt, ze ewidentnie go ma (w końcu zadzwonił), to Lyra by nie uwierzyła. Shirley nie ma jej numeru telefonu. Lyra starannie zadbała o to, by kontakt z matką mógł odbywać się tylko i wyłącznie na jej własnych warunkach. Coś na tym polu poszło kurewsko nie—tak.

Zupełnie jak przebieg tej rozmowy.

— Bo jestem miłością twojego życia i chcesz odjechać razem w stronę zachodzącego słońca?

Mało prawdopodobne. Przerażenie na twarzy Percy'ego było szczere, nazwisko Paganini znane i nawet Lyra nie była aż tak nierozsądna.

Przegapia okazję do odzyskania płaszcza w tempie ekspresowym — cztery litery i jeden AIDS—akronim dzieli ją od scenariusza, w którym Valerio grzecznie odsyła płaszcz pod podany adres albo niegrzecznie podpala go nad kuchenką.
Z dwóch możliwości, prawdopodobna wydaje się tylko jedna i nie wymaga nadawania odzieży wierzchniej kurierem (Matteo).
— O co mnie podejrzewasz, cara? Io sono un romantico — romantycznie wyobraża sobie teraz, że zamiast słuchawki, jest między nimi nic. — Wierzę w miłość od pierwszego włożenia, a to nadal przed nami.
Ne czy, ale kiedy.
Z kobietami to zawsze kwestia kiedy.
— Byłem ciekawy — ciekawość to pierwszy stopień do Piekła; Valerio od lat ślizga się po schodach w dół. — Czego użyłaś w lesie. Magia niewerbalna?
Musi wiedzieć.
Musi wiedzieć, żeby móc się bronić; rozszczepienia przy obcych bywają zabawne, aż zabawne być przestają.
Bezwładnemu ciału łatwo poderżnąć gardło — Paganini wie z zawodowego doświadczenia.

— Szkoda, że nie poczekałeś — skutecznie ukrywa stres w głosie. To nie trema na scenie, ale blisko. — Nie lubię niczego, co było w mojej matce.

Syrena na ścianie w kuchni wydaje się niezdrowo zainteresowana rozmową — od kiedy zorientowała się, że to nie Williamson, przestała klasycznie przewracać oczami. Lyra nie wiedziała, że obrazy posiadają funkcje empatyczne, ale ta, widząc minę Lyry, wyglądała na niemal zmartwioną.

Syrenia solidarność.

— Może zwyczajnie brakuje ci żelaza? — niewiele pamiętała z biologii, ale w telewizji leci wciąż reklama z suplementami diety.

To kiepska wymówka i Lyra doskonale zdaje sobie sprawę z tego, że nie zadziała, ale przynajmniej kupi jej chwilę, by wymyślić coś lepszego. Nie może przecież powiedzieć zalamentowałam cię, a co?

Po pierwsze dlatego, że to samobójstwo.

Po drugie dlatego, że to bez związku; prawdopodobnie. Nigdy wcześniej nikt nie stracił przytomności, bo go lamentowała.

— Dlaczego miałabym ci powiedzieć?

Zagrajmy w ten sposób.

— Nie musisz mnie lubić, mia cara — lód stopiony, uśmiech nadal trwa. — Wystarczy, że będziemy się dobrze bawić.
Valerio i dobra zabawa chodzą pod rękę; spacerują ulicami tego miasta i dziwią się, że ich słownikowa definicja różni się od tego, co pod zabawą postrzegają ludzie—robaki; ludzie—nieistotne—sraki.
Co prawda Lyra Vandenberg to nie robak, ale o dwa zapyskowania za daleko może skończyć jako karma dla kilku gatunków.
— Może masz rację — za mało żelaza? Proste rozwiązanie. — Kupię więcej noży.
Ostatnio ich nie potrzebował; wystarczyła magia iluzji i drobne wkurwienie na kobietę, która popsuła mu wieczór. Ciekawe, czy Jessica pochwaliła się koleżance spod Piwniczki o przygodzie w Palazzo?
Ciekawe; może zaraz do tego wrócą, uno momento. Najpierw wyjaśni ex—Pameli, dlaczego współpraca to dobry pomysł; przyjemności później.
— Mam twój numer, bella. Jak myślisz, ile czasu zajmie mi znalezienie adresu?
Wtedy też będą rozmawiać.
Tyle, że niemiło.

To brzmiało jak groźba, a następne słowa już nie brzmiały; po prostu były groźbą.

Powinna w tym momencie odłożyć słuchawkę, spakować się i najlepiej przeprowadzić. Albo przynajmniej zadzwonić po—

Kogo? Williamsona? Paganini niedawno się chwalił, że będzie siedział z nim w jednym samolocie i nie ma ewidentnie problemu, by przedstawiać się jako on na prawo i lewo. Muszą albo bardzo dobrze się przyjaźnić, albo Valerio niewiele sobie robić z tego, co myśli Barnaby. Albo oba.

Nie odłożyła słuchawki.

Mogła powiedzieć, że po prostu stracił przytomność; że nie miała z tym nic wspólnego. Mogła, ale wątpiła, by jej uwierzył. Brzmiał na szalenie zdeterminowanego, więc fakt, że stracił przytomność, musiał być dla niego istotny.

— Mhm, mamy kij — nonszalancki ton wymagał od niej sporej siły woli; dobrze, że miała jej w zapasie. — Gdzie jest marchewka?

Jak powie w moich spodniach, to Lyra naprawdę się rozłączy.

— Bardzo chcesz wiedzieć, co zrobiłam, ale ja z kolei bardzo nie chcę o tym rozmawiać. Więc — wciąż brzmiała spokojnie, nawet jeśli ręka trzęsła się ze strachu. — powiedz mi, Valerio, z wyjątkiem subtelnych gróźb, że znajdziesz mój adres — adres, którego aktualnie nie miał; ważne. — dlaczego miałabym ci cokolwiek powiedzieć?

Z analizowania istotne są dwie pierwsze sylaby, więc Valerio odpuszcza — przez słuchawkę i tak nie zadziała. Pamela—Lyra jest nikim, ale ten sam nikt mógł w lesie osiem razy potknąć się z nożem na Paganiniego; Valerio lubi ten typ niespodzianek pod warunkiem, że wciela się w darczyńcę.
Utrata przytomności na środku ścieżki to niespodzianka z katalogu che cazzo è quello; wtedy bawiło, potem przestało. A teraz?
Marchewka dynda w powietrzu i czeka, aż ktoś weźmie ją do ust.
— W moich—
Coś zamierzał powiedzieć, ale dla odmiany nie kończy; szturchnięta kolanem dłoń rozlewa na podłogę pół łyczka bellini.
— Stronzo.
Poprawka — jednak kończy.
Sprawdzony sposób pozbywania się plam — nie tylko alkoholu — moczy skarpetkę; zanim wsiądzie do auta na lotnisko, będzie musiał znaleźć nową parę.
— Allora, Lyra — nie wie, czy dusza po drugiej stronie się boi; powinna. Powinna, bo im dłużej zwleka z odpowiedzią, tym mocnej drażni cierpliwość, której Paganini nie posiada za wiele — jest płytsza od startej skarpetką kałuży. — Plus za negocjacje. Będę dziś twoim dżinnem i nawet nie oczekuję pocierania lampy — chyba, że Lyra będzie nalegać; kim jest, żeby odmówić? — Masz jedno życzenie.
Najwyżej go nie spełni — w łamaniu danego słowa ma mistrzostwo stanu.

Bała się. Musiałaby być skończoną idiotką, by się nie bać. W ostatnich miesiącach strach przybierał różne postaci i tylko w niewielu przypadkach, był mężczyzną.

W dodatku takim zza słuchawki.

Przez moment cichy głos, który rzadko się odzywał, podpowiedział życzenie. Dwa słowa, prosta sprawa — zabij Jacka. Spał — lub Llith jedna wie, co robił — z jej matką, więc motyw w przypadku złapania byłby jasny. Jest z Kręgu, więc pewnie by się wywinął. Jest z Paganinich, więc pewnie nie zostawiłby śladu. Jednak bardziej od tej rozmowy przeraził ją fakt, że w ogóle o tym pomyślała.

Dlaczego chciał wiedzieć?, spytała samą siebie, gorączkowo (dosłownie) próbując znaleźć wyjście z tej sytuacji. Być może dlatego, że nie mógł sobie pozwolić, by to się powtórzyło.

— Informacja za informację — uczciwa cena. — Dlaczego aż tak ci na tym zależy?

Musiało bardzo — paliwo nie jest tanie, a do Maywater daleko. W pięć minut tam nie dojechał.

Nie boi się — nie ma czego.
Laura Branigan za pięć dolarów nie może zrobić niczego poza tym, co już zrobiła; Valerio dawno temu zapomniał, że strach to emocja. Że przydarza się każdemu. Że to nienormalne — mdleć na ścieżce w lesie.
Nie boi się — nie ma miejsce dla strachu, kiedy kończy się cierpliwość.
— Odpowiedź na pytanie to informacja? — traci czas, a bardzo nie lubi tracić czasu; mieli puste słowa i zamiast pesto, wyciąga z młynka ciemne loki i kawałki mięcha.
Coś mu mówi, że tego ciała musiałby pozbywać się szczególnie uważnie.
— Allora — ostatnia szansa, mia bella; albo wejdzie to z własnej woli, albo wyciągnie odpowiedzi siłą. — Nie lubię niespodzianek, a ty mnie zaskoczyłaś. W moim zawodzie dać się zaskoczyć to wpaść.
Wpadać Valerio nie zamierza; zdrowego bambino by z tego nie było.