27 V 1985
godziny popołudniowe

Zastanawiał się, czy dzwonić do niej od razu, czy dać sobie jeszcze trochę czasu na przemyślenie sytuacji i propozycji, którą złożył jej na początku miesiąca. Pojedziesz ze mną na Florydę?, pytał wtedy, nie zastanawiając się nad wszystkimi problemami, jakie wynikałyby z posiadania towarzystwa na jedynej wycieczce, podczas której naprawdę mógł być sobą. Tylko sobą. Tą częścią, która im dłużej trwała rozłąka, tym mocniej tęskniła za widokiem gadów, ich szorstką łuską na grzbiecie i nieruchomymi spojrzeniami. Nie przemyślał, czy chciał to poświęcić, tylko po prostu wypalił propozycją, tłumacząc się, że dwanaście godzin w samochodzie było nużące. Było. Ale było tego też warte.
Z sapnięciem i kręceniem głową sam na siebie, wykręcił numer Any, przytrzymując słuchawkę ramieniem, aż równe sygnały przerwał trzeszczący dźwięk.
- Hej, querida - zaczął, słysząc szeleszczący na linii oddech. - Dalej chcesz ze mną jechać na Florydę?

Ostatnio zmieniony przez Javier Rivera dnia Pon Lip 29 2024, 21:07, w całości zmieniany 1 raz

Włosy wciąż mokre po prysznicu, aktualna kreacja – ręcznik zapleciony na piersiach, sięgający nie dalej niż za pośladki. Kosmetyki rozsypane na łazienkowym blacie, ciuchy już zawczasu wyjęte z szafy, odłożone starannie na oparcie kanapy, do założenia na później. W torbie butelka z wodą, Tylenol – tym razem własny – luźna koszulka i szorty na zmianę, gdyby akurat nie chciała między występami paradować za kulisami w kusej, koronkowej bieliźnie.
W tym wszystkim – ostry dźwięk telefonu, tak zupełnie niepasujący do przedpracowego rozgardiaszu.
- Javi – rzucone zamiast powitania, w głosie brzmiał wyraźny uśmiech – choć na pytanie mężczyzny zblakł nieco, przerodził się w ostrożne zmarszczenie brwi.
- Chcę. A nie powinnam? – spytała, na odpowiedź jednak już nie czekała.
- U mnie w porządku, dzięki, że pytasz – rzuciła z kąśliwym rozbawieniem, wytykając mężczyźnie ofensywną niemal bezpośredniość.
Był niespokojny. Jeśli miała sobie z tym poradzić, równie dobrze mogła zrobić to wbijaniem szpili. Akupunktura podobno potrafi zdziałać cuda.

Zastanawiał się, czy nie przerwie jej przygotowań do pracy - w końcu Kolorowe otwierały się za dwie godziny, a Ana jako pracownik z pewnością musiała się tam znaleźć wcześniej. Nie zapytał jej jeszcze jak wcześnie, ale uznał, że w najgorszym przypadku po prostu nie odbierze i może porozmawiają gdzieś między jej występami. Albo jutro. Pojutrze. Kiedykolwiek, byle szybko. Zanim zdąży się rozmyślić.
Sapnął w słuchawkę, wywracając oczami, chociaż Ana nie mogła tego zobaczyć.
- Oczywiście, że w porządku, w końcu rozświetlam ci dzień swoją osobą - odparł bezczelnie, wzdychając zaraz krótko. - Mam nadzieję, że nie zatrzymuję cię na wyjściu? Właściwie to nie wiem, jak wcześnie przed otwarciem Kolorowych musisz tam być.

Jakby już nie wiedziała, że jest bezczelny, to właśnie by się dowiedziała – i być może właśnie teraz straciłaby dla niego głowę. Albo tę chwilę później, gdy zaczął przejmować się, czy aby na pewno jej teraz nie przeszkadza. Rivera był kolekcją sprzeczności – albo po prostu kalejdoskopem pełnym różnokolorowych szkiełek, zmieniającym swój obraz zależnie od padającego światła.
Teraz roześmiała się po prostu i nawet nie próbowała zaprzeczyć. Po co miałaby? Rzeczywiście to robił. Był jej słoneczkiem. Był jej mężczyzną. W jego bezczelności było w tym przypadku dużo prawdy.
Co nie zmieniało faktu, że wymigiwał się nią od odpowiedzi. A przynajmniej próbował.
- Nie zatrzymujesz. Za godzinę będzie w porządku – rzuciła lekko.
Ramieniem przytrzymała słuchawkę, dłonią roztrzepała mokre włosy – nieprzyjemny szelest ocierającego się ręcznika na linii, kilka trzasków protestującego telefonu.
- Nie odpowiedziałeś na pytanie – zauważyła spokojnie. – Nie powinnam chcieć z tobą jechać?
Dała mu chwilę, a gdy zamiast odpowiedzi dostała tylko szum oddechu w słuchawce, westchnęła cicho.
- Javi. Co się dzieje?

Wziął jej śmiech za dobry znak i udaną dywersję, zadowolony że nie próbowała z nim w tej kwestii dyskutować, ani wytykać mu bezczelności. Niektórzy nie wyłapywali, że zwykł sobie w ten sposób żartować i nie szła za tym tak rozdmuchana pycha, jak można by się spodziewać po kilku buńczucznych tekstach. Lubił słuchać śmiechu Any, uśmiechając się lekko sam do siebie z zadowoleniem, że potrafił go wywołać.
Mruknął tylko, gdy powiedziała o godzinie i zerknął szybko na zegar, gryząc wargę, kiedy kobieta okazała się sprytniejsza od niego, nie dając się tak łatwo wymanewrować w unikaniu odpowiedzi na pytanie. Czy nie powinna z nim jechać? Rozum podpowiadał, że istotnie nie powinna, bo wiązało się z tym zbyt duże ryzyko, a przecież właśnie unikając ryzyka udało mu się przez tyle lat zachować swoją odmienność w sekrecie i żyć w miarę spokojnie wśród nieświadomego społeczeństwa. Ostatnio kłamstwo zaczęło go coraz bardziej uwierać, kazać się zastanawiać, co mógłby zyskać, gdyby się przed kimś odsłonił.
- Hm? - mruknął odruchowo na ostatnie pytanie, zdając sobie sprawę, że chyba się na moment wyłączył. - Nie, nic się nie dzieje. Michael, ten mój kolega od farmy, dzwonił dzisiaj, że skończyli naprawy i można przyjeżdżać. Jakoś w okolicach dziesiątego. To dosyć szybko, pomyślałem, że może dla ciebie aż za - urwał na moment, przyciągając stolik z telefonem bliżej kanapy i siadając na niej z cichym sapnięciem. - Mogę pogadać z Carmen, gdyby kręciła nosem.

Wiedziała, że kłamie – a przynajmniej, że nie mówi całej prawdy. Słyszała to w jego głosie, w tym, jak chwilowo się wyłączył, puszczając jej słowa mimo uszu. Zmarszczyła brwi (czego nie mógł widzieć) i westchnęła głęboko (co za to doskonale mógł usłyszeć).
- Javi, data nie jest problemem. Wiedziałam przecież, że mogę się dowiedzieć z dnia na dzień. Załatwię to – zapewniła spokonie. Sprężyny kanapy jęknęły cicho, gdy przysiadła na brzegu mebla, ciągnąc telefon za sobą.
- Nie musisz rozmawiać z Carmen – dodała jeszcze dla pewności. W domyśle: jestem dużą dziewczynką, poradzę sobie.
Albo: nie mieszajmy mojej pracy i ciebie.
Albo: w Kolorowych jestem artystką, gwiazdą; twoją kobietą jestem poza nimi.
Przetarła buzię dłonią, zarumieniła policzki. Dobrze, że nie zdążyła jeszcze zacząć makijażu – byłoby przykro, gdyby rozmazała sobie tusz na wzór barw wojennych.
- Javi, jeśli... – odetchnęła powoli. Wahanie mężczyzny mogła rozumieć tylko w jeden sposób. – Jeśli zmieniłeś zdanie, wolisz pojechać sam, to w porządku. Po prostu mi powiedz – zawahała się. – Albo jeśli chcesz pojechać jednak z kimś innym. To też okej. – Słowa osiadły jej na języku paskudną goryczą. – Naprawdę. Wystarczy, że powiesz. – Zaśmiała się krótko, choć tym razem z wesołością trochę jednak wymuszoną. – Nie obrażę się przecież. Więc jeśli po to dzwonisz, to śmiało.
Miejmy to już z głowy.

Westchnienie, które zostało zniekształcone przez linię telefoniczną, wcale nie brzmiało w uszach Javiego dobrze. Ba, brzmiało jak kłopoty, które w dodatku sam wywołał, chlapiąc ozorem bez zastanowienia - what's new, señor Rivera? Między jej słowami usłyszał stęknięcie sprężyn, obwieszczające że też zajęła sobie wygodniejsze miejsce. Prawie westchnął z ulgą, gdy powiedziała, że sama załatwi swój urlop z Carmen, bo o ile rozmowa z siostrą nie stanowiła dla niego szczególnego problemu, o tyle miał z tyłu głowy pewne obawy, czy powinien się mieszać w kwestie pracy Anaiki. Znając siebie, jeszcze nakręciłby więcej, niż byłoby to finalnie warte.
Twarz wykrzywił mu grymas, kiedy słuchał o zabraniu ze sobą kogoś innego i odruchowo pokręcił głową, choć przecież Ana nie mogła tego gestu zobaczyć.
- Nie żartuj sobie - rzucił bez zwyczajowego rozbawienia - nigdy nikogo nie zabierałem na te wyjazdy, nie zamieniłbym cię teraz  na jakąś przypadkową dupę z baru - urwał na chwilę, przygryzając wargę, zanim sapnął wreszcie z cieniem rozdrażnienia wyraźnie przebrzmiewającym w głosie mimo trzasków na linii. - Chyba jestem zły na siebie, że robię z tego taki... Nie problem, ale że tak to rozdmuchuję. To jest po prostu... Ja wiem, że to durnie brzmi, ale te wyjazdy są dla mnie ważne. Mam... Powiedzmy, że słabość do tych pieprzonych gadów. Do zwierząt w ogóle. Zachowuję się przy nich jak ostatni debil. To żenujące.
Technicznie rzecz biorąc nie powiedział prawdy, ale znalazł się jej na tyle blisko, że czuł, jak serce przyspieszyło mu w piersi.

Chyba odetchnęła z ulgą – i chyba zrobiła to głośniej, niż planowała, cichym szumem wypełniając na chwilę trzeszczącą linię. Roześmiała się lekko tam, gdzie Javi był nienaturalnie poważny, ale pod jej rozbawieniem kryło się coś innego. Jakieś ciepło. Słodycz. Huk kamienia spadającego jej z ramion.
Rozparła się wygodniej na kanapie, poprawiła ręcznik, ułożyła telefon na kolanach, zerkając tylko, czy wciąż jeszcze wystarcza mu kabla. Wystarczało, choć ledwo.
Javi mówił. Mówił, mówił, mówił. Rozdrażnienie i frustracja przeplatały się w jego słowach mniej więcej w równych proporcjach. Gdy skończył, odetchnęła powoli i zaśmiała się. Raz, cicho. Drugi raz. Wreszcie zachichotała cicho.
- No dobrze. Czyli chcesz mi powiedzieć, że po prostu wstydzisz się, że zaczniesz tam do nich gaworzyć. Do aligatorów – chichotała, rozwalona na kanapie jak królowa. – Nie ma sprawy. Obiecuję nie robić kompromitujących zdjęć. I może nawet nie będę się śmiała, jeśli kupisz sobie koszulkę z jednym takim, zezowatym gadem... Masz już taką? – tknęło ją. – Koszulkę. Albo może pluszaka? Masz pluszowego jaszczura? Takiego z wytrzeszczem? I skoliozą?
Przez myśl jej nie przeszło, jak zupełnie inna była prawda.

Chociaż minęło już tyle lat, że powinien się dawno przyzwyczaić do własnych ograniczeń - albo pierdolnąć nimi i próbować funkcjonować zgodnie z własną prawdą - Javiego niezmiennie frustrowały te granice. Potrzeba pamiętania, kiedy ugryźć się w język, lub wykonać strategiczny odwrót do innego tematu. Przebywając z innymi ludźmi nigdy nie mógł się do końca zrelaksować, wyłączyć. Nie miał nikogo, komu mógłby tak naprawdę opowiedzieć o swoich problemach - rodzice odpadali, od początku zbyt niepewni wobec jego pokrzywionych genów, a Carmen nie chciał obarczać. I tak zbyt wiele zostawiał jej na głowie z papierkową stroną biznesu, jakim był zakład.
Był tym zmęczony.
Śmiech na linii wywołał lekkie zmarszczenie brwi, ale Javier zaraz wywrócił oczami z westchnieniem, gdy zgodnie ze swoim charakterem Ana zaczęła wbijać mu małe szpileczki, upuszczając nieco powietrza z tego rozdmuchanego balona frustracji. Zacisnął mocniej palce na słuchawce, gdy mówiła o gaworzeniu do hodowlanych gadów, o nie robieniu kompromitujących zdjęć i pytała, czy miał w domu coś, co by mu o nich przypominało. Nie. Oczywiście, że nie miał. Nie miał nic, co mogłoby nawet w najmniejszym stopniu zasugerować jego powiązanie z tym gatunkiem.
- Aligatory nie mogą mieć zeza, mają na to zupełnie nie tak osadzone oczy - powiedział miękko, podwijając pod siebie jedną z nóg. - I nie mam żadnych koszulek ani pluszaków. Wyobrażasz to sobie, że taki zielony klocek leżałby na łóżku u dorosłego typa? - zaśmiał się cicho, odruchowo rozprostowując i zaciskając palce, próbując przegonić mrowienie wywołane nerwami. - Ostatnio jak tam byłem, Mike zatrzymał się na sprzedawaniu kubków i czapek z daszkiem. I tych takich gumowych potworków, co to niby robią kupę, jak je ściśniesz. Możesz mu zasugerować powiększenie asortymentu, tylko się potem nie zdziw, że będzie dopytywał i prosił o testowanie prototypów. Ten gość ma za dużo energii.

Uśmiechnęła się szeroko, gdy paplane głupoty przyniosły pożądany skutek. To nie tak, że Javi nie miał prawa być zły, smutny, że nie mogło być mu gorzej. Mogło. Mógł mieć problemy – takie, którymi gotów był się podzielić i takie, które wolał zachować tylko dla siebie. Mógł chodzić nachmurzony, bo dzień był zły, albo w ogóle wszystko było złe.
Ale zadzwonił do niej, a skoro tak, Ana uznała, że ma pełne prawo przynajmniej spróbować go rozweselić.
Nie wiedząc, z czym dokładnie się mierzy, niewiele więcej tak naprawdę mogła.
- Och, szczegóły – rzuciła beztrosko na zupełnie niepotrzebne wyjaśnienia i biologiczną poprawność – choć w duchu z radością dokładała słowa Javiego do swojego zbioru ciekawostek, które prawdopodobnie nigdy jej się nie przydadzą, ale zawsze warto je mieć.
Na wzmiankę o braku pluszaka – i powodach, dla którego wciąż go nie miał – roześmiała się.
- Zawsze mógłby leżeć w naszym łóżku – palnęła bez zastanowienia, szczerząc się do słuchawki od ucha do ucha. – Wtedy śmiało będziesz mógł zwalić jego obecność na mnie. Że jestem delikatna, słodka i potrzebuję zabawek, żeby spokojnie zasnąć – podsunęła argumentację, aż nadto świadoma dwuzanczności.
Wiercąc się jeszcze przez chwilę, rozparła się wreszcie wygodniej na kanapie – w tej chwili już w zasadzie na niej półleżąc – i tylko raz zerknęła kontrolnie na wiszący na ścianie zegar.
Miała czas.
- Masz jak w banku, że to zrobię – zapewniła ze śmiechem. – A jak okażę się odpowiednio kompetentna w dziedzinie tych wszystkich gumowych dziwolągów, pluszaków i figurek, to może mnie jeszcze wkręci do biznesu, co? Jak myślisz?
Chichotała jeszcze przez chwilę, by wreszcie przeciągnąć się lekko i mruknąć cicho, jak zrelaksowane kocię.
- Javi? – rzuciła w przypływie chwili. – Pracujesz dzisiaj po nocy, pracoholiku? Pomyślałam... – zawahała się, wreszcie zaśmiała krótko i potrząsnęła głową. – Pomyślałam, że może wpadłbyś do Kolorowych. Chociaż na chwilę.
Na drinka. Na moje występy, dzisiaj pół nocy jest moje. I może – tylko może – żebym mogła pokazać się jako twoja.

Rzucone beztrosko nasze łóżko spowodowało chwilowe zwarcie w mózgu Javiego i prawdopodobnie pociągnęłoby go spiralą w odmęty debatowania samemu ze sobą, czy to było coś, na co mógł sobie pozwolić, gdyby nie dalsze komentarze i bezczelne sugerowanie dwuznaczności. Och, doskonale wiedział, o jakie zabawki mogło jej chodzić – nie raz widział w jednym z tych sklepów w Bostonie, które starsze panie omijają wzrokiem, co takiego można było kupić za garść zielonych. Fakt faktem większość asortymentu skierowana była do mężczyzn, ale gdyby chwilę pogrzebać, albo zapytać ekspedientkę, dla kobiet też coś na pewno by się znalazło. Ana była zaradna w więcej niż jednym kontekście – na pewno zdobyła dla siebie coś miłego. Być może nawet z pieniędzy, które do niedawna jej płacił.
- To brzmi jak plan – rzucił krótko, nie wchodząc w szczegóły. Jeszcze nie nadawał się do zagłębiania w temat i zastanawiania, jakby to było. Potrzebował chwili, żeby to na spokojnie przemyśleć.
Uśmiechnął się lekko, gdy nazwała go pracoholikiem – właściwie wiele się nie myliła, miał zbyt dużo zamówień, by pozwalać sobie na całkiem wolny czas po godzinach spędzonych w zakładzie – rozważając przez chwilę, co miał dzisiaj w planie i czy mógł sobie pozwolić na ewentualne przetasowanie. Jeśli miałby wyjść potem i spotkać się z nią w Kolorowych, nie mógł zabierać się za osadzanie kamieni wystarczająco silnych, by ściąć go z nóg przy najdrobniejszym błędzie w sztuce.
- Zamienię trochę kolejność na liście i przyjdę – powiedział po chwili zastanowienia, pewien że z odpowiednią motywacją skończy pracę o jakiejś rozsądnej porze. - O której zaczynają się twoje występy? I czy mam trzymać ręce przy sobie, żeby Carmen nie dostała zawału, czy będę mógł się rządzić?

Przygryzła wargę lekko na prosty komentarz Javiego, dopiero uzmysławiając sobie, co dokładnie powiedziała. Nie zabawki – wzmianka o nich z pewnością Rivery nie dziwiła, wiedział przecież, z kim się zadaje. Ale łóżko – nasze łóżko – to termin, o który pokusiła być może przedwcześnie.
Albo w ogóle. Może w ogóle nie powinna się o niego pokusić.
Nie drążyła tej kwestii – nie zamierzała tego robić od samego początku – i gładko zmieniła temat na inny, ten, który już za chwilę zmusi ją do odłożenia słuchawki. Uśmiechnęła się miękko, gdy stwierdził, że przyjdzie. Nie sądziła, że to dla niej aż tak ważne – nie było przecież tak istotne wcześniej, gdy wciąż był tylko jej klientem, a ona jego kolorową laleczką, z którą mógł się pokazać. Teraz jednak... Teraz się cieszyła. Bardzo.
- O ósmej. Mam cztery, co godzinę. – Jeden z bardziej męczących wieczorów, takich, z których – miała nadzieję – kiedyś zrezygnując. Z drugiej strony, wiedziała, że wcale tak nie będzie, bo takie noce przynosiły przecież największy obrót – dla klubu, ale też dla niej.
Połowa dolarów wciskanych jej w ręce, za pasek sukienki, za podwiązkę albo, czasami, za wycięty dekolt w dużej mierze zostawały z nią.
Roześmiała się lekko na ostatnie pytanie.
- Do końca występów trzymaj ręce przy sobie, ale nie ze względu na Carmen. Nie możesz rujnować marzeń naszych klientów. – Uśmiechnęła się z rozbawieniem. – Mniej płacą i mniej piją, jeśli nie mogą sobie wyobrażać, co zrobiliby ze mną po zejściu ze sceny – rzuciła lekko, nie udało jej się jednak całkiem ukryć cienia goryczy.
Goryczy, która, mimo wszelkich starań, brzmiała w jej głosie nawet wtedy, gdy odkładała słuchawkę, by przygotować się do pracy.

[koniec]