To był maj, pachniała tacka prochem — błękitne wody śródziemnomorskich wód śpiewały syrenim głosem—
— Ciao, ciao, ciao siciliano!
Jest maj, pachnie chlorem — mozaika na dnie basenu ma kolor nieba nad głową. Śliskie płytki wodzą na pokuszenie; łatwo na takich upozorować upadek. Panie prokurator, klnę się na cycki nonny, ten pan się poślizgnął i wpadł na grilla — co za pech, akurat smażyłem pesce spada alla griglia na głębokim ogniu.
Jest maj, na wschodnim wybrzeżu mija dwunasta; odkorkowana butelka Marchesi Antinori Solaia Toscana pięknie pasuje do popisowego dania dnia — Valerio alla cocaina. Przyciągnięty na brzeg basenu leżak na pewnym etapie przedpołudnia wpadł do wody; plastikowy potworek leży teraz na dnie i bawi się w Titanica.
Paganini nie zamierza mu przeszkadzać.
— Giri il mondo e cerchi la fortuna — radio na stole trzeszczy razem z Umberto — signor Tozzi nie zawodzi nigdy, kiedy plan dnia rozpada się w pył na widok pustego domu. Valerio ma klucze; Valerio wszedł jak do siebie; Valerio wbiegł na piętro z niegasnącą nadzieją na odkrycie, że gospodyni ćwiczy jogę na kutasie jego brata.
Pusta sypialnia napełniła smutkiem — pełna butelka wina zrekompensowała straty moralne. Pożyczone z kuchni radio miało w środku kasetę — istniało pięćdziesiąt procent szans (allora, na coś się przydały te studia, no?), że z głośnika pierdolnie go w ucho Edith Piaf czy czego tam słucha Genny, kiedy gotuje coq au vin udając, że pierwszy człon (heh) nazwy wcale nie brzmi znajomo.
Jedno play nad basenem ratuje dzień — na dobry początek poleciał Toto Cutogno. Pół butelki wina i jeden leżak na dnie basenu później Valerio odkrywa, że to jego kaseta; pierdolony Elio.
Zdolności wróżbiarskie ciałem się stają — cień nad twarzą rozpoczyna nowy zakład z samym sobą.
Pięćdziesiąt na pięćdziesiąt — brat czy bratowa?
Oczu, ukrytych pod ciemnymi szkłami okularów, nie widać; rozchylona powieka to niewinne oszustwo w basenie pełnym grzechów.
— Ciao, ciao, Elia—no — bezbłędnie w tym piosenki — radio nadal trzeszczy, jest maj, la dolce vita w Hellridge trwa i rozciąga usta w uśmiechu. Mio fratello, pierwsza czuła myśl od godzin; mio bello. — Nie macie oliwek w lodówce.
Wsparta o brzuch butelka porusza się z każdym słowem, wdechem i napięciem mięśni — ragazza Valerio nazywa się Cabernet Sangiovese i bardzo lubi bliskość bokserek.
W drodze nad basen zgubił garnitur — buty w holu, marynarka w kuchni, spodnie w salonie, lewa skarpetka na girllu, prawej nie odzyska nigdy.
— Prawie zrobiłem martini z karczochem.
Nazwie je kartini i zacznie serwować w podziemnym klubie; kto się skrzywi, straci trzy losowe zęby.
Bella idea, no?

Był maj. Drzewo figowe listki miało zielone, a owoce nieistniejące; korona drzewka zapewniała cień i bezpieczne schronienie przed słońcem. Nic więcej.

Był maj, a Elio nad basen dotarł po szlaku porzuconych ubrań. Tego Kopciuszka poznał już po skarpetkach — nie musiały być podpisane, by być charakterystyczne.

Plastikowy leżak chowa się w podwodnym cieniu Valerio — po chwili namysłu Elio uznaje, że mu tam dobrze. Będzie musiał skonsultować z Genny nowy wystrój ogrodu. Valerio to jebany wizjoner to argument jakiś, aczkolwiek rzadko wystarczający. Ostatnio działający raczej odwrotnie niż Elio by chciał, ale argument najważniejszy, z którym nikt — nawet Genevieve ze wszystkimi swoimi sztuczkami perswazji, jak brak bielizny — nie jest w stanie dyskutować, wciąż przewyższa wszystko.

La famiglia prima di tutto.

Genny to rozumie; Genny się z tym nie kłóci. Genny rozumie ich bardziej niż oni rozumieją siebie samych.

Podwórko tonęło w Toto Cutogno, leżak tonął w basenie, a Valerio tonął w promieniach majowego słońca.

Elio użycza mu trochę własnego cienia, gdy unosi do góry nie brwi, a kąciki ust. Bezwarunkowa, braterska reakcja.

— Dobrze, że się powstrzymałeś — ściągnął marynarkę i zawiesił ją na nadwodnym leżaku. — Ciężko sprzątnąć rzygowiny z basenu, no?

Valerio powinien pamiętać rok 84' i to, że większość rzygowin była jego, chociaż nikt nie wykluczał współudziału dwóch dam, które wyglądały na nieco zielone na brzegu basenu. Zabrał mu na tydzień przywilej klucza, ale potem zapomniał już, o co się wściekał. Klucz wrócił tam, gdzie jego miejsce; prosto w braterski uścisk.

Buty były skórzane i kurewsko drogie — Elio był na bieżąco z rachunkami, więc ułożył je porządnie obok leżaka — potem buty, guziki od koszuli i spodnie. Jedyne, co powędrowało z nim, to paczka papierosów pozostawiona na brzegu, gdy wskakiwał do basenu.

Jeśli ochlapał Valerio, to specjalnie.

— Cazzo, freddo — fakt, że Valerio nie telepał się cały z zimna, mogło wyjaśniać tylko jedno.

Martini było mocne i któreś z kolei.

— Długo sobie jaja odmrażasz?

Elio znaczy słońce; więc po chuj jedno przysłania?
— No — wyciągnięte nad głową ramiona są długie i zbyt blade na włoskie standardy; pierwsze to dar, nad drugim Valerio właśnie pracuje. — Na sprzątaniu znam się jak mało kto.
Poza psem—jebańcem. Poza przyjacielem—w—czasie—przeszłym. Poza—Elio—wiesz—że—?
Elio wie.
Elio wie, bo Elio to la famiglia; a la famiglia prima di tutto.
Valerio wie, że Elio wie, ale gdyby pierwszy miał wyspowiadać się, kiedy dokładnie wybełtał drugiemu do uszka prawdę wyjawioną, odpowiedź byłaby milcząca. Może tydzień temu, świeżo po Balu — ból głowy taplał się w pościeli razem z ragazza, która trzy lata temu w Schoals Keep miała swój debiut. Była z Salem, była dobrze urodzona, była płaska tak, że Valerio na rozgrzanie wciągał pył wróżek z jej cycków, czego domyślił się tylko po sterczących pagórkach sutków. Ona stękała, że musi wracać do domu i to daleka droga; on odparł, że przecież są taksówki.
Godzinę później miał po niej tylko smak na podniebieniu i Elio w drodze do Red Poppy.
Teraz ma Elio na wyjebanie z bańki; wino na brzuchu jest drogie, głowa ciężka, a Paganini młodszy nagle nagusieńki tak, jakim go nonna ganiała po domu, kiedy najpierw rozbierał się do kąpania a potem spierdalał.
Procesy myślowe trzyletniego Elio do dziś pozostają nieodgadnione — spokojniejszy od Valerio nie znaczy mniej posrany. Ma na przykład basen (żeby mu zazdrościć) i z niego nie korzysta (bo stronzo nie potrafi pływać), więc robi dokładnie to, co zrobiłby każdy pusty łeb (Elio jest mądry nieszkolnie; to nauka wyniesiona z ulicy i rodziny).
Skacze do wody i plum, już go nie ma, i plum, cazzo, merda, fala spod braterskiej dupy pryska na brzeg basenu. Valerio ma jasne priorytety — w obliczu swojego albo własnego utonięcia, mocniej łapie za wino.
— Ehi, cazzo! — dwie krople ma na okularach, pięć innych na twarzy, jedna kołysze się na nosie i Paganini prezentuje światu nietypowy talent — kiedy wyciągnie język i uniesie go w górę, dosięga do połowy chrząstki.
— Fratello, nie utop się. Drugiego brata maman mi nie urodzi.
Chyba, że—?
Wszystko jest możliwe, kiedy twoja dusza nie pamięta, czy żyje.
Cabernet wędruje do ust; picie na leżąco to talent rzadki i przypłacany strużkami czerwieni płynącymi z kącika ust.
— Czekam, aż Genny wróci i je ogrzeje — śmiech — certo, że się śmieje; rechocze całym sobą, aż linia bokserek zsuwa się niżej — tańczy na uspokajającej się wodzie basenu.
— Mam niespodziankę — mówi nagle, bo co nagle to po diable, więc pora dojść na całego. — Podpłyń tu, wyszeptam ci na uszko.
Cyckom Aradii dzięki za okulary na nosie; zło lubi mieszkać w źrenicach.