Około godz. 10:00

Telefon dzwonił godzinę temu, ale nie odebrałem. Czy to był ojciec? Sytuacja z wczoraj niemal spędziła mi sen z powiek. Niemal, bo kadzidło poradziło sobie wybitnie z nieproszonymi myślami i powracającą frustracją. Lea mógł uciszyć ją na kilka chwil, ale potem po prostu się zmył, a nerwy powracały ze zdwojoną siłą.
Odciąłem się od tego. Nie wracałem do cyrku, nie pytałem, jak to wyglądało, ile było widać, ile udało się zamaskować, ile zauważyła widownia i co w ogóle z tą małą, niemądrą gówniarą. Ma nauczkę, żeby się nie popisywać i nie psuć miesięcy ciężkiej pracy trenerki. Może się okazać, że zafundowała sobie koniec kariery w gratisie. Kara może i niewymierna, ale tak właśnie się kończy rumakowanie. No chyba że jest się mną. Mnie zawsze uchodziło na sucho, ale ja wiedziałem, co robię. I nie improwizowałem, kurwa, na arenie.
Nie chcę czekać do kolejnego telefonu i zastanawiać się, co ojciec ma do powiedzenia, nie chcę pytań, nie chcę wracać do tego tematu i nie chcę w ogóle o tym myśleć. Ale w końcu będę musiał. Upadek zauważyła na pewno przynajmniej część widzów.
Biorę telefon w rękę i wskakuję z nim do łóżka. Wykręcam w końcu poddańczo numer do Aviego. Niech on gada z ojcem i mi wszystko przekaże, ja nie mam do tego nerwów.
Noga stuka niekontrolowanie o krawędź łóżka, kiedy czekam, aż podniesie słuchawkę.
No w końcu.
— Avi. — Sztukę rozszyfrowywania własnych nastrojów po jednej nucie opanowaliśmy chyba już w brzuchu matki. Trzy literki kształtujące się w grymas na buzi to aż nadto, żeby wiedział, którą nogą wstałem. — Słyszałeś już? — Rozmawiałeś już z ojcem? — podprogowe pytanie to również nic dla telepatycznego porozumienia bliźniaków, prawda?

Wypadek na arenie podczas głośnego występu to absolutnie zła sława. Nie ma nic gorszego od obserwowania, jak artysta boleśnie upada, czy staje w płomieniach. Tego, co wydarzyło się ostatnio, nie widział na własne oczy, ale słyszał wstrzymany oddech i okrzyki przerażenia. Słyszał kurwy z ust Iry, pospieszną szarpaninę i sygnał karetki. Nie, takie rzeczy nie dzieją się często - jak inaczej byliby najlepszym cyrkiem w świecie, gdyby stale działy się takie tragedie?
Podobnie, co brat, też zalega w łóżku. Po tej całej aferze nie mógł sobie odmówić popijawy z ekipą. Przy piątej kolejce wódki przestał już liczyć, ile razy uzupełniano jego kieliszek. Ten cholerny Polak to ma tempo…
Budzi go dopiero któryś sygnał z kolei. Na wpół przytomny sięga ręką do ustawionego na stoliku telefonu. Nie od razu trafia słuchawką do ucha, potrzebują najpierw wygrzebać się z pościeli, ale już wtedy rozbudza go głos ulubionego (bo jedynego) bliźniaka.
- Calme-toi, Ira - rzuca z ciężkim westchnieniem. - Wszystko jest pod kontrolą, nie masz się czym martwić. - Kłamstwo. Skrzywiony optymizm jest tym, co przygarnął od ojca, spędziwszy z nim długie lata, obserwując i ucząc się jego nastawienia do życia. Podnosi się z łóżka, sprawdzając, czy potrafi utrzymać się na równych nogach. Nie, nie jest źle. Rozgląda się po podłodze i zauważa rozrzucone części garderoby, nienależącej zresztą do niego.
- Jak się czujesz? - Pytanie retoryczne, bo przecież słyszy, jak ten się czuje, i że absolutnie nie jest w nastroju do żartów. Drapie się w tył głowy i odwraca się z powrotem do łóżka, dopiero wtedy zauważając wyłaniającą się gdzieś spod kołdry dziewczęcą sylwetkę. Ah no i wszystko jasne. Przechodzi z telefonem do sąsiedniego pokoju, próbując nie zaplątać się w ten jebany kabel. - Potrzebujesz czegoś? - Poza oczywistym cofnięciem czasu i możliwości zapobiegnięcia wypadkowi.

Calme-toi, calme-sroi, nie uspokajaj mnie! JESTEM SPOKOJNY.
Prychnięcie opuszcza usta niekontrolowanie, ale kontrolowanie nie zmienia się w wyraz werbalnej, ubranej w słowa irytacji. Tylko dlatego, że akurat udaje mi się wymacać paczkę fajek i wcisnąć jednego do ust.
Jak mam się nie martwić, skoro to wszystko rozchodzi się o mój występ, o moją pracę i o moją reputację?! Zresztą, co on taki spokojny? Ojciec ma bzika na punkcie tej szkoły — gdyby chodziło tylko o cyrk, to bym się nie przejmował jego reakcją. Cyrk ma renomę, coś takiego da się zamieść pod dywan. Ale szkoła dopiero się rozwija i staremu pewnie nie na rękę, że jedna z uczennic może skończyć z trwałym urazem.
Tylko że to nie moja wina i to o to się teraz rozchodzi. To nie wina szkoły tylko tej gówniary.
— Brzmisz, jakby przebiegło po tobie stado koni. — Tak się czuję, jak ty brzmisz, Avi. Dopiero co wstał i ma zachlany głos. Super. Nie gadał z ojcem. — Potrzebuję.
Oczywiście, że potrzebuję i poświadczają to moje wygięte w podkowę usta, których nie widzi i skrzyżowane ramiona i zbyt szybkie zaciąganie się fajkiem, co już usłyszeć z pewnością może.
— Zadzwoń do taty i powiedz, żeby nie zawracał mi tym głowy, bo to nie moja wina. — Ale co do tego nikt nie ma wątpliwości, prawda? — Byłeś tam wczoraj w ogóle? Widziałeś, jak to wyglądało? Słyszałeś coś od kogoś?
Strzepuję popiół niespokojnie, a chwila ciszy pozwala całej panice spłynąć wzdłuż gardła.
— Myślisz, że było bardzo źle…? — Niepewność w głosie odbija się w nerwowych ruchach paznokci na słuchawce. — Techniczni zrobili dobrą robotę, w dalszych rzędach chyba nawet nie zorientowali się, co zaszło… — Tylko ile z tego to prawda, a ile fałsz przygotowany specjalnie dla moich uszu?

- Bywało lepiej, ale co ci będę mówił… - mamrocze pod nosem, bo w stu procentach zgadza się z jego słowami. Nie sięga wzrokiem do lustra, ale spodziewa się, że wygląda, jak gówno. Zdecydowanie potrzebuje prysznica i wiadra mocnej herbaty. Przechodzi więc nieco dalej, do kuchni, w przejściu mocując się chwilę z kablem, po czym wsuwa słuchawkę między ramię a ucho, by móc operować obiema rękami i nastawić wodę do gotowania.
- Tak, byłem tam, chujowa sprawa - mruczy, pocierając oko wierzchem dłoni, dopiero wtedy wyłapując, jak bardzo ćmi go w głowie. Poza herbatą przyda się też porządny eliksir na kaca.
Czy w dalszych rzędach nikt nic nie zauważył? Trudno jest przytaknąć na to pytanie, bo nawet jeśli ludzie niczego nie widzieli, tak z pewnością zanotowali zaniepokojone westchnienia reszty publiczności, kiedy część zorientowała się, co właśnie zadziało się na arenie. Jedno z kilku dzieci miało zgubić się w tłumie, umknąć gdzieś widzowi między mrugnięciami światła i rzucanymi czarami.
- Matka Amy jest generalnie wkurwiona. Stary też - próbuje się z pojedynczymi hasłami, szukając szczątków trzeźwości i przypływu wspomnień z wczorajszego dnia. - Próbowałem ich coś wczoraj zagłaskiwać, ale wiesz, jak to z nimi jest. - Generalnie nie łatwo. - Matka pojechała z małą do szpitala i tyle jej widziałem, spodziewam się, że przyjdzie i będzie dalej truć dupę. A stary… - urywa wpół zdania, bo jedyne, co pamięta z rozmowy z nim, to czerwona z wściekłości twarz i lawina bluzgów. Dawno nie widział go w takim stanie i wie, że tylko faktycznie poważne przypadki doprowadzają go na skraj wytrzymałości. - Ja to załatwię. - Standardowe słowa, złota dewiza. Avi za wszystko się zabierze, z każdym pogada, doprowadzi do końca tak, by nikt nie był pokrzywdzony.
- Eh… Co tam się w ogóle stało? Słyszałem wrzaski i płacz, widziałem, że polało się trochę krwi. - Jeśli rozległą plamę na podłodze można w ten sposób nazwać. - Ale nie wiem, co dokładnie stało się na arenie. Nie mów mi tylko, że się potknęła.

Chujowa sprawa, toś mnie, kurwa, pocieszył.
Wzdycham poddańczo, bo nie będę się z tym przecież kłócić. Wiem, że chujowa. Chujowa, bo mi głupia gówniara zepsuła występ. To mnie wkurwia bardziej niż cokolwiek, co tak mocno rozdrażniło ojca. Co mnie obchodzi, że sobie rozwaliła nogę i że hajs jej matki poszedł się pierdolić? Przecież nie będziemy go oddawać, to nie z naszej winy. Na pewno mamy jakiś zapisek w umowach… prawda? Akrobatyka to ryzykowny sport, każdy to wie. Jeden wywiad i wszystko wyprostujemy przecież. Jakiś datek dla szpitala czy sierot, chuj wie, to Avi lepiej się na tym zna. Więc oczywiście wszystkim się zajmie.
— Pf. Matka Amy to jest wkurwiona, ale dlatego, że przepaliła hajs. W dupie ma to dziecko. — Amy jeszcze dobrze nie zebrali z podłogi, kiedy pytała Leandra, czy mała będzie mogła wrócić do treningów.
Stary też jest wkurwiony. Cudnie. Rzadko się wkurwia.
— Ale chyba nie na mnie? — obruszam się na samą myśl, że mogłoby być inaczej. Co prawda nie miałem szansy powiedzieć ojcu, że to nie moja wina, bo nie odbieram telefonów, ale chyba mógłby się domyślić. Przecież wie, że wszystko robię idealnie.
Avi mówi, że to załatwi, więc ufam, że tak będzie. Od czego przecież są starsi bracia, jeśli nie od tego, żeby dbać o młodszych?
Wzdycham głębiej, kiedy dopytuje o szczegóły tego, co się wydarzyło.
— Pozbądź się towarzystwa — jest jakieś 98% szansy na to, że jakieś ma — i złapiemy się za pół godziny w Mini Break, okej? Opowiem ci i powiesz mi, co zamierzasz. — Ufam, że wszystko załatwi, ale to nie znaczy, że nie chcę wiedzieć w jaki sposób. Niech nie myśli, że wizerunek szkoły jest ważniejszy od mojego wizerunku. Chociaż to się jakoś łączy, jak przypuszczam. Reprezentuję poniekąd to gówno. Co mnie wkurwia, bo od początku mówiłem ojcu, że nie widzi mi się trenowanie małych, wkurwiających purchlaków.
W każdym razie, dobrze będzie to obgadać. No i… Może w końcu podzielę się wielką nowiną? Może. A może nie. Dolly rodzi za jakieś dwa czy trzy miechy, jest jeszcze czas. Zawsze może się dowiedzieć, że został wujkiem, kiedy podrzucimy mu dzieciaka na chatę.

W słuchawce pojawiają się ciężkie westchnienia, na które wzdycha także i Avi. Zamyka szczelnie oczy i pociera je dłonią. Nie takiego początku dnia sobie życzył, ale co poradzić? Dramaty w cyrku nie pojawiają się często - nie takiego pokroju. Gdyby tylko podobny pożar dało się ugasić zaklęciem, nie byłoby wielkiego problemu, ale jak pogodzić matkę dziewczynki, starego, Irę i nieskalaną opinię cyrku? Do tego potrzebny jest zastrzyk czegoś mocniejszego.
- Nie, nie, oczywiście, że nie na ciebie - zapewnia go od razu, choć w rzucanych w złości słowach ojca przebijała się irytacja na bliźniaka. Że nie upilnował, nie sprawdził umiejętności dzieciaka, blablabla. To wszystko jest jednak do wyjaśnienia i wygładzenia. Nie ma spraw nie do rozwiązania i konfliktów nie do pogodzenia. Oburzony ton Iry sprawia, że momentalnie się spina, bo nie ma ochoty na szarpaninę z bratem, a ten zdaje się mieć napad jednego ze swoich humorków. Jeszcze tego brakowało.
Mini Break brzmi jak zajebista opcja. Uwielbia ich kawowe szoty, które momentalnie stawiają na nogi. Co oni tam dodają? Tego nie wie; ważne, że działa. Nie, kawa nie leży w kręgu jego zainteresowań, ale co poradzić. Chwilę można przecierpieć, by zaraz przepłukać usta herbatą i zagryźć aromatycznym ciastem.
- Za godzinę - rzuca swoją propozycją, bo nie ma szans, że w dwa kwadranse zbierze się w sobie, wybudzi pannę i opuści mieszkanie. Dotarcie do lokalu na czas wiązać się będzie z szybkim krokiem, albo nawet - olaboga! - z biegiem. Aż tak go nie ochujało. - Do później. - Za godzinę, może półtorej; Ira dobrze wie, że bratu zdarzają się poślizgi.

| zt x2