11 maja, 1985. kwadrans przed piętnastą

— Cazzo, Frankie?

Proszę zwrócić uwagę na przecinek pomiędzy słowami.

— Jakiś un pirla chyba coś na mnie rzucił — próbuje wyjaśnić przez słuchawkę, ale widok włosów rosnących szybciej niż rozpędzi się bolid F1, skutecznie utrudniał chłodną ocenę sytuacji. — Rytuał albo co kurwa, ja nie wiem.

Ostry dźwięk telefonu świdruje jej uszy bez krzty miłosierdzia. Po drugiej stronie – znajomy głos, choć powitanie zgoła niestandardowe.
- Elio. – Tylko krótką chwilę rozważała robienie wyrzutów, może rzucenie żartem. Poprzestała na imieniu, powitaniu dobrym jak każde inne.
Przecież i tak wiedział, że go kocha, że miło go słyszeć, że...
- Coś. – Zmarszczenie brwi Frankie słychać było w lekkim drgnięciu jej tonu, potknięciu na jeden, krótkiej sylabie. – Co się dzieje? – Pyta, czasu na odpowiedź daje jednak niewiele.
- Jesteś u siebie? – Ostatni pytajnik to jednocześnie chwila, gdy gotowa jest rzucić słuchawką, zabrać plecak i wyjść – tylko po to, by zaraz być u brata. Bez zbędnych pytań, bez niepotrzebnej zwłoki.

— Moje włosy—

Westchnął ciężko. Próbował podrapać się po czole, ale rosnąca w ekspresowym tempie grzywka jedynie pogłębiała problem.

— Włosy mi ciągle rosną, Frankie. Wyglądam jak ten stwór z tego filmu dla nerdów.

Gwiezdne wojny — Elio doskonale znał tytuł (i fabułę); po prostu się nie przyznawał.

— Ta, możesz tu przyjechać? Mam wieczorem spotkanie, nie mogę się pokazać— tak.

Machnął ręką na siebie, chociaż Frankie raczej nie mogła tego widzieć.

- Z Gwiezdnych Wojen – uściśliła uczynnie zanim zdążyła się zastanowić. Nie tylko Elio znał ten film, ale tylko on – przynajmniej z ich dwojga – nie raczył się do tej znajomości przyznać.
- Jak wookie – dodała i tam, gdzie wcześniej w jej głosie brzmiał lęk, teraz pojawiała się wesołość.
Gotowość do pognania bratu na ratunek wciąż tam była, teraz po prostu w towarzystwie coraz mniej skrępowanego chichotu.
- Nawet nie pytam – wykrztusiła wreszcie, bo rzeczywiście, nie zamierzała pytać gdzie, kto i dlaczego miałby przyprawiać Elio problem futerkowy.
- Będę za pół godziny, nigdzie nie idź, żebyś sąsiadów nie wystraszył – rzuciła wreszcie, nie starając się nawet kryć rozbawienia. – Powinno przejść samo – dodała jeszcze w przypływie łaskawości. – To tylko głupi żart, takie zawsze przechodzą same. Tylko...
Uśmiechnęła się szerzej i choć Elio nie mógł tego widzieć, z pewnością mógł sobie to wyobrazić.
- Masz nożyce dla owiec? – spytała beztrosko – Frankie, wcielenie niewinności. Nie czekała na odpowiedź. – Pewnie nie masz. To wpadnę jeszcze do weterynaryjnego.
Krótkie cmoknięcie – słodki całus przesłany trzeszczącą linią. Odkładała słuchawkę wciąż chichocząc.

[koniec]