Szpitalny telefon trzeszczał niemiłosiernie podczas oczekiwania na linii. Wokół panował typowo szpitalny rozgardiasz. Było głośno i rozpraszająco. Maurice czuł się dość niepewnie i wcisnąwszy się w kąt pomieszczenia, przytrzymywał słuchawkę przy uchu trochę jak coś, co za moment mogło mu odfrunąć. Każde głośniejsze szuranie brzmiało jak podniesienie słuchawki, dlatego nieco się spóźnił z zadaniem jednego z głupszych pytań, jakie zdarza się zadawać każdemu dzwoniącemu.
- Ira? - Upewniał się, jak gdyby zamiast przyjaciela, jego telefon miał odebrać Kubuś Puchatek.

Dźwięk telefonu łapie mnie nie więcej jak pięć minut przed planowanym wyjściem z domu. Właśnie szukam butelki z wodą i ulubionego ręcznika, który towarzyszy mi na treningach, kiedy rozbrzmiewa dzwonek.
Odbieram i marszczę mimochodem brwi na szum, który jako pierwszy wpada do ucha.
— Halo?
W słuchawce odzywa się głos Mauriego. Gdzie on jest? Na pewno nie w domu.
Wydaje mi się, czy brzmi nieswojo?
— Co się stało, piękny? — Bo coś się stało. Prawda?

Stało się, jeszcze jak, ale jak miał mu to wyjaśnić? Zaciął się na moment, kiedy ulga mieszająca się ze zdenerwowaniem stworzyła naprawdę przedziwne połączenie i przez trzy długie sekundy z ust tak wygadanego przecież Overtona wydobyło się tylko bezsensowne „yyy, bo...”.
Wziął głębszy wdech - to też było słychać w słuchawce.
- Musisz tu natychmiast przyjechać. - Wyrzucił wreszcie z siebie, najwidoczniej w ułamku sekundy zapominając, że miał cokolwiek wyjaśnić. Nic dziwnego, jego wiecznie niewyspany mózg ledwo nadążał za przebiegiem wydarzeń.

Marszczę brwi natychmiast, kiedy Mauriemu braknie słów. Te wszystkie szmery wcale nie pomagają i tylko dodatkowo drażnią. Coraz bardziej mi się to nie podoba, a serce automatycznie przyspiesza pod wpływem nagłej fali niepokoju.
Coś jest nie tak.
Przekładam nerwowo słuchawkę do drugiej ręki i zerkam na zegarek. Taksówka powinna tu za chwilę być.
— Tu, czyli gdzie? — Staram się być cierpliwy, ale Maurie doskonale wie, że nie jestem w tym najlepszy, więc na pewno nie obruszy go ta nuta zniecierpliwienia w głosie. — Co się dzieje? — Zaczyna mnie przerażać.
Natychmiast przypominam sobie naszą niedawną rozmowę, wszystkie jego wyznania, to, jaką kupką nieszczęścia był, jakie miał durne myśli w tej swojej słodkiej główce.
— Coś ci się stało? Podaj adres.

Miął słowa w ustach, zanim je z siebie wyrzucił i w końcu prawie zdołał się żachnąć.
- Mnie? Coś ty - dopiero to burknięcie zaczynało go pospieszać. - Jestem w szpitalu w Eaglecrest.
Jak on się nazywał?
- Na oddziale magicznym jest... leży tam... - ponownie zaczął się dławić słowami. Stabilność jego głosu nie pomagała tego usłyszeć, ale wzdłuż policzków płynęły mu łzy. Znali się już długo, może Ira się tego domyśli?
- Kurwa... leży tu Allie - zrzucił wreszcie tę bombę. - W nocy miała... incydent...
Jak inaczej nazwać to, co się wydarzyło?
Może po imieniu, Maurie?
Zawał?

W szpitalu.
Jest w szpitalu.
— W Sara Madigan? — dopytuję, walcząc z uczuciem ciężkości osiadającym na żołądku. Tam pracuje Lea, to pierwszy szpital, który przychodzi mi na myśl. To jedyny w Eagle Crest, prawda? Chyba. Nie wiem.
Ktoś inny jest w szpitalu. A Maurie płacze, słyszę to po sposobie w jaki mówi, po-. Znam go.
Allie.
Kurwa kurwa kurwa kurwa.
Niemal wyrywam kabel, podbiegając do okna, by wyjrzeć za taksówką. Jeszcze jej nie ma. Ja pierdolę. Ja…
— Jaki kurwa- — Nie, to zaraz, teraz to nieważne. Czemu on płacze? Czy…
Robi mi się ciemno przed oczyma.
— W jak- — gubię ostatnie głoski więc próbuję wziąć głębszy wdech i opanować otumaniające nerwy. Czuję serce aż pod gardłem. — W jak poważnym jest stanie? Zaraz będzie u mnie taksówka, postaram się być jak najszybciej.

- Tak! - Uniósł nagle głos, kiedy Ira przypomniał mu nazwę szpitala. - U Sary Madigan na magicznym.
Potem przypomniał sobie, że i tak ciężko będzie mu znaleźć właściwą salę, skoro Allie leży tam, gdzie zazwyczaj tylko Krąg ma dostęp...
- Zapytaj na dyżurce, pokażą ci która to sala. - Polecił mu tak, jak to doradził rodzicom Allie, a potem na nowo niepokojąco zamilkł. Nie potrafił wymówić słowa na „z” pomimo usilnych starań.
- N-nie wiem. - Głos Maurycego niepokojąco podskoczył o oktawę. - M-mówiła, że czuje się lepiej, a-a-a potem straciła p-przytomność.
Nie będzie potrafił wymazać tego obrazu z pamięci jeszcze przez długi czas.
- Dobrze - potwierdził, kiedy powiedział mu o taksówce. Mało dyskretnie otarł oczy skrawkiem koszuli.

Kiwam zamaszyście głową, nie zważając na to, że przecież Maurie nie widzi. Nieskładnym ruchem dłoni wciskam fajka do ust, by zmusić płuca do oddychania.
Nie wie, straciła przytomność.
— Jak to, lekarze nic nie mówią? Mówiłeś, że to było w nocy. — Kolejny raz wyglądam przez okno i zaklinam pod nosem, widząc, że wciąż nic nie podjeżdża. Kurwa mać, jak nie trzeba to są za wcześnie, a jak człowiek potrzebuje, to się doczekać nie może. — Czemu nie zadzwoniłeś wcześniej? — To kolejna sprawa, przecież ja przyjechałbym choćby i w środku nocy!
— Co jej się stało? Co znaczy „incydent?”. KURWA — poparzyłem się — jebane taksówki.

- Nie udzielają informacji, jeżeli nie jesteś członkiem rodziny. - Odpowiedział z poirytowaniem. Przerabiał to na własnym przykładzie, z tym że wtedy próbował odciąć rodziców od informacji na swój temat. Nie czuł się dobrze z myślą, że będą czytać jego dokumentację powypadkową w zakresie psychologicznym.
- Udało mi się kupić tylko nielimitowany pobyt w jej sali. - Wskazał, nerwowo przestępując z nogi na nogę.
Zdenerwował się, kiedy Ira zadał pytanie, które on sam na pewno również by rzucił podczas podobnej rozmowy, tylko z zamianą bohaterów. Poczuł się, jakby miał do niego pretensje. Spróbował zdusić w sobie płomyczek gniewu, który niespodziewanie w nim zapłonął i po wszystkich przeżyciach zeszłej nocy poszło mu to całkiem nieźle... ale może to wynikało wyłącznie ze zmęczenia.
- Nie było czasu. Organizowałem jej salę, kosmetyki i ubrania, tłumaczyłem wszystko rodzicom i... ech, wstyd mi przyznać, ale jestem tak padnięty, że po prostu mnie ścięło. - Jego głos odzwierciedlał stan jego przytomności. - Dopiero wstałem.
Chociaż Ira tego nie widział, przetarł oczy w próbie pozbycia się piasku spod powiek.
- Byłem na nogach chyba już ponad dobę. Trochę straciłem rachubę. - Wskazał i zmrużył tylko nieznacznie oczy, kiedy Ira dopytywał i wściekał się na taksówki. Westchnął.
- Opowiem ci na miejscu. Korzystam z telefonu na korytarzu. - Odpowiedział, dając jednocześnie znak, że sprawa zdecydowanie musiała pozostać między nimi i żadne gumowe ucho nie było im potrzebne. W końcu skoro dotyczyło to również Valerio, to jest to już niejako kręgowa sprawa.
- Nie wściekaj się, Allie nigdzie nie ucieknie. - Dodał jeszcze. - Czekamy.
Rozległ się głośny trzask. Maurice odwiesił słuchawkę.