17 V 1985

Nie zapomniał o tym, że będzie miał klientkę indywidualną. Oczywiście, że nie zapomniał – może po prostu umknęło mu zrobić sobie notatkę w kalendarzu, w którym pilnował wszystkich swoich terminów i postępów zamówień. W końcu osób pytających o jego usługi zawsze było więcej niż dopiętych finalnie projektów, a jeśli w żaden sposób nie dał po sobie poznać, że czyjś widok jest zaskoczeniem...
Popijał właśnie drugą kawę, zza rogu korytarza prowadzącego na zaplecze zerkając na główną salę sklepu, po którym o tak wczesnej porze nie kręciło się zbyt wiele osób i układał sobie w głowie, czym najpierw zajmie się w pracowni, kiedy usłyszał swoje nazwisko. Schowany bezpiecznie przed cudzym wzrokiem odruchowo zmarszczył lekko brwi, walcząc z instynktem starej plotkary każącym wychylić się i nadstawić ucha. W pierwszej chwili zwyczajnie nie skojarzył listu, na jaki odpowiadał ledwie dwa dni wcześniej, bo większą część uwagi skupiał wtedy na pamiętaniu by zadzwonić do Carmen i przypomnieć się, o której przyjdzie przed mszą po dzieciaki. No i na Anie. Czy chciał tego czy nie, nieważne co powinno mieć w danym momencie większy priorytet, wspomnienie jej rozradowanej buzi umorusanej farbą wybijało się na front, kazało myśleć, czy z powodu chwilowej zachcianki wszystkiego nie zaprzepaścił.
Współpracownica nie wpadła na niego z impetem chyba tylko dzięki własnemu doświadczeniu – Javi nie pierwszy raz migał się od bezpośredniego kontaktu z klientami, przyczajony przy wejściu na zaplecze i gdyby szefem był ktokolwiek inny niż jego własna rodzona siostra, nie uchodziłoby mu to tak łatwo płazem.
Dopiero krótkie Klientka do ciebie. Mówi, że była umówiona pozwoliło przeskoczyć czemuś w głowie, wysunąć na front wspomnienie listu i uformować usta w malutkie o.
- Minuta, ogarnę biuro – rzucił krótko, zostawiając koleżance zadanie zajęcia się kobietą jeszcze przez chwilę. Zdążył odstawić kawę na stolik, zanim ją porozlewał i ledwie wcisnął do szuflady porozkładane nieelegancko papiery, zanim drzwi się otworzyły.
- Pani Vandenberg! – rzucił z właściwym sobie entuzjazmem i uśmiechem. Niedbałym ruchem odgarnął z czoła część skręconych kosmyków, zanim gestem zaprosił ją bliżej i wyciągnął rękę do uścisku. - Proszę sobie usiąść. Kawy, herbaty? – zaproponował, zamierzając zrzucić obowiązek przygotowania napoju na tę samą osobę, która przyprowadziła Lyrę do biura.

rzut na mechanikę zwierzęcopodobnego tutaj
wynik: 2 – nic się nie dzieje

Oczywiście, że nie zapomniała.

Niebieski szyld zakładu jubilerskiego był jej znajomy; ostatnimi czasy na rynku spędzała więcej czasu z bardzo prostego faktu — spędzała więcej czasu na Starym Mieście. Przyjechała zbyt wcześnie, więc próbując zabić czas, kupiła sobie drożdżówkę w pobliskiej piekarni i spacerowała po okolicy. W ostateczności straciła poczucie czasu — do środka weszła spóźniona.

Kobieta, która przywitała ją na wejściu, wyglądała, jakby nie zdawała sobie z tego faktu sprawy. Dzięki temu Lyra, z niezachwianą pewnością siebie, mogła powiedzieć:

— Byłam umówiona — chciała wyprzedzić sugestie, że być może się zgubiła. Obawa była jednak na wyrost; kobieta jedynie pokiwała głową i zniknęła gdzieś na zapleczu. Gdy wróciła, oznajmiła, że konieczna będzie jeszcze minutka.

Minęły trzy, gdy została zaproszona do środka.

Mężczyzna, który na nią czekał, wyglądał na zadowolonego z tego faktu — nie w niepokojący sposób, a taki, który sugeruje, że faktycznie lubi zawód, który wykonuje. To dobrze, pomyślała. Dokładnie kogoś takiego szukam.

Uścisnęła jego dłoń i zaczęła proces rozglądania się po wnętrzu. Oparła biodro o blat, a ten zaczął odsuwać się nieznacznie w bok. W porę zatrzymała go rękami; uniknęła dzięki temu bliższego spotkania z podłogą zakładu jubilerskiego. Uśmiechnęła się, jakby dokładnie to planowała zrobić, po czym usiadła na krześle, odchylając plecy nonszalancko do tyłu. Mistrzyni komfortu w niekomfortowych sytuacjach.

— Nie trzeba, dziękuję. Lyra wystarczy — powiedziała szybko, doceniając jednak fakt, że nazwał ją panią, nie panną. Póki co, polecenie okazywało się trafne — Javier okazywał swojemu rozmówcy odpowiednią dawkę szacunku. — Mam nadzieję, że nie zawracam ci za bardzo głowy—

Kłamstwo; zawracała i niespecjalnie z tego powodu ubolewała.

— Moje zamówienia, oprócz jednego, nie są absolutnie pilne. Ta bransoleta, o której ci pisałam — mówiąc, sięgnęła do torby i wyciągnęła srebrną, męską bransoletę oraz niewielki, różowy kamyczek. — ma być prezentem.

Z okazji?

Lyra uśmiechnęła się, jakby sama przed sobą trzymała to w sekrecie.

— Stąd zależałoby mi raczej na szybszej, niż późniejszej naprawie. Dałbyś radę się tego podjąć?

ekwipunek: rodochrozyt, fluoryt, bursztyn, bransoletka (srebro), pentakl