05 maja 1985, tuż przed północą

To nie była pora na rozmowy telefoniczne. Ostatecznie w tych godzinach ludzie mają w zwyczaju spokojnie spać, a jakiekolwiek próby dodzwonienia się uznane byłyby za starania napitego, jeśli nie zwyczajnego braku szacunku. Nie był pijany, gdy szukał w grubej książce telefonicznej adresu, jaki dalej pamiętał, chociaż karteczkę z zapisanymi danymi pomiął dawno temu i rzucił do kosza razem z innymi śmieciami. Do osoby, której głos potrzebował usłyszeć, miał również całą masę szacunku – jeżeli kogokolwiek szanował, to byłby to z pewnością to z pewnością on.

Terence Forger zdawał sobie sprawę z tego, że on nie zaśnie. Jeśli jednak przyszłoby mu zaznać błogiego stanu nieświadomości, bał się, co mogłoby go spotkać w jego projekcjach podświadomości. Ostatnie koszmary należały do kategorii tych najbardziej realistycznych, a jednocześnie trzymających go w swoich szponach tak mocno, że budząc się czuł, jakby przez ostatnie pięć minut próbował wynurzyć się z dna najgłębszego basenu, walcząc o zaczerpnięcie haustu powietrza na powierzchni. Co mogło go spotkać teraz, gdy czuł jak podłoga na której stał drży jak przy trzęsieniu ziemi?

W rzeczywistości to nie była podłoga. To resztki jego stabilności miały runąć już wkrótce.

Jeden sygnał. Zaczął bawić się kablem przypominającym sprężynkę. Drugi sygnał. Starał się wziąć głębszy wdech, tak jak dawniej, gdy czuł, że to znowu wraca. Trzeci.

— Yadriel? — wymamrotał i odchrząknął, zdając sobie sprawę, że przez telefon może nie być tak dobrze słyszalny. — Yadriel? — powtórzył głośniej. — Przepraszam. Wiem, że nie ta pora, ale potrzebuję... — na chwilę się zawahał. Czego właściwie potrzebował? — ... tylko chwili rozmowy.

Coś się stało?

Krótki wydech, szybkie wypchnięcie powietrza z płuc, w słuchawce brzmiące jak trudny do zidentyfikowania szum. Niemal prychnięcie, prawie rozbawione, słysząc tak zwyczajne pytanie, a jednocześnie takie, którego potrzebował. Egoistycznie czerpał jakiś rodzaj przyjemności ze świadomości, że nawet dzwoniąc o tak wczesnej porze do Yadriela, doczekał się akurat tego, a nie rzucenia słuchawką po bardzo słusznym stwierdzeniu, że nie będzie z nim rozmawiał o takiej porze i jeżeli czegokolwiek potrzebuje, to mogą porozmawiać rano. Radości z kolejnego w ostatnich tygodniach potwierdzenia, że nie był mu obojętny, tak jakby było to w stanie zmienić cokolwiek w jego beznadziejnym położeniu, wyciągnąć z tego miejsca w jakim się znajdował i wyciągnąć na powierzchnię bez uszczerbku.

Nie było. Terence nie wiedział, czy cokolwiek było w stanie, a to wzmagało ucisk w klatce piersiowej, w pomieszczeniu zaczynało brakować powietrza. Co miał zrobić, gdy świat na nowo burzył się u posad? Gdy największa apokalipsa odbywała się w jego głowie?

Dopiero po dłuższej chwili milczenia, przecinanej oddechem prosto do słuchawki i próbom zebrania się do wypowiedzenia jakiejkolwiek koherentnej myśli na głos, zapytał zmartwiony:

— Obudziłem cię? Wszystko w porządku, Riel?

Usiłował przypomnieć sobie, ile dokładnie dni minęło, gdy dostał jego list. Nie był już gwardzistą? Jak właściwie przebiegał proces odejścia z organizacji? Powinien zapytać wprost czy lawirować wokół tematu na tyle długo, na ile było to możliwe? Tak naprawdę nie dzwonił przecież do Yadriela Gwardzisty czy Yadriela Stróża Prawa Kanonicznego. Potrzebował tylko usłyszeć jego głos. Poczuć na nowo grunt pod nogami, by wróciła do niego w pełni trzeźwość umysłu, a wraz z nią umiejętność podejmowania decyzji.

Coś się stało?

Tak bardzo chciał móc odpowiedzieć szczerze. Przyznać się do zatajenia tak ważnego faktu, jakim było spadnięcie na ziemię upadłego anioła, nadchodzący koniec świata, a początek nowych porządków, jakie miały zapanować. Nowych porządków, które wcale nie musiały być tymi wyśnionymi przez Matkę Piekielną. Szybko przeklął się w myślach za podobne zwątpienie w jej potęgę, w siłę kowenu, którego częścią był od tak wielu lat.

Niemal tak długo, jak długa była nieobecność Yadriela w Saint Fall.

— Dopiero wróciłem do domu — powiedział zgodnie z prawdą, zsuwając się powoli na podłogę w przedpokoju. Kabel od słuchawki był na tyle długi, że pozwalał mu na podobne pozycje. Rozpiął górne guziki koszuli, chociaż najchętniej zrzuciłby ją zupełnie z ramion, czując jak ta przeszła niemal całkowicie znojem dzisiejszego dnia i potem. — Wróciłem i ciężko mi znieść tę ciszę — kontynuował, przymykając powieki i odchylając głowę. — I pomyślałem o tobie, ale nie wiedziałem, czy ten numer z książki jest aktualny. Ale co miałem do stracenia? — roześmiał się smutno.

Nie da się ukryć, że znalezienie się w wynajmowanym przez Yadriela mieszkaniu po tym, gdy jego ostatnie najwyraźniejsze wspomnienie zawierało zalewanie się w trupa w barze i mglisty obraz Venoira dosiadającego się do niego nim film urwał się mu zupełnie. Ciężko było mu oprzeć się wrażeniu, że mógł zrobić lub powiedzieć coś, czego potem bardzo głęboko by żałował. Swego czasu ekscesy pod wpływem alkoholu – a czasami i bez jego wpływu – nie były mu obce, gdy poczuł się na tyle pewnie z dala od tego przeklętego miasta, by pozwolić sobie na więcej.

Zazwyczaj nie czuł po wszystkim wyrzutów sumienia lub te rozpływały się w miarę prędko, ale przy Yadrielu nie chciał wyjść na kogoś takiego.

— Urlopie? — wydukał, jakby pierwszy raz w życiu usłyszał podobne słowo na głos. Biorąc pod uwagę jego własny pracoholizm, który w zasadzie był jednym z kolejnych narzędzi z jego arsenału autodestrukcyjnych rozrywek, można by odnieść wrażenie, że faktycznie, jest to wyraz obcy Forgerowi. Urlopy ostatnimi czasy kojarzyły mu się jedynie z katastrofami, walącymi się na głowę światami i trzęsieniami ziemi. Wszystkim tym, co nie sprzyjało odpoczynkowi i regeneracji. Kiedy ostatnio Terence mógł powiedzieć, że jest wypoczęty? — Co to za urlop, skoro o północy nie śpisz, tylko odbierasz telefony od zdesperowanych facetów? — próbował brzmieć nieco weselej, siląc się na żart z sytuacji, w jakich ich postawił. Przez moment mogło to brzmieć nawet przekonująco, ale zmartwienia nie dały za wygraną, wypływając na powierzchnię jak tłusta plama zbierająca się na tafli wody.

Nawet nie zdawał sobie sprawy z tego, jak bardzo wkopał się, zdradzając porę powrotu do domu. Docenił w tym momencie fakt, że Yadriel nie mógł zobaczyć jego twarzy, gdy jego oczy rozszerzyły się gwałtownie na skutek nagłego otrzeźwienia umysłu. Mógł powiedzieć cokolwiek, skłamać, że nie spał do teraz, a powinien, bo czekał go kolejny dzień pełen pracy. Cokolwiek by się nie stało, musiał teraz wybrnąć, nie mogąc zdradzić, co było powodem jego podłego nastroju o tak paskudnej godzinie jak ta. Znowu westchnął, próbując aktorsko popisać się przed Venoirem, byle nie zostało to rozpoznane jako tuszowanie prawdy. Prawdy, o której Yadriel nie mógł się pod żadnym pozorem dowiedzieć.

— Tak, wróciłem dopiero z dyżuru — skłamał gładko. Brzmiał na tak zmęczonego, że mogło to przejść bez mrugnięcia okiem. Poza tym jego rozmówca dobrze wiedział, że praca w szpitalu potrafiła ulec wydłużeniu, a przy nagłych wypadkach do godzin ustalonych w grafiku nie trzeba było się zanadto przywiązywać. Powrót do domu tuż przed dwunastą nie był tak nieprawdopodobny. Trzeba było jedynie pójść za ciosem i zapamiętać to kłamstwo. — Chciałem usłyszeć znajomy głos — zdobył się na powiedzenie tego, a próbując zmniejszyć wagę tego wyznania, dodał: — To była pierwsza rzecz, o jakiej pomyślałem.

W rzeczywistości wcale nie brzmiało to, jakby mógł się odezwać do każdego. Zresztą czy to normalne, żeby pierwszą rzeczą o jakiej pomyślał, było wydzwanianie do byłego partnera od którego nie mógł się uwolnić?