5 maja 1985, minęła 19:00

Trzy wielkie D — słowa, nie miseczki; szkoda sama w sobie — uwięzione w biurze zalanym kilkoma tonami betonu, zbrojeń i grzechu. Palazzo nad głową tętni życiem; klub pod nim dopiero budzi się ze snu.
Sygnał w słuchawce nie potrafi zdecydować, czy umrzeć, czy trwać — po piątym piknięciu trzy wielkie D (Duszno od papierosowego dymu; Dźwięcznie od muzyki za drzwiami; Dopamina od białych zasieków na tacce przed nim) zmieniają się w jedno.  
Dziabnę—go—w—twarz.
Czymś brudnym; żeby została blizna.
Ciche klik podniesionej słuchawki nie doczeka się premiery; na kolejne D — Dobry—Wieczór — Paganini stracił cierpliwość.
— Ragazzo, lubisz swoje dłonie?

Trzy wielkie D — słowa, nie filozofie — zamknięte w plastiku telefonicznej obudowy. Dobry—wieczór, dziękuję, dobranoc — Archaios właśnie kładzie się do snu; antykwariat od dwóch godzin świecił pustkami i uśmiechał się porozumiewawczo zza zamkniętych drzwi.
Pięć sygnałów były o dwoma zbyt wiele; ktokolwiek nie dzwonił, miał złe wyczucie czasu — pudło starych książek nie zasłużyło na rzucenie w kąt tylko dlatego, że przeklęty telefon znów zakłócał historyczny mir. Wiktoriańska literatura musi zaczekać — wszystko przez pyk podnoszonej słuchawki.
Zamiast antykwariat Archaios, w czym mogę pomóc? ciszę wypełniło—
— Podobno mam ładne, dziękuję.
Była niedziela, późny wieczór, humor niegituwa; jeśli to dowcip, zaczynacie go od dłoni było nieudaną puentą.
— Mogę pomóc w czymś jeszcze? Jeśli interesuje pana natura ludzkich kończyn, antykwariat ma w ofercie—
Akcent w słuchawce drapał w świadomość. Ragazzo nie dawało spokoju — w starogrece istniało podobnobrzmiące rhákos, w wulgarnej łacinie ragatius; stąd prosta droga do włoskiego, na który monopol lata temu ogłosiła—
Nie.
Pomyłka.
— Księgę tysiąca dłoni autorstwa Bridgmana z tysiąc dziewięćset dwudziestego roku. Pierwsze wydanie, nie chwaląc się.

Coś tu, cazzo, nie gra.
Palec stuka o plastikową obudowę i pyta — krótko, na temat, prosto do celu; kim jesteś?
Dokąd zmierzasz?
Quo, stronzo, vadis?
— Nie jesteś Perseusem.
A Słońce nie kręci się wokół Ziemi — albo na odwrót, non importa.
Zmarszczone brwi mówią, że tok myślowy bywa ciężki; zapalony papieros oświadcza, że cięższe bywają tylko zarzuty na brzegu ust. Głos w słuchawce ma kolor — jest beżowy, nijaki, prosty. Banalny. Niepokojący. Obcy.
— Di che cazzo parli? — cierpliwość to kałuża; dno widać gołym okiem i Valerio właśnie spluwa w sam środek.
— Daj do telefonu Perseusa.
Nie pomyłka; ma ten numer wyryty na opuszku palca — to nie pierwsze rodeo wykręcanych cyfr.

Coś tu, malaka, nie gra.
Chłodny pocałunek obawy zostawił u nasady karku wilgotny, oszroniony ślad; dłoń mimowolnie uniosła się do fantomowego źródła chłodu, pozwalając opuszkom palców na odkrycie nienaruszonego skrawka skóry.
— O ile nic nie zmieniło się od ostatniego przeglądania w lustrze, nie jestem.
Quo vadis? pytał ktoś w myślach po drugiej stronie; ładny włoski, przyznawał ktoś inny w cichym wnętrzu antykwariatu.
Imię Percy'ego w obcych ustach nie było niczym szczególnym — to, co wyróżniało się na tle tysiąca i jednego przypadków, gdy ktoś próbował znaleźć Perseusa, można zamknąć w ramce jednego słowa: upór.
— Obawiam się, że to niemożliwe.
Obawa to dobre słowo; takie, którego kierunkowskaz sugeruje kierunek rozmowy.
— Mogę coś przekazać? I, jeśli tak, od kogo?
Percy, jakiś Włoch do ciebie; wystarczyłoby obserwować zmianę na twarzy kuzyna, żeby poznać ułamek dziesiętny prawdy.
Wystarczyłoby dostrzec na dnie spojrzenia strach, żeby przekląć samego siebie za niewiedzę — dlatego Orestes zapytał o imię, nie walcząc z ostrym cieniem mgły; zapowiadała się pogodna noc.

Une, due, tre; papieros kręci coraz węższe kółka — kciuk przepycha go między palcami i zmusza do tańca w rytm głuchych łupnięć złości. Wściekłość rośnie powoli — podchodzi do gardła razem z dymem i skleja lepkim sokiem włoskich sylab.
— Allora, tu caz—
No, no, Valerio; to trzeba na spokojnie.
Proza faktów — dodzwonił się w dobre miejsce. Po drugiej stronie to nie Perseus. Jest późno, więc ragazzo nie mieszka sam, skoro telefony odbiera ktoś inny. Mężczyzna, więc albo młody Zafeiriou to un finocchio, albo—
— To poufna informacja — brew drga lekko, razem z nią kącik ust. — Powinienem wiedzieć, komu ją przekazuję, no?
Śmiało, stronzo.
Przecież nie gryzie.

Heîs, dúo, treîs.
Przysunięty do ust kciuk zaczął krwawić; delikatnie szarpnięcie za skórkę zdarło ciało do krwi. Metaliczny posmak w ustach był wróżbą bez fusów, tarotem bez kart — zapowiedzią, przestrogą, obietnicą.
Był szeptem, którego Słuchacz nie słyszał; cichym rozłącz się zmienionym w—
— Allora — przedrzeźniasz go, Zafeiriou? wyparte przez przypływ słów — skrzypnięcie starego fotela nie mogło zakłócić nurtu myśli; źródło przeszłości nigdy nie wysycha. — Wywodzi się od łacińskiego ad illam hōram, a więc w tejże godzinie. Wiedział pan?
Tonący chwyta za brzytwę; Grek za słownik etymologiczny.
Każde tłumaczenie — Percy, nie wspominałeś, że masz włoskiego kolegę; ćwiczycie razem łacinę? — było smaczniejsze od przypalonego kawałka prawdy. Miał go na koniuszku języka, wystarczyło obrócić okruch, poczuć gorycz i pozwolić wybrzmieć faktom na głos — a fakt był taki, że—
— Orestes.
Tajemnica, która w pierwszej kolejności wcale nią nie jest, to tylko niedopatrzenie.
— Jestem jego kuzynem.
A więc?
Śmiało; przecież nie gryzie.

— Che cosa?
Słuchawka przy uchu parzy; ciężki plastik, brzydka obudowa, wnętrze — wbrew temu, co pierdolą brzydkie, tłuste baby — nie ma znaczenia.
— Słuchaj no, secchione — wiedza osiada na zardzewiałych kablach mózgu; może niedługo powie bratu, skąd wzięło się allora i żeby nie dopytywał skąd Valerio o tym wie, bo kociej mordy dostanie. — Primo, nikt nie pytał. Secondo—
Ding—ding.
Informacja na wagę koksu.
— Kuzyn? — ilu Greków jest w Little Poppy?
Dwa razy więcej, niż Paganini zakładał.
— Ragazzo nie mówił, że ma kuzyna.
Co znaczy, że jest mądrzejszy niż wygląda, albo nie chce przyznać się, skąd bierze dodatkowe dolary na zapełnienie lodówki. Obie możliwości bawią tak samo; Valerio właśnie zyskuje przewagę.
Szantaż bliskimi to ulubione narzędzie presji.
— Allora, Orestes — uśmiech zaczyna się w kącikach ust i pełznie w górę, wspina się, rozlewa po twarzy razem z gorącym przekonaniem, że to dopiero początek nowej przygody. — Przekaż, że dzwonił Valerio.

— Ah.
Brawo, Orestes.
Kropelka zimnego potu rozgościła się u nasady karku i złożyła obietnicę — za moment, momencik spłynie niżej, prosto pod kołnierzyk luźnego swetra.
Spierdoliłeś.
Naprawdę spierdolił — przyznaniem się do stopnia pokrewieństwa, odsłonięciem nowej karty z talii tarota, powiedzeniem zbyt dużo w zbyt nieodpowiednim momencie; towarzystwo też było zbyt.
Zbyt enigmatyczne, zbyt włoskie, zbyt nie na miejscu.
— Valerio — drapiące wrażenie, że kiedyś słyszał to imię; krwawy paznokieć skrobiący o płat czołowy próbował wyryć datę, godzinę i nazwisko osoby, która je wypowiedziała. — Przekażę. To wszystko?
Włoski Valerio dzwoniący do Little Poppy.
Perseus będzie musiał opowiedzieć, gdzie spotkał nowego kolegę.

— Ah.
Bravissimo, Valerio.
Imię zapamiętane imieniem zapisanym; Paganini nie ma notesika, w którym każdy dzień kończy się od drogi pamiętniczku. Ma papierosa w ustach, słuchawkę przy uchu i uśmiech od ucha do ucha; poznawanie nowych ludzi to powód do radości, no?
— Si, wszystko — na dziś, bo tak naprawdę — veramente, veramente — to dopiero początek. — Do zobaczenia, Orestes.
Na tym połączeniu wróżbita jest jeden, ale dziś nie czyta z fusów — Paganini sięga po własną wróżbę.
Nazywa się sprawczość i zaczyna od klik.
Przerwane połączenie — nowym połączeniem.