— Maurie? – pytanie jest retoryczne; nikt nie odbierze za niego. Nikt inny też nie czekał na to, aż zadzwoni. – Przepraszam, ale nie dam rady porozmawiać dłużej.
Mieli powiedzieć sobie dobranoc. Mieli wisieć na telefonie, aż poczują się senni. Czyli pewnie niedługo, Allie była naprawdę zmęczona.
— Valerio dzwonił do mnie przed chwilą. Mówił, że potrzebuje pomocy.
Nie do końca, ale tak to zrozumiała.

Trzask po drugiej stronie zdradzał podniesienie słuchawki.
- Tak? - Pytał znajomy głos. Głos zmęczony i ciężki od wrażeń dnia dzisiejszego. Łagodził go uśmiech, jaki dosłyszalny byłby nawet w tych kilku słowach, jakie dzisiaj dla niej szykował, ale tak samo szybko jak się pojawił, tak gwałtownie zgasł.
Valerio - jebany - Paganini.
Był jej szefem, to jasne, że mógł dzwonić. Powinien dzwonić, jeżeli coś działo się w Palazzo i wymagało to wsparcia Allie. Tylko cóż takiego wymagało jej uwagi o północy? O tej porze wszystkie przyzwoite lokale były już zamknięte.
- Och - wyrwało mu się i zmarszczone brwi piękne podkreśliły niezrozumienie, które go ogarnęło. - Teraz? Ale w czym?
Nie potrafił zapanować nad tonem, z jakim to powiedział.
W czym, dlaczego teraz, dlaczego ją mu odbiera...
Nie chciał się dzielić. Chciał przysypiać z nią na kanapie ze słuchawką przysuniętą do ucha.
- Valerio nie ma innych kelnerek? - Dlaczego jego słowa brzmiały jak wyrzut?

Maurie był równie zmęczony co ona, ale kiedy jeszcze podnosił słuchawkę, był uśmiechnięty. Słyszała to w jego tonie – i tak samo spowodował on jej uśmiech.
Ten zgasł, gdy zorientowała się, że zniknął i u niego.
Ale w czym?
Właściwie sama chciałaby to wiedzieć.
Po prostu potrzebował kogoś bliskiego. Może był samotny? Allie właściwie nie wiedziała o nim zbyt wiele, ale na pewno nie miał żony. Więc może faktycznie był samotny i nie miał z kim porozmawiać?
Czemu z nią? Nadal nie wiedziała.
Za to głucha cisza w słuchawce odpowiedziała za Allie, że słowa, które usłyszała, wybrzmiały odrobinę nie na miejscu.
Zrównana z, cóż. Kelnerką.
Ale w jego ustach to zabrzmiało jak służąca.
— Nie wiem, w czym. Chyba ma jakiś problem. Zaraz będzie pod kamienicą, chciał porozmawiać.

Nie zrozumiał tej ciszy. Zamiast próbować odczytać ją na wiele sposobów, nagle się zezłościł. Potrzebował otrzymać odpowiedź tu i teraz. Chciał wiedzieć. Chociaż Alisha nigdy nie była jego własnością, to rościł sobie do niej prawa. Może była to właśnie ta jedna część kręgowego wychowania, nad którą nigdy nie zapanuje? Nie chciał, żeby rezygnowała z niego na rzecz Valerio, w końcu kim takim on był. Za moment i tak Alisha nie będzie dla niego pracować, więc po co w ogóle się starać?
Westchnął ciężko. Chwycił za nos na wysokości oczu pomiędzy palce i ścisnął mocno.
- Wolisz do niego wyjść - stwierdził wtedy, nie kryjąc zawodu, który odczuwał. Nie formułował wypowiedzi w mniej inwazyjny sposób. Nie czuł, że powinien. Przy Allie tracił wiele z resztek swojego dobrego wychowania i miękkich pozorów, w jakie się odziewał. Mówił to, co pomyślał. Tak, jak zawsze chciał...
- Poczekać na linii? - Zapytał, mnąc w palcach kabel tak mocno, że zbielały mu kłykcie. - Oddzwonię, mam dużo czasu.
Och, a jakże. Skoro nie sypiał zbyt dobrze, miał go całe mnóstwo i jeszcze trochę.

Co?
— Nie wol-
Nie skończyła, nie zdążyła. Ciężkie westchnięcie przerwało zdanie. Nawet nie była w stanie go do końca uformować.
Kiedy to wszystko się tak bardzo skomplikowało?
Ira był nią zawiedziony, bo do niego nie podbiegła, gdy tylko miała okazję.
Valerio był nią zawiedziony, bo nie chciała się z nim z początku spotkać w środku nocy.
Maurice był nią zawiedziony, bo miała siedzieć z nim przy telefonie, a zamiast tego Valerio zadzwonił i potrzebował jej pomocy.
Jakimś cudem dla wszystkich chciała dobrze, i wszystkich nagle zawodziła.
Dlaczego?
— Po prostu jednego przyjaciela już dzisiaj zawiodłam. Nie chcę zawieść też drugiego.
A z Mauriem spędziła cały dzień. Poszła z nim na pogrzeb, prawda? Trochę się przez to ośmieszyła, ale z nim była. I nawet zaczekała u niego w domu, aż wróci ze stypy. Nie miała z tym problemu.
Czemu teraz wszyscy nagle mieli problem z nią?
— Nie wiem, ile to może potrwać. Na pewno nie chcesz pójść spać? – Dla Mauriego akurat sen był na wagę złota. – Mogę do Ciebie napisać, gdy tylko wrócę z powrotem. Co Ty na to? Jeśli nie będziesz spał, to oddzwonisz.

- Przyjaciela? - Wyrwało mu się, zanim zdążył ugryźć się w język. Zdziwienie nie było na miejscu, ale było piekielnie autentyczne. Panini miał całkiem wyrobioną opinię wśród większości (a przynajmniej to Overtone zakładał, że właśnie tak było). Czy Valerio wierzył w przyjaźń damsko-męską? Znając ciężar plotek, które barwiły jego życiorys, Maurice powiedziałby raczej, że wierzył w tęczowe kucyki, niż w nawiązywanie niewinnej relacji z posiadaczką waginy. Mógł być okrutny, mógł tego nie rozumieć i właśnie tak miało dzisiaj być.
- Nie wiedziałem, że jest ci bliski. - Dodał, aby nieco zakamuflować drżenie, które chciało zapanować nad jego gardłem. Sam nie wiedział, czy był teraz rozgniewany, zmartwiony, czy po prostu było mu przykro. Czy dało się odczuwać to wszystko jednocześnie? Chciałby to wiedzieć.
- Teraz nie ma opcji, że zdołam zmrużyć oko. - Odpowiedział w pełni niezadowolenia ze swojej szczerości. Nie chciał, aby zbliżała się do niego chociażby na maleńki krok. Wystarczało już to, że kręciła się w pobliżu Palazzo.
- A Valerio... jak zachowuje się przy tobie? - zaczął, czując, że musi zapytać, bo albo się udusi, albo da się porwać destrukcyjnym emocjom. - Często tak wieczorami wychodzicie...?
Pytanie było neutralne tonowo, ale ładunek emocjonalny miało gigantyczny.
Był zazdrosny.
Był syreną.
Dlaczego nie wolała go posłuchać i odwoływała rozmowę?
To, co robił teraz, to obchodzenie jej naokoło... to były uczucia, czy tylko syreni kaprys? Czy kiedykolwiek nauczył się to od siebie oddzielać?
Cóż...

Czy Valerio był jej bliski?
Cóż… trochę tak, trochę nie. Nie był tak bliski jak Maurie, ale zdecydowanie należał do grona osób przez nią lubianych.
A Allie jeszcze nie do końca wiedziała, że nie powinna aż tak wachlować słowem przyjaciel.
— No… nie tak jak Ty. Na pewno nie tak jak Ty. – Maurie był wyjątkowy, nie mógł przecież w to wątpić. Chciała poświęcić mu całe swoje życie, prawda? – Ale znamy się jakiś czas. Lubimy się. To tyle.
Może to trzask w telefonie, może pośpiech, gdy wyglądała przez okno, czy czasem jakieś reflektory nie podjeżdżały pod dom, ale nie słyszała tego drgania w głosie.
Za to lekki uśmiech pojawił się na jej ustach.
— Martwisz się. – Nie pytała, to było stwierdzenie. Czy ona by się martwiła? Na pewno tak. – W takim razie zadzwonię do Ciebie od razu jak wrócę. Dobrze?
Powinna sobie rzucić w pokoju wyciszający rytuał. Powinna, ale wtedy nie będzie działał jej telefon, a to kompletnie mijało się z celem… a to tylko kwestia czasu, aż w końcu mama przyjdzie i ciężko zapyta, z kim rozmawia o tak późnej porze i czy Lucyfera w sercu nie ma.
Reflektorów jeszcze nie było, więc Allie przysiadła na łóżku. Myślała, że ta rozmowa będzie krótsza, ale nie mogła przecież tak zbyć Mauriego. Tym bardziej, że wiedziała, że się martwił.
— Jest… miły – wzrusza ramionami. – Uśmiechnięty, uprzejmy. Nic takiego. – Czemu pytasz?, mogłaby zapytać, ale być może za moment sama się domyśli. Teraz jej myśli były zajęte czymś innym. – Właśnie nie… pierwszy raz zadzwonił tak późno. To musiało być coś naprawdę ważnego. Brzmiał, jakby się czegoś bał… mówił, że potrzebuje zobaczyć się twarzą w twarz. Może naprawdę coś się stało i nie ma nikogo bliskiego?

Na Lucyfera, miał nadzieję, że nie jak on! Pokroiłby kogoś, gdyby okazało się, że jest inaczej. Zacząłby od Valerio, czy od samego siebie? Kto to wie... a Allie, ach. To przecież taka naiwna gąska.
Miał ochotę zaprzeczyć z tupnięciem nóżką. Oczywiście, że nie był zazdrosny, że wcale się nie martwił! Skąd w ogóle ten pomysł? Idiotyczne założenie.
Oczywiście, że był cholernie zazdrosny i zmartwiony. Jeżeli kiedyś zaufa Paniniemu, to jak nic należała mu się kosa pod żebra, bo to musiało oznaczać, że do reszty skretyniał. Albo, że przycisnęła go potrzeba. W sumie trudno ocenić co gorsze.
Nie tupał, nie zaprzeczał - zamilkł. To była najbardziej wymowna odpowiedź.
- Wolałbym, żebyś nigdzie z nim nie chodziła, zwłaszcza sam na sam... - zaczął, owijając palec dookoła dwóch palców. Trochę za mocno, ale nie zauważał, że zatrzymuje już dopływ krwi. - ...ale i tak mnie nie posłuchasz.
Stwierdzał, najwidoczniej po drodze gubiąc pytający ton. I na kopytka Lucyfera, naprawdę należało docenić to, że nie parsknął śmiechem.
- Valerio się bał. - Powtórzył po niej, jak gdyby potrzebował usłyszeć to ponownie, by cokolwiek do niego dotarło. - Nigdy w życiu nie widziałem, żeby czegoś się bali.
Drugie zdanie wypowiedział przyciszonym głosem, bardziej do samego siebie, aniżeli do niej, a wtedy... wtedy nad głową rozbłysła mu żaróweczka. Miał plan kurna sprytny... prawdopodobnie. Znając Alishę, łyknie przynętę natychmiast i wyjątkowo właśnie na to liczył.
- Może powinienem pójść z tobą? A co, jeżeli potrzebuje większego wsparcia, tylko wstydzi się o to poprosić? - Jego głos przycichł. Sugerował, ale dokładnie tak, jak każdy inny człowiek.
Jeszcze.

Dlaczego to był taki problem?
To znaczy wiedziała, dlaczego. Sama się przecież wzbraniała, mówiła, że mogą porozmawiać jutro, ale… jutro będzie futro, nie powiedział Valerio dosłownie, ale gdzieś pomiędzy wierszami taki był przekaz. Jutro będą inne interesy do załatwienia.
I to wcale nie chodziło o słuchanie! Nie chodziło też, żeby była wobec niego nie fair.
— Maurie, powiedziałam mu o Tobie. – Pauza. – To znaczy, nie dokładnie o Tobie, nie przedstawiłam Cię z imienia i nazwiska, ale wie, że kogoś mam. Naprawdę, nie masz się czego bać.
Z jakiegoś względu właśnie tyle wystarczało w przekonaniu Allie, aby załatwić sobie niedotykalność. Powiedzenie mam chłopaka załatwiało wszystko.
I…
Chwila.
Czy Maurie był o nią zazdrosny?
Kącik ust sam uniósł się do góry, zanim otrzeźwienie przyniosły kolejne słowa.
— No… jak pytałam go, co się stało, odpowiedział mi, że jeśli powiem, stanie się prawdą. To brzmi jakby się czegoś bał. Prawda?
Teraz to już sama w sumie nie wiedziała.
Ale na ustach Allie pojawił się uśmiech, nieco pobłażliwy. Maurie się martwił i był zazdrosny – to jasne, że bał się ją puścić samą.
— Maurie, przecież się nawet nie znacie. – Prawda? Ani jeden, ani drugi nie mówił jej o tej znajomości w każdym razie… - Może się bardziej speszyć. Obiecuję, że będę ostrożna. Porozmawiam z nim w warsztacie rodziców i tyle, wróci do domu, a ja wrócę do Ciebie i dokończymy rozmowę.

Nie zadziałało. Nie zadziałało i to tak wytrąciło go z rytmu, że na moment udławił się słowami.
Tak łatwo było jej wątpić w niego. Dlaczego tak bardzo wierzyła w Valerio?
Coś ścisnęło go w środku, lecz nie zrozumiał od razu co to takiego. Chociaż nikt na niego nie patrzył, machinalnie odwrócił wzrok, jak gdyby próbował ukryć przykrość pobłyskującą błękitem w jego spojrzeniu.
- Słonko, Paganini i Overtonowie nie przy jednym stole się stołowali. - Skwitował jej założenia. Jego głos zyskał na szorstkości. Puścił kabel od telefonu, wróciło krążenie.
- Skoro tak twierdzisz... - zawiesił głos, ale walka z dziecinnym rzuceniem klockami była już zupełnie spisana na straty. - Powodzenia.
Nie zabrzmiał tak, jak gdyby rzeczywiście w jakiekolwiek powodzenie wierzył.
Słuchawka opadła na widełki z głośnym trzaskiem.

Jaka jest różnica między rozmową na żywo a telefoniczną?
Jak widać – duża.
Allie nie widzi Mauriego – a więc nie widzi, jak bardzo próbuje trzymać się w ryzach. Nawet sobie nie wyobraża, że skoro nie potrafi jej powiedzieć, że ją kocha, będzie tak chorobliwie zazdrosny…
Dlatego nagłe rzucenie słuchawki jest zaskoczeniem.
Kilka sygnałów przerwanego połączenia to czas ciągnący się w nieskończoność.
Mauriego nie ma.
Jakaś cząstka jej też zniknęła, razem z nim.
— Maurie? – pyta, chociaż wie, że nie usłyszy odpowiedzi.
Coś w klatce piersiowej ją kłuje i nie może być pewna, czy to choroba, czy łamiące się serce.
Słuchawkę odkłada na widełki powoli, spojrzeniem próbując znaleźć te cząsteczki, które z niej wypadły i rozsypały się gdzieś wokół.
Maurie nigdy jej tak nie potraktował.
Maurie nie mógł przecież…
Kilka łez wyżłobiło strużkę na policzku, którą szybko otarła.
Czy to znaczyło, że już jej nie chciał?
Dała mu przecież wszystko…
Naprawdę jej nie chciał…?