3 maja 1985, 23:09

Czerwone, błyszczące, koloru krwi albo bluzki, którą miała na sobie tydzień temu; sama szyłaś, Allie? zapytał, pretekst uznania zmieniając w dłoń muskającą ramiączko — czekał, aż jej policzki odzwierciedlą barwę miętego między opuszkami palców materiału. Ładne, proprio come te.
Dziś dłoń trzyma słuchawkę, a jedyna czerwień to ta na mankiecie koszuli. Sygnał trwa i trwa, i wżyna się w mózg, aż—
— Alisha — nie pyta; wie.
W najgorszym wypadku się pomyli — tyle, że Valerio Paganini nie myli się nigdy; co najwyżej dostaje źle napisany scenariusz.
— Mia cara, obudziłem cię?
To nie troska pyta; to Barolo Monvigliero.

Dzisiejszy dzień był okropno-cudowny. Okropnie cudowny. I cudownie okropny. W każdym możliwym zestawieniu – pomijając jednak słowotwórstwo i odpowiedni zestaw przymiotników, wróciła do domu nie tak dawno temu, szalenie zmęczona.
Uznała, że jeśli tym razem nie wróci na noc, rodzice naprawdę zaczną prawić jej kazania, a jedna nadchodząca czarna msza jej zupełnie wystarczała.
Ledwie zdołała zmyć makijaż i wcisnąć się w coś bardziej ludzkiego, pokroju, na przykład, piżamy, rozległ się dźwięk telefonu.
Chwyciła słuchawkę prędzej niż ktokolwiek mógłby się spodziewać.
I spodziewała się innego głosu.
— Valerio? – nie kryła zdziwienia. Był ostatnią osobą, której mogłaby się spodziewać po drugiej stronie słuchawki.
Obudziłem Cię?
Jej nie – i miała nadzieję, że nie obudził też rodziców.
— No, jeszcze się nie położyłam. Come stai? Wszystko w porządku?
Bo z jakiegoś względu pierwszą myślą Allie było, że coś się musiało wydarzyć.

Zakład z samym sobą — po ilu sygnałach zapyta Valerio?
Stawia na trzy, dostaje półtorej; w połowie drugiego brzdęknięcia cichy głos w słuchawce powiela archetyp. Valerio?, niektóre pytają zaskoczone; Valerio? niektóre z nadzieją; Valerio nie pyta nigdy Ben — po dwudziestej trzeciej jedynie stwierdza fakt.
Dziś Valerio to melodia na łączach i słodkie moscato di asti wlewane prosto do obolałego mózgu; odchylona w tył głowa napotyka oparcie fotela, wyciągnięte przed siebie nogi są dotkliwie pozbawione ciężaru drugiego ciała, drink w dłoni ma kolor roztopionego bursztynu i właściwości włochobójcze. Cztery kolejki wystarczyły, żeby sięgnąć po słuchawkę; nigdy nie dowie się, dlaczego ze wszystkich kobiet, z którymi mógłby porozmawiać, wybrał właśnie ją.
— Ma guardati, amore — troska w głosie Allie to nie tania podróbka — szczersza od złota, ma wyższą wartość rynkową. — Martwisz się o mnie?
To byłoby coś nowego; Paganini nadal decyduje, czy dobrego.
— Jak minął ci dzień?
Jak chcesz, żeby minęła ci noc?

Valerio ma tę niesamowitą umiejętność, której Allie do tej pory nie potrafi określić żadnym jednym słowem – wystarczy kilka zdań, aby na jej ustach jawił się uśmiech, tym razem okraszony króciutkim śmiechem.
Głuptas.
Jakby sam nie wiedział.
— Certo. Sei mio amico.
Pewnego razu Allie przekona się, że być może nie powinna tak szeroko wachlować słowem przyjaciel na prawo i lewo. Pewnego razu.
Najpewniej nie dzisiaj.
Dzisiaj dziwiła się, że dzwonił do niej tylko po to, aby zapytać, jak minął jej dzień.
— Dobrze. – Dobrze to wygodny ogólnik. Zamroziła świeczkę, zdeptała jakiegoś pana z Kręgu, nie wiedziała jak zareagować, gdy zemdlał jej przyjaciel i przez to będzie sobie wytykała jeszcze przez następny miesiąc, jak beznadziejną przyjaciółką jest. – Byłam na pogrzebie. – Dlatego nie było mnie w pracy, mogłaby powiedzieć, ale zawsze przecież uprzedza o nieobecnościach. Ostatnio sporo się ich nazbierało w Palazzo. – Ale nie widziałam Cię, więc chyba Cię tam nie było. – Było za to mnóstwo innych ludzi z Kręgu, których twarze obecnie zamazują się w jedną, szarą masę, z której niewiele jest w stanie wyłapać. – Wszystko w porządku w Palazzo? – Bo przecież nie dzwonił pytać, jak minął jej dzień. Prawda?

Kropelki złotego śmiechu stworzone do spijania z ust — zamiast czerpać z ich źródła, musi zadowolić się tym; dźwiękiem w słuchawce, trzaskiem na linii, fatamorganą zamiast ciałem.
Allie mówi jesteś moim przyjacielem; Valerio słyszy przyjaciele lubią się z sobą bawić, no?
— Sono la tua migliore amico, tesora.
To nie kłamstwo, jeśli w to wierzy; tej nocy zamierza uwierzyć ze wszystko, co wypadnie z przesiąkniętych posmakiem krwi i koniaku ust. Napoczęta przez Bena butelka ociera się o dno — dwie doby bez snu, cztery godziny jazdy i trzydzieści sekund na słuchawce wystarczą, żeby dopełnić dzieła leniwej euforii. Zapomniał, że był dziś pogrzeb; Vittoria zaniosła wieniec, Leoluca drugi, niech wepchną sobie łodyżki w dupy i podziękują za pamięć.
Tego nie powie; Allie nie lubi słowa dupa — wielka szkoda.
Jako właściciela wyjątkowo ładnej będzie często je słyszeć.
— Pilna sprawa w Bostonie — nie tylko Alisha zna urok ogólników; pilna sprawa zachlapała mu koszulę krwią i skomlała w bagażniku przez całą drogę do magazynów — Valerio znudził ten dźwięk, więc skomlenie zmienił w krzyk.
Miał pełne prawo zapomnieć o pogrzebie; do ilu rocznie przyczynia się bezpośrednio?
— Nie wiedziałem, że znałaś signor Cartera — nawiązanie lżejsze od pocałunku na dłoni, pułapka boleśniejsza od pozorów swobody — z kim byłaś, Allie?
Pochwal się przed klasą.
— Si, tutto è bene — dziś w Palazzo rządy sprawuje kuzyn, wuj albo inny chuj; Valerio do mieszkania wszedł pół godziny temu i nadal cuchnie wielkim miastem. — Chciałem cię tylko usłyszeć, Allie. Myślałem, że poprawię sobie tym humor, ma—
Ale—
Rozłożone szeroko ramiona czekają, aż wdepnie w grząski grunt; troska to kapryśna amica.
Często wrzuca na głęboką wodę pięknych kłopotów.

Uśmiech jest czymś, czego Valerio usłyszeć nie może – ale na ile ją zna, może być przynajmniej pewny, że ten gości na jej wargach.
Nie odpowiada już nic – temat jest wyczerpany. Ona mówi, że jest jej przyjacielem, on to potwierdza. Pozostaje więc spojrzenie pełne zrozumienia, ładny uśmiech i zmiana tematu.
Allie w tym czasie obchodzi szafeczkę nocną i siada na łóżku. Druga słuchawka wisi w korytarzu, wystarczyłoby, żeby ktoś ją podniósł. Ale nikt jej nie podniesie. Chociaż Allie nie może być tego pewna.
— Och – spada nagle, bo to wiele tłumaczy. Jego nieobecność dzisiaj na pogrzebie, na przykład. Nie, żeby Allie go z niej rozliczała; gdyby nie okoliczności, sama by się na niego nie wybrała. – Czyli nie było Cię w Palazzo. – Dodawanie zostało rozliczone poprawnie, można się rozejść.
Ale pogrzeb. Tak. Zazwyczaj przychodzi się, gdy się tego kogoś zna. Albo jest hieną cmentarną. Allie nie mogła zaliczyć ani kategorii pierwszej, ani drugiej.
— Nie znałam. Ktoś poprosił mnie, żebym poszła.
Enigmatyczne ktoś, o kim Zwierciadło najpewniej rozpisze się przy najbliższym wydaniu; widziała przecież, że byli tam reporterzy, a poza tym widziała ich dobra połowa osób z Kręgu. Po tym kroku już nie było odwrotu. Ale mówił, że jest go pewny. Więc ona również była.
(Nie do końca).
Słowa ostatnie powodują zmarszczenie brwi. Nie te pierwsze – chciałem Cię tylko usłyszeć. Te wywołują lekki uśmiech, chociaż również pytanie z tyłu głowy. Na pierwsze odpowiedź znalazłaby się bardzo szybko, na drugie – nie do końca. Czemu nie mówisz od razu, że coś się stało?
— Ma?
I jak mogę Ci pomóc?

Nie musi widzieć, żeby wiedzieć — uśmiech odciska dołeczki w jej policzkach i piętno na jego myślach; w nich może przesuwać palcem po mapie ładnej buzi i wsuwać kciuk między rozchylone usta. Wyobraźnia jak papier; przyjmie wszystko.
Cichy szelest po drugiej stronie słuchawki to znajomy dźwięk — wszystkie pościele świata brzmią podobnie, szczególnie w starciu z ciałem; gotowa do snu, Allie?
Niedobrze; ma wobec niej plany.
Ktoś poprosił mnie, żebym poszła; najwyraźniej nie tylko Valerio je posiada.
— Chi è? — ciche pytanie może roztopić plastikowe obudowy słuchawek, tak sycylijsko—ciepło rozpływa się w powietrzu; koniak w ustach piecze i przypomina o rozciętej wardze — bostoński stronzo zdążył uderzyć, zanim Gino rozpierdolił mu łeb cegłą.
Allie nie należy do tego świata — prawie każdego dnia balansuje na granicy brutalnej rzeczywistości, ale podziemny klub, późnonocne spotkania w kuchni i to, co czasem trzymają w lodówce z mrożonką, to obca galaktyka; Palazzo dla niej to pizza, pasta e amore. Jest czysta; nieskazitelna w sposób, w który Valerio nigdy nie był.
Nigdy nie będzie.
— Ma — podchwycone lekko, chociaż w tym, co zamierza, lekkości nie stwierdzono. — Wolałbym usłyszeć cię na żywo.
Rozumiesz, Allie?
Mogła nie; mogła przeoczyć subtelną granicę między telefonem i rozmową w cztery oczy — dlatego Valerio pomoże jej zrozumieć.
Jego wspaniałomyślność nie zna granic; przecież są przyjaciółmi, no?
— Che fai stasera, bellezza?

Oto Twoja chwila prawdy, Allie – kim jest dla Ciebie Maurice?
Przed światem jest może bogatym kochankiem, w końcu to najpewniej widzieli wszyscy inni. Jest też partnerem scenicznym, co widzieli ci, którzy do teatru udali się na premierę. Jego rodzice uznaliby ich za nieporozumienie. Jej rodzice wiedzieli, że są razem. Allie uważa, że to coś znacznie więcej.
Kim więc będzie dla Valerio?
Przedłużająca się cisza w słuchawce zwiastuje, że odpowiedź nie jest oczywista. Tudzież przyjemna. Tudzież łatwa. Wybierz jedno, a najlepiej wszystkie.
— Mój chłopak znał pana Cartera.
Niewielkie kłamstwo w wielkiej prawdzie – nie wiedziała tak do końca, czy go znał, a siedzieli w ostatniej ławce, więc możliwe, że był tam po prostu z przyzwoitości. Prawdą było z pewnością, że byli razem. Niezaprzeczalnie i pewnie. Obiecał jej i nie bał się z nią pokazać wśród wszystkich ludzi z Kręgu.
To przecież dużo znaczyło.
Nie było zaś oczywiste, bo zaledwie siedem miesięcy temu Valerio musiał zasłyszeć z korytarzy Palazzo o przeżywanym przez Allie zerwaniu z ówczesnym narzeczonym. Drogi z Marcello rozeszły się nie do końca sprawiedliwie, wciąż był dla niej ważny; na tyle ważny, że nie chciała, aby musiał nieść za sobą balast w postaci niesprawnej śpiewaczki, która kariery już nie zrobi.
Tak przynajmniej myślała wtedy.
Od tamtej pory zmieniło się bardzo wiele.
Rozwinięte ma wprawia w bezruch. Nie wie, co o tym myśleć do momentu, w którym spada na nią rozwinięcie rozwinięcia. Na żywo miesza się z co robisz dziś wieczorem? i Allie czuje, że serce zaczyna pulsować jakby szybciej.
A to z kolei nie zwiastuje niczego dobrego.
Co ma mu powiedzieć?
— Właśnie kładłam się spać – prawda jest odpowiedzią najbardziej właściwą. Mętlik w głowie narasta, bo staje przed ogromnym dylematem. Wcale nie chce odprawiać go z kwitkiem. Ale co innego to porozmawianie przez telefon, a co innego… spotkanie o północy. – Ale spotkamy się jutro, no? W Palazzo.

Oto twoja chwila prawdy, Valerio — kim dla ciebie jest Allie?
Drink w szklance milczy, głos w słuchawce też; tylko ciche echa oddechów twierdzą, że nikt nie przerwał połączenia, czas nie stanął w miejscu, ta rozmowa wydarza się naprawdę. To nie sen, to nie kolejna nierzeczywistość; to dzieje się naprawdę i odciska na wargach uśmiech, który jest wszystkim, tylko nie omenem  rozbawienia.
Mój chłopak w ustach Allie i uchu Valerio; mój chłopak.
Przed chwilą była kelnerką, którą lubił rozbierać w myślach i instruować w życiu.
Właśnie awansowała na kaprys.
— Od dawna się spotykacie?
Za mało go w Palazzo, za dużo w terenie; zbyt wiele szamba wybija po drodze, żeby móc skupić się nad tym, co balansuje między restauracyjnymi stolikami z tacką pełną parującej pasty. Wiedziałby wcześniej, gdyby ostatnie tygodnie nie zmieniały ich spotkań w półgodzinne przerwy na zapleczu i kwadrans przy barze po zamknięciu.
Wiedziałby?
Żeby wiedzieć, trzeba słuchać; od miesięcy uważa, że usta Allie mają wiele talentów, ale mówienie plasuje się poza podium. Dziś słucha i słyszy — wymówki o śnie i nadzieje na jutro; słodka, słodka panna Dawson wyrwana ze świata, gdzie istnieje jakiekolwiek jutro.
— Già? Nie minęła nawet północ — zegarek na nadgarstku i koniak w szklance zgadzają się z każdym słowem — uniesione do ust szkło przechwytuje sylaby i kaleczy zniecierpliwienie; Paganini próbuje utopić je w ostatnim łyku alkoholu. — Non lo so. Mam kilka spotkań poza miastem.
Gówno prawda; będzie je mieć, jeśli uzna, że chce mieć. Rano wolałby nie spieszyć się nigdzie — o ósmej przypomniałby jej, co robili w nocy, o dziewiątej zaparzył espresso, kwadrans później robiliby to, co o ósmej — zmieniłaby się tylko powierzchnia płaska.
Kuchenny blat zamiast łóżka; accordo?
— Przyjadę po ciebie — nie pyta; stwierdza. W świecie pełnym co robisz jutro o dwunastej? Paganini to będę za pięć minut. — Jak na przyjaciela przystało.
Pił, ale to bez znaczenia; Little Poppy jest małe, noc coraz późniejsza, Ben telefon stąd. Na liście jego grzechów, enigmatyczne D—U—I to maleńki żart.

Właściwie sama nie wiedziała, dlaczego tak bardzo bała się, mówiąc mu o chłopaku. Byli przyjaciółmi. Prawda? Sama przed chwilą to powiedziała. On potwierdził. Byli przyjaciółmi, a przyjaciele rozmawiają o takich rzeczach.
Ira też był przyjacielem. Ira wiedział. I Allie wiedziała też o chłopaku Iry.
— Od jakiegoś miesiąca. – To dość wygodna odpowiedź dla dynamicznej akcji tego związku. Biorąc pod uwagę ciche dni, w których nie zgadzała się na opcję do ślubu z inną, być może nawet mniej. Chociaż widywali się wtedy przecież na próbach. Więc… wciąż się spotykali.
Poważne słowa padły dopiero całkiem niedawno.
— Jutro wstaję do pracy. – Pamiętasz, Valerio? W soboty gości jest znacznie więcej niż we wtorki; jutro jest środek weekendu, czyli obłożenie sali znacznie wzrośnie. Szansa na to, że się wyśpi, coraz bardziej maleje. Czy ma pretensje? Skąd.
Nadal nie wie, co się stało.
Westchnięcie zdradza lekki zawód; spotkanie jutro jest więc niepewne. Czy musi odbyć się dzisiaj? Dlaczego?
Jest prawie północ, Valerio nie dzwoni o tej porze bez powodu. Dlaczego jej nie chce powiedzieć wprost?
— Valerio, powiedz mi, co się stało. – Stwierdzenie nie zostaje przyjęte; byłoby łatwiej, gdyby ostatnio nie musiała uczyć się sztuki asertywności i mówienia nie dla własnej korzyści. Jak dotąd nie pożałowała. Gdyby nie powiedziała nie, nie byłaby z Mauriem.
Zabawne, zazwyczaj to działa inaczej.
— Dlaczego potrzebujesz się spotkać? Możesz mi przecież powiedzieć. Cosa è successo?

Perché?
Miesiąc, trzydzieści dni, dwie zmiany, dwadzieścia—coś dób roboczych, tyle samo okazji do zdradzenia sekretu nad kieliszkiem wina z Montepulciano; słodkiego i białego jak Allie.
— È passato molto tempo — bawi go definitywność tego stwierdzenia — od jakiegoś miesiąca; bawi go długość związku. W miesiąc zdążył poznać osiem kobiet i dziewięć wgnieść w materac własnego łóżka; dziewięć, bo jedną znał wcześniej i nudził się w niedzielę. — Długo trzymałaś to w tajemnicy.
Perché?
Niewinna Allie pełna sekretów; słodka Allie, która od miesiąca uśmiecha się tak samo i nawet słówkiem nie zdradza, że zarzuca komuś nogi na ramiona. Dlaczego nie powiedziała?
Valerio ma swoją teorię i nieszczególnie mu smakuje; hipoteza zaczyna się od przy— i kończy na —jaciel.
Który?
Który, cazzo?
Ben nie trzymałby tego w sekrecie; Ben oblizywałby się za stolikiem w Palazzo i czekał na opowiedzenie Valerio, że właśnie zjadł deser spoza menu. Barnaby za to—
Lubi blondynki.
— Jestem twoim szefem — pamiętasz, Allie? Napisze jej usprawiedliwienie na serwetce albo osobiście oznajmi, że dziewczynki będą musiały poradzić sobie w okrojonej obsadzie; dla Valerio nie ma rzeczy niemożliwych, są tylko przeszkodzi, które rozjeżdża Mustangiem i poprawia podpaloną butelką benzyny.
Tylko westchnięcia w słuchawce — czy to zawód, mia cara? Jeśli aż tak chcesz mnie zobaczyć, znasz adres — nie może zamknąć w butelce; szkoda.
Szkoda, bo zmieszałby je z troską, która przebija spod gipsu cichych słów Allie. Powinien powiedzieć: nic. Niente. Nulla.
Myślę, że nie stało się nic, zaśpiewa za dwie dekady ktoś zza Żelaznej Kurtyny i gdyby Valerio dożył, byłby zachwycony.
(Może dziś to będziesz ty?).
— Jeśli powiem — nie mówi nic; gra w grę, która rani — stanie się prawdą, no?
(Przecież mama cię nie zbije).
— Senti, lascia stare — sycylijska słodycz na koniuszku języka, amerykańska stal zamiast serca; okrutny jesteś, Valerio.
(Lo so).
— Kolejnym razem wybiorę inny numer.
Pustka szklanka w dłoni nie ma dla niego nawet kropli — odwrócone dnem do góry szkło nie wypluwa na usta nawet kropli.
Szkoda; mógłby wyobrazić sobie, że to łza.

Czy to wyrzut?
Nie widzi go, więc nie jest w stanie powiedzieć na pewno, ale… czy Valerio ma jej za złe, że mu nie powiedziała od razu?
Od razu nie powiedziała przecież nikomu. Nie wiedział Ira. Nie wiedzieli rodzice. Nie wiedział nikt. Ira dowiedział się zaledwie tydzień temu, a Valerio… cóż. Nie było okazji.
Poza tym, co miała mu powiedzieć? Ciao, Valerio, zauroczył mnie Maurice Overtone i jakoś tak jesteśmy ze sobą. Buona giornata, baci, baci e abbracci.
— Bo to dość trudny temat. – Kolejne westchnięcie; tym razem unosi dłoń do skroni, żeby ją rozmasować. Jak ma mu o tym powiedzieć? Nie powinna mówić za dużo, jeszcze nic nie jest pewne. Wciąż nie poznała jeszcze jego rodziców i ma strasznie dużo do nadrobienia, zanim wejdzie do rezydencji w North Hoatlilp. – Formalnie rzecz ujmując, nie powinniśmy ze sobą być.
Bardziej oczywistym byłoby tylko stwierdzenie: jest z Kręgu. I może padnie, jeśli tylko będzie musiała mu to sprostować.
Jestem Twoim szefem. Gdyby była mniej zmęczona po dzisiejszym dniu (i była znacznie bardziej wredną zołzą) mogłaby powiedzieć: to patrz teraz. Ale raz – że nie jest wredna i nie jest zołzą. Dwa – że nie taki jest plan. To znaczy… nie na teraz.
A może?
— Zaraz zabraknie mi dni wolnych do wykorzystania – mówi już z humorem i krótkim śmiechem na ustach. Czasem sama się zastanawiała, jak to jest, że jeszcze nikt jej nie zwolnił. Ostatnio raczej mocno opuściła się w obowiązkach, więc-
Nie ma czasu nad tym myśleć. Słowa, które słyszy po drugiej stronie, są zbyt niepokojące. Jeśli powiem, stanie się prawdą brzmi jak obawa. Valerio może się czegoś bać? Naturalnie, że może. Każdy się czegoś boi, Valerio także jest przecież człowiekiem, ale zawsze wydawał jej się taki… nie do ruszenia. Nie przejmujący się niczym.
Ta kurtyna nagle opadła. Dlaczego?
Nie dowie się, bo kolejne słowa ranią; wbijają się bolesną igiełką prosto w serduszko i tylko ostatki rozsądku nie pozwalają Allie zerwać się z łóżka, choć poruszyła się zdecydowanie zbyt gwałtownie.
— No, no, aspetta.
Valerio jej potrzebuje. Coś się stało i teraz jest tego bardziej niż pewna. Co? I dlaczego nie chce jej powiedzieć? Może faktycznie potrzebuje po prostu… bliskości? Miłego słowa, twarzy obok siebie? Ona tak czasem przecież ma.
— Pod moim domem? Znajdziemy ławkę, możemy porozmawiać.
Little Poppy żyje nocą tylko w niektórych regionach. Spokojny warsztat krawiecki raczej do takich nie należy. Miejsca na rozmowę jest więc pod dostatkiem.

Czy to obłęd?
Sì; wykluty wiele lat temu i niepotwierdzony klinicznie. Obłęd na punkcie zakazanego, nieprzewidywalnego, nielegalnego — szaleństwo zamknięte w głowie, którą geny od dwóch dekad rozłupują na pół i mówią dai, Valerio; zdechniesz w końcu?
Allie nie wie o nim tego, co brzydkie; dziś okazało się, że on nie wie tego, co brzydkie w niej.
Nie powinniśmy z sobą być tylko nakręca spiralę — to brzmi na Williamsona, te wszystko stronzo—powinności i cazzo—sekrety. Daisy była podobna do Allie; tak samo niewinna, tak samo gotowa połknąć każdą wymówkę, tak samo pszeniczno—ładna. Ile gówna zdążył napchać do złotego łebka; wiedziała, że nie powinni z sobą być, bo skurwysyn był gwardzistą i jedyne, w co powinien wkładać kutasa, to w niższych od siebie rangą?
— Al diavolo le formalità — śmiech w gardle gubi się pomiędzy strunami, których nie zdołał skazić koniak; na niektóre odmiany gniewu nie pomoże nawet cała butelka Masseto Toscana.
Nie próbuje zrozumieć, co jest jego źródłem; wtedy musiałby przyznać się do porażki, a przecież Valerio Paganini nigdy nie przegrywa.
— Calma, amore. Wszystkim się zajmę — krótka dawka śmiechu w słuchawce spowalnia myśli, ale nie łagodzi zniecierpliwienia — podniesione z fotela ciało porusza się na oślep; jedynym źródłem światła jest blada poświata zza okna i czerwony punkcik alarmu przeciwpożarowego. Valerio nie pamięta, kto zawiesił to merda; na pewno nie on.
Odstawiona na stoli szklanka rozmija się z brzegiem o pół centymetra — od brzdęku rozbijanego szkła dzieli ich tylko los i ciche słowa, które wreszcie — wreszcie — unoszą kąciki ust w górę.
Allora.
— W moim samochodzie.
Kilka razy odwoził ją do domu po nocnej zmianie; zna adres. Wie, jak wygląda na siedzeniu pasażera; pamięta, że nie odsunęła się, kiedy trzymał dłoń na drążku biegów i serdecznym palcem zahaczył o kolano — Allie mogła zrzucić to na przypadek.
Valerio zrzucił na wyobrażenie ud, które zaciskałaby wokół jego ręki, gdyby wtedy zjechał z drogi.
— Nie chcę, żebyś się przeziębiła.
Maj to przecież taki zimny miesiąc; szczególnie w Saint Fall.
— Ile czasu potrzebujesz?

Wie już, że nie wie kompletnie nic.
Jeszcze przed chwilą mógł jej mieć za złe, że nie powiedziała mu o związku. Teraz miała wrażenie, że wyrażał swoje zrozumienie wobec jej sytuacji. To chyba zbyt długi i zbyt męczący dzień, aby o tym myśleć.
Dlatego krótki śmiech wyrywa się ponownie z jej ust.
— Al diavolo le formalità – powtarza po nim.
Jakże piękniejszy byłby świat, gdyby ich nie było. Jakże piękniejszy byłby świat, gdyby mogła żyć jedynie swoją miłością i nie potrzebowała do tego niczego więcej.
Al diavolo le formalità.
Valerio mówi, że się zajmie, a Allie w to nie wątpi. Zastanawia się jednak nad jego niewyczerpanym źródłem cierpliwości – i co będzie, jeśli mu powie, że nadchodzą następne próby do opery? Cóż, nie nadchodziły, na razie na horyzoncie nie miała żadnego planu scenicznego, ale Maurie mówił, że się odezwą.
— Bene – to pierwsze, co przychodzi jej do głowy. Samochód brzmi dobrze, jechała już z nim przecież samochodem. Tym razem trzask materaca oznajmiał podniesienie się z łóżka, chociaż kabelek swoim napięciem wciąż zwiastował, że rozmowa się toczyła. – Chociaż… moi rodzice mają warsztat krawiecki, możemy wejść do środka. – Martwił się o nią, a w środku było przecież było ciepło. Prawda? – Daj mi piętnaście minut.

Va bene; Paganini znów wygrywa.
Złote krople śmiechu płyną przez słuchawkę i brzmią na nabrzmiałe od ulgi. Zrozumienie Valerio zaczyna się tam, gdzie świadomość, że telefon to mechaniczny substytut prawdy — żadne wygenerowane na plastiku obudowy ciepło nie zastąpi tego, które za kwadrans wypełni wnętrze samochodu.
Z cierpliwości, zlepku włoskich sylab i czterech szklanek koniaku powstała ona — Allie wybudzona, Allie z łóżka wyrwana, Allie za piętnaście minut pytająca cosa è successo? tym samym tonem, który przeskakiwał po kablach rozpiętych nad Little Poppy.
Skrzypnięcie materaca wynagradza trudy; pozwala dopowiedzieć sobie cały koncert rytmicznego trzasku sprężyn i podsunąć myśl, że w trakcie mogłaby szeptać rodzice nas usłyszą.
Avere di nuovo diciassette anni.
— Nie gryzę, Allie.
Pożera w całości; podstawa zbrodni to nie zostawiać dowodów rzeczowych.
— Zaczekam przed wejściem — ma czas, żeby przebrać koszulę, wypić szklankę wody, zmyć z dłoni przemoc; w zamian wybiera przewieszoną przez kanapę marynarkę i wsunięty w usta papieros, który podskakuje na ostatnich sylabach posyłanych w niebyt słuchawki.
Dość tego elektronicznego pierdolenia; czas na—
— A presto.
Mają czas; wciąż nie minęła północ.