5 maja, 1985 roku. 1:23 w nocy

Nadmuchany balonik gumy owocowej pękł idealnie w rytm piosenki disco, którą Daniel słyszał pierwszy (i oby ostatni) raz w życiu.

— He? — spytała recepcjonistka, ze znikomym zainteresowaniem znad czasopisma.

Różowa blondynka z okładki opowiadała coś o wzlotach i upadkach swojego życia seksualnego, ale jedyne wzloty i upadki, na które Daniel miał teraz ochotę, zamykały się na cardio w siłowni.

— Pytałem — powtórzył, tym razem wolniej, pewien, że dziewczyna słyszała za pierwszym razem; po prostu lubiła być irytująca. — o której zamykacie.

— O trzeciej — odpowiedziała, dmuchając kolejny balonik.

Ten pękł, gdy chwile później Daniel sciągał bluzę z ramion i zrzucał ją na ławkę obok ciężarków. Tym razem pęknięcie było przedwczesne (zupełnie jak przy robieniu Carol—) i spowodowane prostym faktem — Daniel nie miał na sobie koszulki.

Wolał siłownię nocą z dwóch powodów.

Po pierwsze — była pusta. Nie musiał martwić się kolejką spoconych facetów do bieżni, czy jakimś debilem, który wyglądał, jakby miał się zaraz wystrzelić na jednej z maszyn w kosmos.

Po drugie — i być może znacznie ważniejsze — od kiedy dołączył do gwardii, noce znacznie łatwiej było spędzać tu, niż w domu.

Wolał nie widzieć twarzy swojej matki — zajmującej się ostatnio wnuczką ze znacznie większym natężeniem niż dotychczas — gdy musiał wybiegać w sprawach służbowych. Nie był pewien, ile spraw służbowych jeszcze może mieć, nim zaczną się niewygodne pytania. Kiedyś będzie musiał im powiedzieć; kiedyś było jednak odległym terminem.

Łatwiej było “zaplanować” nockę i spod hantli czekać, aż pudełeczko w jego kieszeni zacznie wrzeszczeć szeptem, który usłyszy tylko on.

Kilogramów na drążkach przybywało, okropna muzyka wciąż dudniła w głośnikach, a rozgrzane mięśnie wprawiane były w rytmiczny ruch, gdy Daniela zaatakowało nieodparte wrażenie, że—

Nie jest tu sam.

Nie miał na myśli tylko bezwstydnie wpatrującej się w niego recepcjonistki, ale też i cień w głębi pomieszczenia, którego nie zauważył wcześniej. Cień dziwnie znajomy; włoski na karku stanęły dęba, a on przez chwilę był pewien, że fluorescencyjna siłownia zmieniła się w ciemne, wilgotne ściany Kazamaty.

— Ty — powiedział, odkładając energicznie hantel na stojaczek.  

On.

Jebany sfinks z Sonk Road.

Witam na nocnym wyciskaniu. Aby noc minęła nam szybko i przyjemnie, obowiązywać będzie następujące k6 na randomowe wydarzenia.

K1 — ciężarek spada na ziemie i robi w niej dziurę
K2 — ciężarek spada na stopę i robi ała
K3 — wysiada prąd na dwie minuty
K4 — pani recepcjonistka puszcza tylko Madonne przez następne 3 tury
K5 — naciągasz mięsień w ramieniu, rzut na siłę woli żeby ukryć, że boli. Próg wynosi 60.
K6 — burczy komuś bardzo głośno w brzuchu

The member 'Daniel Murphy' has done the following action : Rzut kością

---

'k6' : 5

Nadmuchany balonik gumy owocowej pękł idealnie w rytm marzenia o kupieniu nowego zestawu miseczek.
— Ile?
Pełen niedowierzania szept nie spowolnił wędrówki banknotu; ukoronowana długimi paznokciami dłoń — miały ten sam kolor, co guma; przypadek? — przechwyciła dziesięć dolarów i zwróciła cztery.
— Może być bez centa?
Nie wyglądała, jakby zamierzała ryzykować złamaniem paznokcia w próbie wydobycia małej—wielkiej monety z kasy; w zaschniętych z szoku ustach zabrakło sylab — recepcjonistce musiało wystarczyć pokiwanie głową; wciąż nią poruszał, znikając za drzwiami szatni.
Pierwsza—coś była idealną porą na odwiedziny siłowni — lista powodów zawisła na lodówce i zmieściła się na żółtej karteczce. Wyszedłem do Night Rouge; tak łatwiej nie myśleć — Orestes; kiedy Barnaby będzie zakradał się na balkon, próbując nie obudzić okupującego kanapę lokatora, szybko zauważy nieobecność — wyjście bez słowa wywołałoby lawinę reakcji, których próbował oszczędzić im tej nocy. Liczba mnoga była powodem numer dwa; wieczorem Lyra zasnęła na ramieniu Williamsona — Orestes przez pełen kwadrans udawał, że niczego nie zauważył; Barnaby przez cały ten czas udawał, że wcale nie oparł policzka o czubek jej głowy.
Lyra, po raz pierwszy od dawna, nie musiała udawać niczego.
Zasłużyli na dwie godziny samotności — on z kolei zasłużył na możliwość ucieczki przed demonami, których nie mógł przygnieść kilogramem mąki, kostką masła i kakao w proszku; Williamson dwa dni temu dobitnie oświadczył, co myśli o nocnym pieczeniu ciast (Zafeiriou, co do chuja?). Siłownia miała być nową formą ucieczki, pusta sala miała być sanktuarium, pięć kroków w głąb miało być początkiem treningu, cztery sekundy, których potrzebował na zrozumienie, że przestał patrzeć pod nogi i zaczął na męski tors, miały być nagrodą.
Wielka szkoda, że Orestes to odwrotność Midasa; zamiast w złoto, zmienia ten moment w gówno — bo przytwierdzona do torsu głowa wydaje się znajoma, a głos—
Malaka.
— Ty — powtórzył nocny gatunek papugi — zamiast kolorowych piór, miał spraną, kiedyś—czerwoną bluzę, która krzyczy Tampa Bay Buccaneers, chociaż Orestes nigdy nie był na Florydzie, a futbol amerykański myli z rugby.
Tymczasem — on.
Federalny z pryczy.
Ucieczka pod ścianą — nadal czuł na plecach twardy drążek, który przypisywał tylko szkołom baletowym; lustro i barierka za nim nie zgadzali się z ignoranckim uogólnieniem — przerwana została dobry jard od drzwi. Zgadzał się nawet podział ról — były skazany i obecny funkcjonariusz prawa w mieście zbyt małym na nich obu.
Na szczęście minęła dwunasta (w nocy); obędzie się bez strzelaniny.
— Nie chciałem—
Jakiś głos — z trudem rozpoznał w nim własny; cichy i pełen szacunku dla nocy za oknami, chociaż płynące z głośników disco nie miało go dla nikogo — aktualnie podejmuje próbę uprzejmego tłumaczenia, że nie chciał się gapić i wcale nie gapił; zerknął tylko. Magnes spojrzenia przyciągała stal — nie grecka wina, że wykonano z niej hantle i dźwigające je mięśnie.
Jeśli teraz się wycofa, przegra.
Jeśli dotrze do drzwi, recepcjonistka nie zwróci mu za rozpoczętą godzinę, a pięć dolarów i dziewięćdziesiąt dziewięć centów to zabójczy cennik — dwie przecznice od Archaios liczyli o połowę mniej, ale Little Poppy było dziś daleko, noc późna, federalny nieszkodliwy.
Ciche pyk gumowego balona recepcjonistki raczyło się nie zgodzić; hantle, które były kolega z celi właśnie odłożył, wyglądały na ciężkie.
— Nie przeszkadzaj sobie — zawiązana wokół kostki sznurówka załaskotała ukrytą pod dresami łydkę — pełna uznania pieszczota prawie skłoniła go do zatrzymania się w połowie sali; przyspieszony krok był próbą ratowania dumy i znalezienia czegoś, co wyglądało na łatwe w obsłudze. Ciężarki — dziesięć kilogramów to dużo czy mało? — błysnęły zachęcająco; zatrzymał się przy stanowisku, kiedy Gloria Gaynor w głośnikach uznała, że zabawnie będzie zaśpiewać I will survive.
Zaciśnięte w wąską kreskę usta nie wyglądały na skore do uśmiechu; osiem kroków od hantli federalnego to osiem kilometrów za blisko — Orestes dla pewności odwrócił się tyłem, łamiąc główną zasadę przetrwania.
Nigdy plecami do—
— Masz ją?
Pstryknięcie stawu w ręce, która bez rozgrzewki złapała za ciężarek, zbiegło się w czasie z pękającym balonikiem; and so you're back, from outerspace, zaśpiewała Gloria.
Nawet nie wiesz, dziewczyno, pomyślał Orestes.
— Odpowiedź na zagadkę.
Ciekawość to pierwszy stopień do piekła; dostrzegając odbicie sylwetki federalnego w naściennym lustrze, przypomniał sobie, że kiedyś zmienił schodki w ślizgawkę i wysłał go na przejażdżkę.
Dobre czasy; nieco antyczne.

k6, bo siłuję się z losem[ukryjedycje]

Ostatnio zmieniony przez Orestes Zafeiriou dnia Czw Cze 06 2024, 20:48, w całości zmieniany 2 razy

The member 'Orestes Zafeiriou' has done the following action : Rzut kością

---

'k6' : 1