czerwiec 3, 1985, około północy

Godzina 8. Może 9? Ciemno. Bardzo ciemno. Równie dobrze zegar z kukułką w korytarzu mógł wybijać właśnie północ. List leżał obok, a Benjamin — dzisiaj jako pierwszy — chwytał za słuchawkę telefonu przy łóżku, wybierając jedyny znany sobie numer. Dlaczego ten?
Głos ma pusty. Zbyt pusty, by stwierdzić jednoznacznie, że oto ziściła się makabra.
— Przyjedź.
Mówi cicho. Bez emocji. Bez tej iskry nadziei albo krasomówczej patologicznej potrzeby udowodnienia wszystkim, że wszystko jest, kurwa, doskonale.

Godzina ósma — dziewiąta, dziesiąta, jedenasta? Czas to tylko koncept; trzy wskazówki uwięzione w pętli — i niecierpliwy telefon za wciąż zamkniętymi drzwiami. Klucz w zamku przekręca się szybciej, klamka układa w dłoni znajomo, zmęczenie rozpływa po mięśniach śmielej; nic nie zapowiada katastrofy.
To tylko czerwcowa noc, jedna z pierwszych tego roku; to tylko cztery sygnały, zanim widełki oddadzą słuchawkę, słucham? nigdy nie wybrzmi, a przyjedź zatrzyma czas. Wystarczą dwie sylaby — zbyt mało dla gwardzisty, żeby przeprowadzić śledztwo; wystarczająco dla przyjaciela (?), żeby usłyszeć pustkę tam, gdzie zawsze istniał dźwięk.
Przyjedź i żadnego co się stało?; żadnego wiesz, która godzina?; żadnego o co chodzi? — tylko ciche, skupione, konkretne—
— Dom czy kancelaria?
Trzy wskazówki uwięzione w pętli; jedna właśnie pęka w pół.

— Co?
Jego głos brzmi znajomo, a jednak tak, jakby ktoś wepchnął między dwie szyby martwą muchę.
Zmiażdżone i powykrzywiane skrzydła obok wygiętych pasków, kiedyś mających być nogami. Odnogami? Dom czy kancelaria? W każdej szybie tkwił ten sam robak, który wkurwiał do stopnia niemożliwego do przetrawienia, żeby się nie porzygać. Będzie tam, dopóki ktoś nie stłucze okna. Nie ma innego rozwiązania.
— Chyba...
Zająknięcie się i rozbiegany wzrok, który próbuje znaleźć w znajomym pomieszczeniu jakąkolwiek wskazówkę na temat tego, gdzie właściwie się teraz znajduje.
Dom dawno przestał nim być.
— Dom.