Niebo nad Wallow wreszcie zaczynało przypominać samo siebie. Złoty krążek słońca radośnie przesuwał się po horyzoncie błękitu, wschód zmieniał się w zachód, z kwietnia powstał maj, w maju kwitną bzy, w Maine bzy rosną przy rowach, niedaleko Pasadeny był rów burzowy, w rowie burzowym kumkały żaby, magia wariacyjna mogła zmienić czarownika w ropuchę, ropuchy to rodzaj bufo, w starogrece istnieją cztery określenia na ropuchę i żadne nie brzmi bufo, co ciekawe, bufo(n) to określenie na kogoś zadufanego w sobie, może dlatego, że puszy się jak ropucha na—
Percy, po co właściwie przyszedłeś?
Zgodnie z zapowiedzią, ustawka była za garażami; w trakcie próby zrozumienia etymologii ropuszej nacji, Perseus zdążył obejść dom i odkryć, że garaż to nie do końca garaż, tylko szopa o zapachu sosny, smoły i paliwa — o obecności tego ostatniego dobrze wiedzieć w celach wybuchowych naukowych.
Cała reszta to Perseus Zafeiriou w za dużej bluzie i z plecakiem, który wyglądał na zdecydowanie mniejszy, niż mógł pomieścić.
— Sztacheta w płocie jest luźna.
Mógłbym na nią zerknąć, powiedziałby Perseus w każdym innym miejscu, ale nie Pasadenie — nie, odkąd cztery lata temu dokładnie te same słowa opuściły jego usta, niczego nieświadomy Charlie wyraził zgodę, a potem przez całe lato w każdą środę miesiąca, równo o godzinie dwunastej naprawiona sztacheta strzelała fajerwerkami i nikt nie wiedział, dlaczego.
(Junior wiedział — Percy przyłapał go podczas podkładania ładunku, ale zamiast donieść panu Marwood, powiedział ale numer i po chwili zastanowienia: daj, ja odpalę, za młody jesteś).
— Dzięki, że znalazłeś czas — w majowym słońcu czupryna Charliego była jeszcze jaśniejsza; Perseus zmrużył oczy, pogłębiając tym uśmiech, który wykwitł na ustach przed furtką i trochę sflaczał, kiedy wzrok pomknął w kierunku Gniazdka. Zwykle to tam wizytował, zwykle to tam zaczynały się wszystkie przygody w Wallow, zwykle pierwszą osobą, której w pierwsze ciepłe, majowe dni szukał za domem, była Winnie.
— Przywiozłem świece, gdybyśmy chcieli robić rytuały, ale—
Zmarszczony nos nie tłumaczył za wiele; Percy odrzucił plecak na pieniek, który wyglądał na szerszy trzy razy od niego, a klekotanie stwardniałego wosku w środku potwierdzało słowa.
— Jestem diabli ciekaw, co się stanie, kiedy magia powstania spotka odpychania w walce.
Otóż, drogi Percy, prawdopodobnie gówno.
Czy nie tym zajmował się każdy szanujący, domorosły naukowiec?
— Możemy zacząć od poziomu średniozzawansowanego, znam odpychania o tyle, o ile. W karierze zatrzaskiwałem kilka ordinatio, zdarzyło mi się używać dormi, kiedyś nie chciało mi się przesuwać regału w antykwariacie i rzuciłem obexmoveo. Do dziś mamy dziurę w ścianie, więc—
Podstawowe czary znał; czas poszerzyć repertuar.

ekwipunek: czerwone świece (dwa zestawy), pentakl, athame, zapalniczka, połowa paczki papierosów, nieważny bilet na autobus[ukryjedycje]

Ostatnio zmieniony przez Perseus Zafeiriou dnia Sob Lip 27 2024, 17:11, w całości zmieniany 1 raz

Wiosna nadeszła szybko, podobnie szybko poprawiła się i pogoda. W rowie nieopodal Pasadeny istotnie, rósł niewielki krzak bzu i jeszcze kilku dni brakowało do tego, by fioletowe pąki dojrzały i rozwinęły się uwalniając słodki zapach. Orlovsky lubił zapach bzu, o ile nie towarzyszył mu zbyt długo. W rowie tym nie mniej istotnie - mieszkały żaby, które wieczorem rozpoczynały swój koncert. Gdyby mogły mówić, być może powiedziałyby, że grają właśnie sztukę Arystofanesa, o wdzięcznym tytule "Żaby", a co za tym idzie, pojedynkują się właśnie na rubaszne rymy. Czy byłaby to w obecnych czasach raperska bitwa? Prawdopodobnie.
Orlovsky już czekał na werandzie, siedząc na drewnianej ławce i czytając książkę. Odkąd rozpoczął nową ścieżkę kariery zaczął czytać dużo więcej niż miał do tej pory w zwyczaju. Widząc zbliżającego się Perseusa (jakiż miał problem z jego nazwiskiem!) zamknął lekturę i odłożył na siedzenie obok siebie.
- Wiem, ciągle jest z nią jakiś problem - spojrzał gdzieś w kierunku płotu. - Kiedyś przez kilka miesięcy wystrzeliwała fajerwerki - pokręcił głową, bo wciąż niedowierzał. Za pierwszym razem, gdy usłyszał wystrzały odpłynął. Pamiętał tylko, jak serce zaczęło mu mocniej bić, a potem... najważniejsze, że nikomu nic się nie stało. Po czterech latach drapał się jedynie po głowie zastanawiając, czy fajerwerki były efektem nieudanego zaklęcia.
- Nie ma sprawy - uśmiecha się i podąża spojrzeniem za wzrokiem chłopaka. Kierunek wydaje się oczywisty, tak samo jak westchnięcie, którego Perseus z siebie nie wydaje, a mógłby, gdyby chciał podkreślić swoją tęsknotę. - Jak skończymy, przyda się pewnie pomoc Winnie.
Nie chodzi mu wcale o sugestię, że dzisiejsze ćwiczenia będą tak ciężkie i brutalne, że konieczna będzie pomoc lekarza. Przypadkiem, być może, prawdopodobnie choć wcale niekoniecznie, może dać Perseusowi w nos, a nogi same zawiodą go we właściwe miejsce - będzie miał dobry argument.
Spogląda Orlovsky w końcu na niewielki plecaczek, który okazuje się być wypchany świecami. Zapewne został potraktowany odpowiednim zaklęciem powiększającym wnętrze.
- Pytanie, do czego będziesz używać magii odpychania - schodzi z werandy by zaraz przejść na wolną przestrzeń, którą mieli zaraz zacząć wykorzystywać. - W sporej mierze służy do obrony i ataku. Na przykład Festinalente. Spowolni lecący w twoim kierunku przedmiot. Festinalente - powtórzył; głośniej i wyraźniej.
A potem sięgnął po leżący obok jego nogi niewielki kamyk i cisnął nim w Perseusa. Zaczynamy.


ekwipunek: pentakl, dobry humor

Są na tym świecie kłamcy urodzeni, wyrafinowani, zdolni, nieszczególnie przekonujący albo po prostu słabi — i jest też Perseus.
Słowo—klucz w ustach Charliego (fajerwerki; czy pan Orlovsky wie, skąd wzięło się to słowo i że wszyscy są przez nie po trochu Niemcami?) wyrwało z gardła ciche kaszlnięcie — pierwsze można było rzucić na karb przeskakiwania nad rowem z żabami.
Drugie brzmiało, jakby rzeczona żaba wpadła mu do gardła.
— Naprawdę? — każda z samogłosek w tym wyrazie — a trochę ich było — rozciągnięta została na planszy nieskończoności i poddana testowi wytrwania. Ile rozciągnięć zniesie litera a, zanim w greckich płucach zabraknie tchu?
Otóż — wiele.
— Przedziwna sprawa! Może to sprawka poltergeista? — takiego, którego mama poltergeist nazwała Junior?
Wiedzę Perseusa w zakresie magicznych bestii można byłoby zamknąć w jednej sylabie — nic — ale gdzieś pomiędzy szamotaniem się z ramieniem plecaka i własnymi kłamstwami, Zafeiriou doszedł do wniosku, że Charlie może wiedzieć o poltergeistach równie wiele, co Percy (a więc znowu: nic) i kto nie ryzykuje, ten nie pije ciepłej wody z bidonu.
Całe szczęście, Perseus zapomniał zabrać swojego — w przeciwnym razie właśnie byłby w połowie łyka, kiedy Charlie wypowiedział imię Winnie. Niewykluczone, że doszłoby do zakrztuszenia; wielce prawdopodobne, że od oplucia biednego, bezowego krzaka.
— Winnie uczy się do egzaminów, nie chcę—
Błąd — z Winnie chciał bardzo wiele.
— To znaczy, chcę—
Drugi błąd — z Winnie chciał rzeczy, o których nie powinien mówić na głos.
— W sensie, te—
Trzeci błąd — liczba mnoga sugerowała chęć na aspekty, o których nawet nie myślał (i znów błąd — myślał, miał przecież oczy).
— Sam sobie plaster nakleję!
Wreszcie coś prawdziwego; w naklejaniu plastrów dotarł do etapu mistrza stanu. Głos Charliego wprawiał głowę w krótkie potakiwanie; góra—dół, wszystko zrozumiano, chociaż jeszcze nie padło nic konkretnego. Nauka magii odpychania była owocem na drzewie poznania — Percy uznał, że musi opanować więcej, niż podstawy innych magii, aby móc skorzystać z pełni ofiarowanego przez dziedzinę powstania potencjału.
A z naukowego na ludzki?
— Głównie do samoobrony, magia powstania nie ma tarcz, a waria—
Czegokolwiek nie zamierzał powiedzieć o wariacyjnej, zmieniło się w głuche wariat — na widok lecącego w swoją stronę kamienia, Percy zamierzał zareagować odruchowo i sięgnąć po magię powstania, ale to rozminęłoby się z celem tej lekcji.
Miał sekundę na decyzję i postanowił zrobić z nią to, co zwykle — wycisnąć jak winogrono.
Na suchą rodzynkę.
— Festinalente!

Festinalente | próg 40 | k100 + 0

The member 'Perseus Zafeiriou' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 12

Uniósł jedynie brwi spoglądając na Zafeiriou. Kolejny raz przemknęło ma przez głowę myśl, że gdyby przyszło mu napisać nazwisko Greka, poległby przy trzeciej literze. Przy sprzyjających wiatrach i odrobinie szczęścia - przy piątej.
- Dziwna, dziwna - skinął głową. Poltergeista nigdy nie wziął pod uwagę. Tego, że mógł być to poltergeist z sąsiedztwa tym bardziej. Oczywista oczywistość, ale najciemniej pod latarnią, a Perseus ani odrobinę się nie mylił.
- No tak, egzaminy - sam nigdy nie był na studiach. Gdy jego znajomi z liceum sprawdzali listy z uczelni i kupowali nowe podręczniki, on lądował w Wietkongu. Gdy jego znajomi z liceum przygotowywali się do egzaminów, on właśnie nabywał traumę, którą potem pielęgnował starannie przez kolejne lata. Potwory czające się w ciemnościach wydawały się straszne, jednak najgorszym był ten, który odpowiadał za utratę kontroli nad samym sobą.
Uśmiechnął się, a uśmiech poszerzał się z każdym kolejnym wypowiadanym przez chłopaka słowem. Młodzieńcze porywy serca często były tymi, które wspomina się najlepiej. Mimowolnie zerknął w stronę domu Marwoodów.
- Okej, okej - uniósł dłonie w geście poddania. Jeszcze się przekonają, jeszcze mieli czas. Dopiero zaczynali, ale między Lucyferem a prawdą, Orlovsky nie planował dzisiaj żadnych wybuchów. Nie, kiedy uprzątnął wydeptany trawnik za domem. Naprawdę go uprzątnąłeś? Nie widać.
Rzucony w stronę adepta sztuk odpychających kamyk ani myślał zwolnić, a magia ani myślała zadziałać tak, jak powinna. Wypowiedziane słowo zaklęcia miesza się z powietrzem i znika gdzieś w niebycie, kamień, natomiast, trafia Greka prosto w czoło. To nie tak, że Orlovsky w nie celował. Tak wyszło.
Tak wyszło, to doskonałe określenie na wielu wydarzeń, które miały miejsce w jego życiu. Tak wyszło, że niedawno stracił palec. Tak wyszło, że znowu nocował u swojej byłej. Tak wyszło, że magia odpychania odmawiała współpracy z nim gdy potrzebował jej w robocie (a ta często była brudna, niekiedy dosłownie). To ostatnie nie świadczyło o nim, jako o dobrym nauczycielu. Może tym razem tak wyjdzie, że jednak będzie dobrze?
- Będzie guz - stwierdza, schylając się po kolejne dwa kamyki. - Jeszcze raz, skup się!
Nim skończył mówić, znów rzucił. Najpierw jeden, kilka sekund później drugi.

Ale feler, westchnąłby seler Percy, gdyby właśnie nie odkrywał, że spotkanie pierwszego stopnia z kamieniem nie należało do najprzyjemniejszych. Ból eksplodował nagle — a co nagle to po diable, więc zgodnie z wiarą i przekonaniami — skutecznie wypierając świeże wspomnienie zamotania w tłumaczeniach. Dziwna sprawa z płotem fajerwerków — jeszcze dziwniejsza z córką pana Marwood, która zupełnym, absolutnie niepowiązanym z emocjami przypadkiem pomieszkiwała w sypialni Perseusa, gdzie od trzech tygodni stwierdzono dobitny brak samego zainteresowanego. Percy wątpił, by Charlie próbował pociągnąć go za język — nie, żeby było to trudne; Zafeiriou posiadali niezaprzeczalny talent do odzywania się niepytanymi i taki sam urok trudności w zamykaniu ust, o ile akurat mówili na temat swoich pasji — ale w dniu, w którym Winnie zwróciła się do nich o dach nad głową, Perseus złożył przed samym sobą obietnicę.
Nie będzie mówił o Winnifred bez Winnifred.
Charlie powinien zrozumieć — gdzieś pomiędzy próbami ukamieniowania Greka i nauczenia go prostego zaklęcia, był człowiekiem; jak oni wszyscy.
— Jestem skupiony. Czujny jak ważka! Jak buszujący kocur w zbo—
Jeśli chodziło o zboże, Percy miał dziwną wymowę; ostatnia sylaba zniknęła gdzieś pomiędzy stłumionym odruchową próbą uniku uch!, a przypomnieniem sobie, że dziś mieli trenować magię odpychania, nie szybkość umykania przed latającym gruzem.
— Festinalente! — za pierwszym kamieniem nadlatywał kolejny i wszystko wskazywało na to, że prosty czar zadziała — o ile zechce zadziałać — na tylko jeden z nich. Percy miał sekundę na zdecydowanie, czy zamierza próbować magią, czy skapituluje i padnie na ziemię jak długi.
Zdecydował zbieg okoliczności — koszulka, którą na sobie miał, była świeżo wyprana.
— Festinalente!
Gdyby Lucyfer zapytał, co go podkusiło, odpowiedziałby panie piekielny, nie wiem, to były emocje — nie czekając na efekt (dotychczas marnych) prób obrony, skierował uwagę na kamień, który chwilę wcześniej łupnąć go w łeb i zrobił dokładnie to, co Charlie.
Tyle, że magią.
— Dormi — jeśli kamyk zdecydował się na współpracę, pozostało tylko jedno; magiczny zamach zaklęciem i ciśnięcie nim w Orlovsky'ego.
Niech mistrz pokaże padawanowi, jak się to robi.

akcja #1 Festinalente | próg 40 | k100 + 0
akcja #2 Festinalente | próg 40 | k100 + 0
akcja #3 Dormi | próg 30 | k100 + 0

The member 'Perseus Zafeiriou' has done the following action : Rzut kością

---

#1 'k100' : 35

--------------------------------

#2 'k100' : 8

--------------------------------

#3 'k100' : 70

To nie tak, że chciał specjalnie ukamienować Perseusza; to nie chodziło o to, że Charlie odkąd porzucił swoje wyjazdy na kontrakty, zaczął więcej czytać, wzbogacił swoje słownictwo i poznał mit o Perseuszu i Meduzie czy innej Andromedzie (o tej drugiej i tak już nie pamiętał) i poczuł zew starożytnej opowieści. To nie tak, że gdyby sam pochodził z Turcji, sposób nauki by go bawił (owszem, bardzo by go wtedy bawił). Uznał po prostu, że tak na początek będzie najłatwiej. Było, jak było, do wesela się zagoi.
Grek słusznie przypuszczał, że Orlovsky nie będzie pytać. I to nie tak, że spodziewał się, że chłopak sam mu wszystko opowie - nie pytał, bo sam by nie chciał być o takie rzeczy pytany, a i nie uważał, żeby wiedza ta miała mu w czymś pomóc. Między Lucyferem a prawdą, wolał nie wiedzieć zbyt wiele. Jeśli Marwood go o coś zapyta - a lubił pytać po czwartym kieliszku bimbru - będzie mógł z czystym sumieniem odpowiedzieć, że nie wie, nie zna się, a tak w ogóle, to jest zarobiony. Charlie był człowiekiem, jak wszyscy.
- Kocur w zbożu szuka miejsca, żeby się... - nie dokończył, nie będąc pewnym, czy chodzi o zboże czy o coś innego. Kolejny kamyk uderzył gdzieś w okolice ramienia Zafeiriou, drugi przeleciał mu gdzieś obok twarzy by upaść kilka metrów za nim.
To, czego Orlovsky się nie spodziewał w tym matematycznym równaniu to było to, że Percy zdecyduje się odpowiedzieć mu w ten sam, prostacki sposób. Matematyczne równanie urwało się gdzieś w momencie, w którym rozpoczynało to chemiczne - akcja równała się reakcji a kamyk poszybował w kierunku polsko irlandzkiej, zakrapianej o Rumunię i Szkocję (ta mieszanka nie wywalczy własnej niepodległości) granicy.
- Festinalente - rzuca szybko mając nadzieję, że magia go nie zawiedzie; ostatnimi czasy robiła to zbyt często: Orlovsky nie dość, że miał pecha w zaklęciach, to jeszcze te go nie lubiły - szczególnie te, dotyczące uzdrawiania. Jeszcze trochę i faktycznie rozważy sprawdzenie, czy ktoś nie rzucił na niego uroku. Uda się czy nie, niech młody wyciągnie z tego jakąś lekcję. Gdzieś tam z tyłu głowy przypominał mu się film o mistrzu i uczniu, być może zaraz będzie próbował sobie przypomnieć jakiś cytat Pana Miyagi, chociaż Percy nie wybiera się na żaden turniej karate.
Magia pozostała nieugięta, złośliwa i źle nastawiona do Orlovsky'ego. Miał dobre chęci, ale to nie wystarczyło i kamyk odbił się od jego czoła. Jednorożce na wiejskim polu były teraz w liczbie sztuk dwóch.
- Kurde, stary - potarł dłonią czoło. Mistrz padawanowi właśnie pokazał jak mierzyć się z porażką.



akcja: Festinalente (40) = K11 +22

To nie tak, że kamieniowanie bolało (bolało) — to nie tak, że Perseusowi nie zależało (zależało).
To dokładnie tak, że pomiędzy Lucyferem, Lilith, Aradią a prawdą, Percy zrozumiał kilka istotnych faktów na temat nieodległej, stojącej u progu drzwi przyszłości. Po pierwsze, magia powstania była cudowna i powierzyłby jej własne życie — dosłownie, przenośni, czasie zaprzeszłym dokonanym.
Po drugie, magia odpychania też na pewno miała swoje zalety; Zafeiriou chwilowo ich nie dostrzegał.
Świst kamiennej żonglerki wypełniał powietrze melodią, na którą nie skazałby sześciu (i pół, ostatnio dowiedział się, że słucha go też kot pani McIrving) słuchaczy nocnych audycji. Jedyny taniec, jaki można by zatańczyć do dźwięku rzucanych kamieni, to danse macabre — z naciskiem na drugie.
Ani w śmiałych snach, ani wysokich oczekiwaniach Perseus nie zakładał, że poderwany zaklęciem pocisk doleci do celu — scenariusz zakładał pobłażanie w uśmiechu Charliego i składnię mistrza Yody; za spienioną falą zachodni sukces odnajdziesz.
Zamiast tego było pacnięcie — głuche, chyba bolesne, zdecydowanie celne. Festinalente dało popis umiejętności magicznych, czyniąc dokładnie to, co dotychczas: zupełnie nic. Perseus skrzywił się mimowolnie; ciało pamiętało skutek uboczny kamieniowania, za to usta nigdy nie zapomną sylabizowania czaru, który nie istnieje.
— Zaczynam przypuszczać, że zmyśliłeś to zaklęcie — teoria magii znała kilka takich przypadków i gdyby tylko Charlie zapytał, Percy bez zgubienia rytmu — właśnie kręcił podeszwą w ziemi, jakby szykował kostki do gry w rugby — wyjaśniłby mu koncept historyczny Hokus pokus, w które zaczęli wierzyć niemagiczni, więc przez osiem i pół roku najlepsi teoretycy zacierali wszystkie magiczne ślady zaklęcia, aż to — nawet z pentaklem na szyi — przestało skupiać energię magiczną, sprawiając tym samym, że całe społeczeństwo czarowników straciło czar, którego głównym celem było—
O czym my to?
Ach — magia odpychania.
— Pokaż mi ordinatio w akcji! — zły pomysł; Percy wiedział o tym, zanim usta poruszyły się na pierwszej sylabie zaklęcia. Wiedział o tym, skupiając całą magię w pentaklu — wiedział, uśmiechając się do Orlovsky'ego uśmiechem kogoś, kto wie, ale — prawdę powiedziawszy — lubi chaos.
A chaos lubi jego; był w końcu Grekiem.
— Pulvis!

akcja #1 Pulvis | próg 30 | k100 + 0[ukryjedycje]

Ostatnio zmieniony przez Perseus Zafeiriou dnia Pon Wrz 16 2024, 10:57, w całości zmieniany 1 raz

The member 'Perseus Zafeiriou' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 35

Niepodległość miała to do siebie, że albo upadała, albo nie można było jej wywalczyć (ok, czasem się udawało). Orlovsky guzik wiedział o magii powstania, poza samymi podstawami wyniesionymi z kościelnej szkółki. Czy by jej cokolwiek powierzył? Nie, właśnie z wcześniej wspomnianego powodu.
Kilka razy słuchał nocną audycje Perseusa, ale gdy tylko ten zaczynał zagłębiać się w matematyczno-historyczno-fantastyczne meandry swoich opowieści, Orlovsky usypiał jak dziecko. Nigdy mu tego nie powie. To nie tak, że to było nudne. Po prostu wracał do domu zmęczony i...
Kto by pomyślał, za spienioną falą trzepniesz w łeb go, brzmiały jednak słowa mistrza mistrzów, a padawan wyjątkowo mocno wziął je sobie do sera. Jednorożce na terenie Pasadeny znajdowały się właśnie w liczbie sztuk: dwa. Gatunek tak samo fantastyczny jak chroniony.
- To trzeba ci oddać, masz cela - postanowił sobie darować kolejne podrygi z kamykami, działo się tu za dużo cierpienia, by ich dalej używać. - Oczywiście, że jest takie zaklęcie! Po prostu... - urwał, szukając odpowiednich słów na wytłumaczenie się. - magia czasem... magia czasem zawodzi, ok? Ostatnio nie jestem w formie.
Wymówki, wymówki. Nawet, jeśli Orlovsky faktycznie miał od dłuższego czasu pecha, jeśli chodzi o magię w jakiejkolwiek postaci. Jakby w którymś momencie znalazł się pod drabiną, obok stłuczonego lustra zaraz po przejściu tamtędy czarnego kota. Magia to nie twoje bicki, Charlie.
- Magia odpychania to w dużej mierze zaklęcia obronne. Gdy używasz magii powstania - no, przypomnij sobie mądralo, jak to było z magią powstania? - skupiasz się na... procesie tworzenia. Tutaj chodzi o obronę - oczywista oczywistość - siebie, albo kogoś. Głównie. O atak też się rozchodzi, jak trzeba. Rozbija się też o szybkość i...
Zaklęcia, którego użył po chwili Perseus się nie spodziewał. Ostatnim razem, kiedy sam je użył, rozkurzył całą salę treningową w kazamatach, a Williamson jeszcze nigdy tak mocno nie kichał.
- Ordinatio! - odruchowo cofnął się o krok dobrze wiedząc, że na nic mu się to zda; ziemi i wszelkiego pyłu za garażem było wystarczająco dużo, żeby uniesione zasłoniły na chwilę całą widoczność. Zafeiriou zaczynał łapać? Najwyraźniej. Szybkość, zaskoczenie; magia odpychania lubiła jedno i drugie. Na ile lubiła Orlovsky'ego? Zaraz się o tym przekona.


ordinatio (50): K100 + 22

The member 'Charlie Orlovsky' has done the following action : Rzut kością

---

'k100' : 82

Szalone loki nie osądzały, nie zadawały pytań — nie słuchały nikogo i niczego, ze szczególnym naciskiem na dłoń, która właśnie podejmowała próbę okiełznania ich natury. Percy — teoretyk magii i fanatyk magii powstania za dnia, spiker radiowy w nocy — wiedział aż za dobrze, że ingerowanie w przedmiot (ergo, włosy) było możliwe; wystarczyło znać rytuał, zaklęcie albo sposób, żeby zlutować z sobą dwie anteny tak, żeby nie zakłócić polaryzacji fali.
Z magią było podobnie — wszystko, co trzeba, to wiedzieć jak.
— Magia nie może zawodzić — spojrzenie upewniało się, że żaden spragniony zemsty kamyk nie unosił się z ziemi; w tym czasie usta mówiły, umysł pracował, a teoria magii rozkładała odpychającą dziedzinę na czynniki pierwsze. — Może co najwyżej zmieniać siłę elektrostatyczną. Wszystko zależy od odległości między ładunkami i przenikalności elektrycznej próżni.
W cudzych ustach mogłoby zabrzmieć pretensjonalnie — ludzie lubią podkreślać wyższość przez skomplikowane słowa pozbawione treści. Perseus z domu wyniósł nawyk cierpliwego tłumaczenia; Orestes nigdy nie osądzał innych za niewiedzę — za to zawsze był pierwszym do dzielenia się tą, którą sam nagromadził przez lata.
— W przypadku magii odpychania, wachlarz zaklęć obronnych albo ofensywnych jest szerszy niż w magii powstania, co jest wynikiem ilością ładunków elektrycznych potrzebnych do powodzenia zaklęcia — po celnym ataku kamieni zostanie kilka siniaków; Percy właśnie pocierał szczególnie bolesne miejsce, jakby wykład z teorii magii był równie naturalny, co oddychanie. — Skoro magia odpychania nie ingeruje w naturę przedmiotów, iloczyn ładunków dzielony przez kwadrat odległości jest ni—
Zaklęcie, obrona, bah — wiązka kurzu rozbiła się o mlecznobiałą powłokę ordinatio i rozpierzchła na wszystkie strony świata. Perseus pokiwał głową, wyraźnie notując w pamięci moment, w którym wybrzmiała inkantacja; wzrok szukał w powietrzu cząsteczek magicznych, jakby spodziewał się odnaleźć prawdę objawioną w nikłych nitkach czerwieni.
— Oh, właśnie to. O tym mówię!
Trochę zepsuty i zdecydowanie z drugiej (trzeciej albo czwartej?) ręki — zegarek na nadgarstku mozolnie przesuwał wskazówki po kremowej tarczy i wystarczyło krótkie zerknięcie, żeby magię odpychania i teorię zamienić na przykry ciężar obowiązków.
Trening treningiem, ale za coś trzeba mieć na bilety do Wallow.
— Powinienem wracać, za cztery godziny zaczynam audycję — porzucony w trawie plecak zawisł na ramieniu; sfatygowany pasek ułożył się wygodnie w tym samym miejscu, co zawsze. — Mogę kiedyś znów zgłosić się na trening? Tym razem bez kamieniowania?
Nauka była bolesnym procesem — ale bez przesady!

Szalone loki, gdyby na moment przysiąść i się nad nimi zastanowić mogłyby odzwierciedlać to, co działo się w głowie Greka. Szalony przepływ myśli, nad którym Orlovsky nie potrafiłby nadążyć i połączyć ze sobą. Na pewno nie na trzeźwo. Po pijaku - również niekoniecznie.

Nie podnosi już więcej żadnego kamyka, dwa jednorożce wystarczą na tej wsi.
Perseus przyklepuje włosy, Charlie przeczesuje swoje. I wtedy zaczyna się kącik naukowy. Ilość ładunków elektrycznych, iloczyn dzielony przez kwadrat...

To nie sztuka zobaczyć w tym momencie, kiedy blondyn zaczyna się gubić. Od nadmiaru przedmiotów ścisłych można dostać migreny. Co miałeś z fizyki, Orlovsky? Nic dobrego, co? Ważne, że zdałeś.
Ordinatio wyszło wyśmienicie, nie przysparzając dodatkowego wstydu, którego już i tak się najadł. Pył i tak się podniósł, osłaniając go; gdyby nie to, pewnie wyglądałby tak, jak po tygodniu w Wietnamie. Pomachał ręką, żeby odgonić od siebie resztki kurzu i piachu. Perseus żadnych cząstek się nie dopatrzył, teorię więc wciąż należało sprawdzić. Między Aradią a prawdą, może miał rację. Wydawało się to jednak bluźnierstwem, które Orlovsky po prostu postanowił puścić mimo uszu. Może nie powinien.
- Skup się na festinalente, to może ci trochę pomóc - ta podstawa wydawała mu się dobra na początek. Skupienie, zatrzymanie. Magia odpychania bywała brutalna; to nie tak, że inne dziedziny nie były. Nauka tej mogła mu się przydać, szczególnie w ostatnich czasach. Nastroje były niepewne a wydarzenia dziejące się gdzieś wokoło - do tej pory niespotykane. Miał wrażenie, że z czasem będzie tylko gorzej.
- Wracaj, ale puść dla mnie ACDC, co? - uśmiechnął się. - Daj wcześniej znać i nie ma sprawy.
Może następnym razem powinni zabrać się za rytuały, kto tam wie.
- Będę słuchać - zasalutował mu na odchodne. Nie kłamał, wyszuka jego audycji pomiędzy radiowymi falami.