Zmierzał do jednej ze starszych kawiarni w hrabstwie, która ociekała zewsząd obecnością artystycznych dusz i zasłynęła w dzielnicy najlepszymi jagodziankami. Czasem młody Bloodworth zastanawiał się, czy urosła tu tradycja, gdy po spektaklu lokalni mieszkańcy pędzili do tego lokalu, skosztować tego wypieku i podyskutować o swoich odczuciach. The Cozy Corner zdawało się dla studenta medycyny naturalnym wyborem, który nie zmuszał cioci Lonnie do specjalnego pokonywania odległości w Saint Fall (chyba że sama wyrażała taką chęć), ciesząc się bliskością Teatru należącego do Overtone’ów, jak i Galerii Sztuki L’Orfevre. Gmachy obu budynków imponowały swoją wysokością i zachęcały złaknionych obcowania ze sztuką wszelaką.

Nevell wyjątkowo miał duży zasób czasu, co niestety bądź stety zawdzięczał Panu Ravencroftowi, który znienacka postanowił wskoczyć najpierw na łóżko, a następnie na niego, wyrywając go skutecznie ze snu. Przynajmniej to udało się temu cholernemu sierściuchowi, choć niechętnie — skrzypek wyplątał się ostrożnie z ciepłych objęć, by nie obudzić swojego Cienia. To, co Bloodworthowi udało się mniej, to wyłowienie górnej części garderoby — ta nie należała do niego, ale dotarło to do niego, gdy wyszedł już z mieszkania i przekręcał klucz w zamku. Przegnał z umysłu chęć na powrót i zmianę, to niosło ryzyko, którego nie chciał podejmować. Stąd miał nadzieję, że ciocia Apollonie nie zwróci szczególnej uwagi na wyraźnie odcinającą się anomalię w standardowej, czarnej kolorystyce jego ubioru w postaci czerwonej bluzy.

Przyspieszając kroku, chciał pozbyć się palącej chęci zapalenia papierosa (mimo że paczki nie zabrał z blatu szafki, na którym znajdował się telefon stacjonarny), jednak o wiele istotniejsze pozostało dla Nevella to, by nie sprzedać się charakterystycznym zapachem wgryzającym się w odzież. Skrzypek nie chciał od progu tłumaczyć się, dlaczego na początek dnia ciągnie już za sobą ogon nikotynowy. Przed ciocią Penelope nadal dzielnie udawał, że wcale nie pali jak smok; o tym uzależnieniu od dymka wiedziała jego droga kuzynka Charlotte. Odnalezienie wzrokiem cioci Apollonie z charakterystyczną dla niej elegancją nie należało do zadań trudnych, dlatego podążył do zajętego przez nią stolika z dala od żywo gestykulującego mężczyzny i chichoczącej kobiety.

— Mam nadzieję, że myśli zaprzątają ci plany o tegorocznym wyjeździe do Włoch — przywitał się z nią skrzypek, zająwszy najpierw miejsce naprzeciwko. Nevell zlustrował ją uważnym spojrzeniem i posłał jej stopniowo formujący się w kącikach jego ust uśmiech. Ciocia Apollonie miała okazję urządzić im wypad do Europy we dwójkę, gdy był jeszcze w szkole średniej, a Nevell uważnie zapoznawał się z kulturą nieznanego dla siebie kraju. W zamiłowaniu Lonnie do Włoch upatrywał zastrzyku energii i wolności, a to drugie było wartością wysoce cenioną u Bloodworthów, tak jakby dostawali to poniekąd w zestawie genów. W pamięci utkwiła mu scena, gdy jego mama miała znaczące wątpliwości co do samego pomysłu wobec tej podróży, które zostały nagle ścięte przez słowa, które padły ze strony jego ojca: pojedzie z Lonnie. Jeden spośród niewielu rozdźwięków, które wystąpiły między Michelle a Augustem. — Chyba że walczysz ze sobą, aby zaryzykować zamówienie jednej z tutejszych jagodzianek — dodał z rozbawieniem skrzypek; Nevie lubił spędzać czas z ciocią Apollonie i czasem odnosił wrażenie, że tak dobrze dogadywali się, choćby przez pewne podobieństwo cech.