Szelest kartek przecinał cisze. Spojrzał na swoje palce; opuszki były szare, w graficie, ołówki leżały nieopodal. Rozejrzał się za temperówką, ale w tym rozgardiaszu, jaki panował na biurku, nie mógł jej zlokalizować. Zamiast tego oparł się wygodniej na krześle i rozmasował sztywniejący kark; wzrok spoczął na jednej z ilustracji, a z ust uleciało westchnienie. Termin na wczoraj, a on nie mógł się skupić. Nie mógł uporządkować bałaganu myśli. Nie potrafił uporać się nawałnicą refleksji. Uwolnić się od nich. Pocztówka z Milwaukee, tuż obok lampki wina, skutecznie odciągała jego uwagę. Złapał ją w palce, przyjrzał się jej, uśmiech przeciął usta.
Uświadomił sobie, że telefon pojawił się w jego dłoni, gdy wykręcał znajomy numer. Przycisnął go do ucha, zaciągając sie papierosem. Popiół spadł na zaczęty rysunek, ale zupełnie się tym nie przejął.
- Nevie?
Śpisz?
Oczywiście, że nie. Inaczej byś nie odebrał mojego telefonu w środku nocy. Inaczej w słuchawce usłyszałbym milczenie, a nie twój oddech.
- Naszła mnie refleksja - obrócił papierosa między palcami, zanim wsunął go sobie do ust. – Nie chciałbyś się stąd wyrwać?
Nie na chwilę, na weekend, na trzy dni. Na zawsze.
Trzymają cię tu studia, wiem.

Niechciany uśmiech zakradł się na cecilowe wargi, gdy przestrzeń ucha wypełniła się jego głosem; krótkie tak? było przyzwoleniem na kontynuacje rozmowy, chociaż powinien ograniczyć się od krótkiego "dobranoc" i odłożyć słuchawkę, zadbać o sen - swój i jego. Prymitywne, egoistyczne pobudki były silniejsze od troski i fizjologicznych potrzeb organizmu.
Marzę o tym wybrzmiało wyraźnie w słuchawce.
Te marzenie może się spełnić, Nevie. Nie daj się prosić.
Rozsądek zakłócił strumień mysli Fogarty'ego. Nie mógł go nakłonić go do wyjazdu. Zmusić, by porzucił wszystko, co znał. Nie mógł mu obiecać, że tam będzie inaczej, troski odejdą w zapomnienie.
- Studiować możesz wszędzie. - Pierwsze kłamstwo; obaj wiedzieli, że do tego potrzeba pieniędzy. Póki wypełniał rodzinne obowiązki, miał wsparcie i fundusze, by kontynuować edukacje. Pozwolił sobie na chwile przerwy, by zaciągnąć się papierosem, jednak nie zatrzymał na dłużej nikotynowych oparów w płucach, prędko je wypuścił, by kontynuować napoczętą i brutalnie przerwą dla nałogu myśl. – Jest wiele uczelni, lepszych od tej tutaj, które oferują większy poziom nauczania. - Docisnął ramieniem słuchawkę do ucha i wolną ręka sięgnął po zapełnioną czerwonym trunkiem lampkę. – Na rodzinne obowiązki nie znam lekarstwa - łykiem zabił suchość w przełyku – ale zawsze możesz od nich uciec.
Mogli to potem wytłumaczyć załamaniem nerwowym. Nadal był w żałobie. Od śmierci jego rodziców nie upłynął nawet rok. W czerwcu pierwsza rocznica. Kolejny ciężki bagaż emocjonalny na jego barkach.
Z cichym westchnieniem wypuścił z ust kolejnych buch cygaretki.
- Nie. Termin był na wczoraj. Od wczoraj nie mogę się na niczym skupić. - Wyrzucił niedopałek do kubka, na którego dnie pozostały fusy. -  Poza tym tej nocy mówimy na przyjemne tematy. Mówimy o tobie.
Wstał, by podejść do okna  i rozsunął lekko zwiewny materiał firanki. Przez uchylone okno do pomieszczenie wlewało się nieco chłodniejsze powietrze. Z tej perspektywy nie widział fasady o kilka dekad młodszej kamienicy. Noc piętrzyła się nad miastem.
- Zamknij oczy i wyobraź sobie, że za parę godzin możesz być gdzie indziej. Poza Saint Fall, poza Hellridge, poza Maine. Tam, gdzie noce są długie i ciepłe.

Wiem o tym, ale to nie takie proste.
Kolejnego papierosa wsunął sobie do ust, gdy usiadł na imponującym parapecie. Policzek przytulił do chłodnej tafli szyby. Buch później pod kopułą jego czaszki wijał się refleksja, była równie mglista, co kłębiący się pod swiftem obłoki dymu.
Znowu szukasz wymówek, Nevie - słowa zatańczyły na opuszku języka, ale ostatecznie nie opuściły ust Fogarty'ego. Cecil wbił spojrzenie w przestrzeń przed sobą; tym razem, chociaż blask księżyca oświetlał skrawki otoczenia, obecność Lilith była dla Cecila zupełnie niewyczuwalna. Tlące się w umyśle wątpliwości nie zniknęły. Były silniejsze od niemal dogasającego w nim płomienia wiary.
Nie mógł skoncentrować myśli wokół trzymanego w dłoni spacerującego po kartce papieru ołówka. Zasnął po dwóch lampka wina, z papierosem między palcami. Teraz, gdy w środku nocy, w zakradającym się pod powieki koszmarze, wspinał się na szczyt Łysego Wzgórza i mijał przywodzące na myśl ludzkie sylwetki wraki drzew, spomiędzy wygiętych jak ludzkie kikuty wysłużonych gałęzi, wysoko nad jego głową, spoglądała na niego para czarnych jak noc oczu. Z tymi samymi, z którymi ledwie wczoraj kilkukrotnie, z nawiną ufnością, inicjował kontakt wzrokowy. Szedł dalej. Serce szamoczące głośno w piersi nadawało tempo jego kroków. Szedł, póki drogę do jego uszu nie odnalazł wypowiedziany znajomymi ustami szept - nie uciekaj przed prawdę, Sisi, ona tu jest, spójrz w górę. Wtedy z ciemności wynurzyła się znajoma, kobieca sylwetka. Twarz jej właścicielki była nagnita w postępującym procesie rozkładu. Wargi wykrzywione w uśmiechu osłaniały poczerniały zęby, w ich szparach wiły się długie, białe larwy.
Obudził się na bezdechu; krzyk zamarł na wargach; krople poty skropliły się na karku. Suchość w gardle unicestwił winem, w tym celu wypił w kilku łykach połowę zawartości butelki, dogasające w dłoń peta ugasił na skórze, a potem, przez półgodziny, obracał ołówek między placami, modląc się na pustą kartę. Stres, po części, opadł dopiero, gdy usłyszał w słuchawce znajomy głos.
- Więc zostaniesz tu na zawsze, by spełniać ich oczekiwania? - spytał, dławiąc kolejnym haustem powietrza słony posmak goryczy, które pozostały po tych słowach. Jego pytanie brzmiało jak zarzut - Tego właśnie chcesz, Nevie? Żyć życiem, które nie jest twoje? Przełknął gwałtownie ślinę, gryząc się w język.
On nie zamierzał tu tkwić do śmierci. Nie chciał tu umrzeć, zgnić, pokryć się kurzem zapomnienia. Tessa miał racje. To miasto nie miało im nic do zaoferowania. Było pustkowiem ich ambicji, źródłem rozczarowań. Nawet kowenu nie mógł nazwać swoją rodziną. Wyimaginowane poczucie bezpieczeństwa rozpadło się jak domek z kart.
Chociaż wypił samodzielnie niemal całą butelkę wina, ukryte w alkoholu procenty nie przyniosły upragnionego rozluźnienia. Szukał go w oddechu po drugiej stronie aparatu, w znajomej barwie głosu i ciszy, która na moment zapadła.
Nevell nie wypracował z kotem nici porozumienia; usłyszał odgłosy toczącej się w tle walki, kolejne z wielu. Najpierw podłużne miauknięcie, zaraz potem głośniejszy syk.
- Polała się krew? – spytał, podejrzewając, że pan Ravencroft dopuścił się zamachu na jego zdrowie.  Kot sprawił Bloodwrothowie wiele problemu, odkąd jego rodzice zginęli w wypadku. Już dawno powinien zostawić go pod opieką swojego wuja. – Myślałem o Milwaukee.

Fundamenty powinny być stabilne, niezachwiane. Fundamenty powinny być trwałe, wieczne. Nie były. Fundamenty jego wiary drżały pod naporem wątpliwości. Spróchniały jak panele podłogowe nagryzione przez wilgoć, w domu, w którym dorastał. Były równie chwiejne, co towarzyszące mu emocje - znajome i nieznajome jednocześnie. Lilith nie była już jego Matką, była Panią, tworem stworzonym ręką Lucyfera. Wiara w nią skruszyła się, jak szklanka, która ledwie kwadrans temu wypadła mu z dłoni i raniła równie mocno, co odłamki szkła, które wbił sobie w palec, gdy zbierał je gołymi rękami, by Pico się nie skaleczył.
Gdzie w tym wszystkim był Nevell? Nie wiedział, bo chociaż pojawiła się ulga, gdy przestrzeń ucha wypełnił się jego głosem, teraz miał wrażenie, że głęboko ukryte pod fałdami skóry rany – zastrupiałe, zabliźnione – otworzyły się na nowo, ale nie krwawiły; krew dawno przestała z nich płynąć.
- Oszukujesz mnie czy siebie? - pytanie zadał, chociaż nie oczekiwał odpowiedzi; okłamywał samego siebie, tkwiąc w błogiej nieświadomości, że Bloodworthowie nie staną im na drodze i będzie mógł obie te kwestie ze sobą pogodzić. Nonsens! Mógł uciekać, ale prawda w końcu go dogoni i stanie przed wyborem, być może największym dylematem, z jakim dotychczas miał do czynienia; co jest ważniejsze, Nevell - ja czy oni?– Wiesz przecież, że prędzej czy później zostaniesz postawiony przed wyborem, dlaczego nie chcesz dokonać go teraz, tylko czekasz na ostatnią chwilę? - to nie może ci podjąć decyzje, jest jak z plastrem, Nevell, zerwij go szybko, żeby jak najmniej bolało.
Owinął przewód telefoniczny wokół nadgarstka; nie radził sobie z emocjami, które obecnie w nim tkwiły, nie radził sobie z żalem, który pozostawił na ustach posmak goryczy; nie radził sobie ze stresem, który nie pozwalał mu zasnąć, jeść, ani nawet poprawnie funkcjonować. Czerpał na deficyt snu, myśli miał rozbiegane, nieuformowane. Miał wrażenie, że obca dłoń zacisnęła się bezlitośnie na jego gardle i próbowała zamknąć mu dostęp do powietrza. Czul bezdech w piersi, gwałtowne, nieuzasadnione kołatnie organu w piersi i drżenie dłoni; tym razem nie miało nic wspólnego z niedoborem nałogu w organizmie.
- Mogę, ale jest ciemno, Nevell. - Boję się ciemności nie przeszło mu przez gardło, bo przywykł do jej obecności; to w niej przez ostatnie lata odnajdował schronienie,  to w jej objęciach czuł się bezpiecznie. Pamiętał mały ciasny pokój na drugim piętrze rezydencji przy Apollo Aevenu 20. Było zupełnie odcięte od światła. Spędzał w nim kilka godzin tygodniowo, póki nie nauczył się otwierać zamkniętych na klucz drzwi; kolejna cena lekcja. – Nie chcę pobawić się w ucieczkę, Nevie, chcę wyjechać jak najdalej, najlepiej na zawsze. Potrzebuję tego. - I potrzebuję też ciebie, ale kolejne słowa zatrzymał w tunelu krtani. Nevell widocznie potrzebował kolejnej wymówki, kolejnego pretekstu, by zostać tu, a nie być z nim. – Nie masz wrażenia, że księżyc - odkąd Lilith zamknęła go w pieści – nie świeci już tak jasno jak kiedyś?
Odsunęła policzek od okna. Na szybie pozostała mgiełka po jego skroplonym w parę oddechu. Palcem namalował na tafli kwiat niezapominajki. Bukiet pewnie już dawno zwiędnął i wylądował w koszu.