maj 3, 1985, koło 6 popołudniu

— Halo — miałam płacz na końcu nosa i powstrzymywałam go z całej siły, bo ostatnie czego dzisiaj potrzebował to pieprzony Zafeiriou naśmiewający się z moich tragedii.
Już wyobrażałam sobie, jak nuci pod nosem „a nie mówiłem” na melodię Sirtaki czy innego Srataki, którego nie potrafiłam wymówić. Nie mogłam mu przecież przyznać, że miał rację w swoich wróżbach, bo to świadczyłoby, że wygrał bitwę w wieloletniej wojnie grecko-meksykańskiej. Katar już dawno zniknął, a ja nie rozmawiałam z nim twarzą w twarz od 2 miesięcy i były to najlepsze 2 miesiące mojego życia i to wcale nie dlatego, że się nie widzieliśmy. Może po części też?
— Zafeiriou, to ty? — w słuchawce był jakiś szelest, a ja wcale nie byłam pewna, czy ktoś odebrał.

— Halo! — na końcu nosa miał gluta — majowe przeziębienia to nie żarty, dni są ciepłe, noce chłodne, Percy zgubił czapkę — który zniknął w sfatygowanej chusteczce sekundę po zniekształconym przez katar powitaniu. Orestes zamknął antykwariat i wrócił na Stare Miasto; pewnie brał właśnie kąpiel w wielkiej wannie, dolewał sobie płynu z funkcją ultrabąbelków i czytał Ajschylosa, obowiązek odbierania telefonów przekazując aktualnym lokatorom mieszkania nad Archaios.
Ktoś — jakaś pani, brzmiała trochę niewyraźnie; może też z katarem? — po drugiej stronie znał ich nazwisko i, na dodatek, wypowiedział je stosunkowo poprawnie.
Zwykle to bardzo dobry znak albo diabli niebezpieczny.
— Zafeiriou to ja — nie skłamał; on ci to. — W czym mogę pomóc?
O szóstej po południu dzwoni albo Ores, zapytać czy wszystko w porządku i czy nie są głodni, albo klient, który przypomniał sobie, że natychmiast potrzebuje ósmego wydania podręcznika do nauki języka fińskiego, w przeciwnym wypadku niewiedza na temat tego, jak po fińsku jest asfodel gałęzisty,  nie pozwoli mu zasnąć.
— Mamy książki, płyty winylowe, breloczki do kluczy, magnezy na lodówkę, pocztówki, stare listy pocztowe, młode listwy podłogowe i wiele, wiele więcej. Z kim mam przyjemność?